Ο ΣΟΦΟΣ ΛΑΟΣ...

 **********************

Εδώ λαός, εκεί λαός

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Τα Νέα: Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Ο λαός είναι σοφός, έλεγαν οι παλαιότεροι. Ο λαός, εν τη σοφία του, είναι κυρίαρχος, πρόσθεσαν οι νεότεροι. Η λεγόμενη «λαϊκή Δεξιά» τον έβλεπε με φουστανέλα. Οι λεγόμενες δημοκρατικές δυνάμεις τον έβλεπαν με «μυστρί και πηλοφόρι» και όλοι μαζί λιγουρεύονταν τα «αργασμένα μπράτσα» του που πίνανε φραπέ πίσω απ' το γκισέ. Οσο γι' Αυτόν, αυτός μαζευόταν σε δρόμους και σε πλατείες, φώναζε συνθήματα, διεκδικούσε δικαιώματα και ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις. Ο Λαός υπήρξε το αγαπημένο παιδί της Μεταπολίτευσης. Ολοι ήθελαν να νιώθουν την ανάσα του, όλοι σέβονταν τις επιθυμίες του κι όλοι αφουγκράζονταν τα δικαιώματά του. Κανείς πολιτικός δεν τολμούσε να του αντισταθεί. Κι αν κάποιος σε κατηγορούσε πως είσαι μακριά απ' τον Λαό, δεν είχες παρά να σκύψεις το κεφάλι και να απολογηθείς στο δικαστήριο της κοινωνίας που, αν και «άτιμη», είχε πάντα δίκιο. Εδώ λαός, εκεί λαός, πού είναι ο λαός;

Και πώς, με την πάροδο των χρόνων, και τη γενικευμένη αναφυλαξία της κρίσης η λέξη «λαός» χάθηκε από το πολιτικό μας λεξιλόγιο και παραχώρησε ευγενικά το στασίδι της στη λέξη «κοινωνία»; Θέμα για έκθεση ιδεών σε Πανελλαδικές Εξετάσεις. Γιατί η πολιτική σταμάτησε να μιλάει για το αγαπημένο της παιδί; Μήπως γιατί ο λαός έγινε όντως κυρίαρχος ή μήπως γιατί αποδείχτηκε πως τόσα χρόνια κυνηγούσαν ένα φάντασμα το οποίο απεσύρθη μεγαλοπρεπώς στα ενδότερα της μεταπολιτευτικής μας φαντασίας;

Ποιος τολμάει σήμερα να βγει και να πει ότι εκπροσωπεί τον «ελληνικό λαό»; Υπάρχει ο κ. Μπαλασόπουλος βέβαια. Τον έβλεπα προχθές να απειλεί θεούς και δαίμονες, ως εκπρόσωπος του λαού των ΟΤΑ, όσο ο λαός του είχε αρπάξει τον άλλον τον ταλαίπωρο χοντρούλη από τη γραβάτα και κόντευε να τον πνίξει. Γιατί ο λαός βλέπει γραβάτα και βγάζει τα δόντια του.

Υπάρχουν κι άλλοι σαν τον κ. Μπαλασόπουλο που προσπαθούν να αποκαταστήσουν τη χαμένη τιμή και τη χαμένη κυριαρχία του φαντάσματος. Αυτό το φάντασμα που βλέπει με συμπάθεια τα αργασμένα μπράτσα των παιδιών της Χρυσής Αυγής. Είναι δυνατόν αυτός ο λαός, με αυτήν την ιστορία πίσω του, να είναι ο μοναδικός λαός από όλους τους λαούς της Ευρώπης που στέλνει για να τον εκπροσωπήσουν στο Κοινοβούλιο τους θαυμαστές του Χίτλερ; Μα ο λαός είναι σοφός, και έχει πάντα δίκιο. Οπως άκουγε σοσιαλισμό και ήξερε πως με τον σοσιαλισμό κανείς δεν θα τολμήσει να αμφισβητήσει την κυριαρχία του, έτσι όταν βγήκαν και του είπαν για φιλελεύθερη ΝΔ χαμογέλασε ειρωνικά, τους ψήφισε γνωρίζοντας πως εν τέλει και φιλελεύθεροι και σοσιαλιστές για την κυριαρχία του φροντίζουν. Κάποτε του δίδασκε τα δικαιώματά του η «Αυριανή». Σήμερα δεν χρειάζεται καν να πληρώσει στο περίπτερο για να τα μάθει. Του τα διδάσκει ο κ. Μανώλης δωρεάν με το πάτημα ενός κουμπιού.

Οι Ιταλοί έχουν μια λέξη που περιγράφει το φαινόμενο. Είναι η λέξη «qualuncuismo», σημαίνει την κατάσταση όπου ο καθένας παλεύει για τον εαυτό του, την αγανάκτηση του μέσου όρου, την εξέγερση του ατόμου που έχασε το περιβάλλον του, του πολίτη που έχασε τον λαό του. Συμπέρασμα: το χειρότερο ψέμα του λαϊκισμού είναι ότι παλεύει να κρατήσει το φάντασμα ζωντανό. Του κραδαίνει το «τότε που ζούσαμε» εμποδίζοντάς το να αποκαταστήσει τον χώρο της ζωής του. Θα μου πείτε, γι' αυτό χρειάζεται η πολιτική. Ποιος όμως τολμάει να πει στο φάντασμα πως είναι φάντασμα;