Πώς μια όμορφη ιδέα κατέληξε σε καταστροφή
Κατ’ αρχήν ήταν μια όμορφη, έξυπνη και πρωτότυπη ιδέα. Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων για πρώτη φορά όχι μέσα σε στάδιο, αλλά έξω στο Παρίσι, κυρίως στον Σηκουάνα, και οι χώρες και οι αθλητές τους να μην κάνουν παρέλαση σαν στρατιώτες αλλά μέσα σε καραβάκια, ένα για κάθε χώρα, όπου έπλεαν στο ποτάμι με τη σειρά τους. Επίσης μερικές ωραίες ιδέες φτιαγμένες κάποιες απ’ αυτές όμορφα, όπως τα εκθέματα του Λούβρου που ζωντάνευαν ή το αφιέρωμα στους αδελφούς Λιμιέρ και τον Ζορζ Μελιές, μια ακομπλεξάριστη κατ’ αρχήν αντιμετώπιση του τι είναι Παρίσι με αφιερώματα στα καμπαρέ, στο καν καν, ακόμα και στη μόδα όχι ιδιαίτερα πετυχημένα στην παρουσίασή τους και πολύ πολίτικαλ κορέκτ αντιμετώπιση απέναντι στους Γάλλους όχι μόνο τους λευκούς, αλλά και σ’ αυτούς των πρώην αποικιών, όπως επίσης και στη διαφορετικότητα κάθε είδους...
Ομως ως γνωστόν ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις αφενός, αφετέρου «εν αρχή ην ο Λόγος» που σημαίνει πως αν δεν υπάρχει σενάριο, δεν θα υπάρχει κέντρο βάρους. Οι καλές ή όχι ιδέες, οι πετυχημένες ή όχι εκτελέσεις τους διαλύονται σαν χαρτοπόλεμος στον άνεμο και επιπλέον, επειδή η γοητεία του Παρισιού και ο μύθος της Πόλης του Φωτός βασίζονται στη λάμψη και στον αφρό της σαμπάνιας, όλο αυτό πολύ εύκολα μπορεί να κυλήσει σε κιτς και δυστυχώς εδώ παρακύλησε στο κιτς και η απεγνωσμένη, όπως φαινόταν, προσπάθεια για εντυπωσιασμό και πρωτοτυπία έκανε τα πράγματα από ένα σημείο και μετά να μην κυλούν, αλλά να καταρρέουν και να γκρεμίζονται.
Ποιος θα περίμενε ότι οι Γάλλοι με την πείρα τους στο σινεμά και στο θέαμα γενικά θα είχαν πρόβλημα στην τεχνική, στο μοντάζ, ακόμα και στα εφέ; Από την άλλη αποθέωση της γοητευτικής ελαφρότητας, όχι πάντα πετυχημένα, αλλά και από την άλλη ένα φοβερό κόμπλεξ σοβαροφάνειας. Γιατί στις πιο σημαντικές γυναίκες της Γαλλίας π.χ. να υπάρχει η Σιμόν Βέιλ ας πούμε και όχι η Εντίθ Πιαφ, η Μιστενγκέτ, ακόμα και η Αμερικανίδα Ζοζεφίν Μπέικερ που είναι η μόνη που έχει μπει η σορός της στο Πάνθεον;
Τέσσερις ώρες τελετή, την τελευταία ώρα εκ των οποίων έψαχναν απεγνωσμένα να βρουν ένα φινάλε, η ολυμπιακή σημαία ανέβηκε ανάποδα, το ιερό φως άναψε σαν μπουρλότο σε ένα αερόστατο που χάθηκε στον ουρανό και το ψάχνουνε και στη μεταλλική κατασκευή αλόγου με μια αναβάτρια που κάλπαζε πάνω στα νερά του Σηκουάνα φαινόταν με τον πιο αντιαισθητικό τρόπο το σίδερο που τη συγκρατούσε από κάτω.
Αμηχανία, έλλειψη ενιαίας αισθητικής, ο θεός Διόνυσος βαμμένος μπλε σαν ινδική θεότητα, πλήξη, εκνευρισμός και ευτυχώς στο φινάλε η Σελίν Ντιόν τραγούδησε πάνω στον Πύργο του Αϊφελ και αυτό έσωσε κάπως τα... άσωστα.
Πώς μια όμορφη ιδέα κατέληξε σε καταστροφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου