ΗΜΕΙΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΝ ΕΧΟΜΕΝ, ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗΝ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΧΟΜΕΝ

"ΗΜΕΙΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΝ ΕΧΟΜΕΝ,
ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗΝ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΧΟΜΕΝ"
ΜΙΑ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ ΟΣΟ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗ
ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΜΕ ΤΟ ΤΩΡΑ

(1836-1900)

"Μην αριβάρει ο βαρύς

ο Μπαϊρακτάρης* πάλι
και φάει η μύγα σίδερο
και το κουνούπι ατσάλι."

Από το τραγούδι "Ο Μιστόκλης" του Γιώργου Ζαμπέτα

*******

Ο κ. Δ. Μπαϊρακτάρης αποτελεί μίαν από τας διακεκριμένας
προσωπικότητας της πρωτευούσης, αφ' ότου μάλιστα προ
δεκαετίας περίπου εκλήθη το πρώτον και ανέλαβεν εις τας
στιβαράς του χείρας την διεύθυνσιν της αστυνομίας
Αθηνών -Πειραιώς.Αλλά και προ τούτου εφημίζετο
και ήτο πράγματι τύπος εντελής στρατιώτου,
με θέλησιν χαλυβδίνην και πίστιν θρησκευτικήν προς το καθήκον.
Εν από τα πολλά επεισόδια του μακρού στρατιωτικού του βίου
αρκεί να μαρτυρήση περί του ανδρός. Κατά το 1883 η οπλοφορία,
η φυγοδικία και η ληστεία ελυμαίνοντο την Μεσηνίαν,
η δημοσία αυτόθι ασφάλεια είχε διασαλευθή και τα αλλεπάλληλα
εγκλήματα εδυσχέραινον την θέσιν της Κυβερνήσεως, αδυνατούσης
να συγκρατήση τα αφηνιάσαντα κακά στοιχεία. Ήτο τότε υπουργός
των Στρατιωτικών ο κ. Τρικούπης, όστις καλέσας παρ' εαυτώ
τον κ. Μπαϊρακτάρην ενετείλατο αυτώ να μεταβή ως ανώτερος
επόπτης του μεταβατικού αποσπάσματος και αποκαταστήση την τάξιν.
- Σας το εγγυώμαι, κύριε Υπουργέ΄αλλ' υπό έναν
απαράβατον όρον.
- Ποίον , τον ερωτά εκείνος.
-Να μου εγγυηθήτε και υμείς ότι δεν θα με ενοχλήση κανείς,
απολύτως κανείς εις το καθήκον μου.
Και με την διαβεβαίωσιν αυτήν , ότι δεν θα τολμήση ούτε γρυ
να εκστομίση η βουλευτοκρατία, μετέβη εις την Μεσσηνίαν και
εν διαστήματι ενός μηνός απήλλαξεν αντελώς αυτήν από τους
ταραξίας και δι' αμειλίκτου , ανηλεούς καταδιώξεως άλλους μεν
των ληστοφυγοδίκων συνέλαβε, τους δε πλείστους εξηνάγκασε
να προσέλθωσι εις τας αρχάς. Όταν δε βραδύτερον κάποιος
υπουργός των Εσωτερικών του παραπονέθη ότι δεν φείδεται
ούτε των πολιτικών του φίλων, ο κ. Μπαϊρακτάρης εις
απάντησιν έστειλε την παραίτησίν του.
Τοιούτος ανήρ του καθήκοντος, αδυσώπητος εις την εφαρμογήν
του νόμου, ποτισμένος με το πνεύμα της τάξεως και της πειθαρχίας,
μη εννοών να χαρισθή εις ουδένα, με πνεύμα διοικητικόν και
αντίληψιν οξυτάτην, επίπλέον δε πεπροικισμένος
με παράστημα όντως στρατιωτικόν,υψηλός , ευθυτενής,
ευρύστερνος , με φυσιογνωμίαν
ηλιοκαή και ζωηράν, εκφράζουσαν όλην την ειλικρίνειαν και
την ευστάθειαν του χαρακτήρος του, δεν ήτο δυνατόν ή να
αποτελέση εξαιρετικόν και ιδιάζοντα τύπον, οιονεί
προωρισμένος διά την ακανθώδη θέσιν του Διευθυντού
της αστυνομίας, εάν μάλιστα αναλογισθή τις ότι η πολιτική
των κομμάτων, η πολιτική της συναλλαγής
και των παρασκηνίων, συνείθισε να θεωρή την αστυνομικήν
υπηρεσίαν του Κράτους ως αναπόδραστον θεραπαινίδα των
ορέξεων και των μικρορραδιουργιών της.
Ποίας δε κάι πόσας εκδουλεύσεις πολυτίμους προσήνηγκεν
ο κ. Μπαϊρακτάρης εις την πρωτεύουσαν, ην απήλλαξε πολλών
κακοποιών στοιχείων, πολλών εκνόμων έξεων, πολλών ασχημιών
και παρεκτροπών , προσβαλλουσών την δημοσίαν τάξιν και
ασφάλειαν, θα ήτο περιττόν, ουδ' ο χώρος του Ημερολογίου
θα επέτρεπε, να καταδείξωμεν ημείς ήδη.[...]

Από το "Ημερολόγιον" του Σκόκου, 1896.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

* Δημήτριος Μπαϊρακτάρης: ο θαρραλέος αστυνομικός διευθυντής,
που απάλλαξε την Αθήνα από τους "κουτσαβάκηδες" και τα πάσης φύσεως
κακοποιά στοιχεία και εμπέδωσε το αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες.
Η ανάμνηση της πετυχημένης θητείας του χρησιμεύει έως στις μέρες μας,
για να υπενθυμίζει διαχρονικά στην Αστυνομία
ποιο είναι το πραγματικό της χρέος.

Έργο όμως που , απ' ό,τι φαίνεται, είναι δυσβάσταχτο
για τους αδύνατους ώμους της σημερινής Αστυνομίας,
μολονότι το σώμα της είναι υπερτροφικό...
Εκτός από δειλή και άβουλη, αποδεικνύεται τελικά
και μοιραία για όλους μας.