ΚΑΝΙΣΤΡΟ ΠΟΙΗΣΗΣ

Αθανάσιος Χριστόπουλος
(Καστοριά 1772-Βουκουρέστι 1847)

ΦΡΟΝΤΙΔΕΣ

Τι με μέλει, τι φροντίζω;
κι αν φροντίζω, τι ελπίζω,
και τι τάχα καρτερώ;
Να πηδήξω, να πετάξω,
το μελλούμενο ν' αλλάξω
παντελώς δεν ημπορώ.

Ό,τ' η Μοίρα διορίση
δεν είν' τρόπος να γυρίση,
θα γενή και θα γενή.
Τ' άλλα όμως είν' χαμένα,
ούτε γένεται κανένα
αν αυτή δεν τη φανή.

Νέος είμαι; θα γεράσω.
Ζω και τρέχω; θα περάσω
και σαν ίσκιος θα σβηστώ.
Όσα κάμω και πασχίσω,
εις τον κόσμο θα θα τ' αφήσω
και γυμνός θ' αφανιστώ.

Το λοιπόν, γιατί φροντίδες;
γιατί φόβοι και ελπίδες;
γιατί τόση ταραχή;
Φάγε, πιε, στη γη τανύσου,
με τον Έρωτα κοιμήσου΄
να φροντίδα μοναχή!