Το μάθημα που παραδίδει η Λα Κορούνια για τις παραλίες

5–7 λεπτά

---

Λέξεις: Ίρις Λυκουριώτη

parallaximag.gr 

Λα Κορούνια, παραλία αστική στο κέντρο της πόλης. Περί δημοσίου χώρου. . Μόνο petsetas! Οι ελάχιστες xaplostras είναι τιμωρία σε μια γωνίτσα, μόνο για ηλιοθεραπευόμεν@. Θυμάστε εκείνη την ιαματική ηλιοθεραπεία; Oι ξαπλώστρες κοιτάνε ήλιο, τα σώματα λιάζονται για ενδορφίνες όχι για νεοπλουτισμό της συμφοράς και της πολιτιστικής αφασίας.

Οι ελαχιστότατες ξαπλώστρες στην ακτογραμμή της πόλης νοικιάζονται από τον Δήμο και το βράδυ κρύβονται στη γαλάζια σκηνίτσα, που με το ζόρι διακρίνεται δίπλα στον πεζόδρομο. Δηλαδή τη νύχτα εξαφανιζόλ.

. Έξτρα bonus: επιτρέπεται το topless! . Ο δημόσιος χώρος δεν είναι αφηρημένη ιδέα. Είναι ένα σύνολο από απλά πολιτειακά δικαιώματα που γίνονται αντιληπτά σε επίπεδο τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης, όπως το να περπατάς, να ξεπλένεσαι με νερό μετά το μπάνιο σε παραλιακή πόλη, να κάθεσαι και να αγναντεύεις τον ορίζοντα σε γερά φτιαγμένο κάθισμα, να γυμνάζεσαι δωρεάν (βλ. πινακίδα), να παρκάρεις, να σουλατσάρεις μέσα σε πλήθη που απλώς σουλατσάρουν, να έχεις ψαράδικα πλοία στο κέντρο της πόλης (το ωραίο κόκκινο ψαροκάικο με το εξωτικό βόρειο όνομα Κασπία Θάλασσα) που φέρνουν το όχι ακριβό, πρώτης τάξεως φαί που τρως (ρυζότο καλαμαριών και στρειδιών) στα ταβερνεία των σοκακιών, έστω κι αν η πόλη αυτή είναι η μέκκα της παγκοσμιοποιημένης κλωστουφαντουργίας (νομίζω στο γύρισμα που φαίνεται πίσω από τα κατάρτια είναι το σπίτι του Αμάνθιο).

Το πάρκινγκ στο δρόμο κοστίζει 1.30 ευρώ όμως 14:00-16:00 σε όλη τη Γαλικία είναι ΔΩΡΕΑΝ για σεβασμό στο φαγητό των εργαζομένων και επίσης ΔΩΡΕΑΝ μετά τις 20:00.

Δημοτικά υπόγεια πάρκινγκ υπάρχουν σε όλην την πόλη με πολύ μικρό αντίτιμο. Δύο καφέδες, ένας μικρός και ένας διπλός κοστίζουν 2.60 ευρώ, στο κέντρο της ίδιας πόλης. Τιμές ακόμη σε αναλογία πεσέτας και ευρώ (έχουμε τιμές τύπου 5.75 κλπ), φυσικά ανατιμημένες σε σχέση με παλιά αλλά καμία σχέση με την Ελλάδα της πληθωριστικής αλητείας κάθε 4ήμερο. . Εδώ και 15 χρόνια έχω πολλές σχέσεις με την Ισπανία και την επισκέπτομαι συχνά και ζω εποχιακά εδώ. Ποτέ μέχρι σήμερα η Ισπανία δε μου είχε φανεί τόσο διαφορετική από την Ελλάδα που τριτοκοσμοποιείται κάθε μήνα περισσότερο. Κάθε μήνα και μέρα.

Όταν χτίζαμε το σπίτι μας στην Αθήνα, πάνε 30 χρόνια, πληρώσαμε κατ’ εντολή των γραφειοκρατικών διαδικασιών πολλά χρήματα, όπως κάθε πολίτης/ισσα που αιτείται οικοδομική άδεια, για την ανέγερση δημοτικού σταθμού parking στο οποίο θα είχαμε δικαίωμα χρήσης.

Όλα αυτά τα χρήματα τι έχουν γίνει ακριβώς; κουβαδάκια στα χέρια του νυν και των πρώην Δημάρχων που συνεχίζουν να τρέφουν τις μαφίες τροφοδοσίας και εργολαβιών που καννιβαλίζουν το δημόσιο χρήμα της τοπικής αυτοδιοίκησης με το αζημίωτο; . Δε γράφω ποτέ ως ξενομανής και κυρίως γράφω τα κακώς κείμενα των χωρών που θαυμάζουμε. Και στην Ισπανία έχω σούρει ούκ ολίγα. . Αυτό όμως που συμβαίνει στην Ελλάδα με τον κανιβαλισμό των δημόσιων αγαθών από μικρά και μεγάλα ψάρια, με την εσωτερίκευση μιας κατασκευασμένης υποτέλειας που μας κάνει να ΜΗΝ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ τα στοιχειώδη πολιτειακά δικαιώματά μας όπως το να κυκλοφορεί ένας άνθρωπος ΑΜΕΑ, όπως ο κύριος της φωτογραφίας, μαζί με τα πλήθη στην πόλη χωρίς να σκοτώνεται, όπως το να κάνουμε μπάνιο ελεύθερα στις ακτές της Αττικής που τις υφαρπάσσουν, συνεχώς και αδιαλείπτως, ένας δύο, κυρίως, επιχειρηματικοί κολοσσοί και που αφήνονται να προετοιμάζουν το έδαφος οι μικροκαταληψίες για να ωριμάσουν τις συνθήκες για τους μεγάλους, ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΚΟΥΣΤΟ.

. Με αφορμή την συλλογική απομάγευση που ζούμε αυτό το καλοκαίρι σε κάθε παραλιακό τόπο ξυπνώντας σε απαγορευμένες και άθλια κατειλημμένες παραλίες, με παράνομους μπράβους να μας ξυλοκοπούν επειδή κάτσαμε στην άμμο, ήρθε η ώρα να κάνουμε λογαριασμό για όσα μας έχουν κλέψει και μας κλέβουν κάθε μέρα, τη δουλειά, τους μισθούς, τον δημόσιο χώρο, υποδομές, τη ζωή μας, τους νόμους που επιβάλλει το Σύνταγμα και το πολίτευμα. . Η Ισπανία είναι και αυτή χώρα της ευρωπαϊκής περιφέρειας με τα δικά της τεράστια προβλήματα αλλά οι πολίτες και οι πολίτισσές της διεκδικούν καθημερινά τα δικαιώματά τους, δεν τα ξεχνάνε γιατί τους βάφτισε παιδί κάποιος πολιτικάντης με τον οποίο φωτογραφίζονται στα σόσιαλ. . Στην Ελλάδα λεφτά έχουμε. Εμείς τα παράγουμε. Καιρός είναι να ελέγξουμε που πάνε και ποιός τα παίρνει με αφορμή τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Είδαμε τα όρια των προηγούμενων εκλογών που δε μας αντιπροσωπεύουν. Τώρα συμμετέχουμε στη βάση όλες και όλοι. . Είμαστε ακόμη χώρα σε κάτι που αγγίζει τα καλά στοιχεία μιας ορθολογικής, πολιτειακά, Ευρώπης; ή γινόμαστε χώρος, ξανά ζώνη επιρροής, μιας Άγριας Δύσης σε παρακμή, της οποίας το όνειρο έχει ξεφτίσει ήδη από την εποχή του Ελία Καζάν, όσα Χάρβαρντ και να γραφτούν σε τίτλους εφημερίδων ζητώντας μας να καταστρέψουμε και τα Πανεπιστήμιά μας καταστρέφοντας όποια γνωσιακή αυτάρκεια μας έχει μείνει; . Μόνος δρόμος η αναδιάρθρωση και επέκταση του Δημοσίου με κοινωνικό έλεγχο και λογοδοσία. Για τα αγαθά και τις επόμενες γενιές.

(Σημ. Φέτος υπάρχει πάρα πολύς εσωτερικός τουρισμός στη Γαλικία λόγω αύξησης μισθών. Υπόψη οι Ισπανοί ουδέποτε έχασαν 13ο και 14ο μισθό. Όταν αναφέρω εσωτερικό τουρισμό εννοώ τουρισμό δεύτερης κατοικίας, παραθεριστικό. Πριν λίγα χρόνια ξεπουλάγανε οι άνθρωποι τα σπίτια τους).

*Η Ίρις Λυκουριώτη διδάσκει Αρχιτεκτονικό Σχεδιασμό στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Π.Θ