ΜΝΗΜΗ ΜΙΜΗ ΣΟΥΛΙΩΤΗ

Η ψυχωφελής διαδρομή*

 

ΜΝΗΜΗ ΜΙΜΗ ΣΟΥΛΙΩΤΗ 

(1949-2012)

«Χθες το απόγευμα μια παρέα από εργάτες ανέβαιναν ήσυχα την οδό Μοντέρα, όταν διέκριναν δυο παπάδες να κατεβαίνουν τον ίδιο δρόμο από την άλλη πλευρά. Μπρος σ’ αυτή την πρόκληση…»

Λουίς Μπουνιουέλ, «Η τελευταία πνοή»

του Μανόλη Σαββίδη

Ο Μίμης Σουλιώτης αναπαύεται σε ένα φρεσκοσκαμμένο μνήμα στο νέο νεκροταφείο της Φλώρινας, ανάμεσα στην πόλη και τα Βιτώλια, με πλάτη στον Βαρνούντα και με πανοραμική θέα στον κάμπο της Λυγκηστικής και το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Η γαλήνη και ένα λεπτό στρώμα χιονιού σκεπάζουν τα πάντα.

Αυτή η ωραία εικών είναι φυσικά πλασματική, και αποσκοπεί στην χειραγώγηση των συναισθημάτων (τα πραγματικά της στοιχεία κάνουν απλώς την απάτη πειστικότερη). Ο Σουλιώτης δεν αναπαύεται πουθενά γιατί πέθανε στην εντατική του «Κυανού Σταυρού» της Θεσσαλονίκης τα ξημερώματα της 27ης Νοεμβρίου 2012. Η σορός του κηδεύτηκε την επομένη σύμφωνα με τα έθιμα της πατρίδας που είχε επιλέξει, μπήκε στο κιβούρι και σκεπάστηκε από χώμα.

Η Φλώρινα δεν είναι η πιο φιλόξενη πόλη των Βαλκανίων. Το κρύο τους περισσότερους μήνες του χρόνου είναι ψηλαφητό και οδηγεί τους ιθαγενείς σε αμυντική στάση προς τη φύση και τη ζωή, ενώ παραδοσιακά οι εχθροί της ορθοδοξίας και του έθνους ελλοχεύουν και οι Φλωρινιώτες γρηγορούν. Οι ξένοι αντιμετωπίζονται με επιφυλακτικότητα (και δικαίως) γιατί ποιος λογικός άνθρωπος θα πήγαινε να μείνει σε αυτήν την πόλη αν δεν ήταν από εκεί;

Το ιδιαίτερο τυπικό της Φλώρινας είχε και νεκρική μπάντα του δήμου και ατέρμονες επικήδειους στη μητρόπολη — ο μακαρίτης ήταν καθηγητής στο τοπικό Πανεπιστήμιο, και η ιδιότητα αυτή έχει την κοινωνική αναγνώριση και τα άτυπα προνόμιά της. (Θυμάμαι την ευχάριστη κατάπληξη του πατέρα μου όταν έγινε καθηγητής Πανεπιστημίου και οι τελωνειακοί στο Ελληνικό έπαψαν να του ψαχουλεύουν τη βαλίτσα όποτε ερχόταν από το εξωτερικό). (περισσότερα…)

* Αφιέρωμα στον πρόφατα χαμένο ποιητή στα σημερινά  enthemata της Αυγής 

ΔΕΙΓΜΑ ΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΜΙΜΗ ΣΟΥΛΙΩΤΗ

Η αντίθετη σχέση 

Η γαμιαία σχέση είναι οριστική, ξεκάθαρη

 και με τα χρόνια ανθεκτική, τελειωτική, 

ανακουφίζει και αναπαυτική, 

έχει ορίζοντα και συμφιλιώνει 

εξαντικειμενικεύεται μ’ ένα παιδί.

 Ενώ εσύ μπήγεις τις τσιρίδες, ξεσπάς για όλα, 

Στουρμ ουντ Ντρανγκ έχεις γίνει,

 Μέγγενη της ψυχής, θύελλα.