Παρασκευή, Δεκεμβρίου 31, 2021
Από τη μια επέτειο στην άλλη ας προχωρήσουμε/ με σθένος antiiko - γράψτε το όπως θέλετε, /με βούληση γκραμσιανή, εάν μου επιτρέπετε. /Η σκέψη απαισιοδοξεί, μας είπε ο Αντόνιο, / η βούληση αισιοδοξεί. Το μήνυμα αιώνιο.
Κάλαντα στην εποχή των (υ)ιών
Εφημερίδα ΕΠΟΧΗ
Πηγή: epohi.gr
Καλήν ημέραν, άρχοντες, κι αρχόμενοι βεβαίως.
Και η ευχή μου εύχομαι μην ακουστεί ματαίως.
Τυχαία πέρασα από δω κι είπα να σας τα πω,
αν φυσικά μού φέρετε να κάτσω ένα σκαμπό,
καθότι γέρος και πονούν φριχτά τα κόκαλά μου.
Μην πέσω δα και τσακιστώ κι έχετε τον μπελά μου.
Ζούμε στα έτη του ιού, και του υιού επίσης.
Τον Μητσοτάκη εννοώ, τον κυρ-πρωθυπουργό μας,
που έχει μικρό το ύψιλον. Ο ποιητής της κτίσης
με κεφαλαίο γράφεται, Υιός. Μπα σε καλό μας,
μην τους μπερδεύουμε τους δυο, καίτοι πολλοί διατείνονται
πως εκ Χανίων έφτασε νέος Μεσσίας. Δεν κρύβονται,
λιβάνι έχουν στην πένα τους, πέταξαν το μελάνι,
και γράφουν, ξαναγράφουν το πως πιάσαμε λιμάνι
με τον Κυριάκο ασφαλές, και όμορφο, και πλούσιο.
Ανησυχία πια καμιά διά τον επιούσιο.
Όλες οι μέρες Κυριακή, το λέει και τ’ όνομά του.
Ας ησυχάσουμε λοιπόν. Ιδού, επί του κυμάτου
της πανδημίας εβάδισε, με αγέρωχο το στιλ του.
Μά τον Θεό, στον Κύριο δεν φέρνει το προφίλ του;
Και του λαού η αυθόρμητη αγάπη, και τα βάγια,
δεν είναι δείγμα πως γλυκά κοιμόμαστε τα βράδια,
και βλέπουμ’ όνειρα τερπνά, σίγουροι για το αύριο,
προπάντων δε, ας ειπωθεί, για το παραμεθαύριο,
όταν θα ρθεί ο υιός του υιού για να μας κυβερνήσει,
ή, πιθανόν, ο ανιψιός, αν τύχει και νικήσει
στην κούρσα της κληρονομιάς. Αν δηλαδή κουρσέψει
το Τζάκι, και αναλάβει αυτός να μας διαφεντέψει.
Α, όχι, κληρονομικό δεν έχουμε βασίλειο.
Δημοκρατία κληρονομική κείται υπό τον ήλιο.
Τι; Κληρωτή τη θέλετε; Και άμεση; Κλεισθένεια;
Άλλος υιός μάς έταξε τέτοια παραμυθένια.
Του Αντρέα ο Γεώργιος. Ζεϊμπέκ συννεφιασμένος,
βράχος του σοσιαλισμού καστελλοριζωμένος.
Απ’ τον Αντρέα το ΠΑΣΟΚ περνάει στον Ανδρουλάκη,
Αυτό το υποκοριστικό δείτε το λιγουλάκι.
Μοιραίο μην αποδειχτεί και σας υποκορίσει,
οπότε η παλινόρθωση μάλλον δεν θα φτουρίσει.
Πάντως ας μη βιαζόμαστε. Τώρα μετράμε κύματα.
Αλφα και Βήτα, Δέλτα πια. Το γάμμα το πηδήσαμε
Μα αν φτάσουμε στο δίγαμμα, τότε τη διγαμμήσαμε.
Το Όμικρον, λένε οι γιατροί, έχει ευρεία διάδοση
αλλά μικρή τη δύναμη. Κάπως σαν την Αριστερά,
που, όσο να πεις, έχει σ’ αυτά λίαν μακρά παράδοση·
πάντα της την παινεύουνε πλην δεν της δίνουνε φτερά:
«Μα τι καλές οι ιδέες σας, και τι ανιδιοτέλεια.
ω οι αρχές, το πάθος σας, τα ηθικά θεμέλια.
Σίγουρα θα σας ψήφιζα, πλην όμως η αγάπη
φθείρεται όταν καταντάει εις κοινωνίαν γάμου.
Τούτου δοθέντος, λέω να πάω και πάλι σ’ άλλη κάλπη,
αλλά κρατάω ζεστή γωνιά για σας μες στην καρδιά μου».
Τούτων δοθέντων, χρόνια σας πολλά, κι αν όχι τέλεια,
να ’ναι καλά, καλούτσικα, υποφερτά - διαλέγετε.
Κι άλλα θα είχα να σας πω, κι άλλο να υποφέρετε,
πλην δυστυχώς μού τέλειωσαν αιφνίδια τα Καρέλια.
Και δίχως πάφα, δίχως πουφ, η έμπνευση κωλύεται
και για τις λέξεις τίποτε καλό δεν προμηνύεται·
ας μείνουν κάποιες άθικτες, μήπως τις τραγουδήσουμε.
Από τη μια επέτειο στην άλλη ας προχωρήσουμε
με σθένος antiiko - γράψτε το όπως θέλετε,
με βούληση γκραμσιανή, εάν μου επιτρέπετε.
Η σκέψη απαισιοδοξεί, μας είπε ο Αντόνιο,
η βούληση αισιοδοξεί. Το μήνυμα αιώνιο.
Παντελής Σ. Μπουκάλας - ΠΡΟΣΩΠΟ – Βιβλιοnet
Ο Κωνσταντίνος Καϊμάκης προτείνει τη δική του top-10 λίστα των κορυφαίων φιλμ για το 2021
Σινεμά: To top-10 των κορυφαίων φιλμ για το 2021 (Trailers)
Καθαρά υποκειμενική η λίστα καθώς φανερώνει τις ταινίες που δεν είναι απλώς οι πιο αγαπημένες μας για τη χρονιά που φεύγει αλλά με κάποιο τρόπο κατάφεραν και μας «μίλησαν».
1.First Cow της Κέλι Ράιχαρντ
Η κατάκτηση της Άγριας Δύσης και το χτίσιμο της Αμερικής όπως δεν το έχουμε ξαναδεί στο σινεμά. Μακριά από τις εξιδανικευμένες εικόνες και τα ηρωικά χολιγουντιανά έπη, η Αμερικανίδα Κέλι Ράιχαρντ διασκευάζει το μυθιστόρημα «Half time» του Τζον Ρέιμοντ και με όχημα μια αντρική φιλία μιλά για το πως μια περιπέτεια επιβίωσης μεταβάλλεται σε μυσταγωγικό ταξίδι για το κυνήγι του American dream.
2. Κβο Βάντις Άιντα? Της Τζασμίλα Ζμπάνιτς
Συνταρακτική δραματοποιημένη απόδοση ενός πραγματικού γεγονότος – η σφαγή της Σρεμπρένιτσα το καλοκαίρι του 1995- που ενισχύεται από την ηλεκτρισμένη ερμηνεία της εκπληκτικής πρωταγωνίστριας Γιάσνα Ντούρισιτς. Η σκηνοθέτρια Τζασμίλα Ζμπάνιτς αντιλαμβάνεται τους δακρύβρεχτους σκοπέλους του θέματος και επιχειρεί μια σωτήρια αποστασιοποίηση, ενώ ενισχύει την αφήγηση με αμείωτο σασπένς που οδηγεί την ταινία στο να γίνει ένα πραγματικό θρίλερ.
3. Ο πατέρας, του Φλοριάν Ζελέρ
Εξαιρετική μεταφορά ενός πολυβραβευμένου δικού του θεατρικού έργου αποτελεί το φιλμ του Ζελέρ, που χτίζει την δυναμική του όχι μόνο πάνω στο ερμηνευτικό δίπολο των Χόπκινς- Κόλμαν (δεύτερο Όσκαρ για τον πρώτο 30 χρόνια μετά από την «Σιωπή των αμνών») αλλά και στην αριστοτεχνική δουλειά του Γιώργου Λαμπρινού- επίσης υποψήφιος για Όσκαρ- στο μοντάζ που δίνει άψογα τη σύγχυση στο μυαλό του ήρωα, ο οποίος αρχίζει να παθαίνει αλτσχάιμερ.
4. Η Εξουσία του Σκύλου, της Τζέιν Κάμπιον
Τεράστιες εκτάσεις που υπογραμμίζουν το νόμο της σιωπής και της ασκητικής ζωής. Ψυχές καταδικασμένες στη μοναξιά και το μαρασμό. Μουντές και μονότονες καταστάσεις μιας καθημερινότητας χωρίς εκπλήξεις. Η Τζέιν Κάμπιον με σύμμαχο το γραμμένο στα 60ς βιβλίο του Τόμας Σάβατζ δεν ξαναδιαβάζει απλώς τη μυθολογία της Άγριας Δύσης αλλά βουτάει βαθιά στο σκοτεινό υποσυνείδητο της. Οδυνηρό, λυρικό, μελαγχολικό αλλά ταυτόχρονα λυτρωτικό κάθε φορά που δίνεται η απάντηση σε κάποιο από τα επτασφράγιστα μυστικά του, το δραματικό νεογουέστερν της Κάμπιον έχει ως θέμα την δύναμη που καλείται να βρει ένας παρείσακτος στο μάτσο κόσμο της Άγριας Δύσης προκειμένου να βγει ζωντανός.
5. Dune, του Ντενί Βιλνέβ
Το μυθιστορηματικό έπος του Φρανκ Χέρμπερτ γράφτηκε στα 60ς (επανακυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Anubis) μέσα σε ένα κλίμα αγωνίας αλλά και ψυχεδέλειας, για όσα τρόμαζαν τότε τον πλανήτη: ο κίνδυνος της ολοκληρωτικής καταστροφής, το σκληρό πρόσωπο του καπιταλισμού, η αποικιοκρατία, η γεωπολιτική κρίση στη Μέση Ανατολή κλπ. Ο Βιλνέβ τα χρησιμοποιεί όλα αυτά ιδιοφυώς αλλά και απλοποιημένα προκειμένου να φτιάξει μια πολυεπίπεδη αλληγορία για την πολιτική ευθύνη, τη δίψα της εξουσίας, την οικολογική ανησυχία, τις σχέσεις των φύλων, της σύγκρουσης με τον ίδιο μας τον εαυτό. Εκθαμβωτικό, μεγαλόπνοο και κυρίως ευλαβικό, το «Dune» μας ανοίγει την όρεξη για τα θαύματα που θα ακολουθήσουν στη συνέχεια της ταινίας.
6. Titane της Ζουλιά Ντικουρνό
Μια νεαρή γυναίκα που σκοτώνει χωρίς ξεκάθαρο κίνητρο. Ένας πατέρας που αναζητά τον γιο του ο οποίος εξαφανίστηκε πριν από 10 χρόνια. Αυτές οι δύο ανθρώπινες φιγούρες κάποια στιγμή θα συναντηθούν. Ο τρόπος που η δημιουργός διαχειρίζεται τη μεταφορά της βίας προκειμένου να προσδώσει στην ιστορία της τα στοιχεία ενός επιθετικού και ασυμβίβαστου σινεμά με θέμα την κατάργηση των φύλων (η ηρωίδα θα «υποδυθεί» τον χαμένο γιο του πυροσβέστη) και των κοινωνικών προκαταλήψεων, τα οποία θα οδηγήσουν στην έλευση μιας νέας εποχής, γίνεται ένα αξεπέραστο σκηνικό Αποκάλυψης που σαγηνεύει και σοκάρει μαζί. Ο πιο τολμηρός Χρυσός Φοίνικας του 21ου αιώνα.
7. Δεν υπάρχει κακό του Μοχάμαντ Ρασούλοφ
Τέσσερις καθηλωτικές βινιέτες, γυρισμένες κρυφά από το καθεστώς Αχμαντινετζάντ, που επιχειρούν να ζυγίσουν τον ανθρώπινο αντίκτυπο της διαρκούς απειλής των πολιτικών διώξεων και της θανατικής ποινής στο σύγχρονο Ιράν. Ο Ρασούλοφ κέρδισε πανηγυρικά τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο για ένα φιλμ που ισορροπεί υποδειγματικά μεταξύ του σφιχτοδεμένου οικογενειακού δράματος, της καθοριστικής ατομικής ευθύνης όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν, της λυτρωτικής εξομολόγησης από τη στιγμή που δεν υπάρχει περιθώριο αντίδρασης. Το «Κακό» του τίτλου δεν αναφέρεται μόνο στο ιρανικό καθεστώς ή την έννοια της βίας την οποία οι πρωταγωνιστές βιώνουν καθημερινά γύρω τους. Κυρίως αφορά στην ανάγκη της υπεράσπισης της αλήθειας και της αξεραιότητας ακόμη κι όταν η ελπίδα – και η δύναμη- μοιάζει να τους εγκαταλείπει.
8. Υποσχόμενη Νέα Γυναίκα της Εμεραλντ Φένελ
«You didn’t think this was the end, did you?». Μια φράση που περικλείει όλο το νόημα της νέας εποχής (το κίνημα #metoo) και της νέας θέσης της γυναίκας. Η Φένελ δικαίως τιμήθηκε με το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου για την αλληγορική ιστορία που εμπνεύστηκε προκειμένου να διηγηθεί ένα συναρπαστικό χρονικό εκδίκησης. Μιας εκδίκησης που πίσω από το παραπλανητικό ροζ περιτύλιγμα της – όλο το σκηνικό είναι δοσμένο μέσα από μια πανσπερμία χρώματος και κιτς παιδικότητας – κρύβει ένα πανέξυπνο θρίλερ που έχει ως θέμα την αποκατάσταση μιας διαχρονικής αδικίας. Η Κάρεϊ Μάλιγκαν στο ρόλο της σατανικάς έξυπνης και γοητευτικής Κάσι που ζει μια άλλη μυστική ζωή κάθε βράδυ είναι απλώς συγκλονιστική.
9. Χαρακτηριστικά Γνωρίσματα της Φερνάντα Βαλαντές
Η αποφασισμένη Μαγκνταλένα ψάχνει να βρει τον έφηβο γιο της που εξαφανίστηκε ενώ επιχειρούσε να διασχίσει τα σύνορα με τις ΗΠΑ. Την ίδια ώρα, ο νεαρός Μιγκέλ έχει μόλις απελαθεί και επιστρέφει στο Μεξικό, λαχταρώντας να ξαναδεί τη μητέρα του. Ο Χρυσός Αλέξανδρος του 61ου ΦΚΘ και το βραβείο Κοινό στο φεστιβάλ του Σάντανς κατέληξε στο μινιμαλιστικό και αποστασιοποιημένο δράμα της μεξικανής σκηνοθέτριας. Πρόκειται για το τρυφερό χρονικό μιας ιδιότυπης φιλίας που γεννιέται σε ένα τρομακτικά σκληρό κόσμο με τη λιτή γραφή της σκηνοθέτριας που σκιτσάρει με έναν απρόσμενο και μεταφυσικό λυρισμό τη σύγχρονη τραγωδία μιας ολόκληρης χώρας που βουλιάζει στην ανεξέλεγκτη και ανεξήγητη σχεδόν (η μεγαλύτερη φρίκη στην ιστορία είναι τα αναπάντητα ερωτήματα) βία.
10. The hand of God του Πάολο Σορεντίνο
Οι εικόνες της προ Μαραντόνα εποχής στην φτωχή πόλη του ιταλικού νότου, της Νάπολι, είναι βγαλμένες από το φελινικό σύμπαν με το οποίο ο Σορεντίνο διατηρεί εκλεκτικές συγγένειες. Κωμικές φάρσες, γκροτέσκα πρόσωπα, ακατάσχετη σεξουαλικότητα, κιτς ντεκόρ ανακατεμένο με μια αίσθηση παρακμής, το άγχος της πρώτης ερωτικής επαφής, η σύγκλιση πνευματικότητας και θνητότητας. Ο Σορεντίνο δεν φοβάται να αναμετρηθεί με τον εαυτό του. Αφοπλιστικός και λιτός όσο σε καμιά άλλη ταινία του, θυμάται τον εαυτό του, ψάχνει τα βρει τα πρώτα κινηματογραφικά ερεθίσματα, αποθεώνει τα ινδάλματα του και κυρίως γράφει ένα τρυφερό εξομολογητικό γράμμα στους γονείς του στους οποίους «οφείλει τα πάντα και δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ». Όχι ένα ακόμη έργο ενηλικίωσης αλλά μια ευρηματική και θεσπέσια τοιχογραφία που συνδέει τα βαθιά εσωτερικά τραύματα με μια ανώτερη δύναμη που μοιάζει να οδηγεί τον ήρωα στο πεπρωμένο του.
The Fairy Queen | Full opera for free | #GlyndebourneOpenHouse-Η βασίλισσα των ξωτικών – Χένρυ Πέρσελ (με αγγλικούς υπότιτλους)
Το λιμπρέτο του έργου αποτελεί ανώνυμη διασκευή της ρομαντικής κωμωδίας του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας. Παρόλα αυτά το έργο του Χένρυ Πέρσελ έχει μικρή σχέση με το έργο του Σαίξπηρ, καθώς δεν περιλαμβάνει κανέναν στίχο του συγγραφέα. Ωστόσο, είναι δείγμα της μουσικοθεατρικής ιδιοφυΐας του συνθέτη του έργου Διδώ και Αινείας και της πλούσιας φαντασίας του, που δίνει ζωή στις αλληγορικές μορφές και τη χαλαρή πλοκή του λιμπρέτου. Η Βασίλισσα των ξωτικών, η τρίτη από τις πέντε ημι-όπερες που έγραψε ο Πέρσελ, πρωτοανέβηκε στην Αγγλία το 1692, τρία χρόνια πριν το θάνατο του συνθέτη σε ηλικία 35 ετών.Η «Βασίλισσα των ξωτικών ανήκει στο είδος της ημι-όπερας
(semi-opera), η οποία αναπτύχθηκε στην Αγγλία στα τέλη του 17ου αιώνα
έως τις αρχές του 18ου αιώνα. Είναι σκηνικό είδος, στο οποίο συνδυάζεται
η πρόζα με ενόργανη μουσική, τραγούδια και εντυπωσιακά σκηνικά και
κοστούμια.
The Fairy Queen
One charming night...
Taking us from rowdiest, raunchiest comedy to bewitching beauty and pathos, Purcell’s The Fairy Queen is a theatrical fantasy unlike any other. Shakespeare’s A Midsummer Night’s Dream finds itself at the centre of a sequence of musical apparitions and conjurings – fairies romp and play, animals dance and mortals are manipulated by the gods. Through it all, love and desire weave their irresistible spell.
Purcell’s score brings everything from English choral writing to Italian laments and French dances together in a rich musical tapestry. There’s comedy from lusty shepherds and tenderness from separated lovers – a musical story that winds around Shakespeare’s play and characters to create an exhilarating fusion of theatre, music and dance.
Jonathan Kent’s ‘delectable’ production opens up a 17th-century cabinet of curiosities to reveal the contemporary magic within, working with conductor William Christie and a cast including Lucy Crowe, Carolyn Sampson and Ed Lyon to find the anarchic energy at the heart of this unusual work.
The Fairy Queen was captured live at Festival 2009. It is available on DVD from our shop: Creative team
Conductor
William Christie
Director
Jonathan Kent
Assistant Director
Francesca Gilpin
Designer
Paul Brown
Choreographer
Kim Brandstrup
Lighting Designer
Mark Henderson
Orchestra of the Age of Enlightenment
The Glyndebourne Chorus
Chorus Master
Oliver Gooch
Cast
Sopranos
Miriam Allan, Lucy Crowe, Claire Debono, Anna Devin, Helen-Jane Howells, Rachel Redmond, Carolyn Sampson
Tenors
Robert Burt, Sean Clayton, Ed Lyon, Adrian Ward
Baritones
Lukas Kargl, John Mackenzie
Basses
Desmond Barrit, Andrew Foster-Williams
Theseus
William Gaunt
Egeus
Terrence Hardiman
Helena
Helen Bradbury
Hermia
Susannah Wise
Demetrius
Oliver le Sueur
Lysander
Oliver Kieran Jones
Titania
Sally Dexter
Oberon
Joseph Millson
Puck
Jotham Annan
Changeling Boy
Taliesin Knight
Bottom
Desmond Barrit
Flute
Robert Burt
Quince
Paul McCleary
Snout
Jack Chissick
Snug
Brian Pettifer
Starveling
Roger Sloman
Dancers
Laura Caldow, Nuno Campos, Tommy Franzen, Omar Gordon, Anthony Kurt-Gabel, Caroline Lynn, Maurizio Montis, Sarah Stoner
ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣ : 20 πεζογραφήματα εξαιρετικής, μεταφρασμένης, λογοτεχνίας
20 πεζογραφήματα εξαιρετικής, μεταφρασμένη, λογοτεχνίας – Λίγο πριν φύγει το 2021
του Γιάννη Ν. Μπασκόζου
oanagnostis.gr 
Αχ είναι πολλά τα βιβλία και δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοπρολάβει να βάλει σε μία λίστα που μεγαλώνει συνεχώς καθώς νέα βιβλία αφικνούνται εσπευσμένα από τους εκδότες για να προλάβουν τους γιορτινούς πάγκους. Δίνω απλώς μία πρώτη γεύση. Μυθιστορήματα και διηγήματα μεταφρασμένης λογοτεχνίας, το ένα καλύτερο από το άλλο. Ένας ατελείωτος – μοιάζει – ποταμός εξαιρετικών λογοτεχνημάτων, που καθένα προσφέρει ακόμα μια ψηφίδα στον πάνθεον των παθών ενός βιβλιόφιλου αναγνώστη.
Ρόμπερτ Λίτελ, Ο σύντροφος Κόμπα, μτφρ. Γιάννης Περδικογιάννης, Μέδουσα.
Ο Λίτελ πολύ γνωστός μπεστ σελερίστας- θυμίζω επιπλέον και το πολύ καλό βιβλίο του για τον τριπλό πράκτορα Κιμ Φίλμπυ(εκδ. Άγρα) – σκιαγραφεί εδώ το πορτρέτο του Στάλιν μέσα από τη συνάντηση ενός ευφυούς παιδιού με κάποιον που δηλώνει βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και δεξί χέρι του ρώσου δικτάτορα. Με πολύ χιούμορ: ο μικρός σχολιάζει πράγματα που δεν καταλαβαίνει ακριβώς όπως μία λίστα προγραφών ή όταν μπαίνει υποθετικά στο Πολίτ Μπυρό και διεκδικεί τα δικαιώματα των παιδιών, ή πώς αντιμετωπίζει τα σχόλια του Κόμπο, ο οποίος κατηγορεί τον Λένιν ως καφενόβιο για να ανυψώσει τον φτωχό αγρότη Στάλιν ως γνήσιο επαναστάτη. Ευφάνταστο!
Raymond Carver, Τόσο πολύ, τόσο κοντά στο σπίτι, μτφρ. Γιάννης Τζώρτζης, Μεταίχμιο
Ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους διηγηματογράφους, που ανύψωσαν την τεχνική του διηγήματος σε μοναδική τέχνη. Στον τόμο αυτό συγκαταλέγονται οι τρεις κυριότερες συλλογές του Αρχάριοι, Καθεδρικός Ναός, Λοιπόν, θα πάψεις, σε παρακαλώ. Όσοι τον έχουμε διαβάσει αλλά και όσοι θα τον διαβάσουν τώρα για πρώτη φορά θα γνωρίσουν το πως μπορεί ένας συγγραφέας να συλλάβει τη σύγρονη ζωή μέσα από τις μικρές καθημερινότητες, πως μπορεί χρησιμοποιώντας σχεδόν ακινητοποιημένες εικόνες ή απλούς «αδιάφορους» διαλόγους να εμβαθύνει στην αμείλικτη πραγματικότητα που καθορίζει την ανθρώπινη συνθήκη. Πίσω από κάθε απλό συμβάν, με αυτή την απόλυτα λιτή γλώσσα του, εμφανίζει τις χαράδρες που μέσα τους καταρρέει η ανθρώπινη ψυχή.
Georgi Gospodinof, Χρονοκαταφύγιο, μτφρ. Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, Ίκαρος
Η μεγάλη ευρωπαϊκή έκπληξη ήρθε τα τελευταία χρόνια από εκεί που δεν το περιμέναμε. Ο Βούλγαρος Γκοσποντίνοφ μας είχε εντυπωσιάσει ήδη με το Φυσικό μυθιστόρημα και το Περί φυσικής της μελαγχολίας (Ίκαρος) και τώρα με το τρίτο του μυθιστόρημα δεν μας απογοητεύει. Ο ήρωας του Γκαουστίν είναι ένας περιπλανώμενος στον χρόνο ταξιδιώτης που έχει δημιουργήσει την «κλινική για το παρελθόν», όπου κάθε όροφος του αναπαράγει μια παλιά δεκαετία. Οι ασθενείς μπορούν να ανακαλέσουν τον χρόνο και να αναβιώσουν τις αναμνήσεις τους. Ο Γκοσποντίνοφ ξαναδιαβάζει την νεότερη ιστορία της Ευρώπης , μένοντας στα οδυνηρά λάθη της και στην αμνησία που σκόπιμα καλλιεργείται ή όπως λέει ο Γκαουστίν: «Προσοχή, η ιστορία βρίσκεται πάντα πιο κοντά απ’ ό,τι φαίνεται στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου…». Ένας αποχαιρετισμός στην αγάπη του παρελθόντος.
Παουλίνα Φλόρες, Τι ντροπή, μτφρ. Ματθίλδη Σίμχα, Κίχλη
Πόσα γνωρίζουμε άραγε για τη σύγχρονη Χιλή; Μάλλον λίγα. Η πρωτοεμφανιζόμενη Παουλίνα Φλόρες μιλά για τη σύγχρονη Χιλή που φέρνει βεβαίως βαριά τη σκιά του παρελθόντος. Πρόκειται για εννιά ιστορίες που τις περισσότερες τις αφηγούνται παιδιά, που βλέπουν το δικό τους παρόν με παράλληλη θέαση του κόσμου των μεγάλων. Παράνομοι έρωτες, βιαστικοί έρωτες, έρωτες χωρίς αγάπη , αγάπη χωρίς έρωτα όλες οι παραλλαγές μιας συνηθισμένης ζωής που καθορίζονται από ανεξιχνίαστες πολλές φορές δυνάμεις. Οι ηρωίδες και οι ήρωες της πορεύονται με μια άγνωστη πυξίδα, γένονται θύματα των αισθημάτων τους. Η γραφίδα της Φλόρες κεντάει βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή, φανερώνοντας τις πληγές της με μια ειλικρίνεια που πληγώνει. Τρυφερό, αληθινό, γραμμένο με λιτή γλώσσα, από τα καλύτερα της χρονιάς.
Kevin Barry, Νυχτερινό πλοίο για την Ταγγέρη, μτφρ. Ορφέας Απέργης, Gutenberg
Δύο φίλοι, ο Μόρις και ο Τσάρλυ, περιμένουν σε ένα λιμάνι της Αλχεθίρας, ένα πλοίο από την Ταγγέρη. Μοιάζουν να γνωρίζονται χρόνια, να έχουν κατά καιρούς μπλεξίματα με τον νόμο. Το πλοίο δεν φαίνεται στον ορίζονται και αυτοί αναθυμούνται πρόσωπα και στιγμές του πολυτάραχου βίους τους. Συζητάνε για ποδόσφαιρο και καλούς μπαλαδόρους, για μουσικές, για τους χίπηδες, τα ζώα, τις παλιές τους γυναίκες. Περιμένοντας στο Γραφείο Πληροφοριών γνωρίζουν νεαρές κοπέλες, αγόρια από άλλες χώρες, έναν σκύλο, Ο Μόρις δηλώνει ότι περιμένει την κόρη του Ντίλι Χέρν, που όσους και να ρωτούν κανείς δεν την γνωρίζει αλλά πιστεύει ότι όλοι του λένε ψέμματα. Συζητάνε επίσης για παλιές ιστορίες, καυγάδες, φόνους, παρανομίες. Άλλοτε μιλάνε μεταξύ τους και άλλοτε μόνοι τους απευθυνόμενοι στον αέρα. Η υπόθεση που θυμίζει «περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ αναπτύσσεται με μια τρέχουσα γλώσσα άλλού slang και αλλού με ποιητικές παραθέσεις στους μεγάλους Ιρλανδούς συγγραφείς. Ο μεταφραστής , ποιητής ο ίδιος, απέδωσε δημιουργικά αυτό το πινγκ πονκ των διαλόγων με μεγάλη ευαισθησία και τολμηρότητα.
Elizabeth Strout, Όλα γίνονται, μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, Άγρα
Για όσους παρακολουθούν την σύγχρονη αμερικανική λογοτεχνία κάθε νέο βιβλίο της Elizabeth Strout είμαι ένα αγαπημένο δώρο. Στο πρώτο της μυθιστόρημα Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον (Άγρα) η Λούσυ εξιστορεί τη σχέση μητέρας και κόρης, μια σχέση φτιαγμένη από έλλειψη κατανόησης, αδυναμία επικοινωνίας αλλά και βαθιά ταύτιση. Στο Όλα γίνονται η Λούσυ, γνωστή συγγραφέας επιστρέφει στην πόλη της. Στο προαναφερθέν βιβλίο της έχει καταγράψει την σκληρή μοναχική πορεία της παιδικής της ηλικίας, τώρα επανερχόμενη στη γενέτειρά της ανακαλύπτει τους ανθρώπους που άφησε, μεγάλους πια, με δεκάδες μυστικά και ενοχές. Η Strout είναι ένας βυθοκόρος της ανθρώπινης ψυχής, ανασκάπτει μνήμες και τραύματα με μια αγάπη και τρυφερότητα. Η γραφή της επιμένει στα μικρά καθημερινά που γίνονται μεγάλα για κάθε ένα πρόσωπο χωριστά. (Συστήνω και το επίσης σπουδαίο βιβλίο της Όλιβ Κίττριτζ, εκδ. Άγρα, στο οποίο αποθεώνεται η γοητεία της αφηγηματικής της ικανότητας)
Negar Djavadi, Αρένα, μτφρ. Γιάννης Καυκιάς, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου
Η Νεγκάρ Τζιαβαντί είναι σεναριογράφος και αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο της με το οποίο συστήνεται στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Η ιστορία, που αναπτύσσεται ως νουάρ, αρχίζει με έναν στέλεχος αμερικανικής εταιρείας διακίνησης ταινιών, τον Μπενζαμέν, όταν αποφασίζει να καπνίσει πάλι και μπαίνει σε ένα καπνοπωλείο. Ένας νεαρός πέφτει πάνω του και του κλέβει το κινητό του. Τον καταδιώκει και τσακώνονται. Το επόμενο πρωί ο νεαρός έγχρωμος βρίσκεται νεκρός. Ένα βίντεο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο τραβηγμένο από μια κοπέλα τον δείχνει στον δρόμο να τον κτυπάει μια αστυνομικός. Από εκεί θα ανοίξει ένας κύκλος βίας από τον οποίον κανείς δεν θα βγεί αλώβητος. Η Τζιαβαντί σκιαγραφεί παράλληλα το παρισινό κλίμα, τις διαφημίσεις, τα κτίρια, τους δρόμους αλλά και μέρος της ανθρωπογεωγραφίας του Παρισιού με λεπτομέρειες με αναφορές σε μάρκες ρούχων, τσιγάρων, αρχιτεκτόνων που δημιούργησαν τα κτίρια, μπαρ, ηθοποιούς, εφημερίδες αλλά και τον κόσμο του διαδικτύου που διαμορφώνει μια δική του παράλληλη ζωή.
Ντανιέλ ντε Ρουλέ, Δέκα μικρές αναρχικές, μτφρ. Γιώργος Χαραλαμπίτας, Εκδόσεις των Συναδέλφων
Κατά αναλογία με το Δέκα μικροί νέγροι της Άγκαθα Κρίστι, δέκα νεαρές αναρχικές επηρεάζονται από τα κηρύγματα του Μπακούνιν και αποφασίζουν να αλλάξουν ζωή. Εργάζονται όλες σε εργοστάσιο ωρολογοποιίας και ζουν στερημένη ζωή. Σχεδιάζουν ένα μεγάλο τα ξίδι προς την Λατινική Αμερική με σκοπό να δημιουργήσουν μια ελεύθερη κοινότητα. Οι δύο πρώτες που φεύγουν η Κολέτ και η ερωμένη της Ζιλιέτ πεθαίνουν βίαια. ΟΙ υπόλοιπες οκτώ μπαίνουν σε ένα πλοίο που μεταφέρει φυλακισμένους εξόριστους της Κομμούνας. Στο ταξίδι πεθαίνει πάνω στη γέννα ακόμα μία, η Εμιλί. Οι υπόλοιπες επτά φθάνουν στην Παταγονία. Εκεί οργανώνουν συνεταιρικά ένα Αρτοποιείο καθώς κι ένα εργοστάσιο Ωρολογοποιίας. Θα αντιμετωπίσουν και εκεί τις στρεβλώσεις της πατριαρχικής κοινωνίας και μία- μία θα εξοντωθούν. Την ιστορία διηγείται η τελευταία εναπομείνασα, η Βαλεντίν – η εποποιία μιας γυναικείας προσωπικής όσο και κοινοβιακής επανάστασης. Με πολλά ντοκουμενταρίστικα στοιχεία
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
[............................]
Λίγο πριν φύγει το 2021 (του Γιάννη Ν. Μπασκόζου)
Άνιολο Μπροντζίνο: ο μανιερισμός στο έσχατο σημείο του
ΜΑΝΙΕΡΙΣΜΟΣ
Με τον όρο Μανιερισμός (Manierismo) εννοείται το καλλιτεχνικό ρεύμα που αναπτύχθηκε κατά την τελευταία περίοδο της Αναγέννησης και ειδικότερα το χρονικό διάστημα, από τη δεκαετία του 1520 ως το 1600 περίπου. Ανάμεσα στα κυριότερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Μανιερισμού στη ζωγραφική είναι η πολυπλοκότητα στη σύνθεση, η επιτήδευση στην απόδοση της ανθρώπινης έκφρασης καθώς και η κατάργηση των αρμονικών αναλογιών της Αναγέννησης, πολλές φορές μέσω της επιμήκυνσης των ανθρώπινων χαρακτηριστικών ή με τη χρήση εξεζητημένων στάσεων.Μανιερισμός - Βικιπαίδεια
Άνιολο Μπροντσίνο - Βικιπαίδεια
Agnolo_Bronzino 
Agnolo di Cosimo usually known as Bronzino ("Il Bronzino" [il bronˈdziːno] in Italian), or Agnolo Bronzino, was a Florentine Mannerist painter. His sobriquet, Bronzino, in all probability refers to his relatively dark skin.
He lived all his life in Florence, and from his late 30s was kept busy as the court painter of Cosimo I de' Medici, Grand Duke of Tuscany. He was mainly a portraitist but also painted many religious subjects, and a few allegorical subjects, which include what is probably his best known work, Venus, Cupid, Folly and Time, c. 1544–45, now in London. Many portraits of the Medicis exist in several versions with varying degrees of participation by Bronzino himself, as Cosimo was a pioneer of the copied portrait sent as a diplomatic gift.
He trained with Pontormo, the leading Florentine painter of the first generation of Mannerism, and his style was greatly influenced by him, but his elegant and somewhat elongated figures always appear calm and somewhat reserved, lacking the agitation and emotion of those by his teacher. They have often been found cold and artificial, and his reputation suffered from the general critical disfavour attached to Mannerism in the 19th and early 20th centuries. Recent decades have been more appreciative of his art.
Bronzino was born in Florence, the son of a butcher. According to his contemporary Vasari, Bronzino was a pupil first of Raffaellino del Garbo, and then of Pontormo, to whom he was apprenticed at 14. Pontormo is thought to have introduced a portrait of Bronzino as a child (seated on a step) into one of his series on Joseph in Egypt now in the National Gallery, London. Pontormo exercised a dominant influence on Bronzino's developing style, and the two were to remain collaborators for most of the former's life. An early example of Bronzino's hand has often been detected in the Capponi Chapel in the church of Santa Felicita by the Ponte Vecchio in Florence. Pontormo designed the interior and executed the altarpiece, the masterly Deposition from the Cross and the sidewall fresco Annunciation. Bronzino apparently was assigned the frescoes on the dome, which have not survived. Of the four empanelled tondi or roundels depicting each of the evangelists, two were said by Vasari to have been painted by Bronzino. His style is so similar to his master's that scholars still debate the specific attributions.
Towards the end of his life, Bronzino took a prominent part in the activities of the Florentine Accademia delle Arti del Disegno, of which he was a founding member in 1563.
The painter Alessandro Allori was his favourite pupil, and Bronzino was living in the Allori family house at the time of his death in Florence in 1572 (Alessandro was also the father of Cristofano Allori). Bronzino spent the majority of his career in Florence.Agnolo Bronzino - 84 artworks - painting - Wikiart
Rapsodia Argentina for piano and Orchestra ...
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ : ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΕΙ ΑΛΛΗΘΩΡΑ , ΚΑΤΙ ΚΑΚΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η Γιάννα Παπαδάκου ζητά τις δικογραφίες για Λοβέρδο, Γεωργιάδη και Αβραμόπουλο
Με δελτίο Τύπου των δικηγόρων της Γιάννας Παπαδάκου, Δημήτρη και Λυδίας Τσοβόλα, ανακοινώθηκε την Πέμπτη ότι «η Γιάννα Παπαδάκου μαζί με τη συνήγορό της Λυδία Τσοβόλα κατέθεσαν στο δικαστικό Συμβούλιο του άρθρου 86 του Συντάγματος, αίτηση με την οποία ζητούν την ακύρωση της κλήσης σε απολογία της και της άσκησης ποινικής δίωξης εναντίον της, διότι παραβιάστηκε και η ΕΣΔΑ και ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας, αφού δεν προηγήθηκε ακρόασή της ούτε ολοκληρώθηκε η σχετική προκαταρκτική εξέταση από τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών στον οποίο είχε διαβιβαστεί μήνυση του Μιωνή Σάμπυ, ούτε κρίθηκε από τον Εισαγγελέα αυτόν το βάσιμο ή μη της ανωτέρω μήνυσης. Η ποινική της δίωξη ασκήθηκε παρά την αντίθετη γνωμάτευση του επιστημονικού συμβουλίου της Βουλής χωρίς να έχει προηγηθεί η νόμιμη προδικασία, με αυθαίρετο τρόπο.
Επίσης προ ημερών υποβλήθηκε αίτηση προς την ανακρίτρια του άρθρου 86 του Συντάγματος για να εξεταστούν, πριν την απολογία της, οι ακόλουθοι ουσιώδεις μάρτυρες που ανατρέπουν ακόμη και τις πιο αυθαίρετες υποψίες σε βάρος της. Οι μάρτυρες είναι οι ακόλουθοι:
- Herve Daniel Mercel Falciani, ο οποίος μπορεί να καταθέσει σχετικά με το πως κλείστηκε το ραντεβού στο Παρίσι από την εισαγγελία και για το εάν την γνώριζε πριν τη συνάντηση αυτή στο Παρίσι την 12.9.2015
- Ηλίας Ζαγοραίος, ο οποίος πρέπει να κληθεί εκ νέου προκειμένου να καταθέσει επίσης για τον τρόπο με τον οποίο κανονίστηκε το ραντεβού στο Παρίσι και ποιος ήταν ο σκοπός της κατάθεσης του Φαλτσιανί, καθώς επίσης και αν τον επισκέφτηκε ελεγκτής του ΣΔΟΕ προκειμένου να του καταγγείλει απειλές που δέχθηκε.
- Γεώργιος Καλούδης, προκειμένου να καταθέσει επίσης για τον τρόπο με τον οποίο κανονίστηκε το ραντεβού στο Παρίσι και ποιος ήταν ο σκοπός της κατάθεσης του Φαλτσιανί και εάν γνώριζε την Παπαδάκου πριν το ταξίδι στο Παρίσι και εάν τους συνόδευσε.
- Τρύφων Αλεξιάδης, προκειμένου να καταθέσει για τις συνθήκες ελέγχου σχετικά με την φοροδιαφυγή των κ.κ. Μιωνή, Παπασταύρου και Μεταξά. Ο μάρτυρας αυτός υπήρξε ο καθ’ ύλην αρμόδιος για τον έλεγχο της λίστας Λαγκάρντ.
- Σταύρος Καπάκος, ο οποίος θα καταθέσει σχετικά με την επαγγελματική της πορεία και 6.
- Γεωργία Κοντράρου προκειμένου να καταθέσει τι προβλέπει για το ρεπορτάζ ο Κώδικας Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ και τον τρόπο που γίνονται οι επαφές των δημοσιογράφων με τους εισαγγελείς.
Ακόμη έχουμε αιτηθεί από τις 21.12.2021 στην κα ανακρίτρια να ζητηθούν η δικογραφία για την οποία ενεργείται ανάκριση σε βάρος του Ανδρέα Λοβέρδου, καθώς και οι δικογραφίες που εκκρεμούν ενώπιον του Εισαγγελέα Οικονομικού Εγκλήματος, μετά από προκαταρκτική εξέταση, για τους Άδωνη Γεωργιάδη και Δημήτριο Αβραμόπουλο, προκειμένου να λάβει γνώση η κα Παπαδάκου των δικογραφιών αυτών πριν την απολογία της στην ανακρίτρια, δεδομένου ότι στο κατηγορητήριο που της κοινοποιήθηκε αναφέρεται αυθαίρετα ότι εστάλησαν οι φάκελοι από την κυρία Τουλουπάκη στη Βουλή χωρίς την ύπαρξη στοιχείων κατά των πολιτικών προσώπων. Αυτονόητο βέβαια ότι η Γιάννα Παπαδάκου ως δημοσιογράφος δεν έχει καμία σχέση με τις ενέργειες της δικαιοσύνης».
Γιάννα Παπαδάκου: Αντιμετωπίζω πολιτική αγωγή από άνθρωπο που διώκεται για μίζες
«Πριν ακόμα διερευνηθεί και εκκαθαριστεί το μεγάλο σκάνδαλο Novartis, το οποίο σύμφωνα με το εισαγγελικό έγγραφο στοίχισε στο Ελληνικό δημόσιο τρία δισεκατομμύρια ευρώ, άνοιξαν παρανόμως το δρόμο για πολιτική αγωγή, από εμπλεκόμενους πρώην υπουργούς, εναντίον του δημοσιογράφου που αποκάλυψε πτυχές του σκανδάλου. Έκανα αίτηση να παρέμβει ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, κ Πλιώτας, γιατί αυτή η τακτική είναι ανεπίτρεπτη και καινοφανής», είπε Στο Κόκκινο και στον Νίκο Ξυδάκη, η δημοσιογράφος Γιάννα Παπαδάκου.
«Κατηγορούμαι για τα δημοσιεύματά μου “Στο Βήμα”, τις εκπομπές μου στην τηλεόραση του Alpha και τις μεγάλες αποκαλύψεις που έχω κάνει στα “Παραπολιτικά”, την εφημερίδα που σήμερα με κατηγορεί ότι συμμετείχα σε παραδικαστικό κύκλωμα! Είναι παράλογο. Όχι μόνο δεν όρισαν πολιτική αγωγή για να καθαριστεί το μεγάλο σκάνδαλο Novartis, όπως σύστησε ομόφωνα το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, αντίθετα άνοιξαν παρανόμως το δρόμο για πολιτική αγωγή, από διωκόμενους για μίζες πρώην υπουργούς, όπως ο κ Λοβέρδος.
Με κατηγορούν γιατί αποκάλυψα τα σκάνδαλα της Λίστας Λαγκάρντ και της Novartis. Παρότι για το σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ έχει γίνει Ειδικό Δικαστήριο που έχει καταδικάσει πρώην υπουργό, με κατηγορούν ότι στοχοποίησα δύο επιχειρηματίες τους οποίους ψάχνουν 10 εισαγγελείς. Μάλιστα ο ένας εξ αυτών, δικάζεται στις 26 Ιανουαρίου του ‘22 για φοροδιαφυγή δυο εκατομμυρίων ευρώ. Κατηγορούμαι ότι αυτόν τον άνθρωπο τον συκοφάντησα...
Πρέπει να υπάρξει αντίδραση γιατί το θέμα δεν αφορά την Παπαδάκου. Αφορά όλους τους δημοσιογράφους, που δεν θα μπορούν πλέον να κάνουν ρεπορτάζ. Λένε στους δημοσιογράφους να μην ασχολούνται με την έρευνα και την αποκαλυπτική δημοσιογραφία, γιατί θα πάθουν ό,τι η Παπαδάκου. Πρέπει να παρέμβουν όλες οι ενώσεις των δημοσιογράφων και οι φορείς. Όλοι έχουν τις ευθύνες τους τις οποίες πρέπει να αναλάβουν και να πουν αν συμφωνούν».
ΕΣΗΕΑ :Προβληματισμός για την κλήση της Γιάννας Παπαδάκου ως ...
Το πελατειακό κράτος του Μητσοτάκη τον καθιστά ως τον χειρότερο πρωθυπουργό από όλους τους προκατόχους του
Η γερμανική Tageszeitung για ρουσφέτια - διορισμούς: «Ο Μητσοτάκης είναι χειρότερος από όλους τους προκατόχους του»
Στο πελατειακό κράτος στην Ελλάδα εστιάζει η εφημερίδα Tageszeitung. Σε ανταπόκρισή της από την Αθήνα υποστηρίζει ότι «στην Ελλάδα γιγαντώνεται o νεποτισμός. Στη διάρκεια της θητείας του ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δημιουργήσει μία πραγματική βιομηχανία κρατικών λειτουργών. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί μετακλητοί υπάλληλοι».
Η έννοια του μετακλητού είναι άγνωστη στο γερμανικό κοινό και η εφημερίδα του Βερολίνου εξηγεί: «Πρόκειται για έναν κρατικό υπάλληλο, φιλικά προσκείμενο στο κυβερνών κόμμα. Όσο εκείνο κυβερνά, παραμένει κρατικός υπάλληλος. Όταν το κόμμα χάνει την εξουσία, χάνει και αυτός τη δουλειά του. Στην πραγματικότητα οι μετακλητοί είναι καθαρή σπατάλη χρημάτων, καθώς η Ελλάδα, μία χώρα δέκα εκατομμυρίων κατοίκων, έχει σχεδόν 600.000 δημοσίους υπαλλήλους. Οι θέσεις (των μετακλητών) αμείβονται με μισθούς παχυλούς για τα ελληνικά δεδομένα συν τα επιδόματα, οι απολαβές είναι σαφώς μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες στον ιδιωτικό τομέα. Μία τόσο ονειρεμένη δουλειά προορίζεται κατά προτίμηση για συγγενείς ή κομματικούς στρατιώτες κάθε επαγγέλματος. Δεν έχει σημασία η προσωπική απόδοση και η επαγγελματική κατάρτιση. Το μόνο που μετράει είναι η επίδειξη πίστης και ο συγχρωτισμός με την εξουσία. Πρόκειται για μία κουλτούρα μετριότητας».
Στη συνέχεια ο ανταποκριτής της Tageszeitung γράφει ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, «γόνος πολιτικής δυναστείας και ο ίδιος, ακολούθησε την παραδοσιακή συνταγή μετά τη νίκη του στις εκλογές και δημιούργησε μία πραγματική βιομηχανία μετακλητών. (…) Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν στην Ελλάδα τόσοι πολλοί μετακλητοί. Η Μητσοτάκης είναι χειρότερος από όλους τους προκατόχους του, πολύ χειρότερος και από τον Τσίπρα, ο οποίος επίσης είχε εδραιώσει ένα σύστημα πελατειακών σχέσεων. Τον Ιούλιο του 2019, πριν αρχίσει η θητεία του Μητσοτάκη, υπήρχαν 1.710 μετακλητοί. Στα τέλη Οκτωβρίου του 2021 η κυβέρνηση Μητσοτάκη διέθετε 3.138. Σε αυτούς προστίθενται 1.641 πρόεδροι ή μέλη διοικητικών συμβουλίων σε άπειρα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και ημι-κρατικούς οργανισμούς».
Παλιότερα μια άλλη γερμανική εφημερίδα, η Berliner Zeitung, αναλύοντας το φαινόμενο των μετακλητών υπαλλήλων, ανέφερε ως παράδειγμα την πρόσληψη του δημοσιογράφου και τέως υποψήφιου βουλευτή της ΝΔ Αντώνη Πανούτσου στην ΕΡΤ.
Όπως ανέφερε το δημοσίευμα «μετά τη εκλογική νίκη της Ν.Δ. η ΕΡΤ διοικείται από έναν άνθρωπο της ΝΔ, τον Κώστα Ζούλα, ο οποίος μέχρι τότε διηύθυνε το γραφείο τύπου της Ν.Δ. Στην ΕΡΤ ο Πανούτσος αναλαμβάνει καθήκοντα συμβούλου για τον σχεδιασμό του προγράμματος, με έξοδα του κράτους. Δεν χρειάστηκε να κάνει κάποια αίτηση, στέλνοντας βιογραφικό. Πήρε την καλοπληρωμένη θέση χωρίς διαγωνισμό. Του την πρόσφερε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Γιατί ο Πανούτσος είναι ένας "μετακλητός". Όλα τα πολιτικά κόμματα που έχουν περάσει από την κυβέρνηση διαιωνίζουν το σύστημα των μετακλητών. Ο μετακλητός είναι υπάλληλος του κράτους, φίλα προσκείμενος στο κυβερνών κόμμα. Όσο το κόμμα παραμένει στην κυβέρνηση, παραμένει κρατικός υπάλληλος. Μόλις χάσει την εξουσία το κόμμα, χάνει κι εκείνος τη δουλειά του».
Αλέξης Τσίπρας/2022: Ζήτημα ζωής μια νέα αρχή
2022: Ζήτημα ζωής μια νέα αρχή
Άρθρο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στην «Εφημερίδα των Συντακτών».
Η χρονιά που φεύγει αφήνει πίσω της μεγάλες πληγές στην ελληνική κοινωνία. Και σίγουρα δεν θα την αναπολούμε τα επόμενα χρόνια· μάλλον θα προσπαθήσουμε γρήγορα να την ξεχάσουμε. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει να αξιοποιήσουμε ό,τι μας έδωσε η χρονιά που φεύγει. Και νομίζω μας έδωσε τη δυνατότητα να ξεδιαλύνουμε την αλήθεια από την προπαγάνδα, την ουσία από την επικοινωνία. Και τη σημασία παραμελημένων αξιών, όπως του κοινωνικού κράτους και του δημόσιου συστήματος Υγείας.
Πάνω απ’ όλα, το δραματικά απροσδόκητο τέλος του χρόνου που φεύγει μας αναγκάζει να αναλογιστούμε αν η τραγωδία που ζήσαμε και ζούμε αποτελεί αναπόφευκτο αποτέλεσμα των αντικειμενικών συνθηκών, έτσι όπως μας το παρουσίασε από την αρχή η κυβερνητική προπαγάνδα, ή θα μπορούσε –έστω σε έναν σημαντικό βαθμό– να είχε αποφευχθεί.
Αν δεν είχαμε έναν πρωθυπουργό που αντιμετώπισε από την πρώτη μέρα την πανδημία ως ευκαιρία προσωπικής, κομματικής, ακόμα και οικονομικής κερδοσκοπίας.
Αν δεν χειροκροτούσε υποκριτικά γιατρούς και νοσηλευτές και την ίδια στιγμή όχι μόνο άφηνε αβοήθητο, αλλά συρρίκνωνε και υπονόμευε το δημόσιο σύστημα Υγείας.
Αν δεν μετέτρεπε την αναγκαία επικοινωνία για τα μέτρα προστασίας και το εμβόλιο σε εργαλείο χρηματοδότησης των φίλων, της εικόνας και του καθεστώτος του.
Αν δεν απέκρυπτε την έκθεση Λύτρα - Τσιόδρα κι όταν αυτή αποκαλύφθηκε δεν κατέφευγε στην προσφιλή πρακτική του: στις υπεκφυγές, στα ψέματα, στη δολοφονία της αλήθειας.
Αν δεν επέλεγε συνειδητά την καταστολή αντί για την πειθώ, την εμπάθεια και το «Εγώ Είμαι το Κράτος» αντί για τη συνεννόηση, το ψέμα και την κακόβουλη προπαγάνδα αντί για την κοινωνική συνοχή που απαιτούσαν οι μεγάλες δυσκολίες.
Αν δεν έδινε εν μέσω πανδημίας ασυλία στους τραπεζίτες, δεν μοίραζε δισεκατομμύρια σε «κολλητούς» και φίλους με απευθείας αναθέσεις, δεν καταργούσε το οχτάωρο, δεν κρατούσε καθηλωμένο τον βασικό μισθό, δεν θεσμοποιούσε το καθεστώς ζούγκλας στην εργασία, δεν αρνούνταν τη ρύθμιση του πανδημικού χρέους, δεν έκανε την ανασφάλεια και την εκμετάλλευση των πολλών εργαλείο για τον πλουτισμό των λίγων.
Ο κύριος Μητσοτάκης ισχυρίζομαι ότι είναι αθεράπευτα κυνικός
Με δυο λόγια, αν δεν είχαμε τον κ. Μητσοτάκη με την τραγική όπως αποδείχτηκε κανονικότητά του, που ασχημονεί πάνω στις πληγές της κοινωνίας, μπορεί να μην είχαμε ξεμπερδέψει με την πανδημία –όπως ο ίδιος τουλάχιστον τρεις φορές πανηγύρισε–, αλλά θα είχαμε μετριάσει και το δράμα και τον πόνο και τον αριθμό των ανθρώπων που χάθηκαν, ενώ θα μπορούσαν να είχαν σωθεί.
Οχι, δεν ισχυρίζομαι ότι ο κύριος Μητσοτάκης είναι απλώς ανίκανος. Ισχυρίζομαι ότι είναι αθεράπευτα δογματικός και προσηλωμένος στις αποτυχημένες συνταγές τού χθες. Στις συνταγές που αναγκάζεται να εγκαταλείψει όλη η ανθρωπότητα για να αντιμετωπίσει την απειλή της πανδημίας. Από τις ΗΠΑ ώς την Ιαπωνία ανακαλύπτουν τη σημασία των δημόσιων επενδύσεων και του κοινωνικού κράτους. Στην Ελλάδα, όμως, έχουμε μια κυβέρνηση που απεχθάνεται ακόμα και τις λέξεις «κοινωνικό» και «δημόσιο». Πώς θα μπορούσε λοιπόν να διορθώσει, πόσο μάλλον να ανατάξει, κάτι που απεχθάνεται, κάτι που καθόλου δεν το πιστεύει;
Επίσης ισχυρίζομαι ότι είναι αθεράπευτα κυνικός. Αδυνατεί να κατανοήσει την τραγωδία και τις επιπτώσεις της, με τη σεμνότητα και την περίσκεψη που απαιτεί ο ανθρώπινος πόνος. Αδυνατεί να κατανοήσει ότι η κρίση δεν είναι ευκαιρία να εφαρμόσει τις αποτυχημένες συνταγές των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιαίτερα σε κομβικές υπηρεσίες για τον πολίτη σε περιόδους κρίσης, όπως η δημόσια Υγεία, η δημόσια Παιδεία, η Ενέργεια.
Οτι τώρα, αντί να αφήνει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην τύχη τους, είναι η ώρα να τις στηρίξει. Οτι οι θεωρίες, πως δήθεν δεν έχουμε ανταγωνιστικότητα αν έχουμε υψηλότερους μισθούς, είναι όχι μόνο ανόητες, αλλά και καταστροφικές, ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης. Και πρέπει να αυξήσουμε τον κατώτατο μισθό και όχι να απελευθερώνουμε τις απολύσεις.
Και κυρίως αδυνατεί να κατανοήσει ότι κάποια στιγμή η πραγματικότητα είναι τόσο ισχυρή που κανένα σύστημα επικοινωνίας, όσο δυνατό και να είναι, δεν αρκεί για να τη διαψεύσει. Οταν ο πολίτης βλέπει τις τραγικές παλινωδίες και τα ψέματα στη διαχείριση των πυρκαγιών και της πανδημίας και ταυτόχρονα λαμβάνει τους λογαριασμούς του ρεύματος και ματώνει από τις ανατιμήσεις στο σούπερ μάρκετ, όταν συνειδητοποιεί ότι την 3η εβδομάδα δεν υπάρχουν χρήματα για να βγει ο μήνας, τότε δεν μπορεί να τον παραπλανήσει καμιά προπαγάνδα.
Ισα ίσα που μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Γιατί η προπαγάνδα κόντρα σε κάθε λογική και μετωπικά απέναντι στην πραγματικότητα που βιώνει ο πολίτης, είναι ο γενεσιουργός παράγοντας της γενικευμένης κρίσης εμπιστοσύνης που σήμερα επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Και χωρίς εμπιστοσύνη δεν μπορείς να διαχειριστείς καμία κρίση.
Ο χρόνος που φεύγει, λοιπόν, δεν είναι για να τον θυμόμαστε· οφείλουμε όμως να θυμόμαστε τα διδάγματα που αφήνει, αν θέλουμε να αφήσουμε οριστικά πίσω μας την τραγική στατιστική του. Και το βασικότερο, το πιο εμφανές συμπέρασμα, είναι ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν μια μεγάλη ατυχία για τη χώρα, ειδικότερα την περίοδο της πανδημίας. Μια παράλληλη πανδημία που λειτούργησε ως επιταχυντής της κρίσης. Η πολιτική αλλαγή είναι πια επιβεβλημένη ως αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο από τον διαρκή εφιάλτη. Και κυρίως, είναι προϋπόθεση για μια δίκαιη διαχείριση της κρίσης, με την κοινωνία στοιχειωδώς προστατευμένη και όχι βορά στις διαθέσεις των αγορών, των κερδοσκόπων, των μεγάλων συμφερόντων που συγκυβερνούν σήμερα τη χώρα.
Το 2022 μπορεί και πρέπει να γίνει η χρονιά της αλλαγής. Η χρονιά που μια προοδευτική κυβέρνηση θα στρίψει το τιμόνι προς την κοινωνική δικαιοσύνη, την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, την προστασία της εργασίας, την προστασία των πολλών από την ασυδοσία των λίγων. Αυτή είναι η επιδίωξη και ο πρωταρχικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Και δεν μπορεί παρά να είναι η επιδίωξη όλων των δυνάμεων που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικές και να εναρμονίζονται με τις απαιτήσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας. Διότι στις σημερινές συνθήκες η βασική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά, ανάμεσα στη συντήρηση και την πρόοδο, ανάμεσα στη Δεξιά που κάνει την αδικία καθεστώς και τη Δημοκρατική Παράταξη που διαχρονικά αγωνίζεται για ισονομία και δικαιοσύνη, συμπυκνώνεται στο εξής και μοναδικό αίτημα: εκλογές και πολιτική αλλαγή.
Οποιος αποφεύγει να απαντήσει το παραπάνω ερώτημα, να πάρει σαφή θέση στο παραπάνω αίτημα, που μέρα με τη μέρα θα επανέρχεται, προφανώς όχι από τις οθόνες της διαπλοκής αλλά από τις ανάγκες της ίδιας της ζωής, θα αδυνατεί να απαντήσει πειστικά στο διά ταύτα της κοινωνικής ανάγκης. Και καμία πολιτική δύναμη, χωρίς διά ταύτα που να αφορά τους πολίτες, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει. Γιατί πάντοτε η πράξη είναι το κριτήριο της αλήθειας των λόγων.
Το παραπάνω όμως ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Και η πράξη, στις συνθήκες της δύσκολης μάχης με τις πολιτικές της κυβέρνησης και της ακόμα πιο δύσκολης μάχης για να μπει τέλος στη σημερινή καθεστωτική δυστοπία, απαιτεί:
■ Το ευρύτερο δυνατό άνοιγμα του κόμματος στις κοινωνικές δυνάμεις που έχουν ανάγκη, θέλουν και στηρίζουν την αλλαγή.
■ Την ενιαία θέληση και την αποφασιστική δράση σε όλα τα μέτωπα πάλης για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα του λαού, των εργαζομένων, της μεσαίας τάξης, που δέχονται βάναυση επίθεση, για να κάνουμε κοινό τόπο της καθημερινότητας το αίτημα και σύνθημα «Να Φύγουν!», χωρίς τις αυταπάτες του ώριμου φρούτου.
-Την πληθυντική ανάπτυξη του κόμματος. Να ανοίξουμε τις πόρτες στις πιο ζωντανές προοδευτικές δυνάμεις σε κάθε περιοχή, πόλη, γειτονιά, χωριό, χώρο δουλειάς, κοινωνικό στρώμα και κλάδο, χωρίς στενότητες, κληρονομημένες από το παρελθόν αντιπαλότητες, προσωπικές στρατηγικές και επιφυλάξεις ιδεολογικής καθαρότητας.
■ Την αποφασιστική ενίσχυση της συλλογικότητας, της συμμετοχικής δημοκρατίας και της εμπιστοσύνης του ρόλου των μελών του κόμματος, χωρίς αποκλεισμούς και αστερίσκους, τόσο στη λήψη των πιο σοβαρών αποφάσεων όσο και στην εκλογή της συλλογικής του ηγεσίας στο επικείμενο 3ο Συνέδριο του κόμματος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και το 2022 προδιαγράφεται μια δύσκολη χρονιά. Η μάχη με την πανδημία θα συνεχιστεί, παρά τις καθησυχαστικές θριαμβολογίες της κυβερνητικής προπαγάνδας. Η ακρίβεια δεν πρόκειται να κοπάσει με τα ευχολόγια του κυρίου Μητσοτάκη και τις σέλφι του κυρίου Γεωργιάδη. Δεν υπάρχει όμως, επίσης, αμφιβολία ότι η επιταχυνόμενη και ανεπίστρεπτη φθορά της κυβέρνησης, η εντεινόμενη αντίθεση και αντίδραση της κοινωνίας στις καθεστωτικές πρακτικές, η κατάρρευση των μύθων της κυβερνητικής προπαγάνδας, φέρνουν όλο και πιο κοντά το τέλος του καθεστώτος τους. Και όλο και πιο κοντά μια νέα αρχή προόδου και κοινωνικής δικαιοσύνης, με την κοινωνία και για την κοινωνία.
Το σχέδιο του μέλλοντός μας είναι ήδη εδώ. Το 2022 μπορεί και πρέπει να γίνει και θα γίνει χρονιά της αλλαγής και μιας νέας αρχής. Αρκεί να φροντίσουμε για αυτό εμείς. Η τραυματισμένη αλλά όρθια κοινωνία, οι προοδευτικές δυνάμεις της πατρίδας μας.
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 30, 2021
ΚΕΘΕΑ / ΣτΕ : Μια πρώτη νίκη των εργαζόμενων στο ΚΕΘΕΑ για το αυτοδιοίκητο που καταργήθηκε από τον Μητσοτάκη
Μία πρώτη αλλά σημαντική νίκη πέτυχαν οι εργαζόμενοι του ΚΕΘΕΑ καθώς το Συμβούλιο της Επικρατείας υιοθέτησε την προσφυγή του ανώτατου οργάνου, δηλαδή της γενικής Συνέλευσης του ΚΕΘΕΑ, κατά της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατάργησε το αυτοδιοίκητο του φορέα.
Ο Ηλίας Μαμαλάκης ο οποίος ήταν επί μια 6ετία μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ΚΕΘΕΑ γνωστοποίησε την απόφαση. «Με μετρημένη αισιοδοξία έχω την χαρά να σας ανακοινώσω ότι σε πρώτη φάση το Συμβούλιο της Επικράτειας έκρινε αντισυνταγματική την κατάργηση του εκλεγμένου διοικητικού συμβουλίου από την ολομέλεια της γενικής συνέλευσης».
«Το θέμα σύντομα θα πάει στην ολομέλεια Ήδη όμως η νίκη είναι μεγάλη. Οι πράξεις εκδίκησης από εκλεγμένη κυβέρνηση με μεθόδους δικτατορίας βρίσκει την τιμωρία της» τονίζει ο Ηλίας Μαμαλάκης.
Ανατριχιαστική επιστημονική επισήμανση: «Αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα είναι πρωταγωνιστής θανάτων στη Δυτική Ευρώπη»!
Παυλάκης: «Η Ελλάδα είναι πρωταγωνιστής θανάτων στη Δυτική Ευρώπη» (video)
Δεν "μάσησε" τα λόγια του ο διακεκριμένος γιατρός - ερευνητής, Γιώργος Παυλάκης στην πρωινή εκπομπή του ΣΚΑΪ.
Μάταια προσπάθησε ο σχολιαστής -και διορισμένος ως συμβουλος του Δ/ντος Συμβούλου στη δημόσια ΚΤΥΠ Α.Ε.- Μπάμπης Παπαπαναγιώτου να "χρυσώσει" το χάπι, αναφέροντας «γιατί μόνο στην Ολλανδία έχουμε λοκντάουν;».
Η απάντηση του διακεκριμένου γιατρού - ερευνητή, Γιώργου Παυλάκη, ήταν αφοπλιστική.
«Γιατί η Ολλανδία έφτασε σε έξτρα θανάτους από covid, σε επίπεδα επικίνδυνα, που είναι όμως τα μισά της Ελλάδας. Αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα είναι πρωταγωνιστής θανάτων στη Δυτική Ευρώπη. Από τη μετάλλαξη Δέλτα. Δεν χρειάζεται η Όμικρον στην Ελλάδα για να θορυβηθούμε. Αυτή τη στιγμή, οι θάνατοι στην Ελλάδα είναι απογοητευτικοί και συνεχώς δυστυχώς η ψαλίδα με την υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη, ανοίγει αντί να κλείνει», τόνισε ο Γιώργος Παυλάκης.
ΠΕΝΗΝΤΑ ευρώ το Μοριακό τεστ στην Ελλάδα - ΔΩΡΕΑΝ σε άλλες χώρες !
Οργή για τις τιμές των τεστ στην Ελλάδα - Τι ισχύει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες
Από την έναρξη της πανδημίας και την "εισβολή" των διαγνωστικών τεστ στην καθημερινότητά μας, έχει γίνει μεγάλος λόγος για το κόστος των μοριακών τεστ στη χώρα μας, συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Και όχι αδίκως, καθώς τη στιγμή που στην Ελλάδα κοστολογούνται -το λιγότερο- 50 ευρώ, σε άλλες χώρες διεξάγονται δωρεάν στους πολίτες και σε αυτό να συνυπολογίσουμε φυσικά το συνολικό κόστος που μετακυλίεται στον πολίτη από τα νέα μέτρα.
Ο δωρεάν μοριακός έλεγχος εξάλλου, αποτελεί και μια από τις βασικές προτάσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, καθώς το κόστος τους στην Ελλάδα παραμένει πολύ υψηλό, κάτι που αποτρέπει τους πολίτες να το κάνουν.
Πιο συγκεκριμένα, ο βουλευτής και τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Ανδρέας Ξανθός, σε πρόσφατη συνέντευξή του στον ρ/σ Άλφα 989, έκανε λόγο για προκλητική στάση εκ μέρους της κυβέρνησης να εξαγγέλλει υποχρεωτικά μέτρα ατομικής προστασίας (μάσκες FFP2 ή ΚΝ95 για είσοδο σε super market ή μέσα μαζικής μεταφοράς, συστηματικό testing), δηλαδή μέτρα που θα επιβαρύνουν οικονομικά τα φτωχά και μεσαία στρώματα, χωρίς αντίστοιχη κρατική παρέμβαση στην αγορά (πχ διατίμηση στις μάσκες υψηλής προστασίας) και χωρίς δωρεάν κάλυψη των διαγνωστικών τεστ ( pcr-rapid για όλους, εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους).
Κόστος των test σε χώρες της ΕΕ
Ενδεικτικά, τα στοιχεία για το κόστος και τη διάθεση των μοριακών τεστ σε ευρωπαϊκές χώρες, είναι τα εξής:
Αυστρία: Rapid και PCR tests διατίθενται δωρεάν. Κάθε κάτοικος, ασφαλισμένος ή ανασφάλιστος, μπορεί να κλείσει ραντεβού και να πάει στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους, τους Teststrasse, σε κεντρικά σημεία των πόλεων, προκειμένου να κάνει τεστ εντελώς δωρεάν.
Γερμανία: Κάθε Γερμανός ή μετανάστης, εμβολιασμένος ή ανεμβολίαστος, δικαιούται ένα δωρεάν rapid test την ημέρα.
Δανία: Οι πολίτες μπορούν οποιαδήποτε στιγμή να κάνουν δωρεάν Rapid ή PCR test. Και αυτό ισχύει για όλους, τόσο τους εμβολιασμένους όσο και τους ανεμβολίαστους, ενώ δωρεάν τεστ κάνουν επίσης τόσο οι μετανάστες όσο και οι τουρίστες.
Κύπρος: Δωρεάν Rapid Test σε όλους τους εμβολιασμένους κατοίκους, €5 για τους ανεμβολίαστους. Το PCR Test επίσης κοστίζει €20.
Αγγλία: Ισχύει ό,τι και στην Αυστρία. (δωρεάν rapid και pcr test)
Γαλλία: Δωρεάν τεστ για τους εμβολιασμένους. €50 το PCR Test για τους ανεμβολίαστους, όσο και στην Ελλάδα.
Ωστόσο, αναφορικά με το κόστος των τεστ στη Γαλλία, υπάρχει σημαντική διαφορά στο μέσο μισθό της Γαλλίας, που είναι υπερδιπλάσιος της Ελλάδα, 2,4 φορές υψηλότερος.
Τα παραπάνω στοιχεία παραθέτει και το ΜέΡΑ25 σε ανακοίνωσή του, τα οποία και δημοσίευσε η βουλευτής του κόμματος, Μαρία Απατζίδη.
Μεταξύ άλλων το ΜέΡΑ25 σημειώνει: "Στη χώρα μας τώρα το σελφ τεστ όταν δεν το δίνει μια φορά το χρόνο δωρεάν η Μητσοτάκης Α.Ε., κοστίζει γύρω στα 5 ευρώ, το ράπιντ γύρω στα 10 και το pcr από 50 έως 60 περίπου ευρώ και όλα αυτά όταν ο μέσος μηνιαίος μισθός στη χώρα είναι στα 1.161 ευρώ.
Τη στιγμή που στην Αγγλία, ο μέσος μηνιαίος μισθός είναι €2.313 (£1.950), στη Γαλλία €2.791, στην Αυστρία 3.104 ευρώ, στη Δανία 3.914 ευρώ, στη Γερμανία 2.952 ευρώ, στην Κύπρο 1.658 ευρώ και στην Ισπανία 1.753 ευρώ.
Δεν ξέρουμε λοιπόν πόσες... "σέλφεις" θα βγάλει σήμερα ο Υπουργός Ανάπτυξης στα σούπερ μάρκετ των Βορείων Προαστίων, αυτό που ξέρουμε όμως είναι πως δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, ιδιαίτερα με την τραγική κατάσταση που επικρατεί στην πανδημία, να μην στηθεί εδώ και τώρα ένα δημόσιο δίκτυο, για μαζικά, δωρεάν, τακτικά ράπιντ τεστ σε όλες και όλους (εμβολιασμένους και μη, Έλληνες πολίτες και μη) και ένα αυστηρό πλαφόν σημαντικά μειωμένο για τις τιμές στα pcr".
Για τη χώρα μας μάλιστα, δεν είναι λίγες οι αναφορές που κάνουν λόγο για αισχροκέρδεια πολλών ιδιωτικών κέντρων που διενεργούν και pcr test.
Ενδεικτικά, αρκετοί πολίτες έχουν καταγγείλει ότι συγκεκριμένες ημέρες, όπως για παράδειγμα αργίες, χρεώνουν ακόμη και με διπλάσια τιμή τα μοριακά τεστ.
Επιπλέον, ενδεικτικό του κόστους που μετακυλιέται στον Έλληνα πολίτη είναι ότι ο υπουργός, Μάκης Βορίδης, εμφανίστηκε να μην γνωρίζει καν ότι οι μάσκες υψηλής προστασίας είναι μίας μόνο χρήσης, την ώρα που οι καταγγελίες για αισχροκέρδεια πληθαίνουν.
Οι λύκοι του θρησκευτικού φονταμενταλισμού ονειρεύονται μόνο αίμα
ΤΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΛΥΚΟΙ
Μέσα από ποια εξωφρενική πορεία ένας κοινός άνθρωπος μπορεί,
απρόσμενα, να οδηγηθεί στη φρίκη της τρέλας; Ο Ναφά Ουαλίντ, ένας νέος,
ωραίος πλην άνεργος ηθοποιός που ονειρεύεται δόξα και πλούτη, πιάνει
δουλειά σε μια οικογένεια ως σοφέρ. Ένας θάνατος από ναρκωτικά θα
ταράξει τα μέχρι τότε ήρεμα νερά της ζωής του, και ο Ουαλίντ θα αρχίσει
να ηρεμεί μόνο με τη φωνή του μουεζίνη. Γρήγορα θα εμπλακεί στα γρανάζια
της θρησκείας και δειλά δειλά θα αρχίσει να παίρνει μέρος σε κάποιες
αποστολές εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα. Έτσι ο Ουαλίντ, ψάχνοντας για τον
παράδεισο, θα βρεθεί, σχεδόν χωρίς να το καταλάβει, στην κόλαση. Ζωσμένος με εκρηκτικά, ο Χαλίλ περιμένει να έρθει η στιγμή για να
περάσει στην πράξη. Είναι μέλος της οργάνωσης που ετοιμάζεται να
αιματοκυλήσει την πόλη.
Ο μυθιστορηματικός πρωταγωνιστής Ναφά Ουαλίντ εμπλέκεται στον αιματηρότατο εμφύλιο που συγκλόνισε την Αλγερία από το 1991 έως το 2002. Ο εμφύλιος πόλεμος ξέσπασε , μετά την ακύρωση των πρώτων
πολυκομματικών εκλογών στην Αλγερία μετά την ανεξαρτησία.
Οι ιδρυτές του Μετώπου της Ισλαμικής Σωτηρίας στην προεκλογική εκστρατεία τον Απρίλιο του 1990 στο Αλγέρι.Από εδώ θα ξεκινήσει ο εμφύλιος σπαραγμός στην Αλγερία, όταν οι δηλώσεις τους θα δείξουν απροκάλυπτα ότι δε θα υπάρξει σεβασμός της Δημοκρατίας και ότι η Αλγερία θα γίνει ένα καθαρό Ισλαμικό κράτος.
Αιτία του εμφυλίου ήταν ο φόβος μιας νίκης των ισλαμιστών, που είχαν διεισδύσει παντού και κήρυτταν την "ισλαμική ισότητα" ανάμεσα σε μια κοινωνία που διοικούνταν από μια διεφθαρμένη δυτικότροπη ελίτ .
Ο αδελφοκτόνος διχασμός κόστισε τη ζωή σε δεκάδες χιλιάδες Αλγερινούς και ήταν ο πρόδρομος των καταιγιστικών γεγονότων που συντάραξαν τον αραβικό κόσμο και την παγκόσμια κοινότητα,μετά την εισβολή των Αμερικανών και των Άγγλων στο Ιράκ.
Ο Γιασμίνα Χάντρα φωτίζει τα συγκλονιστικά γεγονότα παρουσιάζοντας την κατάβαση ενός ευαίσθητου νέου στην κόλαση του σαλαφιστικού τρομοκρατικού κινήματος .
Ο Ναφά είναι ένας νέος χαμηλών τόνων , που αγαπά την Τέχνη και είναι ανθρωπιστής , εμφορείται όμως από αισθήματα αποστροφής για την οικονομική αθλιότητα των μαζών και την ηθική εξαχρείωση της άρχουσας τάξης .
Η εμπλοκή του Ναφά στο Ισλαμικό κίνημα γίνεται αργά αλλά σταθερά. Γλιστρά ανεπαισθήτως προς τη δική του κόλαση , σαν ένα μηχανικό αυτόματο. Δεν είναι ανταγωνιστικός ούτε φέρνει αξιόλογες αντιρρήσεις στις παράλογες ή αποκρουστικές αποφάσεις και διαταγές των ανωτέρων του. Στην αρχή αναλαμβάνει ρόλους βοηθητικούς (ταξιτζής, μεταφορέας χρημάτων και οπλισμού) , στη συνέχεια πέφτει στα βαθιά νερά της τρομοκρατίας . Αλλάζοντας συνεχώς συντρόφους και αρχηγούς, που εξοντώνονται από σαλεμένους αντικαταστάτες τους, εκτελεί πειθήνια και τις πιο φρικτές διαταγές τους κατά αθώων ανθρώπων , συμμετέχοντας σε τρομερές επιχειρήσεις των ισλαμιστών "ελευθερωτών" που λυμαίνονται με φωτιά και τσεκούρι την ύπαιθρο.
Ο τρόπος γραφής του συγγραφέα είναι ρεαλιστικός , οι περιγραφές της αδυσώπητης σκληρότητας των φανατικών αρχηγών κόβουν την
ανάσα. Είναι αδύνατο να δεχτείς τόσο φρικτές δολοφονίες στρατιωτικών, αστών, χωρικών αλλά και συντρόφων μαχητών από ιερωμένους στο όνομα της ευσπλαχνίας του Αλλάχ . Το αίμα ρέει με απίστευτη ευκολία σαν το ποτάμι. Χωριά ολόκληρα μακελεύονται με ανατριχιαστικό τρόπο , χωρίς διακρίσεις φύλου και ηλικίας. Ο τρόμος είναι η ακατάλυτη μέθοδος της ισχύος των Ισλαμιστών, πολλοί από τους οποίους είναι Αφγανοί. Σκοτώνουν τους πάντες χωρίς δισταγμό, τους κόβουν το λαιμό με τα μαχαίρια και λιανίζουν το σώμα τους με τα τσεκούρια , απλώς και μόνο για να πετύχουν την τυφλή υπακοή των υπολοίπων. 
Η παραμικρή απορία , η ελάχιστη υπόνοια δισταγμού ισοδυναμεί με θάνατο ακόμα και για τον πιο ικανό μαχητή. Είναι απίστευτη η καχυποψία που διακρίνει τους εμίρηδες , τους χαλίφηδες και όσους καταλαμβάνουν αξιώματα , ανθρωπάκια-τέρατα διψασμένα για αίμα αλλά και άπληστα για υλικές ηδονές. Καθένα απ΄αυτά έχει για σεξουαλική εκτόνωση στη διάθεσή του μια σκλάβα έφηβη , την οποία σφάζει μόλις μετακινείται σε άλλο καταυλισμό ή μόλις διαπιστωθεί ότι είναι έγκυος, ενώ σε κάθε χωριό της περιοχής της "απελευθερωτικής" δράσης του το περιμένει μία λαχταριστή "σύζυγος" για να περνάει τη νύχτα του , όταν βρίσκεται στο χωριό της για να σπείρει τον τρόμο του Κορανίου στους έντρομους χωρικούς.
"Ό,τι γράφω είναι αληθινό. Με μυθιστορηματική μορφή, βέβαια" , έχει πει ο Γιασμίνα Χάντρα (κατά κόσμον Μοχάμεντ Μουλεσεχούλ, γενν. 1955) , με αφορμή ένα άλλο βιβλίο του για την τρομοκρατία (Χαλίλ/Εκδόσεις Πατάκη). "Αλλά πρόκειται για μια αντιγραφή της αλγερινής πραγματικότητας, μια χειρουργική ανάλυση του ισλαμικού φανατισμού".
Η αποικιοκρατία και η διαρκής εκμετάλλευση του αραβικού κόσμου από τους Δυτικούς γέννησαν το τέρας του θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Τα όσα απίστευτα είδαμε να συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια με την εγκληματική δράση του ISIS στη Συρία, σε άλλες αραβικές χώρες αλλά και σ΄όλη την Ευρώπη βρίσκονται συμπυκνωμένα στο εμφύλιο της Αλγερίας. Τότε η Δύση μιλούσε για "εκδημοκρατισμό" και βοηθούσε ανοιχτά τους τρομοκράτες να ρίξουν τα αυταρχικά καθεστώτα σ΄όλες τις αραβικές χώρες. Το πόσο σκληρά πλήρωσαν οι λαοί τις δημοκρατικές ευαισθησίες των Δυτικών φαίνεται από τα συντρίμμια που άφησαν πίσω τους οι "μαχητές του Αλλάχ" , σαν τον ευαίσθητο Ναφά Ουαλίντ που ονειρευόταν μια λαμπρή καριέρα στο σινεμά και κατέληξε να δολοφονεί εν ψυχρώ συντρόφους, γυναίκες και παιδιά...
Διαβάστε οπωσδήποτε το βιβλίο. Θα βγείτε διπλά κερδισμένοι. Θα απολαύσετε ένα συναρπαστικό στη γραφή του μυθιστόρημα και θα ανακαλύψετε τον άγνωστο κόσμο των Ισλαμιστών, τα αίτια της μεταστροφής τους από φιλήσυχους πολίτες σε τρομοκράτες, τη δομή και την ιεραρχία τους ως στρατιωτική και πολιτική οργάνωση, την τρομακτική συμπεριφορά τους όπου κάθε κανόνας ηθικής τινάζεται στον αέρα από ανθρωπάκια που απέκτησαν εξουσία ζωής ή θανάτου πάνω σε ξένους και σε δικούς.Ο Ισλαμικός Μεσαίωνας σας περιμένει για μια συστηματική ξενάγηση στις 291 σελίδες του διά χειρός Γιασμίνα Χάντρα .
Γιασμίνα Χάντρα
Αλγερία - Βικιπαίδεια
***************************
ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΣΜΙΝΑ ΧΑΝΤΡΑ
Γιασμίνα Χάντρα - ΠΡΟΣΩΠΟ – Βιβλιοnet
Εκπομπή: ''Οι Κεραίες Της Εποχής Μας'' , Με την Μικέλα Χαρτουλάρη και τον Ανταίο Χρυσοστομίδη
-
Κι ήτανε τα στήθια σου άσπρα σαν τα γάλατα Γιώργος Σαραντάκος "Γαργάλατα", 50 χρόνια μετά Λέγοντας Αποστασία ή Ιουλιανά εν...
-
Η ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΤΕ Θερμές ευχαριστίες στον Κώστα Μ. που εντόπισε τις φωτογραφίες στο sch.gr και μου τις έστειλε... 1.ΚΥΨΕΛΗ...
-
῎ ΜΙΑ ΧΡΥΣΗ ΜΑΘΗΣΙΑΚΗ ΑΡΧΗ, ΠΟΥ ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΧΩΤΙΚΟΥΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΗΛΙΘΙΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ Ηδη δέ τινας ἐγὼ εἶδο...
