Κατερίνα Γώγου, ο Μαγιακόφσκι των Εξαρχείων

Γεννήθηκε στην Αθήνα, την 1η Ιουνίου του 1940. Από τα παιδικά της χρόνια ασχολήθηκε με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Έπαιξε σε δεκάδες ταινίες της Φίνος Φιλμς, κρατώντας δεύτερους ρόλους.
Η γνωριμία της και ο γάμος της με το σκηνοθέτη Παύλο Τάσσιο επέδρασε καταλυτικά στη ζωή της και τη βοήθησε να δείξει τον άλλο εαυτό της , που επί χρόνια έκρυβε επιμελώς μέσα της , παίζοντας ρόλους χαζοχαρούμενων δουλικών και αφασικών κοριτσόπουλων. Το 1977 πρωταγωνιστεί στην αξιόλογη ταινία "Το Βαρύ Πεπόνι" 1977 και ακολουθούν η συγκλονιστική "Παραγγελιά" , το 1980, και η "Οστρια", το 1984.

Παράλληλα όμως με την ιδιότητά της ως ηθοποιού , αποκαλύπτει και ένα άλλο ταλέντο, το συγγραφικό. Το 1978 η πρώτη ποιητική της συλλογή "Tρία κλίκ αριστερά " έκανε αίσθηση στους λογοτεχνικούς κύκλους, που δεν περίμεναν από μία ηθοποιό των b-movies να διαθέτει τόση δυνατή και ώριμη ποιητική γραφή.
Ως το θάνατό της κυκλοφόρησε άλλες πέντε ποιητικές συλλογές ("Ιδιώνυμο", 1980, "Το Ξύλινο Πάλτο", 1982, "Απόντες", 1986, "Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών", 1988, "Νόστος", 1990) εδραιώνοντας οριστικά τη θέση της στην ελληνική γραμματολογία, μολονότι η Γώγου ποτέ δεν επιδίωξε να έχει στενές σχέσεις με το λογοτεχνικό κατεστημένο .
Η ποίησή της , σκληρή και ευαίσθητη συνάμα, εκφράζει τις καταστάσεις εγκλεισμού που βιώνει το ευαίσθητο άτομο μέσα σ’ ένα κόσμο αλλοτριωμένο, όπου τα υποκείμενα χάνουν την ανθρωπιά τους και οι σχέσεις γίνονται εφήμερες και επιφανειακές.
Η Κατερίνα Γώγου τα τελευταία χρόνια της ζωής της ακολουθεί μιαν εντελώς μοναχική πορεία.
Η επιδίωξη της απόλυτης αντισυμβατικότητας την οδηγεί σε εξάρτηση από το αλκοόλ και τα χάπια , σε πλήρη ρήξη με τον κόσμο των «καθωσπρέπει μηδενικών».
Το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει την οδηγεί συνειδητά στο θάνατο. Αυτοκτονεί παίρνοντας μεγάλη δόση υπνωτικών χαπιών, στις 3 Οκτωβρίου 1993.