Νέο ανθολόγιο γερμανικής ποίησης

 

Poesie, καλώς ήρθες, όμορφη νεότης! |

booksitting.gr

 

3–4 λεπτά

---

Η ανθολογία γερμανικής ποίησης του Αντώνη Κερασνούδη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λογότυπο.  

Ο «δικός μας» Αντώνης Κερασνούδης, τακτικός συνεργάτης του BookSitting, Επίκουρος Καθηγητής Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ruhr – Bochum της Γερμανίας, ποιητής και δεινός μεταφραστής γερμανόφωνης αλλά και πορτογαλικής ποίησης, εξέδωσε πρόσφατα το νέο του βιβλίο με τίτλο Poesie, καλώς ήρθες, όμορφη νεότης! σε συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο Λογότυπο.

Πρόκειται για ένα ανθολόγιο γερμανικής ποίησης, για μια σταχυολόγηση μεταφράσεων ποιημάτων γερμανικού λυρισμού, από τους κλασικούς της Βαϊμάρης έως τους σύγχρονούς μας ποιητές, μεγάλο μέρος των οποίων έχει δημοσιευθεί στη στήλη Poesie, που διατηρεί στο BookSitting. Η έκδοση είναι υψηλής αισθητικής, δίγλωσση, στα ελληνικά και τα γερμανικά, με πλούσια βιογραφικά στοιχεία των ποιητών και καλαίσθητο φωτογραφικό υλικό.

Στο εξώφυλλο απεικονίζεται ένας από τους πιο αγαπημένους ποιητές του Αντώνη Κερασνούδη, ο Σίλλερ, απαθανατισμένος σε μια μοναδική στιγμή σύλληψης της έμπνευσης.

Είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι για αυτή την έκδοση. Η μοναδική προσέγγιση του Αντώνη Κερασνούδη στη μετάφραση και η αφοσίωσή του στην ποίηση έχουν προσφέρει πολλά στους αναγνώστες μας και έχουν εμπλουτίσει το περιεχόμενο του διαδικτυακού μας τόπου. Τον συγχαίρουμε για την εξαιρετική δουλειά του και του ευχόμαστε κάθε επιτυχία.

Παραθέτουμε, ενδεικτικά, ένα ποίημα του Hermann Löns από την ανθολογία:

---

Τέλη Μαΐου

Τα κόκκινα φύλλα θροΐζουν,
σαν έφυγε το καλοκαίρι προ πολλού,
τα μάτια μας λαμπιρίζουν,
εντός μας, το άνθισμα του Μαγιού.
Δε μπορούμε την αγάπη μας να κρύψουμε,
παραείμαστε ο ένας για τον άλλον καλοί,
τα χείλη μας φλογίζουμε,
το αίμα μας στους κροτάφους ηχεί.
Aρθρώνουμε λόγια ντροπαλά,
κοιτώντας ο ένας τον άλλο αντικριστά,
συνεσταλμένους, σαν την πρώτη αγάπη,
έτσι μας κάνει το τέλος του Μάη.
Τι διστάζεις, τι δειλιάζεις,
ποιος ξέρει, σύντομα θα πέσει το χιόνι,
μα τα φιλιά που δε δοθήκαν ακόμη,
αυτά είναι ο πιο πικρός καημός.

---

Der späte Mai

Die roten Blätter rauschen,
Der Sommer ist lange vorbei,
Es leuchten unsere Augen,
Es blüht in uns der Mai.
Wir können die Liebe nicht bergen,
Wir sind uns viel zu gut,
Es brennen unsere Lippen,
In den Schläfen klopft unser Blut.
Wir reden schüchterne Worte,
Wir sehn aneinander vorbei,
Scheu wie die erste Liebe
Macht uns der späte Mai.
Was zögerst du, was zagst du,
Wer weiß, bald fällt der Schnee,
Die ungeküssten Küsse,
Das ist das bitterste Weh.