ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΛΠΟ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΛΚΙΔΕΥΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ : οι oικονομικοί και πολιτικοί απολυτάρχες μας τρομάζουν με ψέματα για να τους εκχωρούμε το δικαίωμα να μας εξουσιάζουν

 

Οικονομική και πολιτική απολυταρχία

Πάνος Κοσμάς

efsyn.gr 

3–4 λεπτά

---

«Εάν βγαίναμε έξω (σ.σ. από την ευρωζώνη), θα γινόμασταν Συρία, το λιγότερο». Τάδε έφη Γιάννης Στουρνάρας, ο Ελληνας κεντρικός τραπεζίτης. Σωστά. Διότι η Συρία μπορεί να δοκιμάστηκε από υπερδεκαετή εμφύλιο και να έγινε πεδίο επέμβασης και επιχειρήσεων για τους στρατούς των ΗΠΑ, της Ρωσίας, του Ισραήλ, της Τουρκίας και πολυάριθμων πολιτοφυλακών, μπορεί να στραγγαλίστηκε από το εμπάργκο της Δύσης, αλλά -προς θεού!- τέτοιον θανάσιμο κίνδυνο, όπως να βγει από το ευρώ, δεν αντιμετώπισε… Η Ελλάδα, εάν έβγαινε από το ευρώ, θα γινόταν αναμφίβολα τουλάχιστον Λιβύη, αν όχι Σουδάν!

Δεν πρόκειται απλώς για υπερβολή, αλλά για υπερβολή στα όρια της τερατολογίας. Και το ερώτημα είναι τι την ενέπνευσε. Γιατί, μία δεκαετία μετά, ο κεντρικός μας τραπεζίτης αποφάσισε να ξύσει «παλιές πληγές» και γιατί να μετέλθει τέτοια τερατολογία;

Αφήνουμε την (πιθανή) απάντηση μετέωρη για να αναφερθούμε σε κάποιον άλλον, ακόμη διασημότερο του κ. Στουρνάρα, ο οποίος υποδέχτηκε το 2025 επίσης με μια… τερατώδη παρέμβαση, λόγω και έργω, τον Ελον Μασκ. Αυτός ζήτησε «να πάει φυλακή» ο Βρετανός πρωθυπουργός Κιθ Στάρμερ, να ξαναγίνουν εκλογές στη Βρετανία, για να εκλεγεί ο ακροδεξιός Νάιτζελ Φάρατζ, ο μόνος ικανός να «απελευθερώσει» τον βρετανικό λαό. Λίγο αργότερα έκανε γκάλοπ μεταξύ των χρηστών του «Χ» με το ερώτημα αν «οι ΗΠΑ πρέπει να απελευθερώσουν τον λαό της Βρετανίας από την τυραννική του κυβέρνηση»!

Τι σχέση έχουν αυτά μεταξύ τους; Τη σχέση μεταξύ οικονομικής και πολιτικής απολυταρχίας. Η πρώτη ισχυρίζεται ότι το «οικονομικό σύνταγμα» των χωρών πρέπει να ταυτίζεται με τις επιθυμίες των αγορών και τις εντολές του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ, της Κομισιόν - «ανώριμες» επιθυμίες, μόνο λοιμούς, λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς φέρνουν.

«Δεν υπάρχει εναλλακτική», επομένως δεν υπάρχει επιλογή, επομένως δεν υπάρχει δημοκρατία. Τι πιο συμβατό με αυτό το είδος οικονομικής απολυταρχίας από μια πολιτική απολυταρχία;

Κι αφού η πολιτική απολυταρχία είναι καθ’ οδόν, μήπως πρέπει να παραβλέψουμε τέτοιες «λεπτομέρειες» για να μη γίνουμε… Συρία;