ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ=>Το πορτρέτο του πολιτικάντη από τη νουβέλα του Κώστα Αρκουδέα «Συλλέκτης μανιταριών», που θα κυκλοφορήσει στις 27 Μαρτίου από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

 

«Συλλέκτης μανιταριών» του Κώστα Αρκουδέα (προδημοσίευση)

 Πηγή : bookpress.gr 

Προδημοσίευση αποσπάσματος από τη νουβέλα του Κώστα Αρκουδέα «Συλλέκτης μανιταριών», που θα κυκλοφορήσει στις 27 Μαρτίου από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Ο πολιτικάντης ήταν μιμητικό ον. Δανειζόταν συμπεριφορές από τους ανθρώπους γύρω του και μεταμφιεζόταν ανάλογα με την περίσταση. Άλλοτε γινόταν στοχαστικός σαν τον πατέρα του, άλλοτε χειριστικός κι ευέξαπτος σαν τη μητέρα του, άλλοτε θορυβώδης, κακομαθημένος και σπάταλος σαν τα αδέρφια του. Μιας και κανένας δεν ήξερε ποιος ήταν ο αληθινός του χαρακτήρας, θύμιζε κινούμενη άμμο. Ευμετάβλητος και απρόβλεπτος, δεν ενέπνεε καμία εμπιστοσύνη σε όσους έρχονταν σ’ επαφή μαζί του. Τον θεωρούσαν ικανό για όλα. Μπορεί να τον άκουγες να εκφράζεται με τα καλύτερα λόγια για κάποιον, να τον κολακεύει και να τον ανεβάζει στα ουράνια, και λίγο αργότερα να μιλάει με τον χειρότερο τρόπο για το ίδιο άτομο, να τον υποβαθμίζει και να τον αποδομεί. Είχε όμως την ικανότητα να μαγεύει τα πλήθη, να τα παραπλανά με φρούδες υποσχέσεις και ψεύτικες ελπίδες.

Οι κάτοικοι των πόλεων τον αποθέωσαν και τον ανακήρυξαν παμψηφεί Ευεργέτη-Τύραννο. Του ανέθεσαν εν λευκώ την εξουσία, με την προϋπόθεση να τους οδηγήσει στη νέα εποχή. Ο Ευεργέτης-Τύραννος ξεκίνησε από χαμηλά –σε όλους άρεσαν οι ιστορίες με αυτοδημιούργητους– σαν ρουφιάνος, καταδίδοντας χωρίς αιδώ αθώους κι ενόχους. Αναρριχήθηκε στα ύπατα αξιώματα χρησιμοποιώντας κάθε είδους μηχανορραφίες, ξεπαστρεύοντας όποιον στεκόταν εμπόδιο στο δρόμο του. Ήταν ένας εύρωστος άντρας, ροδοκόκκινος, με κρανίο εξαιρετικά στιλπνό, αραιά μαλλιά και μάτια όμοια με των ινδικών χοιριδίων. Ο κακόβουλος αυτός άντρας δεν έμοιαζε με κανέναν. Αντιθέτως υπήρχαν πολλοί που ήθελαν να του μοιάσουν, να αποκτήσουν όσα είχε ο ίδιος. Τα λόγια του ήταν κούφια, μα αυτό δεν εμπόδιζε τους οπαδούς του να τα πιστεύουν και να ορκίζονται σ’ αυτά. Λένε πως ο καλύτερος τρόπος για να εξαπατάς τα πλήθη είναι να τους λες στην αρχή μια αυταπόδεικτη αλήθεια, μια αλήθεια που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, κι έπειτα, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, να τους αραδιάζεις το ένα ψέμα πίσω από το άλλο. Ο ίδιος πίστευε ότι ο όχλος τρέφεται αποκλειστικά με ψεύδη. Όσο πιο χοντρά, τόσο το καλύτερο. Πίστευε ακόμη ότι όπου υπάρχουν μεγάλα πλήθη υπάρχουν και μεγάλες ψευδαισθήσεις. «Απ’ όλα τα πρόσωπα που βλέπω γύρω μου ξεχωρίζω τα πιο φωτεινά», έλεγε. «Απ’ τα γέλια που ακούω ξεχωρίζω εκείνα που βγαίνουν μέσ’ απ’ την καρδιά». Όλοι τον επευφημούσαν, όλοι τον ζητωκραύγαζαν, χαρούμενοι που είχαν τέτοιον ηγέτη.

Λένε πως ο καλύτερος τρόπος για να εξαπατάς τα πλήθη είναι να τους λες στην αρχή μια αυταπόδεικτη αλήθεια, μια αλήθεια που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, κι έπειτα, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, να τους αραδιάζεις το ένα ψέμα πίσω από το άλλο. Ο ίδιος πίστευε ότι ο όχλος τρέφεται αποκλειστικά με ψεύδη.

Η βάση του κόσμου εκείνου ήταν η υποκρισία. Η ψευτιά, η απάτη. Λίγες οι φωτεινές εξαιρέσεις, εκτυφλωτικές σχεδόν, πολλοί οι πρόθυμοι να τις απομονώσουν και να τις εξαφανίσουν.

Ο Ευεργέτης-Τύραννος είχε εκπρόσωπό του έναν λιπόσαρκο άνδρα με προγναθισμό, τεράστιο κεφάλι και κοντά ποδάρια. Τον ακολουθούσε η φήμη του δεξιοτέχνη της εξαπάτησης. Διέψευδε τα πάντα, ακόμη και όσα γίνονταν μπρος στα μάτια σου. Είχε την ικανότητα να κάνει το άσπρο μαύρο με τέτοια πειστικότητα, που ακόμη και οι απλές αλήθειες αποκτούσαν στο στόμα του διφορούμενη σημασία. Ο άρχοντας της σπερμολογίας. Λένε πως για να γίνεις πιστευτός στα ψέματά σου πρέπει να τα πιστέψεις πρώτα ο ίδιος. Ζούσε κυριολεκτικά μες στο ψέμα. Ισχυριζόταν ότι δεν έλεγε ψέματα, απλώς όσα έλεγε αποτελούσαν μέρος της «μετα-αλήθειας», την οποία ενστερνιζόταν πλήρως. Η «μετα-αλήθεια» ήταν ένα σύμφυρμα από ανορθολογισμούς και εξωφρενικές δοξασίες με πολιτικά κίνητρα, που σκοπό είχε να συσκοτίσει την αλήθεια και να παρουσιάσει μια εναλλακτική εκδοχή της πραγματικότητας. Ο άνδρας αυτός μπορούσε να ανασύρει από την αφάνεια τον πιο ανεπαίσθητο ψίθυρο, το πιο σιγανό τιτίβισμα, να τα μετατρέψει σε βρυχηθμούς και οιμωγές. Γνώριζε πως η οργή είναι μια περαστική τρέλα και η οργή του όχλου γίνεται πανίσχυρο εργαλείο στα χέρια εκείνου που τη χειρίζεται. Όταν στέρευε από επιχειρήματα, πούλαγε τρέλα, καθαρή τρέλα. Όλοι τον πίστευαν γιατί σκέφτονταν «δεν μπορεί να ’ναι τόσο τρελός».

Ναι, καλά καταλάβατε. Ήταν ο ίδιος που κάρφωσε το σουγιά στα πλευρά του λύκου.

Αν πιάσει κανείς την άκρη του νήματος και το ακολουθήσει, μπορεί να του φανεί φυσιολογική η εξέλιξη των γεγονότων. Τα λέμε όμως αυτά ρίνοντας τα πράγματα εκ τους ασφαλούς. Τότε, κανείς δεν υποψιαζόταν πού οδηγούσαν.

 

 bookpress.gr