Και τι άλλο είδες γαλανομάτη γιε μου;
Λεωνίδας
Καστανάς
Πηγή: Athensvoice.gr, 22/12/2012
Και είδα κάποια στιγμή τη φούσκα που φουσκώναμε όλοι
μαζί, να σκάει…
Και είδα πολλούς να βγαίνουν στους δρόμους και να
καμώνονται τους ανήξερους. Και να μαζεύονται στις πλατείες αγανακτισμένοι και
να μουτζώνουν και να βρίζουν τη γενιά που τους πρόδωσε, και να στήνουν κρεμάλες
και να μη θέλουν να πληρώσουν, γιατί αυτοί δεν πήραν και καλά ούτε κόκαλο απ΄
το τραπέζι των αρχόντων. Και μετά τους είδα να χωρίζονται.
Και τι άλλο είδες γαλανομάτη γιε μου;
Είδα τους κόκκινους να θέλουν να κάνουν το Σύνταγμα
πλατεία Ταχρίρ. Τους είδα να με καλούν να κλείσω τα σύνορα, να γίνω Αλβανία και
Κούβα της Μεσογείου και μακρινή Αργεντινή. Ν’ αφήσω το ευρώ, να πάρω πάλι στα
χέρια μου δραχμές, να σπρώχνω αραμπάδες μες τη λάσπη. Και μετά Βενεζουέλα και
τώρα Βραζιλία, αλλά χωρίς Αμαζόνιο, χωρίς απέραντους σιτοβολώνες, χωρίς
βιομηχανία αεροπλάνων. Μονάχα με φαβέλες. Και τα λεφτά που μου λείπουν να τα
ψάξω, όχι στην Ευρώπη, αλλά στην Ρωσία και στην Κίνα και πετρέλαιο θα μου
στείλει ο Τσάβες με καράβια.
Και τι άλλο είδες γαλανομάτη γιε μου;
Είδα κάτι πηθικάνθρωπους με στολές παραλλαγής και
ξυρισμένα κεφάλια, τυλιγμένους στη γαλανόλευκη να με καλούν να καθαρίσω τις
πλατείες και τους δρόμους από τους μαύρους και τους αλαργινούς και άμα το κάνω
τότε όλα θα φτιάξουν, το αίμα στους δρόμους θα είναι μόνο ελληνικό και θα μπορώ
να το χύνω ελεύθερα γιατί θα είναι το δικό μου.
Και τι άλλο είδες γαλανομάτη γιε μου;
Είδα ανάμεσα στους έτσι και στους αλλιώς, να
στριμώχνονται κάτι καλοθρεμένες μούρες με κόντρα ξύρισμα και ριγέ ασπρογάλαζα
πουκάμισα και να φωνάζουν κάτι για πουλημένους και προδότες, για Εβραίους και
Μασόνους και ψεκασμούς.
Και τι άλλο είδες γαλανομάτη γιε μου;
Είδα πως όλοι αυτοί δεν είχαν να προτείνουν τίποτα για τα
χρειώδη, μονάχα έβριζαν και άπλωναν το μίσος και σκορπούσαν τη βία, άλλοι
δεξιά, άλλοι αριστερά, άλλοι παντού. Είδα πολλούς να στέκουν και να κοιτάζουν
σαν χαζοί και να αναρωτιούνται μήπως γίνεται να σωθούμε και έτσι, χωρίς μυαλό
και δουλειά, χωρίς μολύβι και χαρτί, μονάχα με κραυγές και τσαμπουκάδες.
Και τι άλλο είδες γαλανομάτη γιε μου;
Είδα τους πολίτες να ψηφίζουν. Να δίνουν σε όλους το
κατιτίς τους μπας και ο ένας ακούσει τον άλλο, μπας και τα βρουν και έτσι
βρεθεί μια λύση. Είδα τον κλήρο να πέφτει σ’ αυτούς που είχαν την κύρια ευθύνη
της καταστροφής, που τώρα έλεγαν πως κατάλαβαν και ήθελαν να με σώσουν. Και δεν
τους πίστευα, γιατί πώς να πιστέψω; Και ω του θαύματος, είδα και κάποιους
Αριστερούς, που είχαν μυαλό, να ανακαλύπτουν τον τρίτο δρόμο και να απλώνουν το
χέρι στους ταξικούς εχθρούς και να φτιάχνουν κυβέρνηση συνεργασίας που μου
φαινόταν στην αρχή ασθενική και μίζερη αλλά τελικά δεν ήταν.
Και τι άλλο είδες γαλανομάτη γιε μου;
Είδα αληθινούς πολίτες να αναζητούν μεταρρυθμίσεις και
ισοδύναμα, να φέρνουν κοντά το αριστερό και το φιλελεύθερο, να θέλουν να
μετρούν και ν’ αξιολογούν, να γράφουν και να σβήνουν στο χαρτί και στην οθόνη,
να ψάχνουν την αλήθεια στους δρόμους και στα ποιήματα, στη ζωή και στα όνειρα.
Και τι άλλο είδες γαλανομάτη γιε μου;
Είδα τους άφρονες του παρελθόντος και τους νουνεχείς του
μέλλοντος να τα βρίσκουν με τα μεγάλα αφεντικά του κόσμου, να κάθονται και να
λογαριάζουν. Να κόβουν και να ράβουν, όχι πάντα με επιτυχία, αλλά να πασχίζουν
και κάτι να βγαίνει. Είδα τα μνημόνια και τα χαρισμένα δανεικά και τα χαμηλά
επιτόκια, είδα τα ΕΣΠΑ να ετοιμάζονται, τα spreads να πέφτουν και τα ομόλογα να
ανεβαίνουν. Είδα τους φράγκους και τους λεβαντίνους να δίνουν το χρήμα και τα
εύσημα, είδα το κλίμα να αλλάζει, τις εξαγωγές να αυξάνονται και τις εισαγωγές
να πέφτουν.
Και τι άλλο είδες γαλανομάτη γιε μου;
Είδα τον κόσμο να στενάζει από την υποτίμηση, είδα την
ανεργία να θερίζει και την κατανάλωση να πέφτει, τους μισθούς να
καταποντίζονται. Αλλά είδα και τα έξοδα να μειώνονται, τη σπατάλη να μαζεύεται,
τις φυλακές ν’ ανοίγουνε δειλά για τους κλέφτες. Είδα να λένε πως η διαφθορά θα
νικηθεί, πως οι φόροι τώρα πια θα πληρώνονται απ’ όλους, το κράτος θα μικρύνει,
τα επαγγέλματα θ’ ανοίξουν, η γης θα καρπίσει και πάλι, θα γίνουν επενδύσεις
και οι άνθρωποι θα δουλέψουν ξανά. Άκουσα να λένε και περιμένω να δω.
Και τι άλλο είδες γαλανομάτη γιε μου;
Είδα τους ευνοημένους του χτες, τους αργόμισθους και τους
προσοδούχους να κλείνουν τους δρόμους, να καταλαμβάνουν τις δημόσιες υπηρεσίες,
να καλούν σε στάση για τη δική τους Αλεξάνδρεια που χάνουν. Είδα παιδιά με
κουκούλες να προπηλακίζουν τους δασκάλους τους, να σπάνε τα θρανία, να κλείνουν
τις σχολές τους. Είδα άφρονες πολιτικούς να τους επαινούν και να τους
παροτρύνουν, να τους υπόσχονται την Αλεξάνδρεια ξανά με όλα της τα πλούτη,
μονάχα με ένα άρθρο, με ένα νομοθέτημα.
Και τι άλλο είδες γαλανομάτη γιε μου;
Είδα τους «εκτός» να βάζουν τα χέρια τους και να
σηκώνονται. Τους είδα ματωμένους, καθημαγμένους, αλλά υπερήφανους. Τους είδα να
κοιτούν ψυχρά τους φωνασκούντες και να μη σπεύδουν στις εκκλήσεις τους. Τους
είδα να βοηθούν τους συνανθρώπους τους, να κάνουν υπομονή, να πληρώνουν από το
υστέρημά τους, είδα στα μάτια τους την απόγνωση αλλά είδα και την ελπίδα.
Και τι άλλο είδες γαλανομάτη γιε μου;
Είδα τον Τσιτσάνη μ’ ένα μικρό βιολί, είδα τον Ελύτη
αγκαλιά με το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, είδα τους τηνιακούς μαστόρους
να σκαλίζουν το μάρμαρο, είδα το Λάκη Σάντα να μη λέει κουβέντα, είδα το Θόδωρο
Αγγελόπουλο να κάνει το ταξίδι στα Κύθηρα, είδα τον Παύλο να χορεύει ένα rock n roll στο κρεβάτι, είδα την
Κατίνα Παξινού να παίζει τη Μήδεια, είδα τον Τσίρκα να χάνεται στις Ακυβέρνητες
Πολιτείες του, είδα τον Κώστα Γιανουλόπουλο στα ερτζιανά με «όλα τα πρωινά του
κόσμου» , είδα τον Παπαγιαννάκη να μιλάει για την Ευρώπη και την Οικολογία,
είδα τον Ηλία Πετρόπουλο πίσω από τον Κουραδοκόφτη, είδα τον Άρη Αλεξάνδρου να
κουβαλάει το κιβώτιο, είδα το Λεωνίδα Κύρκο να παίζει φυσαρμόνικα, είδα το Νίκο
Καρούζο με γρασσομένα τ’ άρβυλα στη φρίκη πάντοτες ν’ ανηφορίζει, είδα το Νίκο
Εγγονόπουλο και τον Μπολιβάρ του, «όνομα από μέταλλο και ξύλο», είδα το Θανάση
Βέγγο να μην ξέρει από βέσπα και τι δεν είδα.
Και τώρα τι λες γαλανομάτη γιε μου;
Λέω πως όλα αυτά που είδα και είδες και θα δουν, δεν
μπορούν να χαθούν με μιας, να κυλιστούν στη λάσπη, να εξαχνωθούν, ν’ αφήσουν
μόνο μια ανάμνηση, μια τρύπα στη Γεωγραφία, μια παράγραφο στην Ιστορία.
Λέω αυτό που βλέπω. Δεν «θα τα καταφέρουμε;». Τα καταφέρνουμε.
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου