ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΡΟΜΑΝΤΖΟ (PITFALL-Παγίδα)
του Αλέξη Ν. Δερμεντζόγλου – dermetzo@otenet.gr
Ασπρόμαυρο, Η.Π.Α. 1948.Διάρκεια: 86´.Σκηνοθεσία: Αντρέ Ντε Τοθ.Παίζουν: Ντικ Πάουελ, Λίζαμπεθ Σκοτ, Τζέιν Γουάιατ, Ρέιμοντ Μπαρ
Από το βιβλίο του Τζέι Ντράτλερ, ο μέγας ( και παραγνωρισμένος) Αντρέ Ντε Τοθ
Andre DeToth (1913-2002)- Wikipedia
σμίγει πέντε άτομα σε μια φαινομενικά απλή, αλλά τελικά
περιπλεγμένη ιστορία. 
Ένας παντρεμένος ασφαλιστής αναλαμβάνει να πάρει
πίσω τα ακριβά δώρα που έκαμε ένας φυλακισμένος γκάνγκστερ σε μια
πανέμορφη μοιραία ξανθιά.
Στην ιστορία εμπλέκεται και ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ, τον οποίο ο ασφαλιστής χρησιμοποιεί για να εντοπίσει τη γυναίκα.
Ο ασφαλιστής ερωτεύεται παθιασμένα την κοπέλα, ενώ παράλληλα ο
ντετέκτιβ έχει αναπτύξει έμμονο πάθος μαζί της. Οι εξελίξεις που
πυροδοτούνται είναι αλλεπάλληλες, δραματικές και τραγικές. 
Ο Ντε Τοθ, πέρα από ένα έξοχο και ωρολογιακά σκηνοθετημένο φιλμ νουάρ,
ουσιαστικά περνάει και σε ένα άκρως διεισδυτικό σχόλιο για το γάμο. Η
ρουτίνα, η τυποποίηση, η επανάληψη οδηγούν σε αδιέξοδο και αιφνίδιες
εκτονώσεις, που διαλύουν τον συνεκτικό ιστό του θεσμού. Παρατηρήσεις με
οξυδέρκεια ολοκληρώνουν την αίσθηση μιας βαθύτατης πικρίας. 
Πέρα από
την ίντριγκα, εκείνο που μένει είναι ο τελικός συμβιβασμός, μια απόπειρα
συγκόλλησης, που ποτέ δεν θα επουλώσει απόλυτα το συζυγικό «τραύμα».
Αυτή η διολίσθηση, προς την ασφάλεια και το καταφύγιο, δεν είναι
πολιτικά ορθή θέση, αλλά μια –ας πούμε- μπεργκμανική οπτική για τα
γεγονότα. Ο σκηνοθέτης μάς λέει, με τον τρόπο του, πως αυτά θα μπορούσαν
να συμβούν (ή και συμβαίνουν) στον καθένα και δεν είναι θέμα ηθικής,
αλλά συμβάσεων των θεσμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου