Τρίτη, Αυγούστου 01, 2023

Ρούλας Αλαβέρας ποιητικό εγκώμιο

Ακηδία Ρούλας Αλαβέρα – Με 32 σχέδια του Γιάννη Τσεκλένη - Παλαιοβιβλιοπωλείο Ερατώ | Αθήνα (Θησείου 9, Μοναστηράκι) Με την Ακηδία (1983) η Αλαβέρα βγαίνει τελείως έξω από την παραδεδομένη ποιητική πρακτική, έξω δηλαδή από την αγωγή της τυπωμένης σελίδας, κάνοντας μια θεατρικής αγωγής ποιητική σύνθεση, σε διάλογο με 32 σχέδια του Γιάννη Τσεκλένη, που ως δράση και διάδραση δύο τεχνών, λόγου και εικόνας, παρουσιάστηκε πρώτα στην Αθήνα, στη γκαλερί Ζουμπουλάκη, και στη συνέχεια στην Θεσσαλονίκη. Να μια σχεδόν αδιόρατη στιγμή από το περικείμενο τη έκδοσης: Ο αφηγητής και η Ωραία Γεωργιάδου λοιπόν∙ πλάγια στοιχεία ο πρώτος, όρθια η Ωραία.

Το 1986 ακολουθεί η σύνθεση "Υποθέσεις ενός ξόανου της παρακμής και της Καίτε Κόλλβιτς", όπου μια περσόνα της Αλαβέρα διαλέγεται με τη μεγάλη γερμανίδα χαράκτρια και γλύπτρια. Διάλογος που δεν στέκεται στα προφανή, δηλαδή στην αντιφασιστική της ταυτότητα, ή στην κοινωνική της ματιά, όπως π.χ. αποτυπώνεται στο πρώτο σημαντικό έργο της, «Η εξέγερση των υφαντουργών», αλλά η Αλαβέρα επιχειρεί να διεισδύσει στα πιο μύχια στρώματα της γερμανικής και ανθρώπινης κοινωνικής συνθήκης, εκείνης που εξέθρεψε τον ναζισμό. Έτσι, διαβάζουμε σε ένα σημείο του διαλόγου: Είπα: «εργάτης, αφέντης, ένας άνδρας/ με στερεότυπο χαρακτήρα. Ε,/ απαλλαγή αυτή;»

Και, λίγο πριν το τέλος του διαλόγου, η πλήρης απομυθοποίηση:νιώθω αδύναμη / σαν άνδρας

Το 1988, η Ρούλα Αλαβέρα μεταχειρίζεται μία ακόμη, προωθημένη συγγραφική επιλογή. Το δίπτυχο Πιθανή Αποκάλυψη − τώρα, ενός Δαβίδ απροσδιόριστου, ακροβατεί ανάμεσα στη φόρμα του ποιητικού δοκιμίου και του ποιητικού πεζού, δηλώνοντας και τις διακειμενικές οφειλές του. Μόνο μία δεν δηλώνεται, που είναι και η σημαντικότερη, ως προς το είδος και το ύφος του υβριδικού αυτού ποιήματος: ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Και καλώς, θα έλεγα, αφού κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στην ευκολία της αναζήτησης της «επίδρασης», ενώ εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πρωτογενές εγχείρημα τρομακτικού εύρους, από τα χρόνια της συγγραφής της Αποκάλυψης μέχρι της μέρες μας, μέσα από την ιστορία των ιδεών και των επιστημών, μέσα από τη δυστοπία της «προόδου».

Γιατί η Αλαβέρα διαθέτει συνείδηση της γραφής της και το θάρρος των συνεπειών που αυτή εγείρει. Έτσι, απνευστί, περνά σε ένα ποίημα-σχόλιο μιας διδακτορικής διατριβής. Σκεύος Ειμί. Μεσαιωνική Εφυαλωμένη Κεραμική της Κύπρου. Το εργαστήριο Λέμπας και Λαπήθου. Μια διδακτορική διατριβή της Δήμητρας Παπανικόλα-Μπαρκιτζή. Και επίσης απνευστί, στην ποιητική σύνθεση Εννέα λυγμοί για τον καλό άνθρωπο από λάσπη. 9,58fm ΕΡΤ3 - Η ποιήτρια Ρούλα Αλαβέρα μιλά στην εκπομπή... | Facebook

Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο ελάσσων μοντερνισμός, που σας έλεγα, βουλιάζει όλο και πιο πολύ στη μανιέρα και στην αυτοαναφορικότητα, ενώ η Αλαβέρα ανοίγεται, ανοίγει τον ποιητικό λόγο πέρα από τα όρια της συνήθους θεματικής, των γνωστών τρόπων, των γνωστών υλικών. Μάλλον η επαφή, ή και σπουδή της στον Λουτσιάνο Μπέριο τη βοήθησε να συγχρονιστεί με τις καλλιτεχνικά πιο προωθημένες καλλιτεχνικές τάσεις της εποχής.

Για να το πω σχηματικά, η Αλαβέρα παύει να αρμέγει την αποστεωμένη πια αγελάδα του μοντερνισμού, όπως κάνουν τόσοι και τόσες γύρω της, μέχρι σήμερα. Δοκιμάζει, ρισκάρει, εκτίθεται. Είναι ποιήτρια. Πώς αλλιώς;

Με απόλυτη φυσικότητα, ακολουθούν τα Έξι ελληνικά κεντήματα για την Αμαλία Μεγαπάνου, μια ποιητική συνομιλία με την τέχνη του κεντήματος και τον κόσμο της, τις σταυροβελονιές, τα περιχειρίδια, την εταμίνα, μια ποιητική συνομιλία με τον κόσμο και την τέχνη εκτός του ποιήματος, εκεί όπου εμφωλεύει στην πραγματικότητα.

Ακολουθεί η συλλογή Περί της δεσποτείας των πόλεων και των ονειρικών (1999), Περί της δεσποτείας των πόλεων και των ονειρικών μια δοκιμασία στην εμπειρία του μαγικού ρεαλισμού, όπου όλες οι λογοτεχνικές κατηγορίες, χαρακτήρας, πρόσωπο, αφηγητής, αφήγηση εισχωρούν η μία μέσα στην άλλη, κάτω από το αδυσώπητο ερώτημα: Εγώ/ γερασμένος αποχαιρετισμός/ σιτίζω ψιθυριστά έσωθέν μου/ λέξη αποχαιρετισμού: εγώ// ειμί ή τις ειμί

Ώσπου, δύο χρόνια μετά, με τις Φιλάρχαιες ξεναγήσεις, έρχεται να μας γειώσει στον όντως ρεαλισμό, τη (δοτική) «καθοδηγία του Μπρεχτ». Εδώ η Αλαβέρα ξεπερνά σαν σταματημένο τον συμπαθή μεν, αλλά ολίγο και μίζερο προσωπικό ρεαλισμό, που αποτέλεσε το επιστέγασμα της συνθήκης όπου κατέληξε ο επί δεκαετίες ελάσσον μοντερνισμός, της Θεσσαλονίκης και γενικότερα.

Αλήθεια, πώς και από πού βρεθήκατε τόσοι/ οι ασυμβίβαστοι πλούσιοι πατριώτες,/ παππούληδες, θείοι, γονείς, παιδιά/ και τα εγγόνια τους; Δάσκαλοι ακέραιοι,/ αρχόντοι και αρχόντισσες, ήρωες νοικοκύρηδες/ και μάλιστα καλοπροαίρετοι/ και φιλοσοφημένοι. Πώς και δεν το κατάλαβα;/ Μια τότε, και μια τώρα, ομοταγείς αντίστοιχοι,/ αιμοσταγείς κι απόλυτοι, σύστοιχοι στα τοιάδε,/ και, ξεπεσμένοι ες ες./ χ! Ποιον ενδιαφέρει λοιπόν, και πότ’ ενδιέφερε/ κανέναν αυτό το σαλιγκάρι που περνά καθ’/ εσπερινό εδώ και δεκαπέντε μέρες απ’ το παρόν/ πλακόστρωτο, αν έφαγε, πού πάει, πώς περνάει;

Και για να μην υπάρχει και η ελάχιστη δυνατότητα διαφυγής από το στόχαστρο του ποιήματος, οι σημειώσεις της ποιήτριας: Η πόλη αυτή με παίδευε, αναρωτιόμουν: τι στο καλό γίνεται; Είναι ένας χώρος νεκρός, πεθαμένος; Τι γυρεύω εδώ; Περπατούσα ατελείωτα: “Εδώ κι εκεί”

Η Ρούλα Αλαβέρα, σε όλη τη λογοτεχνική της διαδρομή κινήθηκε με αφετηρία τη δεκαετία του ’60 και τον θεσσαλονικιώτικο μοντερνισμό, όπως αυτός ήδη κατακάθιζε, με ιδιαίτερο χρώμα, μεν, αλλά χωρίς ευρύτερες επιτεύξεις, δε. Σε όλη τη διαδρομή της όμως ήταν προφανές πως δεν βολευόταν σε αυτό το πλαίσιο, παρ’ ότι το σεβόταν και το τιμούσε.

Για παράδειγμα, με την απροσδόκητη ποιητική της σύνθεση Mec(c)ano και η Εκάτη (2012), η Αλαβέρα ανοίγεται σε ένα πέλαγος αναφορών, σε μια συνομιλία με τελείως διαφορετικές, και στα καθ’ ημάς τελείως υποφωτισμένες ποιητικά, εκδοχές του μοντερνισμού, αλλά και των παράγωγών του: από την πρωτοφουτουριστική κατασκευαστική τεχνική meccano, με την οποία μέχρι σήμερα φτιάχνονται παιχνίδια, τεχνική με την οποία κατασκευάστηκε, δηλαδή δεν κατασκευάστηκε αφού παρέμεινε μακέτα, όμως ακόμα και έτσι υπήρξε ως καλλιτεχνικό γεγονός ο κονστρουκτιβιστικός πύργος του Τάτλιν, ως Μνημείο της Διεθνούς, το οποίο ο Μαγιακόφσκι χαρακτήρισε ως το πρώτο μετεπαναστατικό έργο τέχνης, μέχρι τη μεταπάνκ μουσική του αριστερής θεματικής ολλανδικού συγκροτήματος Mecano, με ελλείπον το ένα n στο όνομά του... Και ακόμα, ο θριλερικά υπερρεαλιστικός Ανδαλουσιανός σκύλος των Μπουνιουέλ και Νταλί, οι συνειρμικές μεταμορφώσεις, όπως ο Μινώταυρος σκύλος από την Ανδαλουσία και η περουβιανή γυναίκα Εκάτη... Διαρρηγνύω την κατακτημένη ενότητα

Και όντως, η εύτακτη ανάμνηση των κινημάτων και των τεχνοτροπιών καταλύεται, απελευθερώνοντας δυναμικές που φυτοζωούσαν μέσα στην ιστορίας τους: Η γραφή σου είδωλό μου/ παραπατώ, το γνωρίζεις,/ κρατάς τη σιωπή του ειδώλου,/ και μ’ ανταλλάσσεις/ και συνεχίζω

Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, Αποκάλυψη, Ουίλιαμ Μπλέικ, Δέσπω Μπότσαρη, Ντ’ Αννούντσιο, ανοίγουν κι άλλο, σχεδόν τρομοκρατικά το πεδίο αναφορών, συνθέτοντας μια αλματώδη και ιλιγγιώδη κίνηση μέσα στον χρόνο, μια κίνηση και μια ελευθερία που μόνο μέσα στη μεταμοντέρνα συνθήκη μπορούμε να την εισπράξουμε, εδώ χειραφετημένη και από την ίδια τη συνθήκη, αφού δεν καταλήγει σε υβριδικότητες και ατέρμονες παραθετικότητες, αλλά, με συνεχείς συστροφές του χρόνου, με γνήσια και ακμαία τη συνθετική αγωνία, επιχειρεί τη διαύγαση.

Υπάρχει, μια ένθεη κατοχή, μια μανία της ψυχής,/ μια κατοχή πληρότητας· να ’σαι κοντά της, μακριά κι απρόσιτα,/ λησμόνησε και άφησε τη συμμετρία./ Με τα φαρδιά χοντρά βαριά σανδάλια της,/ βυθίζεται στο εδώ και το εκεί,/ μεταμορφώνεται σε ίνα, σχοινί λεπτό,/ κλωστή, ιστό αράχνης/ σε γυροφέρνει, σε δένει, και το πρωί,/ ξυπνάς λεφτερωμένος, σ’ άπλετους/ ωραίους κόσμους. Ψεύτικους·/ στη συμμετρία των αντικριστών ρόπτρων/ της φυλακής, κόντρα χορό από υπόηχων/ του Mecano και της Εκάτης

Με αυτή τη συλλογή της, η Αλαβέρα διαρρηγνύει, “ανεπαισθήτως”, τη γραμματολογικά ορισμένη ενότητα του ποιητικού χρόνου. Χρειάζεται άλλη απόδειξη, ότι στο λογοτεχνικό μέλλον έχει ένα δικό της στασίδι, ολότελα δικό της;

Ρούλα Αλαβέρα, Έξι ελληνικά κεντήματα για την Αμαλία Μεγαπάνου (5)

Τι να ζητά η νύχτα

που την ψυχή απομακρύνει
ακούσια από το σώμα της;
Τι μένει δεμένο, διαδρομή
και δέλεαρ, παγίδα της πανσελήνου;

Το σπίτι και η σκιά του
καράβι φτερωτό,
τσαμπιά σταφύλια τα πανιά του.

Σεντόνι κυπριακό,
άσπρο φόντο, απ’ την ανάποδη
γύρνα τον κόσμο, τον χορό,
τ’ αστέρια κάτω, λακόχρωμες
ανταύγειες του καλύμματος.
Η θάλασσα
πάνω, και κάτω κάτω άγκυρες
οι ουρανοί. Σκιά ο κλώνος,
το τσαμπί, σκιά τ’ ανεστραμμένα
ανθρωπάκια, σκιά η ψυχή, ήμασταν
νέοι κάποτε∙ στα χέρια των κοινών
θνητών
τα δύο άκρα αγγίζονται∙
σεντόνι καθαρό στο καθαρό κρεββάτι.

Το τέλος όσο μακρόσυρτο
τόσο βαριά η ψυχή του.

Ρούλα Αλαβέρα, Έξι ελληνικά κεντήματα για την Αμαλία Μεγαπάνου (4)

Καράβι καραβάκι (παραδοσιακό Χίου με τη Δόμνα Σαμίου)

Καράβια καραβάκια στην εταμίνα πλέει,

από τη Σκύρο έρχονται
στη Σκύρο κατεβαίνουν,
το ένα έχει την πικρίλα
τ’ αλατιού, το άλλο λουκούμια,
και γλυκά του κουταλιού,
το τρίτο το καλύτερο
το δέντρο της ζωής μας
μεταφέρει σε οικισμό φανταστικό.

Οι μαρκοβελονιές γέμισαν τα ιστία
με σταυροβότανα, σημαίες ελληνικές,
φύλακες μνήμης,
κι αργά διασχίζουν
τα νερά της εταμίνας.

– Άγιε και ασκητή, δώσε ξανά
ρυθμό στα χέρια της, στο μέτρημα
του αγκυρωτού σταυρού.
– Γλώσσα βαρυάλγητη, άστην για λίγο
ήσυχη, στέγει στη θάλασσα το κεντίδι της,
ψηφίο μετρητού καιρού.

********************

Ο οβολός

Απόγευμα στην παραλία. Στριμμένα πουλιά ρίχναν δηλητήριο κι ο κόσμος ξεσηκώθηκε, περιχαρακωμένα ψάρια, γουλιά εκπληκτικής άνεσης, μεθύσι, πείνα όρεξη στο κούφιο σου στομάχι. Δρόμοι στην πόλη. Παγίδες στην ηδυπάθεια του κυματισμού
Χθες που κοιμόσουνα, θυμήσου
στον ύπνο σου βογγούσες
τα χέρια σου ψαχούλευαν
Φόρεσες τρύπια παπούτσια σε βροχή
Περπάτησες. Συμπάθησες τα κύματα
στην έσχατη λογική συνθηκολόγησή σου
ποτέ πια τρύπια παπούτσια.

Ο οβολός πρασίνιζε τις χίλιες δόσεις της κατήφειας
Δεν ντύνεις με χαμόγελα την πληρωμή
κι η διάθεση αξιοπρόσεκτα δωρίζει πάντα τα ίδια πράγματα
στον κόσμο
Βογγούσαμε στον ύπνο μας. Η θάλασσα. Κι εμείς.

Από τη συλλογή Δρ. Τζέκυλ. Έι Μίστερ Χάυντ (1978)

******************

[Αν πεις το σώμα υγιές…]

Αν πεις το σώμα υγιές, ίσον καλή
διατροφή και μέλος της Κυβερνώσας
Κάστας. Η κάστα, λυγμός τέταρτος.

Κι αν πεις, τα χέρια και τα πόδια
χωρίς κάλους, η φάρα
στη συμμετρία των πτυχών
τιμής και εργασίας,
ακρωτηριασμών και ικριωμάτων,
ταπεινώνει τον γρόνθο,
αχρηστεύοντάς τον
με την υπνωτική επίδραση
της συμφιλίωσης.

Έναν καιρό, θα πεις, ο πόλεμος
αναλάμβανε το θρήνο,
και την προφητεία ίδια πάντα:
ο άνθρωπος πάντα και πάντα
θα γελιέται∙ στο πλήθος,
στο θέατρο έκτρωμα,
όπου ο άβουλος εν τροπή
τελευτήσει, τον τρελλό τής
παρωδίας: «ιδού το πέρας
ήκει», πρόδιδε, κατέδιδε
ο βάλτος. Σαλός∙ διακρίνονται
κάποιες συχνότητες ανάκλησης
στην επιφάνεια του βάλτου.
Μωρός∙ καμμιά κυριότητα,
ούτε ο κτώμενος ούτε ο πωλών.
Άμεσος∙ ο χρόνος κρούσης:
να μην πεθάνεις εδωνά.

Άκλητος ή κεκλημένος
ο Δρυΐδης τραβά
τη λοταρία του θανάτου:
για να ηρεμήσουν οι θεότητες προτού
οι Ρωμαίοι διαβούν τη Βρετανία,
προτού ο Σουίφτ επιταχύνει το κατάσκεπο
από έναστρο ουρανό ταξίδι του:
«μη μου πεθάνεις εδωνά,
σαν το φαρμακωμένο ποντίκι
μέσ’ στη φάκα.»

Μη μου πεθάνεις εδώ να,
στο έλος

το έλος
είναι η κάστα.

ΕΝΝΕΑ ΛΥΓΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΛΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΠΟ ΛΑΣΠΗ - ΑΛΑΒΕΡΑ ΡΟΥΛΑ - Βιβλια/Ποίηση/Ελληνική Ποίηση - IANOS Από τη συλλογή Εννέα λυγμοί για τον καλό άνθρωπο από λάσπη (1997)