Στραφείς δε είτα προς αυτούς, τοις είπον:
" Φραγκίσκα, τα σά βάσανα αθυμίας
και ευλαβών δακρύων με πληρούσι.
Εις των ηδέων στεναγμών τας ώρας,
ειπέ, πώς, πόθεν έδωκεν ο έρως
να μάθητε τους αμφιβόλους πόθους;"
Η δ' εις εμέ΄" Ουκ έστι θλίψις μείζων
του ενθυμείσθαι χρόνων ευδαιμόνων
εν συμφοραίς. Τον ποιητήν ερώτα.
Αλλ' αν την πρώτην να γνωρίσης ρίζαν
του έρωτός μας τόσον έχης πόθον,
θα πράξω ως ο λέγων εν ω κλαίει.
Ανεγιγνώσκομεν ποτε προς τέρψιν
περί του Λαγγηλότου, ός ηγάπα.
Είμεθα μόνοι άνευ υποψίας.
Πολλάκις η ανάγνωσις το βλέμμα
ημών συνήψεν, κ' ήλλαξε την όψιν.
Αλλ' έν μας κατενίκησε χωρίον,
η φράσις ότι ο γλυκύς της γέλως
απεφιλήθ' υπό του εραστού της.
Τότε και ούτος, ο αχώριστός μου
μ' εφίλησε τα χείλη, όλως τρέμων.
Προαγωγός ήν ο την βίβλον γράψας.
Και τότε δεν ανέγνωμεν παρέκει".
Εν ω ωμίλει ταύτα το εν πνεύμα,
το έτερον εθρήνει τόσον , ώστε
εγώ ελιποθύμουν εξ ελέου,
κ' έπεσα όπως σώμα θνήσκον πίπτει.
Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής"Η Κόλασις του Δάντου , το επεισόδιον της Φραγκίσκης"1875
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου