Η (ΠΕΡΙ ΚΙΤΣ ΚΑΙ ΟΡΧΕΩΝ) ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ας μιλήσουμε για αρχίδια λοιπόν! Πώς προέκυψε το θέμα;

«Εβλεπα τον γενικό ευνουχισμό της εποχής. Διαμεσολαβητές να κάνουν τα πράγματα που κάναμε μόνοι μας. Τώρα θέλουμε για όλα δικηγόρους, οικονομολόγους, παπάδες και όταν δώσεις στο παιδί σου ένα χαστούκι να έρχεται η αστυνομία. Ετσι "κόβεται" κάθε δυνατότητα επιθυμίας. Πρέπει να "κόψουμε" μόνοι μας μερικά πράματα. Δεν μπορεί ο Τσοχατζόπουλος να χορεύει ζεϊμπέκικο και να συμπαρασύρει όλη την Ελλάδα, ο ωραίος αλλά και αρχιευνούχος που έκανε λοβιτούρες και έβγαλε λεφτά. Μας γοητεύει ένας υποτίθεται αυθεντικός άντρας, γιατί είμαστε τόσο ευνουχισμένοι. Πρέπει με κάποιον τρόπο να αυτοευνουχιστούμε από αυτή την τζάμπα μαγκιά με την κομπίνα και τα λεφτά. Θα ήθελα να πιάσω τον Τσοχατζόπουλο και να του πω ότι θα πεθάνει και θα μείνει σαν τον Εφιάλτη. Να του μιλήσω σαν να ήταν ο πατέρας μου. "Βγες στην τηλεόραση και πες συγγνώμη και ό,τι λεφτά έχω σας τα χαρίζω. Κράτα τη σύνταξη των 2.000 ευρώ, διώξε τη νέα γκόμενα, πες ένα 'συγγνώμη, την πατήσαμε' και κάνε κάτι να σώσεις τη φήμη σου". Δεν θέλω να τον καταδικάσω, τον λυπάμαι».
[......]

Γιατί τα εκθέματα είναι τόσο κιτς;

«Το κιτς έχει να κάνει με το νεκρό στερεότυπο, που δεν γεννιέται, αλλά αναπαράγεται από μόνο του σαν εικόνα και έτσι οδηγεί στον ευνουχισμό. Στην Ελλάδα αρχίζει το 1950, όταν το γούστο της γυναίκας -που αστικοποιείται- μπαίνει μπροστά. Είναι αγράμματη, αλλά συναισθηματική. Φτιάχνει τον μικροαστικό χώρο της, τα μαλλιά της κοκαλώνουν ψηλά και μιμείται τις Βερσαλίες. Οι περισσότεροι βλέπουν το κιτς με το μίσος που του αξίζει. Εγώ το βλέπω με αγάπη γιατί είναι οι μαμάδες και οι θείες μας. Το συγχωρώ σαν αδυναμία, καταστροφική αλλά ανθρώπινη».

Και πώς συνδέεται με τους καστράτους (= άντρες δίχως όρχεις);

«Αυτή η "γυναικότητα" επιβάλλεται και στους άντρες, που μέχρι τότε τη βαριούνται. Βάζουν σταδιακά βραχιόλια, μπρασελέδες, ψεύτικα μαλλιά και σήμερα πια -ανεξαρτήτως ηλικίας- κυκλοφορούν με φόρμες σαν αγόρια. Αυτή η "γυναικότητα" άρχισε να "κόβει" κάθε τι ανδρικό κάνοντας, για παράδειγμα, τον ηρωισμό μπανάλ. Ο ανδρισμός γίνεται ανεπιθύμητος σε ένα σύμπαν σαν αμερικάνικο σίριαλ. Βαριέσαι πια να βλέπεις καλοφωτισμένα, γεμάτα πόζα σώματα. Οι μουσικές γίνονται κοριτσίστικες και στην τέχνη δεν κάνουν ζουμερά πράγματα. Βλέπεις κάτι μαλάκες 1,80, που πληρώνονται από το κράτος για να εκφραστούν και το έργο τους είναι το ανεπαίσθητο θρόισμα ενός φύλλου... Τι κάνεις ρε μαλάκα το 2010! Με αυτή την έκθεση θέλω να πάρω τους άνδρες με το μέρος μου. Ενας φόρος τιμής στο ανδρικό φύλο».
[............]

Παρ' όλα αυτά, όταν μιλήσατε για το ελληνικό κιτς της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών...

«Δεν ευχαριστιέμαι να καταγγέλλω το χάλι των Ολυμπιακών Αγώνων. Στεναχωριέμαι για τους ανθρώπους που χάρηκαν με όλο αυτό, αλλά ελπίζω να το καταλάβουνε και οι ίδιοι ότι όλο αυτό είναι χάλι, ένα πολύ γραφικό τουριστικό κιτς. Γι' αυτό και μέσα σε 5 χρόνια όλο αυτό κατέρρευσε. Τα παιδιά που το έφτιαξαν, το πίστεψαν. Αλλά η τελετή ήταν το επιστέγασμα όλου του ψέματος του 2004. Να το έβλεπα στα Ανθεστήρια της Πάτρας, θα έλεγα υπέροχο. Αλλά εδώ ρε γαμώτο... να βγαίνει μια Αθηνά και να κουνιέται έτσι...».

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Άγγελου Παπαδημητρίου,
με αφορμή τη νέα του έκθεση "Castrato",
που ξεκίνησε στην γκαλερί Breeder της Αθήνας.
Το θέμα της έκθεσης είναι " η συμφιλίωση του σύγχρονου
ανθρώπου χωρίς αρχίδια".
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στη χθεσινή Ελευθεροτυπία
(22/9/2010)