«Η ακροδεξιά ανέκαθεν τρεφόταν από τις κρίσεις»: Γαλλικές εκλογές 2024, γύρος β'
Παραμονές του β΄ γύρου των γαλλικών εκλογών για την Εθνοσυνέλευση, πώς έχει το πολιτικό σκηνικό στη Γαλλία; Τι ιδιαιτερότητες έχει το γαλλικό εκλογικό σύστημα; Πώς πολιτεύονται ο Μακρόν, η Λεπέν και ο νέος «ευνοούμενός» της, Ζορντάν Μπαρντελά, πώς «απαντούν» η αριστερά και το Νέο Λαϊκό Μέτωπο και κατά πόσο έχουν λάβει το μήνυμα που απευθύνεται και σε αυτούς; Πώς ερμηνεύονται τα υψηλά ποσοστά της ακροδεξιάς στην εργατική τάξη, στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα αλλά και σε μερίδα της νεολαίας; Υπάρχουν κάποιες αναλογίες με την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και ευρύτερα; Πόσο πιθανό είναι η Εθνική Συσπείρωση (RN) να αποκτήσει την απόλυτη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για μια θριαμβευτική είσοδο της Μαρίν Λεπέν στο Μέγαρο των Ηλυσίων, και τι συνέπειες θα είχε μια τέτοια εξέλιξη σε μια Ε.Ε. που ήδη «γέρνει» επικίνδυνα προς τα ακροδεξιά;
«Οι ψηφοφόροι που ψηφίζουν εδώ και χρόνια την ακροδεξιά είναι δυστυχώς όλο και περισσότερο ιδεολογικά σύμφωνοι μαζί της»
Νίκος Γραικός, φιλόλογος, συγγραφέας, πρώην υποψήφιος ευρωβουλευτής
Υπάρχουν πράγματι σημαντικές διαφορές στον τρόπο λειτουργίας του πολιτεύματος συγκριτικά με την Ελλάδα. Στη Γαλλία ο Προέδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται με άμεση καθολική ψηφοφορία και υπάρχουν δύο νομοθετικά σώματα, η Εθνοσυνέλευση και η Γερουσία, που εκλέγεται έμμεσα. Η εκλογή των βουλευτών γίνεται με σύστημα μονοεδρικών περιφερειών σε δύο γύρους. Εκλέγονται από τον πρώτο όσες και όσοι έχουν συγκεντρώσει το 50% των ψήφων, με την προϋπόθεση το ποσοστό αυτό να ισούται με το 25% των εγγεγραμμένων. Στον δεύτερο γύρο δεν συμμετέχουν μόνο οι δύο πρώτοι αλλά και όσοι κατάφεραν να συγκεντρώσουν το 12,5% των ψήφων των εγγεγραμμένων. Εκλέγεται ο υποψήφιος που συγκέντρωσε έστω και μία ψήφο παραπάνω. Η αποχώρηση λοιπόν δημοκρατικών υποψηφίων από τον δεύτερο γύρο έχει ως αποτέλεσμα την αποφυγή της εκλογής ακροδεξιών βουλευτών. Αυτή η πρακτική των κομμάτων του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου δεν προϋποθέτει κανενός είδους πολιτική συνεργασία.
Πώς ερμηνεύονται τα υψηλά ποσοστά της ακροδεξιάς; Η αίσθηση του ανήκειν και τα σημεία αναφοράς χάνονται. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι κοινωνικοί φορείς δεν έχουν πλέον μεγάλο λαϊκό έρεισμα. Η λαϊκότητα αντικαθίσταται συχνά από τον λαϊκισμό ή από κάποιον ελιτισμό. Η στροφή λοιπόν προς την ακροδεξιά δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει.
Η κανονικοποίηση της παρουσίας της ακροδεξιάς, αλλά κυρίως η θεωρία των δύο άκρων του Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος ταυτίζει την αριστερά (κυρίως την Ανυπότακτη Γαλλία) με την ακροδεξιά, αλλάζει πολλά δεδομένα. To 2002, όταν ο Ζαν-Μαρί Λεπέν πέρασε στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, 1 εκατ. διαδηλωτές πλημμύρισαν το Παρίσι. Τώρα ακούγονται σχόλια για τις συγκεντρώσεις δημοκρατικών πολιτών και για μη σεβασμό του εκλογικού αποτελέσματος. Άλλοι σχολιαστές όμως βλέπουν ότι ίσως ένα μέρος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου προτιμά μια κυβέρνηση της Εθνικής Συσπείρωσης (RN) από μια προοδευτική και αριστερή κυβέρνηση. Αυτή είναι ίσως και η εξήγηση για τη στάση τμήματος της δεξιάς, που συνεργάζεται επίσημα με την ακροδεξιά, και για την άρνηση αποχώρησης από τον δεύτερο γύρο πολλών υποψηφίων της λεγόμενης προεδρικής πλειοψηφίας. Είναι δύσκολο βέβαια να καταλάβουμε πώς ένας πολίτης που διαδήλωσε κατά της πολιτικής της προηγούμενης κυβέρνησης θα ψηφίσει στην περιφέρειά του τον πρώην πρωθυπουργό για να αποτρέψει την εκλογή ακροδεξιού βουλευτή και την πιθανή αυτοδυναμία του RN στην Εθνοσυνέλευση. Η πρόταση της αριστεράς για συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και πέρασμα στην Έκτη Δημοκρατία φαίνεται λογική. Σε περίπτωση συνοίκησης με τον Μακρόν μιας κυβέρνησης με άλλο πολιτικό πρόγραμμα, ποιος εκπροσωπεί, για παράδειγμα, τη Γαλλία στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε.;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου