Η χάρις του Θεού
Αυτή
είναι (ιδού) η κατακλείδα ενός δοκιμίου της Βιρτζίνιας Γουλφ με τίτλο
«Για την άγνοια των αρχαίων ελληνικών», εκδόσεις Στιγμή: «Στους Έλληνες
στρεφόμαστε σαν αηδιάζουμε την αοριστία, τη σύγχυση, τον Χριστιανισμό
και τις παρηγόριες του, την εποχή μας την ίδια». Τους αρχαίους Έλληνες
εννοεί προφανώς -εξάλλου εμείς, αυτάρεσκα σχεδόν, αποκαλούμε εαυτούς
Νεοέλληνες.
Πού να περίμενε η συγγραφέας ότι, περίπου εκατό χρόνια μετά τη συγγραφή, εμείς θα εξακολουθούσαμε να αναζητούμε παρηγοριά σε «εκπροσώπους» του χριστιανισμού, σε «αντιπροσώπους» του θεού επί της γης. Ούτε βέβαια υποπτευόταν ότι αν κάποιος επικαλείται τη χάρη του θεού μπορεί άνετα να πλουτίσει, να «θριαμβεύσει» στην κοινωνία, να αδιαφορεί για κρατικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς και άλλους θεσμούς. Με του θεού την χάριν όλα επιτρέπονται, ακόμη και η «κιβωτός», που θα μας σώσει από την οργή των θεϊκών ή άλλων ανωτέρων δυνάμεων, από τον ηθικό κατήφορο και άλλα ηθικοπλαστικά.
Δεν ενδιαφέρουν εδώ οι καταγγελίες -αυτό είναι θέμα δικαιοσύνης- αλλά τα αστρονομικά ποσά που διαχειριζόταν η περιώνυμη Κιβωτός. Ποια η προέλευσή τους; Ποια η διαχείρισή τους; Ενδιαφέρει, επίσης, η γλώσσα των πολιτικών κομμάτων, την οποία έχουν καταπιεί όλα ανεξαιρέτως -ακόμη και το κομμουνιστικό κόμμα, που, είναι αλήθεια, είχε εκφράσει δυσαρέσκεια για την ύπαρξη Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων εδώ και δυο δεκαετίες τουλάχιστον· ναι, αλλά πέραν τούτου; Αμ, δεν μπορείς να τα βάλεις με οτιδήποτε ενδύεται εκκλησιαστικούς μανδύες.
Χώρα ιδεόληπτων, χώρα εκκλησιαστικών παράσιτων, χώρα ανέτοιμη πολιτικά [και άρα ανέντιμη εφόσον δεν αντιμετωπίζει την πραγματικότητα, αλλά αφήνει περιθώρια στον εξευτελισμό της από καιροσκόπους της εκκλησίας], χώρα δειλών πολιτικών και εν νηδύμω (σε αταραξία) τελούντων πολιτών, χώρα ιλαρή και ασυνάρτητη, των αρχαίων λωτοφάγων χώρα -και, για να δούμε, χώρα για την αρτιμέλεια της οποίας όλοι [απαξάπαντες, σχεδόν] δηλώνουμε έτοιμοι να θυσιαστούμε, να χύσουμε το αίμα μας, να...· τι άλλο, πιο εντυπωσιακό και πιο μεγάλο;
Η πολιτική ζωή της χώρας επηρεάζεται από τα χαμπέρια της εκκλησίας, στήνει ευήκοον ους στις απαιτήσεις της. Τα πολιτικά κόμματα έχουν προφανώς καταλήξει ότι πολιτική χωρίς την εκκλησία δεν έχει μέλλον, εξ ου και αδιαφορεί για το τι πράττουν [με τις δικές τους ευλογίες, των κομμάτων δηλαδή, και όχι τόσο με τις ευλογίες της εκκλησίας] διάφοροι επιτήδειοι, που γνωρίζουν καλά το θρησκευτικό μένος των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτήν τη χώρα. Γνωρίζουν ασφαλώς ότι ο χριστιανισμός, όπως και κάθε θρησκεία, είναι ανάχωμα στον ρεαλισμό και την επιστήμη, γνωρίζουν ωσαύτως άριστα ότι: τι θα γινόταν μια ανθρωπότητα χωρίς θρησκείες; Και δεν μπορεί να μην έχουν κάπου διαβάσει ότι οι πλέον απάνθρωποι πόλεμοι έχουν κηρυχτεί από φανατικούς θρησκευτικούς ηγέτες στη [γνωστή] ιστορία της ανθρωπότητας. Ποια Κιβωτός...
Γούστο έχει και το εξής, από όσα ακούγονται στην τηλοψία: «τον πατήρ», «τον πάτερ», «ο πάτερ» -ω, γραμματική μας, ω, τηλεοπτική μας γλώσσα. Αλλά αυτά έχει η εξέλιξη και η απλοποίηση, που, ποιος ξέρει, μπορεί να είναι πολύ καλύτερα από τη σοβαροφάνεια και την επιτήδευση πολλών γλωσσαμυντόρων... Αλλά είπαμε: με την χάριν του θεού γίνονται όλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου