Δύο επιστολές

Νικόλαος Μέρτζος:
όταν το εθνικόφρον άλας παραμωρανθεί
είναι συνεχώς χεσμένο

ΔΥΟ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Αναδημοσιεύουμε δύο πολύ ενδιαφέρουσες επιστολές
ανάμεσα στον Ιό της Ελευθεροτυπίας και τον
Πρόεδρο της ΕΜΣ , κ. Νικόλαο Μέρτζο.
Το θέμα που μας αφορά δεν είναι η χουντική δράση του επαγγελματία Μακεδονομάχου,
την οποία καταγγέλλει με στοιχεία ο Ιός και η οποία είναι γνωστή
σε όσους παροικούν την Ιερουσαλήμ.
Ούτε επίσης μας αφορά το ύφος της επιστολής του , που γέμει
αηδιαστικών αναφορών, ικανών για να αντιληφθεί ο αναγνώστης το ήθος του.
Το πρόβλημα βρίσκεται σ' αυτήν την πόλη και στους ανθρώπους
που είναι επικεφαλής πνευματικών ιδρυμάτων της,όπως η ΕΜΣ.
Όταν καθηγητές πανεπιστημίου λ.χ. και μάλιστα ιστορικοί των
νεότερων χρόνων, όπως ο κύριος Ιωάννης Κολιόπουλος,
δέχονται να συναγελάζονται και να συνεργάζονται με ανθρώπους
που στήριξαν ένα δικτατορικό καθεστώς, τότε μιλάμε για την τέλεια
έκπτωση των δημοκρατικών αλλά και των ηθικών αξιών.
Όταν σ' αυτήν την πόλη υπάρχουν χιλάδες άνθρωποι που βασανίστηκαν,
εξορίστηκαν ή έχασαν δικούς τους ανθρώπους στα πέτρινα
χρόνια της Χούντας, για να έχουμε εμείς σήμερα την ελευθερία μας,
πώς τολμούν αυτοί οι άνθρωποι να τιμούν ως Πρόεδρο ένα
διαπρύσιο υμνητή και συμβουλάτορα της δικτατορίας;
Φαίνεται όμως ότι είτε η μνήμη των ταγών της ΕΜΣ είναι κοντή
είτε ότι , όπως κάνει ο κοτσονάτος μυστακοφόρος πρόεδρός τους,
τους έχουν κι αυτοί όλους ...χεσμένους.

Η επιστολή του "Ιού"

ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ Δ.Σ.
ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ
ΑΥΣΤΗΡΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ

Αθήνα, 2 Ιουλίου 2007

Αξιότιμη κυρία,
Αξιότιμοι κύριοι

Απευθυνόμαστε ατομικά σε κάθε μέλος του Δ.Σ. της ΕΜΣ, επειδή το ερώτημά μας αναφέρεται στην ατομική ευθύνη καθενός και δυστυχώς αφορά τον πρόεδρο της ΕΜΣ, κ. Νικόλαο Μέρτζο.
Εχουμε καταγράψει σε δημοσιογραφικά ρεπορτάζ τη συμμετοχή του κ. Μέρτζου στη Συμβουλευτική Επιτροπή του δικτατορικού καθεστώτος (βλ. «Ελευθεροτυπία» 23.10.05, 21.4.07 και 30.6.07). Ομως μόλις πρόσφατα ανατρέξαμε στα δημοσιευμένα πρακτικά της Συμβουλευτικής Επιτροπής («Η Συμβουλευτική Επιτροπή και το έργον αυτής», Αθήναι 1972), όπου διαπιστώσαμε ότι ο νυν πρόεδρος της ΕΜΣ δεν περιορίστηκε σε τυπική συμμετοχή στις εργασίες αυτού του χουντικού κακέκτυπου βουλής, αλλά από το βήμα του αναδείχτηκε σε διαπρύσιο κήρυκα του δικτατορικού καθεστώτος και προσωπικός υμνητής του Παπαδόπουλου.
Δεδομένου ότι έχετε άμεση σχέση με την ιστορική επιστήμη είναι πολύ εύκολο να διαπιστώσετε την ακρίβεια των διαπιστώσεων αυτών. Οι τόμοι με τα πρακτικά της «Συμβουλευτικής» βρίσκονται σε πολλές βιβλιοθήκες. Αναφέρουμε ενδεικτικά την κεντρική Βιβλιοθήκη της Βουλής. Είμαστε φυσικά σε θέση να σας αποστείλουμε το σχετικό υλικό, αν προτιμάτε.
Γνωρίζουμε ότι έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από την πτώση της δικτατορίας, αλλά όλα αυτά τα χρόνια έχει τηρηθεί στην ελληνική δημόσια ζωή μια αρχή: οι υμνητές της χούντας δεν αναλαμβάνουν δημόσια αξιώματα στο χώρο της πολιτικής και της πνευματικής ζωής.
Ασφαλώς θα γνωρίζετε ότι στο χώρο των Πανεπιστημίων μετά τη μεταπολίτευση απολύθηκαν οριστικά όσοι καθηγητές είχαν οποιαδήποτε σχέση με τη χούντα και μάλιστα με πολύ λιγότερα γραπτά ντοκουμέντα απ’ όσα βαρύνουν τον σημερινό πρόεδρο της ΕΜΣ.
Αυτή η αρχή που ισχύει για κάθε πνευματικό ίδρυμα (δηλαδή ότι δεν επιδοκιμάζει τους συνεργάτες της χούντας) ελπίζουμε ότι ισχύει και για το δικό σας. Αλλωστε, διαβάζοντας την Αυτοβιογραφία του καθηγητή Κωνσταντίνου Βαβούσκου, ο οποίος κατείχε το αξίωμα του Προέδρου στην ΕΜΣ επί δεκαετίες και μέχρι πρότινος, διαπιστώνουμε ότι κι αυτός συνδέει την επιστημονική και ανθρώπινη αξιοπρέπειά του με την άρνηση να υπηρετήσει το τυραννικό καθεστώς.
Αν όλα αυτά ισχύουν για κάθε πνευματικό ίδρυμα, πολύ περισσότερο έχουν εφαρμογή στην ΕΜΣ, η οποία διεκδικεί και ένα ξεχωριστό ρόλο στην καταγραφή και διδασκαλία της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Τι μπορεί να πει για την ιστορία της περιόδου 1967-1974 ένα ίδρυμα που τιμά με την ανάδειξη στη θέση του προέδρου του έναν υμνητή της δικτατορίας;
Με αυτές τις σκέψεις σας παρακαλούμε να μας εξηγήσετε με ποιόν τρόπο αντιμετωπίζετε εσείς αυτό το ζήτημα (αν το θεωρείτε καν ζήτημα.

Ο Ιός

***

Η απάντηση του κ. Μέρτζου

Προς τον "Ιό"

Θεσσαλονίκη 3 Ιουλίου 2007

Εκλαμπρότατε,
Κύριε, Κύριε Δημόσιε Κατήγορε,
Αθηνών, πάσης Ελλάδος και Περιχώρων

Περιδεής προσπίπτω, Παντεπόπτα, εις τους ευκλεείς πόδας της Πανυσεβάστου Αρχής Σας, ευχόμενος ο ταπεινός δούλος Σας ανύστακτον εφορείαν του δημοσίου, άμα δε και εθνικού (μετά συγχωρήσεως) συμφέροντος, λαμβάνων την τιμήν να Σας αναφέρω ότι μετ’ άκρας συντριβής έλαβον ο ανάξιος το πολυφίλητον Ενταλμά Σας και διεβίβασα αυθωρεί την σεβασμίαν Διαταγήν Σας προς άμεσον εξορίαν μου.
Επικαλούμενος την Επιείκειάν Σας, παρακαλώ εκ βάθους της συντετριμμένης και μιαράς καρδίας μου, συγχωρήσατε την καθυστέρησιν του Ικετηρίου τούτου Γράμματός μου διότι, άμα τη λήψει του σεβαστού Εντάλματός Σας, ενεφιλοχώρησε σπουδαίος λόγος. Χέστηκα.
Εκτοτε, άγρυπνος και εν συνεχεί ακρατεία ούρων τε και κοπράνων επί έντρομον εικοσιτετράωρον, περισυλλέγω τα ράκη εις τα οποία διεσκόρπισεν άπασαν την υπόστασίν μου ο κεραυνός από τον παντεπόπτην Ολυμπον της θεϊκής αποστολής Σας διαπορών ο ασεβέστατος ξυλοσχίστης, πώς άγνωστον μεταξύ αγνώστων με συνέλαβεν η οξυδέρκειά Σας. Προφανώς επενήργησε το δαιμόνιόν Σας.
Επί έτη τριάκοντα και δύο εβίωσα λάθρα ανελλιπώς και πονηρώς μακράν του δημοσίου βίου καλλιεργών ευλαβώς τον λαχανόκηπον της Ιεράς Μονής των Λαζαριστών Αδελφών, κινούμενος υπό τα λάχανα ως όφις ιοβόλος. Απέφυγον, ως ο διάβολος το λιβάνι, την πάσαν δημοσιότητα. Εκαλύφθην υπό ψευδώνυμον ουχί, προς Θεού, επαναστατικόν. Ουδείς ουδέποτε πολίτης εγνώρισε την ύπαρξίν μου, πλην της Αγίας Ηγουμένης. Η δημοσιότης μοι υπήρξεν εσαεί άγνωστος, λίαν άλλωστε κινδυνώδης δια ληστοφυγόδικον. Και ουδέ την φτέρην έσεισα ποτέ.
Αλλ’ έστι Δίκης Οφθαλμός ος τα πάνθ’ ορά. Ο Υμέτερος ασφαλώς Οφθαλμός.
Κατόπιν τούτου, Πανυσέβαστε Προστάτα των ιερών και οσίων, εκλιπαρώ μετ’ άκρας ταπεινώσεως την Αρετήν Σας όπως, εξαντλούσα την πάσαν επιείκειαν, δεχθή την ακόλουθον ειλικρινή μου Δήλωσιν Μετανοίας:
Αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας τον χουντισμόν και πάσας τας παραφυάδας του.
Φιλώ τους πόδας Σας, θέτω τρις εις το εστιγματισμένον μαύρον μέτωπόν μου την ένδοξον κόνιν των κραταιών υποδημάτων Σας, ίαμα πάσης νόσου και μαλακίας, ομολογώ ότι, τη Υμετέρα Θεία Χάριτι, είδον το Φως το Αληθινόν και, ίνα επί τέλους εξέλθω καγώ εις το φως, Σας ικετεύω να μοι χορηγήσητε εν τη αποκλειστική αρμοδιότητι Υμών το αναγκαίον και σωτήριον Πιστοποιητικόν Κοινωνικών Φρονημάτων.
Κούτσα-κούτσα και τι πράιτε θραύσετο χάρις εις το Μέγα Ελεός Σας.
Ο Ιαβέρης ζει, αυτός μας οδηγεί.

Νικόλαος Ι. Μέρτζος
Πρόεδρος Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών