Απ' το σημειωματάριό μου

1/10/2007
Όλο το πρωινό σε δουλειές. Τρεις φορές αναγκάστηκα να οδηγήσω στη Περιφερειακή. Γύρισα στο σπίτι κατάκοπος και με τη σκέψη καρφωμένη στο μυαλό μου:
Σαν από θαύμα ζω!...
Το απόγευμα στο Κέντρο με τα πόδια. Πουθενά η δυνατότητα
για μια άνετη πεζοπορία. Το παρκάρισμα: άγχος και αγωνία για τους οδηγούς,
τρόμος και αγανάκτηση για τους πεζούς.
Αναπολώ τα χρόνια της Γερμανίας.
Ζηλεύω τους ανθρώπους που χαίρονται τα αυτονόητα...
***
2/10/2007

Στο λεωφορείο. Παρατηρώ τους ανθρώπους. Πανάκριβα ρούχα
και παπούτσια, λάμπουν από καθαριότητα και ευωδιάζουν
πασαλειμμένοι με επώνυμα αρώματα.
Έξω από το αυτοκίνητο το απόλυτο κοντράστ:
ξέχειλοι κάδοι σκουπιδιών, κακάσχημες πολυκατοικίες, μαυρισμένες
από τα καυσαέρια, κατσιασμένα δεντρα , γλιτσιασμένοι δρόμοι και πεζοδρόμια
πήχτρα στη λαμαρίνα. Η απόλυτη απουσία της καθαριότητας και της ομορφιάς.
Παρατηρώ τα πρόσωπα των συνεπιβατών. Τραβηγμένα χαρακτηριστικά,
ύφος βλοσυρό και απόμακρο, βλέμματα καχύποπτα και επιθετικά,
που όμως δύσκολα κρύβουν κάτι το μοιρολατρικό, αυτήν τη υποταγή
της ήττας , που μόνο σε χώρες της Μέσης Ανατολής συναντάς.
Τρόμαξα...