Για μια φέτα καλοριφέρ, ξεροψημένη
Της Ρούλας Γεωργακοπούλου
TA NEA:
Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012
Εγώ πάντως θα το ρωτάω, και ελπίζω να μην παρεξηγηθώ. Το
αναμμένο καλοριφέρ αποτελεί προϋπόθεση για να δεχθώ πρόσκληση σε
χριστουγεννιάτικο πάρτι. Να πάρω τουλάχιστον τα μέτρα μου, να ντυθώ καταλλήλως,
να μην εμφανιστώ με τα περυσινά αραχνοΰφαντα και δαγκώσω τον Αϊ-Βασίλη μου καλά
καθούμενα. Ηδη φοδράρω με υαλοβάμβακα τις μεταξωτές μου μπλουζίτσες και προσθέτω
στη γέμιση εφημερίδες που κόβουν το αγιάζι. Εν ανάγκη, φέρνει ο καθένας την
κουβέρτα του, οπότε το γλέντι γίνεται τρικούβερτο.
Για σανδάλια και ψηλοτάκουνα ούτε λόγος. Εφέτος θα φορεθούν
πολύ τα τσουράπια, σαν κι εκείνα που μου πλέκει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η μάνα
μου και μου τα στέλνει in memoriam. Της τα 'χω κι αυτηνής φυλαγμένα από παλιά.
Οχι τα τσουράπια αλλά τις ευρεσιτεχνίες της, προκειμένου να μην της
ξεπουντιάσουν τα τρία μικρά κοριτσάκια της τα οποία - σε μια εποχή που το μόνο
που έπαιζε ήταν το μαγκάλι με την πορτοκαλόφλουδα - αυτά τα σκασμένα επέμεναν
να φορούν γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο οργαντίνες με δαντέλα στο
κορσάζ.
Τις έχω ακόμη αυτές τις μαυρόασπρες φωτογραφίες και τις
μελετώ σαν τεκμήρια ακυρωμένης γυναικείας κοκεταρίας. Κάτω από τα φουστανάκια
των ονείρων μας εξέχουν κάτι θλιβερά μάλλινα καρό μπατζάκια από τα καθημερινά
παντελόνια μας, σαν τα κοτίσια πόδια του παγονιού. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό:
σούργελο δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Για λόγους ανωτέρας βίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου