ΤΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ [4]

Βαλίτσα περιέχουσα χρήματα, που έχουν
μαυρίσει (black money) από τις συναλλαγές
της ελληνικής καθημερινότητας.

ΤΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ

[4]

αγορεύω: βγάζω λόγο, δημηγορώ, μιλώ δημοσίως, ρητορεύω. Στην Ελλάδα οι οι περισσότεροι αγορεύουν και οι λιγότεροι ομιλούν κανονικά. Ο Έλλην , όπως είναι παγκοσμίως γνωστόν, είναι παντογνώστης, δικαιούται λοιπόν να αγορεύει, είτε πρόκειται για δημόσια συνάθροιση είτε πρόκειται για ιδιωτική συνομιλία.

Όταν συναντώνται οι ελληνοαγορεύοντες, αγορεύουν παραλλήλως: τα λόγια τους , ενώ ξεκινούν ευθυγράμμως , στην πορεία παίρνουν μιαν αποκλίνουσα τροχιά και περνούν δίπλα από το συνομιλητή τους, με αποτέλεσμα αυτός να μην ακούει τίποτα από αυτά που του λέει ο άλλος. Αυτό το θαύμα είναι ντόπια πατέντα κατοχυρωμένη διεθνώς με την επωνυμία "παράλληλοι μονόλογοι Made in Greece", όπως είναι κατοχυρωμένη επίσης η ονομασία "φέτα" για το ελληνικό αιγοπρόβειο τυρί.

"Σύντροφοι και συντρόφισσες, όπως έλεγε ο σύντροφος Αλογομούρης,
μία είναι η έξοδος από την στενωπό του σταύλου
προς τα καταπράσινα λιβάδια.
Μαζευτήκαμε εδώ για να συζητήσουμε δημοκρατικά...
Γιατί διαμαρτύρεται το πρόβατο εκεί κάτω; Πετάξτε το έξω!"

Στη Βουλή της αρχαίας Αθήνας ο γραμματέας ρωτούσε τους αθηναίους αν επιθυμούν να ανέβουν στο βήμα λέγοντας την περίφημη φράση "Τις αγορεύειν βούλεται;". Σήμερα δεν είναι ανάγκη να σε παροτρύνει κάποιος γραμματέας για να μιλήσεις. Βουτάς το μικρόφωνο σε μία συνέλευση και βγάζεις έναν "δεκάρικο" περί ανέμων και υδάτων ή μπαίνεις απρόσκλητος σε μία συζήτηση , διακόπτοντας αγενώς τους ομιλούντες, και αρχίζεις να λες τη γνώμη σου με ύφος αυθεντίας μη επιδεχομένης ουδεμίαν αντίρρησιν περί της ορθότητος των απόψεών σου.

Οι αγορεύσεις των ελλήνων πολιτικών μοιάζουν με τις τις καρυδιές, που βγάζουν καρύδια κάθε είδους : μεγάλα ή μικρά, τραγανά ή τζούφια. Ακούς ομιλίες μεστού περιεχομένου, ακούς όμως και παρλαπίπες, που σε κάνουν να αηδιάζεις από το περιεχόμενό τους και να αγανακτείς με τον τουπέ των αγορητών , το θράσος και την αγένειά τους, τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, το σαδιστικό στραγγάλισμα της αλήθειας και τα δηλητηριώδη υπονοούμενα κατά των αντιπάλων τους.
Οι πολιτικοί αυτοί είναι συνήθως ικανοί ρήτορες. Λίγοι από αυτούς δυσκολεύονται να συντάξουν μία στοιχειώδη πρόταση, όταν δεν έχουν μπροστά τους το χειρόγραφο που τους έχουν γράψει οι παρακοιμώμενοι σοφολογιότατοι.

Όσο πιο καλοί είναι στις ομιλίες τους οι πολιτικοί μας , τόσο πιο πολλά είναι τα ψέματα που λένε και τόσο πιο ελκυστικά είναι τα περιτυλίγματά τους.
Κλασικό παράδειγμα οι ρητορίες του Πρωθυπουργού μας και των πρωτοκλασάτων υπουργών του , που , σαν τους καλόγερους που αρτίζονται με κρέας και λένε ότι τρώνε ψάρι, μάς διαβεβαιώνουν ότι όλα βαίνουν καλώς στο πλοίο που κυβερνούν, ενώ αυτό βυθίζεται μεσοπέλαγα.Τι ωραία που τα λένε! Τι παρηγορητικά λόγια για το παρόν, τι ανακουφιστικές υποσχέσεις για το μέλλον !.
Όποτε είμαι τσιτωμένος και θέλω να κοιμηθώ καλά, ανοίγω την τηλεόραση και ακούω τον Κωστάκη ή κάποιον υπουργό. Αρκούν μερικές αράδες από τους λόγους τους, για να χαλαρώσω και να επέλθη μοι ο θείος Όνειρος/ αμβροσίην διά νύκτα...

Εν πάση περιπτώσει, στον τόπο αυτό με τα τόσα στραβά και τα ανάποδα, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι σε έναν τομέα τουλάχιστον είμαστε πολύ πιο πάνω από το μέσο ευρωπαϊκό όρο: την ακατάσχετη ρητορεία, που είναι η μάνα του πιο σιχαμερού λαϊκισμού.

"Ξέρετε τι είναι να κατηγορείς τους αντιπάλους σου
για λαϊκισμό και να είσαι ΕΣΥ ο πρώτος λαϊκιστής;
Σας ομολογώ ότι είναι το πιο ωραίο πράμα!"