Πώς οι Άγγλοι μάς έκλεψαν τον Αμαζόνιο
Χθες, σε λογαριασμό κοινωνικής δικτύωσης με την επωνυμία e-enimerosi, δημοσιεύτηκε η κάτωθι ανάρτηση.
Το κείμενο ήταν αυτό όλο κι όλο. Δεν δινόταν καμία άλλη εξήγηση, όπως
ας πούμε γιατί η ανάρτηση να γίνει ειδικά τώρα και όχι οποιαδήποτε άλλη
μέρα. Φαντάζομαι ότι οι e-enimerωτές θα είχαν κάποιο κενό στη ροή τους
και σκέφτηκαν να το μπαλώσουν με την εύκολη λύση: ακόμα μια αναπαραγωγή
του αφηγήματος «το μεγαλείο του ελληνισμού και οι κακοί ξένοι που μας
κλέβουν την απόλαυση».
Και πράγματι, η λύση αυτή είχε την αναμενόμενη ανταπόκριση: τη στιγμή
αυτή που γράφω υπάρχουν σχεδόν 300 θετικές αντιδράσεις. Πολλές απ’ αυτές
προχωρούν και διατυπώνουν ρητά την απαίτηση επιστροφής:
Πίσω!!!!! Ελλάδα. Και γρήγορα
ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΛΗΣΤΑΡΧΟΙ ΦΕΡΤΕΤΑ ΤΩΡΑ ΠΙΣΩ !!!! ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΚΟΥΝ !!!
Χώρες χωρίς παρελθόν μας έχουν κατακλέψει και κερδίζουν εις βάρος μας!!
Αληταραδες Εγγλέζοι!! Πόσα έχετε κλέψει ρε λαμογια? Και πόσες χώρες μαζί με την Ελλάδα?
Εκτός από τα μάρμαρα έχουμε κ πλήθος αγγείων εκεί Κανείς δε μιλάει για αυτα
Το αστείο είναι ότι η λύση αυτή εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε κάθε άλλο παρά εύκολη. Το κείμενο πιάνει μιάμιση σειρά, και, σε αυτήν, υπάρχουν τέσσερα λάθη. Με πιο χονδροειδές φυσικά το «του Αμαζονίου», το οποίο δεν παρέλειψαν κάποιοι σχολιαστές να επισημάνουν, με αποτέλεσμα τελικά να διορθωθεί. Όπως και τα υπόλοιπα λάθη, πλην του «στο Βρετανικό Μουσείου» το οποίο ακόμη αυτή τη στιγμή παραμένει έτσι.
Η φύση των συγκεκριμένων λαθών δείχνει καθαρά ότι το κείμενο αυτό προέκυψε από μηχανική μετάφραση από τα αγγλικά. Στα αγγλικά το όνομα γράφεται Penthesilea, ενώ η βασίλισσα των Αμαζόνων λέγεται Amazon queen –ακριβώς όπως και η βασίλισσα του Αμαζονίου.
Το γεγονός όμως ότι, για μια ανάρτηση που υποτίθεται ότι θεμελιώνει απαίτηση επιστροφής του τεχνουργήματος από την Αγγλία στην Ελλάδα, χρειάζεται μετάφραση, ακριβώς, από τα αγγλικά of all languages, είναι εξόχως ειρωνικό και μετατρέπει το εγχείρημα σε ένα μεγαλειώδες αυτογκόλ.
Αυτό που κάνει επιπλέον εντύπωση είναι ότι, από τα πλήθη που απαιτούν την επιστροφή, κανείς δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί αυτό το αυτογκόλ, ούτε να βλέπει κάποια αντίφαση ή άλλο πρόβλημα στο γεγονός ότι όσοι/-ες εμφανίζονται ως νόμιμοι και αποκλειστικοί ιδιοκτήτες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού εμφανίζονται ως ουσιωδώς άσχετοι με αυτόν (καλά καλά με τον νέο ελληνικό πολιτισμό δεν τα πολυκαταφέρνουν).
Αφού είναι λοιπόν άσχετοι, πού θεμελιώνεται αυτή η απαίτηση επιστροφής ακόμη και αγγείων, δηλαδή φορητών αντικειμένων που εξ αρχής φτιάχτηκαν για να κυκλοφορούν και που η απουσία τους δεν διαταράσσει καμία αρχιτεκτονική ενότητα;
Κατά ένα μέρος, είναι σαφές ότι θεμελιώνεται απλώς σε μια κυνική επιδίωξη και προσδοκία πλουτισμού.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Νομίζω ότι περιστατικά όπως το συγκεκριμένο μας βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε ότι, επί πολύν καιρό, η νεοελληνική κοινωνία έχει πειστεί για μια ουσιοκρατικού, για να μην πω καθαρά μαγικού χαρακτήρα καταγωγική σχέση της με την ελληνική αρχαιότητα, την θεωρεί ως δεδομένη· για πολλούς/-ές, δεν έχει καμία ισχύ η σκέψη ότι η όποια σχέση ενός σημερινού ανθρώπου με έναν αρχαίο πολιτισμό δεν μπορεί παρά να είναι, ακριβώς, πολιτιστική, δηλαδή διανοητική, άρα ενδεχομενική, όχι ουσιοκρατική και μια για πάντα δεδομένη βάσει κάποιου βιολογικού ή άλλου ντετερμινισμού. Και ότι αν έχουμε δύο συγχρόνους, τους Α και Β, οι οποίοι ερίζουν για το ποιος δικαιούται να αναγνωριστεί ως συνεχιστής κάποιου αρχαίου πολιτισμού, και ο Α δεν μπορεί να επικοινωνήσει αυτοτελώς με τον πολιτισμό αυτόν παρά μόνο μεταφράζοντας –αδέξια και με λάθη- όσα λέει για εκείνον ο Β, τότε η αξίωσή του έχει μηδαμινή πειστικότητα σε ένα διεθνές ακροατήριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου