Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΟΣ

ΟΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΠΑΣΗΣ ΥΠΟΨΙΑΣ

 " Μα ηταν πολύ μεγάλοι μαλάκες, αγαπητέ μου.

'Οταν πηγαίνουν και φτιάχνουν 200 off shore εταιρείες,

  πώς να μην τους ψυλλιαστούν οι ασφαλίτες; Τρεις εταιρείες,

κύριέ μου, και πολλές είναι. Να μην πω μία και καλή,

όπως κάνουν οι πολιτικοί..."

1.Δικηγόροι, πολιτικοί μηχανικοί, συμβολαιογράφοι, υπάλληλοι υποθηκοφυλακείων και τραπεζικοί υπάλληλοι είναι μπλεγμένοι στο κύκλωμα απατεώνων, με τη Δίωξη Οργανωμένου Εγκλήματος της Ασφάλειας Αττικής να βρίσκεται σε ίχνη τους εδώ και πολλούς μήνες.

Την έρευνα έχει αναλάβει από τις αρχές Σεπτεμβρίου ο εισαγγελέας εφετών κ. Ντογιάκος που δίνει τις κατευθύνσεις για τις ενέργειες της αστυνομίας.

Τα μέλη του κυκλώματος που λειτουργεί απο το 1997 είχαν συστήσει περίπου 200 off shore εταιρείες μέσω των οποίων ιδιοποιούνταν οικόπεδα και άλλα ακίνητα μεγάλης αξίας με τους εξής τρόπους:

- με πλαστά έγγραφα παρουσίαζαν ότι άνθρωποι τα ακίνητα των οποίων έβγαιναν σε πλειστηριασμό από τις τράπεζες, χρωστούσαν μεγάλα ποσά σε δικηγόρους του κυκλώματος. Ετσι οι δικηγόροι φαίνονταν ως πρώτοι δικαιούχοι και κατάφερναν να πάρουν το ακίνητο

- με το να παρουσιάζουν πλαστά έγγραφα χρησικτησίας με τα οποία αποκτούσαν στην κυριότητά τους ακίνητα που ανήκαν σε άλλους ανθρώπους

- είχαν συστήσει εικονικές εταιρίες και έπαιρναν δάνεια απο τράπεζες τα οποία ποτέ δεν αποπλήρωναν

- εξέδιδαν πλαστά και εικονικά τιμολόγια ωστε να εμφανίζουν δραστηριότητα κάποιες απο τις off shore εταιρίες τους

Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες, στο κύκλωμα εμπλέκονται δεκάδες άτομα, μεταξύ των οποίων και ένα άτομο το όνομα του οποίου είναι γνωστό από το πρώτο παραδικαστικό κύκλωμα. 

******************************************************************************

 "Μου τη δίνει όταν σκέφτομαι ότι τα τσιγάρα που καπνίζουμε

και τα ποτά που πίνουμε τα έχουν φτιάξει λαθραία οι μπάτσοι

που μας συλαμβάνουν κάθε τόσο για επαιτεία..."

2.Σε διαθεσιμότητα τέθηκαν από το αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. οι τέσσερις αστυνομικοί που συνελήφθησαν, κατηγορούμενοι για συμμετοχή σε πολυμελές κύκλωμα κατασκευής και διακίνησης λαθραίων τσιγάρων, το οποίο εξαρθρώθηκε από την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με κλιμάκιο της Υπηρεσίας Ειδικών Ελέγχων (ΥπΕΕ). Ταυτόχρονα, διενεργείται ένορκη διοικητική εξέταση σε βάρος των συλληφθέντων αστυνομικών. Πρόκειται για τρεις αξιωματικούς που υπηρετούν στον Πολύγυρο και στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής, και για έναν αστυφύλακα που υπηρετεί στη Διεύθυνση Ασφάλειας Θεσσαλονίκης. Όπως προέκυψε από την προανάκριση, δύο εκ των αστυνομικών συνδέονται με συγγένεια.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ , ΤΟΝΙ!...

 TONY CURTIS

(1925- 29/09/2010)

Λυπόμαστε για την απώλειά του,

επειδή νοσταλγούμε τον κινηματογράφο των μεγάλων σκηνοθετών,

που κατάφεραν να αναδείξουν αυτόν και πολλούς άλλους ομότεχνούς του
σε αθάνατα αστέρια. 

ΤΟ ΓΥΜΝΟ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ: Η ΠΙΟ ΜΥΧΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ (2)

  

Η πιο μύχια πλευρά της δημιουργίας

Η απεικόνιση του γυμνού σώματος συχνά ενοχλεί ή σοκάρει, πάντοτε όμως είναι μια συναρπαστική αφήγηση που αγγίζει την ψυχή

Ας ξεκινήσουμε από τον ορισμό. «Υπάρχει το γυμνό και το ξεγυμνωμένο», έγραφε ο ιστορικός τέχνης και τέως διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης του Λονδίνου, Κένεθ Κλαρκ. Στην πρώτη περίπτωση το μοντέλο στέκεται μπροστά στον ζωγράφο ή τον φωτογράφο σαν να είναι ο τελευταίος αόρατος μάρτυρας. Δεν του δίνει καμιά σημασία. Στη δεύτερη περίπτωση, όμως, η πόζα και το βλέμμα αποκαλύπτουν τη συναίσθηση ότι είναι αντικείμενο πόθου, θαυμασμού, έμπνευσης.

Από την αρχαιότητα ώς τις ημέρες μας, η ιστορία της τέχνης εμπλουτίζεται διαρκώς από παραστάσεις γυμνών –ή και ξεγυμνωμένων– σωμάτων. Το τοπίο του ανθρώπινου σώματος έχει υμνηθεί σε θρησκευτικές, μυθολογικές, ιστορικές, ερωτικές απεικονίσεις.

Ασημοι και διάσημοι καλλιτέχνες έχουν συναντηθεί κάποτε στον ίδιο υψηλό σφυγμό, που παράγει η εικόνα ενός οικείου ή ξένου γυμνού σώματος. Αν είναι έτσι, τότε γιατί μέχρι σήμερα η τετριμμένη πλέον θέα του μπορεί να ενοχλεί ή να σοκάρει κάποιους, δοκιμάζοντας τα όρια του πουριτανισμού μας; Γιατί παραμένει ένα από τα αγαπημένα θέματα των δημιουργών, πέραν του ότι αποτελεί το πρώτο μάθημα που διδάσκεται στις Σχολές Καλών Τεχνών; Πώς οι θεατές προσλαμβάνουν σε κάθε εποχή το γυμνό και ειδικότερα στη δική μας, που είναι όλα στο φως της ήλιου (ή της οθόνης του υπολογιστή);

Με αφορμή την επικείμενη έκθεση «Γυμνή Αλήθεια» στο Μουσείο Φρυσίρα, η «Κ» συνομιλεί με τον οργανωτή της έκθεσης, συλλέκτη Βλάση Φρυσίρα, τον συμμετέχοντα ζωγράφο Χρόνη Μπότσογλου, πρώην πρύτανη της Σχολής Καλών Τεχνών, τον γιατρό και τεχνοκριτικό Σταύρο Τσιγκόγλου, αλλά και τον φωτογράφο Παναγιώτη Λάμπρου.

Ο Π. Λάμπρου βρέθηκε στο προσκήνιο των ξένων και των ελληνικών ΜΜΕ για το φωτογραφικό του έργο My British wife με θέμα τη γυμνή σύζυγό του, το οποίο συμμετέχει με αξιώσεις για βράβευση σε διαγωνισμό της National Portrait Gallery στο Λονδίνο (http://bit.ly/cqBiLh). «Ο θόρυβος που δημιουργήθηκε ήταν τόσο μεγάλος», μας είπε, «που η καλλιτεχνική αξία της φωτογραφίας μάλλον ήρθε σε δεύτερη μοίρα. Εφτασαν να μου τηλεφωνήσουν από πρωινή τηλεοπτική εκπομπή, που δεν έχει καμιά σχέση με τον πολιτισμό».

Η αλήθεια της ζωγραφικής

Στο αφιέρωμα, που φιλοξενεί το Μουσείο της Πλάκας και εγκαινιάζεται στις 13 Οκτωβρίου, παρουσιάζονται 150 ζωγραφικά έργα από τη συλλογή, με άξονα το γυμνό σώμα. Από τον Βλαντιμίρ Βελίτσκοβιτς και τον Πατ Αντρέα μέχρι τον Εδουάρδο Σακαγιάν και τον Αλέξη Βερούκα, οι Ελληνες και ξένοι καλλιτέχνες διηγούνται διαφορετικές ιστορίες. «Είναι μια αφήγηση με συναρπαστική κάθε φορά πλοκή», λέει ο Βλάσης Φρυσίρας. «Ο Ρουστέν μέσα από τη γύμνια μιλάει για την εγκατάλειψη, τον πόνο, την παραμόρφωση, την κοινωνική απόρριψη. Ο Ντίνο Βαλς, που εγκατέλειψε την ψυχιατρική για τη ζωγραφική, έχει το δικό του ύφος, την τέλεια ανατομία, όταν αποτυπώνει τα κορμιά. Ο Πατ Αντρέα κρύβει και υπονοεί, παίζει με τις εικόνες. Μέσα στα 40 χρόνια της συλλεκτικής μου πορείας, έχω συναναστραφεί δεκάδες καλλιτέχνες και ξέρω ότι τα γυμνά έργα συνήθως τα κρατούν για τον εαυτό τους. Είναι η πιο μύχια πλευρά της δημιουργικότητάς τους. Είναι έργα που αγγίζουν την ψυχή, έχουν φόρτιση», λέει ο συλλέκτης που ταύτισε τη συλλογή του με την ανθρωποκεντρική ζωγραφική.

Μοντέλο, ο εαυτός μου

Στην έκθεση συμμετέχει και ο Χρόνης Μπότσογλου. Μερικά από τα ωραιότερα έργα του είναι εκείνα που ζωγραφίζει τον εαυτό του σε ηλικία 40 ετών: «Συχνά έκανα και το μοντέλο και τον ζωγράφο. Είναι πάγια τακτική όλων των καλλιτεχνών. Είχα ένα μικρό καθρεπτάκι και έβλεπα κατακερματισμένη τη γυμνή εικόνα μου. Κακώς οι φοιτητές των σχολών μαθαίνουν να κάνουν γυμνά. Δεν είναι πια αναγκαίο. Πάντως, το γυμνό έργο δεν αποτυπώνει το σώμα, αλλά τον ψυχισμό. Εχει φορτίο υπαρξιακό. Σε μια εποχή που βλέπουμε παντού σάρκα, η ζωγραφική είναι ένα βάλσαμο για τα μάτια μας».[............]

Απόσπασμα από άρθρο της Μαργαρίτας Πουρνάρα αφιερωμένο στο γυμνό στην Τέχνη,

που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή (26/9/2010)

ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΗΘΟΥΣ- ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ..

Κι όπως εμπνεόμουν μουσική καθαρίζοντας  τα φρέσκα  φασολάκια

νότες επετούσα εναλλάξ με τρυφερά τσαλιά   στα δύο τσουκαλάκια,

πετάχθηκα τότες απάνω  από καταγής , αντρειεύτηκα πως παίρνω μια νέα αρχή,

μια κι είχα πάρει  το στρατί μου λάθος, άλλαξα για πολλοστή φορά σκουφί...

"Τον περασμένο χειμώνα ζήτησε να με ιδεί 
ο Μίκης Θεοδωράκης,  ο μουσικός
και βουλευτής της ΕΔΑ.

Είχα χρόνια να τον ιδώ. Τον δέχτηκα στο σπίτι μου.

Έφερε μαζί του μια ταινία των ηχογραφημένων

μελοποιήσεων ποιημάτων μου που είχε συνθέσει

στη φυλακή. Μετά την ακρόαση μού έκανε την

πρόταση να πάμε μαζί στον Παπαδόπουλο ή τον

Παττακό και να ζητήσουμε από κοινού το Στάδιο 

για εκτέλεση των συνθέσεών του.

Πριν από την επίσκεψή του μου έρχονταν φήμες

πολλών επαίνων του για μένα.

Δεν υπήρχε καμιά ελπίδα αποδοχής από τις 

αρχές μιας τέτοιας αίτησης. Άλλωστε, κι αν 

υπήρχε, δε θα δεχόμουν.

-" Μα δε θα το δεχτούν ένα τέτοιο πράγμα",

του είπα.

-"Μα πώς; σ΄ένα Νόμπελ; αδύνατο", αποκρίθηκε.

-" Τώρα πρόκειται να ταξιδέψω στο εξωτερικό.

Αφήστε να το σκεφτώ", του είπα τότε.

Είδε ωστόσο ότι δεν είχε το σχέδιό του τίποτα

το ελκυστικό για μένα.

Άμα γυρίσαμε από τη Ρώμη, δεν έδωσε απολύτως

κανένα σημείο ζωής. Ούτε τις ταινίες της ηχογράφησης

μου έστειλε, όπως μου είχε υποσχεθεί. Αναρωτήθηκα

τι είχε στο νου κάνοντας αυτή την πρόταση.

Απάντηση α΄: καθαρή επιπολαιότητα.

Απάντηση β΄: είτε είναι η απάντηση της εξουσίας 

θετική είτε αρνητική, κερδισμένος είμαι:

Θετική: γιατί θα είναι μια προσωπική επιτυχία

πρώτου μεγέθους για μένα και ως μουσικού και

ως κομματάρχη. Αρνητική η απόπειρά μου πάλι

όφελος θα μου φέρει και θα έχω μπλέξει

επιπλέον τον Σ(εφέρη).

Γιώργος Σεφέρης, 
"Χειρόγραφο Οκτ. ΄68"

Διάττων. Αθήνα 1986.

ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΑ (3)

ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΑ

Πολύτιμα κείμενα .

Κείτονται σκονισμένα στα  ράφια

κάποιων δημόσιων βιβλιοθηκών 

και ελάχιστων μερακλήδων ιδιωτών

Κινδυνεύουν με τον αφανισμό

της λησμονιάς, υποκύπτοντας

στον αδήριτο νόμο της αναγνωστικής

μόδας των "μοντερνιστών" αναγνωστών  

και  της αδιαφορίας για τα έργα του παρελθόντος

εκ μέρους των ανορεκτικών περί το βιβλίο.

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου

Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Ποιήματα

1993

Εκδόσεις Διαγωνίου

Αριθμός 69

Θεσσαλονίκη

ΑΓΧΟΣ

Ήδη εγκαταστάθηκες μονίμως στο κορμί μου

Την ύπαρξή σου βόλεψες μες στο μυαλό μου

Φρένο δεν άφησες στις φρένες μου

Όπου με πας πηγαίνω όπου με σέρνεις

Τις νύχτες δεν κοιμάμαι δεν σωπαίνεις

Πετιέσαι απ΄το κρεβάτι και καπνίζεις

Βλέπω φωτιές μες στο σκοτάδι ακούω σειρήνες

Ζώο με όγκο ελέφαντα θα μ΄εξοντώσεις

 *****

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Η ΠΟΙΗΣΗ

στην Κ.Δ.

Έρχεται και ξανάρχεται η ποίηση

Δωρίζεται "αίφνης"- Έστω

Σε μια δικαιοσύνη ανυπεράσπιστη

Μου έστειλε και τη φωτογραφία της

Σα να ποζάρει η ποίηση στο χάος:

Πρόσωπο φωτεινό να εμφανίζεται

Μέσα από μαύρο ένδυμα-κλειστό

Στη σκοτεινή των ημερών διάρκεια

Τα μάτια της κοιτάγματα κι οράματα

βλέψεις και βλέμματα προθέσεως καλής

Χαμόγελα αγνώστου προελεύσεως ή

Μία μικρή επανάσταση: θα φύγω

Στο οριστικό: μένω και σαπίζω εδώ

Πάντως το όλον της πηγαίνει μακριά ήδη

Σωτήρια χαλάρωση σαν "αχ" του σώματος

Όταν πετάει σουτιέν κορσέ ή τα στενά παπούτσια

Αυτά τα λίγα για της ποίησης τη λήψη

Απλώς το φως που γράφτηκε 
 Με φόντο το σκοτάδι

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Tο ’82 χάσαμε τη μητέρα μας. Πέθανε μια Kυριακή του Oκτώβρη. Tην ίδια μέρα έκλεινε οριστικά το κοιμητήριο της Aγίας Παρασκευής, που ήταν λίγο πιο πάνω από τη γειτονιά μας. Στη θέση του άνοιγε ένα άλλο, κάπου έξω από τον Eύοσμο, σ’ έναν ερημότοπο, μακριά από σπίτια και ανθρώπους.
Έτσι, τη Δευτέρα τ’ απόγευμα πήγαμε τη μητέρα μας στο νέο κοιμητήριο.

Ήταν ο μόνος τάφος σε ολόκληρο το νεκροταφείο. Aυτό μας τάραξε, και το βράδυ εκείνο κάθε τόσο ξυπνούσαμε από την οδύνη του χαμού της μητέρας μας κι από το γεγονός ότι την αφήσαμε μόνη σ’ εκείνη την ερημιά. Tην άλλη μέρα, όταν πήγαμε, είδαμε πως είχαν φέρει κάποιον δίπλα της, και όπως μάθαμε, ήταν 77 χρονώ και είχε το όνομα του πατέρα μου· τον λέγαν Γιάννη. Aυτή η σύμπτωση μας συγκίνησε και μας ανακούφισε. H μητέρα μας δεν θα ’ταν μόνη, θα ’χε μια συντροφιά.
Σ’ έναν-δυο μήνες, εκείνος ο τόπος έγινε μια μεγάλη γειτονιά. Mε τους ηλικιωμένους της, με τους γέρους της και με τους νέους της· με τα καντηλάκια της, με τα λουλούδια της και με τους σταυρούς της. Tώρα μια γαλήνη απλώνονταν εκεί πέρα. Περίεργο πράγμα, σκέφτηκα. O θάνατος ημέρεψε αυτό τον αγριότοπο, τον έκανε πιο ανθρώπινο.

Σταύρος Kουγιουμτζής, "Aνοιχτά παράθυρα με κλειστά παντζούρια",

Eκδόσεις Eντευκτηρίου, 1998.

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Προ-κατασκευή εργαζομένων «νέου τύπου»

 Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΖΩΡΤΖΗ tzortzis.jan@gmail.com

Ελευθεροτυπία, 29/9/2010

[........]
Η διαδικασία επέκτασης των σχέσεων παγκοσμιοποίησης, όπως τη ζούμε σήμερα σε συνθήκες οξείας οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, θα ήταν μάλλον ανέφικτη αν δεν είχε προηγηθεί η κατάρρευση του ανατολικοευρωπαϊκού σοσιαλιστικού συνασπισμού. Η ιστορικά συγκλονιστική αυτή ανατροπή που επήλθε, ως γνωστόν, «από τα μέσα», απελευθέρωσε δυνάμεις τόσο εντός όσο κι εκτός του πρώην σοβιετικού ιμπέριουμ δημιουργώντας παράλληλα νέες συνθήκες για τη συσσώρευση κεφαλαίου σε περιφερειακή και παγκόσμια κλίμακα. Αυτές διαμορφώθηκαν μέσα από τους νέους συσχετισμούς ισχύος σε πολιτικό αλλά και οικονομικό επίπεδο, θέτοντας συνάμα νέες όρους ανταγωνισμού τόσο ανάμεσα σε χώρες όσο μεταξύ παλιών και νέων γιγάντων του διεθνούς, κερδοσκοπικού κυρίως, κεφαλαίου. Ηταν δε μόνο θέμα χρόνου, το πότε ένας τόσο άγριος νεοφιλευθερισμός θα λαφυραγωγούσε άτεγκτα και το χώρο της εργασίας.

Η αρχή έγινε με τη συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών, ακολούθησε η «αρπαγή του πλούτου», των αποθεμάτων που συγκέντρωναν τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων, ενώ το επόμενο στάδιο υπήρξε η σταδιακή απαξίωση της ίδιας της εργασίας. Οι εργαζόμενοι γνώριζαν συνθήκες χρόνου και είδη απασχόλησης που ίσχυαν πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο! Αποκορύφωμα τούτων δε όλων υπήρξε η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, μια κατάσταση που καθιστά τον εργαζόμενο άβουλο και ευτελές υποκείμενο εκμετάλλευσης. Αποξενωμένος στο χώρο εργασίας και από το ανθρώπινο περιβάλλον του, ο μετακινούμενος διαρκώς εργαζόμενος μπορεί να υπολογίζει στην αλληλεγγύη μόνο του εαυτού του, όσο βεβαίως θα τον καθορίζει ο ίδιος. Ετσι αλλοτριώνεται ο ίδιος συνειδησιακά κι εντάσσεται στατιστικά σ' ένα σύγχρονο «λούμπεν» (για όσους θυμούνται ακόμη το θείο Κάρολο...) προλεταριάτο.

Το είδος αυτών των «νέων» εργασιακών σχέσεων φαίνεται όμως να έχει συμβάλει ήδη σ' ένα νέο γερμανικό «οικονομικό θαύμα», καθώς η Γερμανία είναι τώρα η πρώτη σε οικονομική ανάπτυξη χώρα της Ε.Ε. και δη με το χαμηλότερο δείκτη ανεργίας. Αυτό οφείλεται πρώτιστα στην κατάτμηση των θέσεων εργασίας, διότι για μια θέση απασχολούνται πλέον δύο ή ακόμη και τρεις εργαζόμενοι με μειωμένες απολαβές και χαμηλές κοινωνικές εισφορές. Ετσι, μειώνεται το κόστος εργασίας για τις επιχειρήσεις και τα προϊόντα τους καθίστανται ανταγωνιστικότερα. Πρόκειται βεβαίως για την επαλήθευση του ρητού: τα νούμερα ευημερούν όταν η κοινωνία υποφέρει!

Κι ενώ οι συνδικαλιστές εξαντλούνται σε ρόλο σχολιαστή των γεγονότων, διαμορφώνεται ένα καλούπι μαζικής κατασκευής «νέου τύπου» εργαζομένων, οι οποίοι πραγματικά θα «απασχολούνται» χωρίς ουσιαστικά να εργάζονται. Εκείνο δε που στερεοτυπικά αποκαλούμε σήμερα «απορύθμιση» εργασιακών σχέσεων φαίνεται πως οδηγεί ήδη νομοτελειακά στη συγκρότηση μιας άλλης «society modern times», μιας κοινωνίας σε ρόλο παθητικού θεατή της αθλιότητάς της.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Το Steinhart Aquarium, το περίφημο ενυδρείο

στο Σαν Φραντσίσκο άνοιξε σαν σήμερα ,

το 1923, τις πύλες του.Οι σινεφίλ θυμούνται
τις καταπληκτικές σκηνές που εκτυλίσσονται
μέσα σ΄αυτό το ενυδρείο στην ταινία του
Όρσον Ουέλες " Η κυρία απ΄τη Σαγκάη"

Η ΚΟΥΖΙΝΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

 Ian MacEwan
(1948)

Ο Ίαν Μακ Γιούαν γεννήθηκε το 1948, σπούδασε στα πανεπιστήμια Sussex και East Anglia και δημοσίευσε την πρώτη του συλλογή διηγημάτων, με τίτλο "Fist Love, Last Rites", το 1975, αποσπώντας μάλιστα το βραβείο Somerset Maughman, και τη δεύτερη με τίτλο "Between the Sheets", το 1977. Το 1987 κέρδισε το Whitbread Award (και το Prix Femina Etranger, έξι χρόνια μετά), για το μυθιστόρημά του "Child in Time". Έχει γράψει αρκετά μυθιστορήματα και σενάρια για τον κινηματογράφο. Τρία μυθιστορήματά του συμπεριλήφθηκαν στις τελικές υποψηφιότητες για το βραβείο Booker ("Έμμονη αγάπη", "Άμστερνταμ", "Εξιλέωση"). Το βραβείο τού απονεμήθηκε, τελικά, το 1998, για το "Άμστερνταμ". Η "Εξιλέωση" (2002), επίσης, έχει τιμηθεί με τα εξής βραβεία: W.H. Smith Literary Award (2002), National Book Critics' Circle Fiction Award (2003), Los Angeles Times Prize for Fiction (2003), και Santiago Prize for the European Novel (2004). Για το μυθιστόρημα "Σάββατο" τιμήθηκε το 2006 με το βραβείο James Tait Black Memorial Prize.[Πηγή: www.greekbooks.gr]

Η ενασχόληση κι επεξεργασία των σύγχρονων γεγονότων δεν είναι μάλλον έργο των ΜΜΕ;

«Φανταστείτε να υπήρχε ένα τείχος καταμεσής της Ν. Υόρκης. Πιστεύετε ότι ο Φίλ. Ροθ θα το αγνοούσε; Εάν η Γερμανία εμπλεκόταν έξαφνα σ' έναν πόλεμο και το θέμα συζητούνταν σε κάθε σπίτι, γιατί δεν θα 'πρεπε ν' αποτελέσει θέμα μυθιστορήματος; Εγώ προσωπικά δεν θα μπορούσα, αν ήμουν Γερμανός, ν' αντισταθώ σ' ένα τέτοιο θέμα βαρύ από τόσες προσωπικές ιστορίες».

Κατά τη δική σας άποψη, ένα μυθιστόρημα δεν θα 'πρεπε να έχει απαραιτήτως χαρακτήρα πολιτικό, αλλά μάλλον ν' ασχολείται με τις ιστορίες που προσφέρει η πολιτική;

«Ναι. Κατόπιν χρειάζεται έναν αξιόπιστο χαρακτήρα, που μπορεί να βιώσει τα πάντα και στο μυαλό τού οποίου ο αναγνώστης έχει πρόσβαση. Και μετά ξεκινά ένα ταξίδι χωρίς εισιτήριο, που δεν έχω ιδέα πού θα με βγάλει.

Τα βιβλία μου ασχολούνται, φυσικά, και με το σεξ -επειδή είναι πιο ενδιαφέρον απ' ό,τι η συλλογή γραμματοσήμων. Εκεί αντικατοπτρίζονται οι σχέσεις μας. Ομως, όσο περνούν τα χρόνια τόσο το σεξ παραγκωνίζεται από το θέμα του θανάτου και η θνητότητα πλησιάζει στο επίκεντρό μου. Αλλά, το έντονο προσωπικό στοιχείο του έρωτα σχετίζεται πολύ στενά με την ουσία του μυθιστορήματος. Βεβαίως, η περιγραφή μιας σεξουαλικής πράξης είναι σκληρή δουλειά - ένα ναρκοπέδιο. Δεν πρέπει να κάνει κανείς το λάθος να περιοριστεί στη σωματική πλευρά, αλλά να προσδώσει ένα πλαίσιο συναισθημάτων. Κι αυτό είναι δύσκολο, όμως εμένα δεν μ' ενδιαφέρουν οι εκρήξεις, αλλά οι θλίψεις, οι κωμωδίες, οι αγριότητες.

Χρειάζομαι πολλή ηρεμία και μια άβατη προσωπική σφαίρα. Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι εκεί έξω εξυφαίνεται μια συνωμοσία για να μου πάρουν αυτή την προσωπική σφαίρα. Για κάθε εξέλιξη στον κόσμο τα ΜΜΕ χρειάζονται κάποιον να σχολιάσει το συγκεκριμένο και παρ' όλο που ευκολότατα μπορώ ν' αρνηθώ, υπάρχει μια διαρκής πίεση. Φαίνεται ότι σημασία δεν έχει τι επιθυμεί κάποιος ως συγγραφέας. Οι συγγραφείς θέλουν να τους διαβάζουν, όχι να σχολιάζουν δημοσίως».

 Απόσπασμα από συνέντευξη του συγγραφέα

στο γερμανικό περιοδικό Spiegel.

(Ελευθεροτυπία, 28/9/2010)

ΤΟ ΓΥΜΝΟ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ: Η ΠΙΟ ΜΥΧΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ (1)

Η πιο μύχια πλευρά της δημιουργίας

Η απεικόνιση του γυμνού σώματος συχνά ενοχλεί ή σοκάρει, πάντοτε όμως είναι μια συναρπαστική αφήγηση που αγγίζει την ψυχή

Ας ξεκινήσουμε από τον ορισμό. «Υπάρχει το γυμνό και το ξεγυμνωμένο», έγραφε ο ιστορικός τέχνης και τέως διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης του Λονδίνου, Κένεθ Κλαρκ. Στην πρώτη περίπτωση το μοντέλο στέκεται μπροστά στον ζωγράφο ή τον φωτογράφο σαν να είναι ο τελευταίος αόρατος μάρτυρας. Δεν του δίνει καμιά σημασία. Στη δεύτερη περίπτωση, όμως, η πόζα και το βλέμμα αποκαλύπτουν τη συναίσθηση ότι είναι αντικείμενο πόθου, θαυμασμού, έμπνευσης.

Από την αρχαιότητα ώς τις ημέρες μας, η ιστορία της τέχνης εμπλουτίζεται διαρκώς από παραστάσεις γυμνών –ή και ξεγυμνωμένων– σωμάτων. Το τοπίο του ανθρώπινου σώματος έχει υμνηθεί σε θρησκευτικές, μυθολογικές, ιστορικές, ερωτικές απεικονίσεις.

Ασημοι και διάσημοι καλλιτέχνες έχουν συναντηθεί κάποτε στον ίδιο υψηλό σφυγμό, που παράγει η εικόνα ενός οικείου ή ξένου γυμνού σώματος. Αν είναι έτσι, τότε γιατί μέχρι σήμερα η τετριμμένη πλέον θέα του μπορεί να ενοχλεί ή να σοκάρει κάποιους, δοκιμάζοντας τα όρια του πουριτανισμού μας; Γιατί παραμένει ένα από τα αγαπημένα θέματα των δημιουργών, πέραν του ότι αποτελεί το πρώτο μάθημα που διδάσκεται στις Σχολές Καλών Τεχνών; Πώς οι θεατές προσλαμβάνουν σε κάθε εποχή το γυμνό και ειδικότερα στη δική μας, που είναι όλα στο φως της ήλιου (ή της οθόνης του υπολογιστή);

Με αφορμή την επικείμενη έκθεση «Γυμνή Αλήθεια» στο Μουσείο Φρυσίρα, η «Κ» συνομιλεί με τον οργανωτή της έκθεσης, συλλέκτη Βλάση Φρυσίρα, τον συμμετέχοντα ζωγράφο Χρόνη Μπότσογλου, πρώην πρύτανη της Σχολής Καλών Τεχνών, τον γιατρό και τεχνοκριτικό Σταύρο Τσιγκόγλου, αλλά και τον φωτογράφο Παναγιώτη Λάμπρου.

Ο Π. Λάμπρου βρέθηκε στο προσκήνιο των ξένων και των ελληνικών ΜΜΕ για το φωτογραφικό του έργο My British wife με θέμα τη γυμνή σύζυγό του, το οποίο συμμετέχει με αξιώσεις για βράβευση σε διαγωνισμό της National Portrait Gallery στο Λονδίνο (http://bit.ly/cqBiLh). «Ο θόρυβος που δημιουργήθηκε ήταν τόσο μεγάλος», μας είπε, «που η καλλιτεχνική αξία της φωτογραφίας μάλλον ήρθε σε δεύτερη μοίρα. Εφτασαν να μου τηλεφωνήσουν από πρωινή τηλεοπτική εκπομπή, που δεν έχει καμιά σχέση με τον πολιτισμό».

Η αλήθεια της ζωγραφικής

Στο αφιέρωμα, που φιλοξενεί το Μουσείο της Πλάκας και εγκαινιάζεται στις 13 Οκτωβρίου, παρουσιάζονται 150 ζωγραφικά έργα από τη συλλογή, με άξονα το γυμνό σώμα. Από τον Βλαντιμίρ Βελίτσκοβιτς και τον Πατ Αντρέα μέχρι τον Εδουάρδο Σακαγιάν και τον Αλέξη Βερούκα, οι Ελληνες και ξένοι καλλιτέχνες διηγούνται διαφορετικές ιστορίες. «Είναι μια αφήγηση με συναρπαστική κάθε φορά πλοκή», λέει ο Βλάσης Φρυσίρας. «Ο Ρουστέν μέσα από τη γύμνια μιλάει για την εγκατάλειψη, τον πόνο, την παραμόρφωση, την κοινωνική απόρριψη. Ο Ντίνο Βαλς, που εγκατέλειψε την ψυχιατρική για τη ζωγραφική, έχει το δικό του ύφος, την τέλεια ανατομία, όταν αποτυπώνει τα κορμιά. Ο Πατ Αντρέα κρύβει και υπονοεί, παίζει με τις εικόνες. Μέσα στα 40 χρόνια της συλλεκτικής μου πορείας, έχω συναναστραφεί δεκάδες καλλιτέχνες και ξέρω ότι τα γυμνά έργα συνήθως τα κρατούν για τον εαυτό τους. Είναι η πιο μύχια πλευρά της δημιουργικότητάς τους. Είναι έργα που αγγίζουν την ψυχή, έχουν φόρτιση», λέει ο συλλέκτης που ταύτισε τη συλλογή του με την ανθρωποκεντρική ζωγραφική.

Μοντέλο, ο εαυτός μου

Στην έκθεση συμμετέχει και ο Χρόνης Μπότσογλου. Μερικά από τα ωραιότερα έργα του είναι εκείνα που ζωγραφίζει τον εαυτό του σε ηλικία 40 ετών: «Συχνά έκανα και το μοντέλο και τον ζωγράφο. Είναι πάγια τακτική όλων των καλλιτεχνών. Είχα ένα μικρό καθρεπτάκι και έβλεπα κατακερματισμένη τη γυμνή εικόνα μου. Κακώς οι φοιτητές των σχολών μαθαίνουν να κάνουν γυμνά. Δεν είναι πια αναγκαίο. Πάντως, το γυμνό έργο δεν αποτυπώνει το σώμα, αλλά τον ψυχισμό. Εχει φορτίο υπαρξιακό. Σε μια εποχή που βλέπουμε παντού σάρκα, η ζωγραφική είναι ένα βάλσαμο για τα μάτια μας».[............]

Απόσπασμα από άρθρο της Μαργαρίτας Πουρνάρα αφιερωμένο στο γυμνό στην Τέχνη,

που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή (26/9/2010)

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΜΑΜΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Αξιόλογο για την ιστορική του σημασία αλλά και για

την επική του μεγαλοπρέπεια είναι το αγγλικό τραγούδι

της Μάχης του Agincourt (25 Οκτωβρίου 1415), που

ήταν μια από τις μεγαλύτερες αγγλικές νίκες στον

Πόλεμο των Εκατό Χρόνων με τους Γάλλους.

Το τραγούδι συντέθηκε αμέσως μετά την επιστροφή

του βασιλιά Ερρίκου Ε΄ και των στρατευμάτων του

στην Αγγλία και , κρίνοντας από τη λατινική επωδό του,

πρέπει να είναι έργο λογίου.

Deo gratias, Anglia, redde pro victoria.

Owre kynge went forth to Normandy,

With grace and myght of chyvalry;

Ther God for hym wrought mervlusly,

Wherfore Englonde may calle and cry,

Deo gratias,

Deo gratias ,Αnglia, redde pro victoria.

.............................................................

Ther dukys, and erlys, lorde and barone,

Were take and slayne, and that wel sone,

And som were ledde in to Lundone

With joye, and merthe, and grete renone;

Deo gratias,

Deo gratias ,Αnglia, redde pro victoria.

Now gratious God he save owre kynge,

His peple and all his welwyllynge,

Gef him gode lyfe and gode endynge,

That we with merth mowe savely synge;

Deo gratias, 

Deo gratias, Αnglia, redde pro victoria.

*****

Δώσε στο Θεό ευχαριστίες, Αγγλία, για τη νίκη

Επήγε ο βασιλιάς στη Νορμανδία

με το Θεό βοηθό και με τ΄ασκέρι,

νικάει και με παιάνες η Αγγλία

υμνεί τη Θεία Δύναμη και χαίρει.

Δώσε στο Θεό ευχαριστίες , Αγγλία, για τη νίκη.

..............................

Των Φράγκων οι αρχόντοι κι ο βαρώνοι

νεκροί κι απ΄το στρατό μας σκλαβωμένοι,

πανηγυρίζει κι ο λαός στο Λονδίνο,

το βασιλιά του το νικητή προσμένει.

Δώσε στο Θεό ευχαριστίες , Αγγλία, για τη νίκη.

Η χάρη του Θεού σώζει το βασιλιά,

τον ευσεβή λαό μου και το στρατό

και πέρα ως πέρα σ΄όλη του τη χώρα

ηχούν τραγούδια κι ο λαός του χαίρει.

Δώσε στο Θεό ευχαριστίες , Αγγλία, για τη νίκη.

ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΑ (2)

ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΑ

Πολύτιμα κείμενα .

Κείτονται σκονισμένα στα  ράφια

κάποιων δημόσιων βιβλιοθηκών 

και ελάχιστων μερακλήδων ιδιωτών

Κινδυνεύουν με τον αφανισμό

της λησμονιάς, υποκύπτοντας

στον αδήριτο νόμο της αναγνωστικής

μόδας των "μοντερνιστών" αναγνωστών  

και  της αδιαφορίας για τα έργα του παρελθόντος

εκ μέρους των ανορεκτικών περί το βιβλίο.

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου

Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Ποιήματα

1993

Εκδόσεις Διαγωνίου

Αριθμός 69

Θεσσαλονίκη

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

α

Φεγγάρι σπλαχνικό
Σκαρφαλωμένο σε μισόκλειστα παράθυρα
Όταν κοιτάζεις συγγενείς και φίλους
Να ξενυχτάνε τους νεκρούς τους
Την εξοικείωση βοηθάς
Ζώντων και τεθνεώτων

β

Είναι πολύ άσπρο το σπίτι
Στην οροφή μια τρύπα εκτυφλωτική
Πάνω στο πρόσωπό σου στάζει ένα φεγγάρι
Κινδυνεύεις από φως και δεν το ξέρεις

γ

Νύχτα ώρα τι χρειάζεται τόσο φως
Έλα καλό σκοτάδι να ξεκουράσω τις πράξεις μου
Αθέατη επιτέλους να κλάψω τους νεκρούς μου
Αυτός ο μήνας με βασάνισε πολύ
Σα να παρέτεινε τη γύμνια μου στους ξένους

δ

Νύχτα θλιμμένη τραβεστί
Πετάς τα ψεύτικα ρούχα της ημέρας

Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Το άδικο για τον τόπο είναι ότι οι Ελληνες της Ελλάδας έχουν χρήματα, τα οποία λιμνάζουν στις τράπεζες του εξωτερικού. Εχει υπολογιστεί ότι αυτά τα χρήματα, μόνο των καταθέσεων, είναι πάνω από 85 δισ. ευρώ, δηλαδή είναι 17 φορές περισσότερα από την επένδυση του Κατάρ. Με την επιστροφή αυτών των χρημάτων θα είχε λυθεί, κατά μέγα μέρος, το πρόβλημα της αιμοδοσίας της ελληνικής οικονομίας.

Γιατί δεν λύνεται; Την απάντηση καλούνται να δώσουν τα οικονομικά επιτελεία της κυβέρνησης, οι τραπεζίτες, οι σύμβουλοι, οι υπουργοί, όλοι όσοι γνωρίζουν το ζήτημα, αλλά δεν εισηγούνται μια τολμηρή απόφαση, παράλληλα με εκείνη για το ομόλογο της διασποράς που στόχο έχει να προσελκύσει κεφάλαια των Ελλήνων του εξωτερικού. Το συμπέρασμα είναι: χρήματα υπάρχουν, αλλά δεν υπάρχει σχέδιο, δεν υπάρχει πολιτική για να τοποθετηθούν στην ελληνική οικονομία. Αναμφισβήτητα μέγα μέρος είναι «μαύρα» χρήματα, διότι δεν υπήρχε σύστημα ελέγχου της παραοικονομίας, της φοροδιαφυγής, της φοροαποφυγής και της φοροκλοπής.

Πέρα, όμως, από το σύστημα, στις μέρες μας έπαψε να υπάρχει και το πατριωτικό ήθος, η φροντίδα για την πατρίδα, το στοιχειώδες φιλότιμο, αυτό που τη στήριξε σε δύσκολους καιρούς. Πολλά χρόνια πριν, το 1977, αυτήν την καίρια έλλειψη την επεσήμανε ο Οδυσσέας Ελύτης στην «Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο», από την οποία για ακόμη μία φορά, αντιγράφω μερικές γραμμές: «Είναι, το ξέρω, δύσκολο ν' αξιολογείς το σημερινό μολύβι σαν χθεσινό χρυσάφι· και όμως, αν θέλεις να κρίνεις αντικειμενικά (θέλω να πω, να 'ρθεις στη θέση ενός μεγαλοαστού την εποχή που οι μεγαλοαστοί, αντί να παίζουν κουμ καν, δημιουργούσανε την Ελλάδα) πρέπει να το πράξεις».

Σήμερα οι μεγαλοαστοί -μεγαλοεφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες- παίζουν με επενδύσεις στο ποδόσφαιρο, ωσάν η χώρα να μη βρίσκεται στη δίνη μιας κρίσης με τεράστια προβλήματα. Αλλά όχι μόνο οι μεγαλοαστοί, οι πάντες, εκτός από τα θύματα της κρίσης, σφυρίζουν αδιάφορα. Και οι κατ' εξοχήν υπεύθυνοι της κρίσης, οι υπονομευτές της οικονομίας, περιμένουν την περαίωση για να λάβουν άφεση αμαρτιών με τον νόμο. Και δεν βρέθηκε ακόμη κανένας να πει το απλούστερο, όπως μου το τηλεφώνησε οργισμένος ο Διονύσης μετά το άρθρο μου της περασμένης Τρίτης: «Είναι τόσο δύσκολο να αντιγράψουμε το φορολογικό σύστημα μιας άλλης ευρωπαϊκής χώρας, που έχει χτυπήσει και έχει εξαφανίσει τη φοροδιαφυγή και τη φοροκλοπή;».

Είναι δύσκολο. Τόσο δύσκολο όσο δύσκολο είναι να αλλάζουν οι βουλευτές τον νόμο του «πόθεν έσχες» για να δηλώνουν καθαρά το πόθεν, πώς και πότε απέκτησαν τα περιουσιακά τους στοιχεία. Αν το τολμήσουν, μπορεί να γίνουν και τα επόμενα βήματα για την εξυγίανση του συστήματος. Διαφορετικά, ο τόπος θα βουλιάζει όλο και περισσότερο στην κοινωνική κρίση, δημιούργημα της οποίας, σύμπτωμα, είναι η οικονομική κρίση.

Απόσπασμα από το άρθρο του Βίκτωρα Νέτα

στην Ελευθεροτυπία "Λεφτά υπάρχουν, 

δεν υπάρχει όμως πατριωτισμός" (29/9/2010)

ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΟΙ ΚΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟΜΥΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΟΙ ΚΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟΜΥΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Σύντομη αλλά ουσιαστική ανάλυση των εννοιών

"ανοιχτομυαλιά" και "στενοκεφαλιά",

όπου καταφαίνεται πόσο εύκολο είναι

να πιστεύει κανείς  θεωρίες παράλογες,

όταν δεν τις ελέγχει κριτικά , δηλαδή επιστημονικά.

Ζώντας σε μια χώρα που ελέγχεται απόλυτα από

πνευματικούς ταγούς που πιστεύουν σε εξωλογικές

ιδέες, ο λαός αποπροσανατολίζεται και εθίζεται

στο να πιστεύει ως αληθινές  θεωρίες απίθανες

και επιστημονικά απορριπτέες. 

ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΥΨΗΛΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΧΙΟΥΜΟΡ

ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΑ (1)

ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΑ

Πολύτιμα κείμενα .

Κείτονται σκονισμένα στα  ράφια

κάποιων δημόσιων βιβλιοθηκών 

και ελάχιστων μερακλήδων ιδιωτών

Κινδυνεύουν με τον αφανισμό

της λησμονιάς, υποκύπτοντας

στον αδήριτο νόμο της αναγνωστικής

μόδας των "μοντερνιστών" αναγνωστών  

και  της αδιαφορίας για τα έργα του παρελθόντος

εκ μέρους των ανορεκτικών περί το βιβλίο.

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου

Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Ποιήματα

1993

Εκδόσεις Διαγωνίου

Αριθμός 69

Θεσσαλονίκη

Στη Λένα

ΑΝΕΞΙΤΗΛΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Τι ήταν τελικά ο παπούς μου

Ένας αυθεντικός καρβουνιάρης

Να κυνηγάει τον πελάτη με το τουφέκι

"Κάρβουνο πιο μαύρο κι απ΄τη ωύχτα-έλα"

Κι αυτές με τα τσεμπέρια και τις ποδιές

Οι όμορφες γειτόνισες οι στρίγγλες-πόσο και πόσο

Κι αν έβαζε καμιά φορά το χέρι του

Κάτω απ΄τα φουστάνια τους ήταν σοφός

Κι ας έβρισκαν στο σπίτι μαύρα τα μπούτια τους

Ήταν σοφός αυτός Μες στη μαυρίλα του

Ήξερε τι κάνει και πού το πάει

Έλεγε: το κάρβουνο θέλει κόλπα θέλει γαλιφιές

Να το πασάρεις στον άλλο

Πρέπει να το πουλήσεις όσο όσο

Ή να το μοιραστείς πάση θυσία

Να φύγει από πάνω σου αυτή η μαυρίλα

Αυτό το ανεξίτηλο σκοτάδι

***

ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ


Το ίδιο όνειρο δεν είδαμε ποτέ
Κι ας νυχτώνει το ίδιο για τους δυο μας
Τρυφερά κοιμάσαι κείτομαι στο βόρειο πλευρό
Όπου το κρύο με θανατώνει
Πέφτεις με το σώμα προς τον έρωτα στραμμένο
Υποφέρεις που βλέπω τον καιρό νεκρό
Ενώ και στον δικό σου ύπνο ανάβει ένα σκοτάδι
Το αισθάνομαι Μού κρατάς το χέρι
Πηγαίνουμε στον εφιάλτη με αναμμένο φως
Το πρωί κρύβεις μέσα στα χέρια σου το αίμα
Μιας νύχτας φονικής
Κάτω απ΄τα μάτια σου- την ώρα του καφέ-
Κάτι σαν μαύρο κατακάθι μάς καταποντίζει
Σε όνειρο ίδιο και διαφορετικό

ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ, ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ...

" Φίλες και Φίλοι,

Σ΄αυτές τις εκλογές συγκρούεται το παλιό με το νέο.

Το παλιό, που εκπροσωπείται απ΄την υποκριτική στάση κεντρικών ή περιφερειακών φορέςων εξουσίας, που με πομπώδη συνθηματολογία, παχιές κουβέντες και ανέξοδες υποσχέσεις αποπροσανατόλιζαν τον πολίτη και τον οδήγησαν σε οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα.

Το νέο, που αφυπνίστηκε απ΄την κατάρρευση ενός διεφθαρμένου και σπάταλου κράτους, που ευνοούσε τους λίγους και υπονόμευε τους πολλούς, το νέο που ξεπήδησε από τη λαϊκή απαίτηση για ανατροπή, για ένα πολιτικό πολιτισμό, που θα διασφαλίζει την αξιοκρατία, τη διαφάνεια και την προοπτική του τόπου. [........]

ΝΙΚΟΣ ΒΕΖΥΡΤΖΗΣ

ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΘΕΡΜΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ

Ιδού μία ακόμη περίπτωση που βοηθάει
να τρελαθεί κανείς για τα καλά σ΄αυτόν τον τόπο.

Ο εικονιζόμενος κύριος είναι ο γνωστός και μη 

εξαιρετέος Νίκος Βεζυρτζής. Ως βασικό τίτλο των προσόντων του αναφέρει ότι υπήρξε...

πρόεδρος του ΠΑΟΚ και μέσω της αυτής  του της ιδιότητας ζητεί την ψήφο των κατοίκων της Θέρμης.

Ο κύριος αυτός αυτοπροσδιορίζεται ναρκισσιστικά ως εκπρόσωπος του "αφυπνισμένου νέου μέσα από την κατάρρευση του παλιού και διεφθαρμένου", και  στρέφεται εναντίον "της πομπώδους  συνθηματολογίας των  υποκριτών φορέων της κεντρικής και περιφερειακής εξουσίας" κλπ.

Προς απόδειξιν της επαναστατικής  και

προοδευτικής προσωπικότητάς του,

ο εικονιζόμενος παρουσιάζει μια σειρά από

φωτογραφίες με "ρηξικέλευθες" προσωπικότητες,

με τις οποίες ήταν στενό τακίμι επί δεκαετίες, όπως 

τους θλιβερούς και φωτοσβέστες δήμαρχους

της Θεσσαλονίκης Κούβελα και Κοσμόπουλο αλλά

και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον πολιτικό
που τσιμεντοποίησε την Ελλάδα και μετέτρεψε σε ανθρώπινη χαβούζα την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Η γνωστή παροιμία "δείξε μου τους φίλους σου , να σου πω ποιος είσαι" επιβεβαιώνεται κατά κεραίαν σε κάποιον που καμαρώνει να  συμπεριλαμβάνει τέτοια διαβόητα πρόσωπα  στο... προεκλογικό του φυλλάδιο. Τι άλλο θα δουν τα μάτια μας...

Πιστεύει όμως ο συμπαθής τέως Πρόεδρος ότι

οι  φιλίες αυτές και τα φληναφλήματα περί

ελεύσεως "της ώρας να γίνει στροφή στο πολίτη"

είναι ικανά να επηρεάσουν τους πολίτες της Θέρμης;

Οι πολίτες όμως αυτοί επί χρόνια τιμούν,

ανεξαρτήτως κομματικής και οπαδικής συμπάθειας,

τον νυν δήμαρχο Παπαδόπουλο,

ο οποίος μεταμόρφωσε, με την άοκνη και φωτισμένη

δημιουργικότητά του, την άλλοτε ασήμαντη και 

ταπεινή πολίχνη σε πρότυπο δήμο, τον οποίο

"ζηλεύει" πλέον το σαρδελοποιημένο αλλά

αμετανοήτως  σνομπ Πανόραμα.

Κύριε Βεζυρτζή, ούτε  έχετε τα φόντα

να ηγηθείτε ενός τέτοιου δήμου ούτε 

όμως οι παλαιές και οι νέες φιλίες σας (

βλέπε Αντώνης Σαμαράς) σας δίνουν το δικαίωμα 

να εμφανίζεστε ως τιμητής ενός διεφθαρμένου

συστήματος το οποίο οι φίλοι και οι κομματικοί

ομοτράπεζοι υπηρέτησαν πιστά επί τόσες δεκαετίες.

Κύριε τέως Πρόεδρε δεν ξεγελάτε κανέναν.

Ε, ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ; ΠΟΙΑΝΟΥ ΘΑ ΙΔΡΩΣΕΙ Τ΄ΑΥΤΙ;

Έργα-μαϊμού από Ψωμιάδη

αξίας 839.000 ευρώ...

Του Νίκου Ηλιάδη

από την εφημερίδα «Θεσσαλονίκη»

27/09/2010

Όπως αποκαλύπτει σήμερα η «Θ», οι προϊστάμενοι της διεύθυνσης Υδατικών Πόρων και Εγγείων Βελτιώσεων (ΔΥΠΕΒ), στην οποία έγιναν τα υποτιθέμενα έργα συνολικού προϋπολογισμού 839.000 ευρώ, πιστοποιούν εγγράφως -έπειτα μάλιστα από σχετικό ερώτημα του ίδιου του κ. Ψωμιάδη- ότι τα έργα αυτά δεν έχουν γίνει ποτέ!

Η υπόθεση κρατά από το 2007 και οι πρώτες καταγγελίες για τα συγκεκριμένα έργα-μαϊμού είχαν γίνει πριν από περίπου έναν χρόνο. Το ζήτημα επανέφερε προ ημερών ο ευρωβουλευτής και υποψήφιος περιφερειάρχης Μιχάλης Τρεμόπουλος.

Μετά τις καταγγελίες Τρεμόπουλου το...

μεσημέρι της Πέμπτης ο κ. Ψωμιάδης, με έγγραφο το οποίο απέστειλε προς τη ΔΥΠΕΒ, ζητούσε γραπτή ενημέρωση εντός 24ώρου. Πράγματι την επομένη οι δύο προϊστάμενοι της διεύθυνσης συνέταξαν τα ενημερωτικά σημειώματα, τα οποία είναι καταπέλτης για τη διοίκηση της νομαρχίας αλλά και για τον ίδιο το νομάρχη, καθώς ο κ. Ψωμιάδης ήταν αυτός που είχε υπογράψει για τα δύο συγκεκριμένα έργα και είχε αναθέσει στον εαυτό του και την επίβλεψή τους!

Υπομνήματα-φωτιά

Το μεσημέρι της Παρασκευής στο γραφείο του νομάρχη έφτασαν τα δύο γραπτά υπομνήματα των προϊσταμένων της ΔΥΠΕΒ. Στο πρώτο εξ αυτών ο αναπληρωτής προϊστάμενος μελετών και κατασκευών έργων Θεοδόσης Σωτηρόπουλος αναφέρει: «…σας γνωρίζω ότι έχοντας άμεση γνώση για το διάστημα που προΐσταμαι του τμήματος, αλλά και όπως προκύπτει από το αρχείο των έργων για το προηγούμενο διάστημα, δεν έχουν μελετηθεί ούτε εκτελεστεί από το τμήμα μας έργα με την παραπάνω ονομασία, τοποθεσία και προϋπολογισμό». Στο δικό του υπόμνημα ο προϊστάμενος του τμήματος προγραμματισμού και διαχείρισης Θωμάς Μπόγιας σημειώνει πως «από το 2002 δεν εκτελέστηκε κανένα από τα αναφερόμενα έργα και δεν υπηρέτησε κανένας υπάλληλος με σύμβαση μίσθωσης έργου».

Τα μαϊμού-έργα

Η πολύ σοβαρή αυτή υπόθεση αφορά τα εξής δύο έργα:

1. «Την ταξινόμηση, αρχειοθέτηση και καταγραφή σε ηλεκτρονική μορφή των αδειών κυκλοφορίας γεωργικών μηχανημάτων, αδειών εκτέλεσης έργων υδροληψίας και χρήσης υπογείου νερού για αγροτική, αγροτοβιομηχανική, αγροτουριστική χρήση, καθώς και των πτυχίων χειριστών γεωργικών μηχανημάτων που έχουν χορηγηθεί από την υπηρεσία». Αν και ο συνολικός προϋπολογισμός του έργου ανήλθε στα 675.000 ευρώ, η νομαρχία το «έσπασε» σε είκοσι επιμέρους συμβάσεις, προκειμένου να το δώσει με απευθείας ανάθεση. Τις συμβάσεις με καθέναν από τους είκοσι υπέγραψε ο ίδιος ο κ. Ψωμιάδης, ορίζοντας μάλιστα επιβλέποντα του έργου τον εαυτό του. Οι εργασίες φαίνεται ότι άρχισαν στις 3 Σεπτεμβρίου 2007 και ολοκληρώθηκαν έναν χρόνο μετά, στις 2 Σεπτεμβρίου 2008.

2. «Τη διάνοιξη και διαμόρφωση οδών, καθαρισμού και κατασκευής ρείθρων, οδοστρωσίας με αμμοχάλικο και άσφαλτο, καθαρισμού τεχνικών και σήμανση οδών». Ο προϋπολογισμός του έργου ήταν 164.000 ευρώ και ανατέθηκε σε συνολικά εννέα άτομα, τα οποία φαίνεται να το εκτέλεσαν στο διάστημα από 24 Ιανουαρίου 2008 έως 23 Ιανουαρίου 2009. Και αυτές τις συμβάσεις τις υπέγραψε ο ίδιος ο κ. Ψωμιάδης, ορίζοντας και σε αυτό το έργο επιβλέποντα τον εαυτό του.

Το πρώτο άδειασμα

Οι πρώτες καταγγελίες ότι τα έργα αυτά δεν εκτελέστηκαν ποτέ και συνεπώς κακώς πληρώθηκαν έγιναν την άνοιξη του 2009. Λίγους μήνες μετά η υπόθεση έφτασε στην επίτροπο του ελεγκτικού συνεδρίου, η οποία στις 23 Οκτωβρίου 2009 ζήτησε με έγγραφό της προς τη ΔΥΠΕΒ βεβαιώσεις ότι τα έργα αυτά εκτελέστηκαν. Στην απάντηση που έδωσε τότε προς την επίτροπο ο προϊστάμενος της ΔΥΠΕΒ αποφεύγει να βεβαιώσει ότι έγιναν τα έργα και πετά το μπαλάκι στο νομάρχη. Συγκεκριμένα στο έγγραφό του ο Δημήτρης Τσιακούμης αναφέρει πως «θα σας απαντήσει άμεσα για το θέμα των βεβαιώσεων ο κ. νομάρχης, διότι έχει την ευθύνη της παρακολούθησης των έργων». Σύμφωνα με πληροφορίες της «Θ» κατόπιν αυτού ο κ. Ψωμιάδης απέστειλε έγγραφη διαβεβαίωση στην επίτροπο ότι «όλα εκτελέστηκαν κανονικά» και έπειτα από αυτό η υπόθεση έκλεισε. Όλως περιέργως όμως δέκα μήνες μετά ο ίδιος ο νομάρχης ζητά να πληροφορηθεί τι απέγινε με τα εν λόγω έργα, για τα οποία διαβεβαίωνε την επίτροπο ότι είχαν εκτελεστεί!

Παρασκήνιο

Σύμφωνα με πληροφορίες της «Θ» πριν από την έκδοση των δύο «καυτών» υπομνημάτων από τους προϊσταμένους της ΔΥΠΕΒ προηγήθηκε έντονο παρασκήνιο με σκοπό την έκδοση μιας γνωμάτευσης, η οποία θα έλεγε ότι «η ηλεκτρονική βάση δεδομένων, στην οποία ταξινομήθηκαν τα διπλώματα των τρακτέρ και τα υπόλοιπα, στα οποία περιγράφονται το πρώτο έργο, είχε χαθεί κατά τη μετακόμιση της υπηρεσίας από την περιοχή των Σφαγείων στη Σταυρούπολη». Η παρασκηνιακή αυτή διαβούλευση τελικώς δεν απέδωσε, με αποτέλεσμα οι καθ’ ύλην αρμόδιοι προϊστάμενοι των υπηρεσιών της ΔΥΠΕΒ να πιστοποιήσουν ότι τα έργα αυτά δεν έγιναν ποτέ, αλλά απλώς πληρώθηκαν.

ΓΝΩΜΗ

Από σκάνδαλο σε σκάνδαλο

Στις 7 Ιουνίου η «Θ» είχε αποκαλύψει ότι ένα έργο προϋπολογισμού 45.000 ευρώ, που αφορούσε υποτιθέμενο καθαρισμό ρεμάτων στην περιοχή του Βερτίσκου, ήταν «μαϊμού». Είχαμε γράψει τότε πως το «μαϊμού 45άρι» δεν ήταν παρά μία μικρή σταγόνα στον ωκεανό της σκανδαλώδους διαχείρισης των δημοσίων πόρων από τους αδελφούς Ψωμιάδη. Συγκεκριμένα γράφαμε πως «μετά το σημερινό αποκαλυπτικό δημοσίευμα είναι περισσότερο από προφανές ότι απαιτείται συνολικός έλεγχος στα περίπου 600 τέτοια έργα που οι αδελφοί Ψωμιάδη ισχυρίζονται ότι εκτέλεσαν. Ώστε να διαπιστωθεί -όπου πλέον αυτό είναι εφικτό- ποια από αυτά έγιναν και ποια απλώς και μόνον πληρώθηκαν». Σήμερα αποδεικνύεται ότι εκτός από τα διαβόητα «45άρια» υπήρξαν και άλλα με πολλαπλάσιους προϋπολογισμούς, για τα οποία τα καθ’ ύλην αρμόδια στελέχη της νομαρχίας βεβαιώνουν ότι δεν εκτελέστηκαν ποτέ! Μάλιστα πρόκειται για έργα τα οποία ανέθεσε ο ίδιος ο νομάρχης, επέβλεψε ο ίδιος την υλοποίησή τους, διαβεβαίωσε εγγράφως την επίτροπο ότι τα έργα αυτά εκτελέστηκαν και ένα χρόνο μετά ζητά να πληροφορηθεί ποια ήταν η τύχη τους.

Είναι βέβαιο ότι ο κ. Ψωμιάδης θα επιχειρήσει να «ξεπλύνει» και αυτήν την υπόθεση, εντάσσοντάς την στη συνήθη προεκλογική αντιπαράθεση, κι ας ξεκίνησε πριν από ενάμιση χρόνο. Ο νομάρχης κάνει τη δουλειά του και η δικαιοσύνη, η οποία διερευνά όλες αυτές τις υποθέσεις, ελπίζουμε να κάνει κι αυτή τη δική της, εντάσσοντας στην εν εξελίξει έρευνά της και το νέο σκάνδαλο των 839.000 ευρώ.

Η (ΩΧ , ΑΜΑΝ, ) ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ωχ, αμάν, τα λαχανικά χαλάν

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ 

Εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»

Αναμφίβολα, λέγοντας ο Πάγκαλος ότι μαζί τα φάγαμε τα λεφτά (κόντρα στην άποψη: στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά) εννοεί τον εαυτό του, τους πολιτικούς κι όλους εκείνους που διόρισαν στο δημόσιο ή ως επικεφαλής ΔΕΚΟ και λοιπά, όχι από μεγαλοφροσύνη ή από σοσιαλιστική εμμονή, αλλά για να τους εξασφαλίσουν ως οπαδούς που θα τους ξαναψήφιζαν για να επανεκλεγούν οι ίδιοι, να ξαναδιορίζουν καινούργιους και τούμπαλιν.

Δούλεψε καλά η κυκλική φάμπρικα.

Ο κυνισμός του Πάγκαλου, ωραίος και απελευθερωτικός, μπορεί ωστόσο να ασκείται μάλλον εκ του ασφαλούς, καθότι ο Θόδωρος παρέκαμψε τα εβδομήντα, οπότε και να φύγει δεν έχει πρόβλημα, θα πέσει η παχυλή σύνταξη, θα αρκεί για καθημερινά παϊδάκια και κοντοσούβλια. Αλλά και σύνταξη να μην είχε, απ' αυτά που φαγώθηκαν υπάρχουν αρκετά για να ζήσει χορταστικά και να υποστηρίξει, επιπλέον, και τη γυναίκα του ως υποψήφια δήμαρχο, μιας και ο σοσιαλισμός δεν ανέχεται την οικογενειοκρατία όπως ο καραμανλισμός, ο μητσοτακισμός και άλλες χρηστές και εθνοσωτήριες φαμίλιες, είτε με την έννοια που δίνουν στη λέξη φαμίλια οι Σικελοί είτε όχι.

Υπάρχει, λοιπόν, αυτός ο επαναλαμβανόμενος κυνισμός του παρησσιαζόμενου, προγάστορος υπουργού που λέει αλήθειες, αμφιβάλλω, όμως, αν το κάνει από φιλαλήθεια ή από ηθελημένη διάθεση προβοκάτσιας, που προκύπτει μάλλον από μια συνεχή διάθεση να τον προσέχουν, ένα είδος συνδρόμου προσωπικού βουγιουκλακισμού (υπονοείται κάποιο πρόβλημα παιδικής ηλικίας; Πιθανώς).

Αλλά η ωμότητα χρειάζεται και ωμές απαντήσεις. Διότι η διατύπωση σημαίνει και κάτι άλλο: Τα φάγαμε μαζί και κανείς δεν είναι στη φυλακή, επομένως όσοι δεν φάγατε είστε κορόιδα και, επιπλέον, τώρα την πληρώνετε διπλά: Και δεν επωφεληθήκατε και σας ξαναγδέρνουμε εμείς οι ίδιοι που ευθυνόμαστε για το φάγωμα των χρημάτων. Δηλαδή μας ρίχνει χλαπάτσα στα μούτρα. Μας λέει ευθέως ότι είμαστε και δαρμένοι και φταίχτες. Κορόιδα.

Οποιοι θεωρήσουν τη φράση του Πάγκαλου απλή και συνηθισμένη αμετροέπεια λόγω πιθανού σακχάρου ή πτωχαλαζονεία κάνουν λάθος. Είναι μάλλον η χρόνια δυσπεψία που προέκυψε μετά τα Ιμια και το αμασητί φάγωμα του Οτσαλάν -ωχ αμάν, ωχ αμάν, τα λαχανικά χαλάν».

"Γιατί μπήκα στη φυλακή;

Κυρίως επειδή  προτίμησα

να φάω τα λεφτά μόνος μου κι όχι μαζί 

με τους πολιτικούς της περιφέρειάς μου."