Ο Αχιλλέας ΙΙΙ και ο «Παραχαράκτης» (Κρατικό Βραβείο Διηγήματος – Νουβέλας 2020)
ΕΝΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα
Τι είναι ο «Παραχαράκτης»;
Ο «Παραχαράκτης» είναι μια συλλογή πενήντα τεσσάρων φωτογραφηγημάτων που τεντώνουν τα όρια της πραγματικότητας και τη μπολιάζουν με στοιχεία από έναν παράλληλο κόσμο, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν. Στις 192 σελίδες του το προφανές παραχαράσσεται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη και μεταλλάσσεται σε κάτι εντελώς διαφορετικό, ενώ οι ήρωες και οι ηρωίδες του βιβλίου κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να πλήξουν παγιωμένες αντιλήψεις και στερεότυπα. Επίσης, από τεχνικής απόψεως, ο «Παραχαράκτης» έχει διαστάσεις 21×14 εκατοστά, μυρίζει σχετικά όμορφα και διαθέτει εξώφυλλο φιλοτεχνημένο από τον καλό φίλο και συμμαθητή μου από το νηπιαγωγείο έως το Λύκειο, τον ζωγράφο Δημήτρη Μάνο.
Τι είναι τα «φωτογραφηγήματα»;
Ιστορίες μικρού μήκους που αλληλεπιδρούν με φωτογραφίες μιας άλλης εποχής, οι οποίες –άθελά τους– χρησιμοποιούνται ως «ατράνταχτες» αποδείξεις ότι όλα τα παράδοξα του περιγράφονται στις σελίδες του βιβλίου έχουν αληθινή βάση.
Που οφείλεται αυτή η έντονη ανάγκη διαστρέβλωσης της πραγματικότητας;
Ένας
από τους στόχους μου κατά τη συγγραφή (και όχι μόνο) είναι η εισαγωγή
στη λογική ότι δεν πρέπει να εμπιστεύεται κανείς απολύτως και τυφλά όσα
βλέπει ή διαβάζει, ούτε να στηρίζεται σε όσα του έχουν μάθει, αλλά,
αντιθέτως, να αμφισβητεί και να τα σκέφτεται καλύτερα προτού τα δεχτεί
ως δεδομένα. Μου αρέσει να βλέπω
όλη αυτή την εξωτερίκευση σκέψεων και απόψεων που συντελείται πρώτα με
τη γραφή και έπειτα με την κυκλοφορία ενός βιβλίου, ως μια προσπάθεια αφενός έκφρασης και αφετέρου αναζήτησης «συνενόχων» – όπου ως «συνενόχους» ορίζω εκείνους οι οποίοι απολαμβάνουν αυτό το παιχνίδι λογικής και φαντασίας όσο και εγώ.
Θεωρώ το γράψιμο ως μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις που μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου – και μερικές φορές και στους άλλους. Είναι μια διασκεδαστική επίσκεψη σε ένα λούνα παρκ χωρίς περιορισμούς, όπου όλα τα παιχνίδια, από το τρενάκι του τρόμου μέχρι το σπίτι με τους καθρέπτες, δεν μοιάζουν με οτιδήποτε άλλο, και είναι σχεδιασμένα με σκοπό να προσφέρουν ευχαρίστηση και να συμβάλλουν σε μια απόδραση από την πραγματικότητα. Αυτή η πραγματικότητα, βλέπεις, μπορεί να είναι αφόρητα βαρετή ή ακόμη και ασφυκτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι διαρκώς τέτοια (βαρετή ή ασφυκτική), ούτε ότι είναι εύκολο να ζει κανείς συνέχεια σε έναν κόσμο όπου τα πάντα μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποδειχθούν τόσο πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι δείχνουν – τουλάχιστον τόσο θεαματικά διαφορετικά όσο σε μερικές από τις ιστορίες του «Παραχαράκτη». Νομίζω, ωστόσο, ότι πού και πού οφείλουμε να προκαλούμε οι ίδιοι αλλαγές, και έτσι να επαναπροσδιορίζουμε τη θέση και τη σχέση μας με το περιβάλλον. Τέλος, νομίζω ότι καλό είναι να μην παίρνει κανείς τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά, αν δεν θέλει να καταλήξει να μοιάζει ή ακόμη και να είναι εντελώς γελοίος.
Η συλλογή φωτοαφηγημάτων μικρού μήκους του Αχιλλέα ΙΙΙ με τον τίτλο Παραχαράκτης κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Νεφέλη (σελ.: 192, τιμή: €13,90).
Το βιβλίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος – Νουβέλας 2020, το οποίο απονεμήθηκε εξ ημισείας στον Αχιλλέα ΙΙΙ και στον Μιχάλη Μακρόπουλο για το έργο του Μαύρο νερό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου