Κανένας, εκτός της ΝΔ, δεν ενοχλείται από τον Πολάκη
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ*H συμμετοχή Πολάκη στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αυτονόητη εξέλιξη, καθώς δεν υπάρχει στην ιστορία προηγούμενο διαγραφής ενός κομματικού στελέχους εξαιτίας του ύφους του.
Θα ήταν σαν να διέγραφε ο Ανδρέας Παπανδρέου τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο ή ο Χαρίλαος Φλωράκης τον Αντώνη Αμπατιέλο, επειδή τα λέγανε κάπως λαϊκά και απότομα.
Η διάκριση μεταξύ λαϊκού και λαϊκίστικου, η οποία χρησιμοποιείται συχνά, παραπέμπει συνήθως σε μια αριστερά που κινείται στις ιδεολογικές ράγες των συστημικών φιλελεύθερων κομμάτων, τα οποία χρησιμοποιούν τον όρο «λαϊκισμός», διότι θέλουν να δικαιολογήσουν την απομάκρυνσή τους από την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας- του θεμελίου της νεωτερικής πολιτικής σκέψης.
Αντικαθιστώντας την έννοια «λαός» με την έννοια «πολίτης» η σύγχρονη φιλελεύθερη πολιτική θεωρία δημιουργεί τις ιδεολογικές προϋποθέσεις για την αποδοχή της κυριαρχίας των οικονομικών ελίτ πάνω στα λαϊκά συμφέροντα. Μετά τη δεκαετία του 70, κάθε κριτική του πολιτικού συστήματος των ευρύτερων συσσωματώσεων, όπου όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από μια υπερεθνική ελίτ στις Βρυξέλλες, χαρακτηρίζεται ως «λαϊκισμός» και παραδίδεται στο πυρ το εξώτερον.
Η κατάσταση αυτή παρέσυρε και την ευρωπαϊκή αριστερά, η οποία, προσπαθώντας να μιμηθεί τον τρόπο πολιτικής έκφρασης των αστικών φιλελεύθερων κομμάτων, κατέληξε σε πλήρη ενσωμάτωση και εν τέλει σε πολιτική απαξίωση σε όλη την Ευρώπη, χαρακτηρίστηκε επιτυχημένα ως gauche caviar και μόνον όταν ριζοσπαστικοποιήθηκε, εγκαταλείποντας το αστικό langage (περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ, Μελανσόν και Podemos) κατάφερε να γίνει λαϊκό και πλειοψηφικό ρεύμα.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το ΠΑΣΟΚ: όταν απομακρύνθηκε από την φιλελεύθερη βενιζελική παράδοση και συνδέθηκε με το λαϊκό αριστερό πολιτικό ρεύμα: τότε μόνον κατάφερε να αποκτήσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Όταν κατά την εποχή Σημίτη εγκατέλειψε τον λαϊκό του λόγο, “εκσυγχρονιζόμενο”, σε πρώτη φάση έχασε τις εκλογές και σε δεύτερη διαλύθηκε.
Η ίδια η ιστορία της εσωτερικής διαμάχης στο χώρο της Αριστεράς δείχνει ακριβώς το ίδιο: η σύγκρουση μεταξύ ΚΚΕ και ΚΚΕ εσωτερικού έληξε με την κυριαρχία του λαϊκού πολιτικού χαρακτήρα του ΚΚΕ.
Όλα αυτά καταδεικνύουν πως η επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ μέσω Πολάκη δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσπάθεια του καταρρέοντος καθεστώτος Μητσοτάκη να ρυμουλκήσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε έναν αγώνα εντός έδρας, στο χώρο δηλαδή όπου θα κυριαρχεί όχι η γλώσσα της σκληρής κριτικής, αλλά η καλή συμπεριφορά, ένας πολιτικός σουσουδισμός ο οποίος είναι αφενός μακριά από τις σκέψεις και τις διαθέσεις του λαού και αφετέρου οδηγεί σε ένα κομψό πολιτικό λόγο που απλώς αποκρύπτει την αλήθεια. Δεν πρέπει να μιλάς όπως στο καφενείο, πρέπει να μιλάς όπως μιλάει ο Παύλος Τσίμας. Κομψά. Ήρεμα.
Αυτή η προσπάθεια επιβολής πολιτικών τρόπων στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι φυσικά καταγέλαστη. Κανένας, έξω στον κόσμο, που ήδη έχει εγκαταλείψει τη ΝΔ, δεν ενοχλείται από τον Πολάκη. Αντιθέτως. Τους εκφράζει η απότομη και ιδιαίτερα εκφραστική πολιτική ρητορική του. Και κανένας που δεν ψηφίζει τον ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να τον επιλέξει επειδή θα διαγράφονταν ο Πολάκης. Την ώρα που τα άλλα κόμματα της αριστεράς, το ΚΚΕ και το ΜΕΡΑ 25, καταγράφουν μια ιδιαίτερη δυναμική, θα ήταν σκόπιμο και πολιτικά ευφυές να διαγράψει ο ΣΥΡΙΖΑ τον Πολάκη; Μάλλον όχι.
Όσοι αντιδρούν στην επάνοδο του Πολάκη και τον χαρακτηρίζουν ως λαϊκιστή, θυμίζουν έντονα τη σκηνή του Κωνσταντάρα με την υπηρέτρια, όταν χτυπάνε το κουδούνι δυο τίμιοι, φτωχοί άνθρωποι απ΄ το χωριό. «Ποιος είναι;», τη ρωτάει ο Κωνσταντάρας. «Δεν ξέρω κύριε…», του απαντάει αυτή, «σαν χωριάτες μου φαίνονται».
*Ο Απόστολος Διαμαντής είναι εκπαιδευτικός, οικονομολόγος και ιστορικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου