Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο με αναμφισβήτητη αξία , το Ιστορικαί Αναμνήσεις του Νικολάου Δραγούμη . Το αφιερώνουμε εξαιρετικά προς όσους/ες εξακολουθούν να πιστεύουν στο "όμαιμον" της ελληνικής φυλής, η οποία, κατ΄αυτούς παραμένει από την αρχαιότητα έως σήμερα "αμόλυντος" από προσμίξεις με άλλους λαούς.
Η μαρτυρία του επιφανούς πολιτικού και πνευματικού ανθρώπου , που "αλιεύσαμε" από τα ιστορικώς αξιόπιστα απομνημονεύματά του, επιβεβαιώνει όσα γνωρίζουμε από τεκμηριωμένες επιστημονικές πηγές , ότι η Πελοπόννησος δέχθηκε αλλεπάλληλες επιδρομές Αλβανών επιδρομέων ,πολλοί από τους οποίους εγκαταστάθηκαν σ΄αυτήν και μερικοί από αυτούς ασπάστηκαν όπως όπως τη χριστιανική θρησκεία, μολονότι δε μιλούσαν την ελληνική γλώσσα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ
[.......]« Περίεργον δε να προσελκύσω την προσοχήν του αναγνώστου και εις την ηθικήν κατάστασιν δύο δήμων της Κυπαρισσίας , τότε πρώτον ηνωσθείσαν.
Πρέπει να λάβει τις υπ’ όψιν , έγραφον αι εφημερίδες, την ηθικήν κατάστασιν των δύο Δήμων Δωρίου* και Αυλώνος** και ιδίως του χωρίου Σουλιμά*** δια να κρίνη. Ούτοι είναι αχρειότεροι και κακουργότεροι των εν Αμερική Ινδών και πλέον φρικαλέοι των Δρούσων.
Ομιλούν την Αλβανικήν, λέγονται Χριστιανοί, αλλά δεν πρεσβεύουν τίποτε, ουδ’ έχουν ιδέαν περί θρησκείας. Δοξάζουν το κακοποιόν πνεύμα, ήτοι τον διάβολον, και κάμνουν τελετάς και θυσίας υπέρ αυτού.
Συνέρχονται εις προσδιωρισμένην θέσιν δις του έτους και πριν φάγουν, εξάγουν μερίδιον του διαβόλου, εν τεμάχιον κρέατος, οίνον και άρτον, και παρακαλούν αυτόν να τα δεχθεί και να τους προστατεύσει. Τα αναθήματα ταύτα κρεμούν εις τα δένδρα, αφ’ όπου ο ιερεύς λάθρα τα λαμβάνει, δεχόμενος το πρόσωπον του διαβόλου.
Ανταλάσσουσιν εις γυναίκας τας αδελφάς των και ο πατήρ πολλάκις λαμβάνει την γυναίκαν του υιού του. Η εκκλησία δεν αναγνωρίζει τοιαύτα συνοικέσια, αλλ’ ούτε και αδιαφορεί. Αρκεί ότι το συγχωρεί ο ιερεύς, προς όν δίδουν μερίδιον εκ των κλεπτομένων ζώων, τα οποία δένουν εις την εκκλησίαν.
Καθιέρωσαν αγνώστους αγίους, την δε ημέραν της Πεντηκοστής αφιέρωσαν εις δόξαν αγίου Ρουσαλιού, μη υπάρχοντος.
Καταλύουν την Μεγάλην Παρασκευήν και το Μέγα Σάββατον, μεταλαμβάνουν δε ως ακολούθως: Φονεύουν έγκυον κύνα και μεταποιούν εις κόνιν τα έμβρυα κατά δε το Πάσχα αναμιγνύουν αυτήν μεθ’ ύδατος εντός του αγγείου των σκύλων (καρίτα) και εξ αυτής κύπτοντες πίνουν κυνηδόν δια να μην τους πιάσει ο αφορισμός και τα δικαστήρια. Τοιαύτη είναι η μετάληψις των βαρβάρων τούτων, ο δε επίσκοπος αμηχανεί και φρίττει.
Οι άνθρωποι αυτοί μετέρχονται το ληστρικόν επάγγελμα και ουδέποτε εργάζονται.
Το 1832 και 1834 εγύμνωσαν την πόλιν Κυπαρισσίαν και διήρπασαν τα χρήματα του Δημοσίου. Από τον Οκτώβριον του 1862 εδόθησαν αναφανδόν εις το ληστρικόν επάγγελμα. Αι οδοί ηρημώθηκαν και η συγκοινωνία. Πολλά χωρία ελεηλατήθησαν, οικίαι επυρπολήθησαν και παρθένοι απήχθησαν. Η Κυβέρνησις ουδεμίαν έδωκε προσοχήν.
Διήρκεσε δε η αναρχία μήνας τρεις προς τοις δέκα , δεινουμένη και προβαίνουσα καθ΄εκάστην επί τα χείρω μέχρι της αφίξεως του (ΣΣ. βασιλέως) Γεωργίου (ΣΣ. 17 Οκτωβρίου 1863). [....]»
Ν. Δραγούμη, “Ιστορικαί αναμνήσεις”
Τόμος Β, εκδ. 1879
σελ. 323 - 325
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Τα τρία αρβανιτοχώρια του κειμένου, που επιβιώνουν και ακμάζουν σήμερα , γιορτάζοντας με ενθουσιασμό τις εθνικές γιορτές και ειδικότερα την Επανάσταση του 21.
Ιστορικαί Αναμνήσεις, Νικόλάου Δραγούμη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου