Διδάσκονται να ζουν, να ονειρεύονται (όπως στην...Ελλάδα)

Κοινωνία
Ευρώπη
Διδάσκονται να ζουν, να ονειρεύονται

Στη Δανία ζουν οι πιο ευτυχισμένοι νέοι. ΄Οπως αναφέρει η εφημερίδα Le Monde και αναδημοσιεύουν Τα Νέα (13.09.2008), έχουν εμπιστοσύνη στο μέλλον, οι γονείς και οι δάσκαλοι τους κανακεύουν, στην αγορά εργασίας οι πτυχιούχοι είναι μικροί βασιλιάδες. Πώς τα καταφέρνουν άραγε;

Σύμφωνα με μια συγκριτική έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 2006 σε 17 χώρες μεταξύ νέων 16- 29 ετών, 60% των Δανών θεωρούν ότι το μέλλον τους είναι ευοίωνο, 60% είναι πεπεισμένοι πως θα βρουν μια καλή δουλειά, 51% είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους, 45% δηλώνουν πως έχουν πλήρη ελευθερία και ελέγχουν πλήρως το μέλλον τους. Και ενώ οι νέοι σε άλλες χώρες θεωρούν ότι το πεπρωμένο τους κρίνεται πριν από τα 25 τους και ότι θα πληρώνουν σ΄ όλη τους τη ζωή αν κάνουν τώρα κάποιο σφάλμα στον προσανατολισμό τους ή αν έχουν μια αποτυχία, οι νεαροί Δανοί, γεμάτοι αυτοπεποίθηση και οικονομικά αυτόνομοι χάρη σε υποτροφίες, δάνεια και δουλειές μερικής απασχόλησης, ενθαρρύνονται να εξερευνούν και να είναι κινητικοί. «Οι νέοι μας αριστεύουν στο να είναι νέοι!», λέει ο Σβεν Μορς, καθηγητής Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης.

Το άγχος της βαθμολογίας είναι άγνωστο για τους Δανούς μαθητές. «Οποιαδήποτε ιδέα για ιεράρχηση των μαθητών είναι απαράδεκτη», διαβεβαιώνει ο 20χρονος Στεφάν. «Θα αντέβαινε στην ισότητα στην οποία είναι βασισμένη η σοσιαλδημοκρατία μας. Οι καθηγητές, όπως και οι γονείς, προσπαθούν πάντα να βρίσκουν τα θετικά. Αυτό που μετράει, είναι να είσαι ο εαυτός σου και να αισθάνεσαι καλά». Ανάμεσα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, πολλοί μαθητές κάνουν μια «παύση», στη διάρκεια της οποίας αφιερώνονται σ΄ αυτά με τα οποία παθιάζονται: αθλητισμό, τέχνη, περιβάλλον. Τη χρονιά εκείνη, ο 17χρονος Μάρκους μελέτησε την κουβανέζικη μουσική και έζησε στο Παρίσι και την Κούβα. Τη θυμάται σαν μια υπέροχη και ουσιαστική χρονιά κατά την οποία, όπως λέει, «μεγάλωσα, ονειρεύτηκα, έμαθα να ζω και να συμφιλιώνομαι με τους άλλους, σκέφτηκα τη ζωή». Άλλα δύο χρόνια στο Λύκειο και θα κάνει και πάλι μια «παύση». Για ένα χρόνο, για να βγει στον δρόμο. «Θα πάω ίσως στην Ισπανία. Θα δουλέψω σερβιτόρος και θα περιπλανηθώ πριν ξεκινήσω σπουδές Ανθρωπολογίας».

Οι νεαροί Δανοί θεωρούν «επικίνδυνο», ακόμη και «καταστροφικό», το να ριχτούν κατ΄ ευθείαν στις σπουδές, αφού «αυτή είναι η στιγμή για να αποκτήσουμε εμπειρίες, να δοκιμαστούμε, να ωριμάσουμε έξω από το πλαίσιο της οικογένειας», όπως διαβεβαιώνει ο 19χρονος Λαρς- ο οποίος πρέπει εξάλλου να βρει επειγόντως διαμέρισμα να νοικιάσει, διότι η μητέρα του τον διώχνει: «Η μητέρα μου έχει δίκιο», λέει ο νεαρός. «Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή, είναι ο καλύτερος τρόπος για να μείνουμε αγαπημένοι!».

Η αναχώρηση από το σπίτι των γονιών εντάσσεται σε μια πορεία προς την αυτονομία που ξεκινάει από την ηλικία των 13-15 ετών, με αμειβόμενες μικροδουλειές (ταμία, πωλητή, εφημεριδοπώλη) και συνεχίζεται με την καταβολή, από την ηλικία των 18 ετών, μιας κρατικής οικονομικής αρωγής (περίπου 300 ευρώ). Στη χώρα αυτή των 5,4 εκατομμυρίων κατοίκων, όπου η φορολογία μπορεί να φτάσει το 80% των εισοδημάτων, οι σπουδές είναι δωρεάν και όλοι έχουν δικαίωμα σε έξι χρόνια κρατικών υποτροφιών, καθώς και σε δάνεια με προνομιακούς όρους, όποια κι αν είναι τα εισοδήματα των γονιών τους. Ο συνδυασμός των δύο μπορεί να καταλήξει σε σχεδόν 1.000 ευρώ τον μήνα.

e-paideia.net

"Eγώ λέω να ζητήσουμε παιδικό άσυλο στη Δανία!"
"Μα είμαστε Ελληνόπουλα, ανήκουμε στην Ευρώπη!"
" Ναι , αλλά ως προς τις υποχρεώσεις ανήκουμε στην Αφρική!"