«I can’t breathe», όπως έλεγαν πέρυσι τέτοιες μέρες στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού. Τους χειροκροτήσαμε από μακριά, όσοι τους χειροκροτήσαμε τέλος πάντων, και κατόπιν συνεχίσαμε τον μακάριο ύπνο μας, γιατί μας έπεσε ψιλοβαριά η επανάσταση.

Οι πολίτες των ΗΠΑ ξεσηκώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην αστυνομική καταστολή, αλλά αυτά που αντιμετώπιζαν ήταν -φοβάμαι- πιο «λάιτ» από όσα μαυρίζουν τη δική μας καθημερινότητα. Τηρουμένων των αναλογιών. Ή και χωρίς να τηρούνται οι αναλογίες.

Εμείς έχουμε τον δικό μας Τραμπ (έστω γιαλαντζί κι ανέμελο), τους δικούς μας αδίστακτους μπάτσους, τα δικά μας σκοταδιστικά μέσα ενημέρωσης και, επιπρόσθετα, καλούμαστε να διαχειριστούμε μία κοινωνία που κοιμάται όρθια, αποχαυνωμένη από τα ριάλιτι, τη μπάλα, τη θρησκεία και την εθνολαγνεία.

Τι λέτε, δεν θα έπρεπε να βγάλουν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο σε αυθόρμητα συλλαλητήρια τα καμώματα της κυβέρνησης και της δικαιοσύνης; Υπάρχει άλλος λαός στο σύμπαν που θα ανεχόταν δυο χρόνια ολόκληρο τον κρατικοδίαιτο μεσαιωνισμό, τη βάναυση κατάργηση των εργασιακών κεκτημένων, την αστυνομοκρατία και τον διαρκή θάνατο της δημοσιογραφίας;

Ανέχεστε , μωρέ,  να σας γυρίζουν στη δεκαετία του ’50; Οι Αμερικανοί ξεχύθηκαν στους δρόμους για πολύ λιγότερα. Ας μη μου πει κανείς ότι εμείς δεν έχουμε νεκρούς από αστυνομικό χέρι, διότι θα αραδιάσω τον κατάλογο, θα μας τον τρίψω στα μούτρα και θα τρέξω να ανάψω φωτιές στην οδό Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ή στο μνήμα του Ζακ Κωστόπουλου.

Αν μη τι άλλο, οι Αμερικανοί βρίσκουν παρηγοριά στο ύστατο ανάχωμα δημοκρατίας, δηλαδή στη Δικαιοσύνη, που κουτσά στραβά λειτουργεί και παραμένει -εκεί- ανεξάρτητη. Εμείς πού να την ψάξουμε, αυτή την ανακούφιση; Στην τυφλή κυρία που μονίμως αλληθωρίζει προς τα δεξιά;

Υποθέτω, ότι το ακούσατε το μαντάτο, εσείς που ενημερώνεστε κανονικά και όχι πετσωμένα. Ασκείται ποινική δίωξη στον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ιωάννη Αγγελή, επειδή αρνήθηκε να παραλάβει στοιχεία από τους Αμερικανούς, για συγγενικό πρόσωπο πρώην υπουργού της Νέας Δημοκρατίας το 2018.

Το αδίκημα για το οποίο κατηγορείται ο Αγγελής είναι η παράβαση καθήκοντος. Καλέ ναι, για τη «σκευωρία» της Novartis μιλάμε. Εκείνην τη συμπαιγνία που «έστησε ο ΣυΡιζΑ», ντε. Για να στιγματίσει τα γαλαζοπράσινα αγγελούδια. Ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος σχολίασε ως εξής: «Αυτοί που δέχονται να γίνουν απορρυπαντικά στα μεγάλα σκάνδαλα, καταλήγουν μαζί με τις βρωμιές που ανέλαβαν να ξεπλύνουν εκεί που καταλήγουν όλα τα ρυπαρά απόβλητα». Ούτε αυτός μπορεί να αναπνεύσει.

Και να ήταν μόνο τα σκάνδαλα που ξεπλένονται; Ακόμα κουδουνίζουν στα αυτιά μου, οι δικαιολογίες που σκαρφίστηκε εκείνη η κυρία εισαγγελεύς για να βγάλει λάδι τους χρυσαυγίτες. Η κυρία, η οποία στη συνέχεια προβιβάστηκε ένεκα αριστείας. Το επόμενο βήμα είναι να κηρύξουμε εθνική εορτή την επέτειο της εξαφάνισης του Χρήστου Παππά και να τη γιορτάσουμε με πυροβολισμούς στον αέρα. Από υπηρεσιακά περίστροφα, σαν αυτό που κουβαλάει ο Ποτσέπης.

Ναι, ο Ποτσέπης κρατάει όπλο και ο Παππάς παραμένει ασύλληπτος. Δεν μπορώ να αναπνεύσω.

Λάδι για τον Λιγνάδη

Το ρεπορτάζ της ημέρας λέει ότι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης βρίσκεται σε δυσμένεια και μπορεί να αντικατασταθεί.  Δεν το αφήνετε το παραμύθι, λέω ΄γω; Ο υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ αναδεικνύεται δημοφιλέστερος όλων των συναδέλφων του στα γκάλοπ, αφού ο ακοίμητος νοικοκυραίος γουστάρει βρομόξυλο στα κεφάλια των αναρχοάπλυτων, η δε ψήφος του θεωρείται ιερή.

Ποιος αφελής θα ξεγελαστεί, εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετατρέψει τον «σοσιαλιστή» Χρυσοχοΐδη σε εξιλαστήριο θύμα για να καμωθεί τον τάχα οργισμένο ενάντια στην εγκληματικότητα, που τείνει να γίνει μάστιγα;  Ή μήπως είναι ανεξάρτητος μεμονωμένος ο ΠΡΟ-ΠΟ; Ό,τι λέει και ό,τι πράττει, από το ξυλοφόρτωμα των κρυπτο-ζαίων μέχρι το λάδι στον Λιγνάδη έχει ντε φάκτο τη σφραγίδα του Μεγάρου Μαξίμου.

Πώς να πιστέψει κανείς, ότι ήταν αθώα αστοχία των αστυνομικών οργάνων και του προϊσταμένου τους η αδυναμία να αποθησαυριστούν τα ηλεκτρονικά αρχεία του προφυλακισμένου «γνωστού σκηνοθέτη»; Το μητσοτακέικο και το μενδωνέικο τον έκαναν άρχοντα του ελληνικού θεάτρου τον Λιγνάδη, όχι κάποια αόρατη δύναμη. Αυτοί ήταν που φωτογραφίζονταν μαζί του και νοίκιαζαν ελικόπτερα για να τον θαυμάσουν στην Επίδαυρο, όχι ο Τσίπρας με την Περιστέρα.

Όσο ανίκανοι και αν είναι οι διάδοχοι του απίθανου Σφακιανάκη στη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, όσο ανήμποροι να αλλάξουν ακόμα και ένα ΡΙΝ κινητού τηλεφώνου οι Κλουζώ του Χρυσοχοϊδη και του Πιερρακάκη, τέτοια έγκλημα συγκάλυψης δεν μπορεί να συντελεστεί δίχως επίσημη αιγίδα.

Έκανε, λέει, φορμάτ ο Λιγνάδης στον υπολογιστή του, πριν προφτάσουν να κάνουν ντου τα λαγωνικά. Εμ βέβαια, πού να φανταστεί η ΕΛΑΣ ότι όφειλε να κατασχέσει άμεσα τα κομπιούτερ ενός ανθρώπου που κατηγορείται για βιασμούς και παιδεραστία; Καταγράφω το ρεπορτάζ της ιστοσελίδας του Documento και αφήνω εσάς να σκεφτείτε τι είδους και τι εύρους πλάτες μπορεί να έχει ο «γνωστός σκηνοθέτης» στα υψηλότατα κλιμάκια αυτής της απερίγραπτης κυβέρνησης:

Σοβαρά ερωτήματα για τους χειρισμούς της Αστυνομίας στις έρευνες για τον Δημήτρη Λιγνάδη προκαλεί η αποκάλυψη ότι ο σκηνοθέτης και ηθοποιός είχε προλάβει να «καθαρίσει» όλα τα αρχεία από τον υπολογιστή του, αξιοποιώντας προφανώς τον… χρόνο που του άφησε η καθυστερημένη αντίδραση της ΕΛΑΣ.

Σύμφωνα με στοιχεία που διέρρευσαν από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης που παραδόθηκε από τα εγκληματολογικά εργαστήρια της ΕΛ.ΑΣ. στη 19η ανακρίτρια την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου ο Λιγνάδης έκανε format στον υπολογιστή του, δηλαδή διέγραψε όλο το περιεχόμενό του.

Εξάλλου, ήδη από τα τέλη του Ιανουαρίου όταν άρχισαν οι διάφορες καταγγελίες και αποκαλύψεις για το ελληνικό #MeToo με τη δημόσια καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου, ακούγονταν φήμες για τον μέχρι τότε καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου.

Όταν οι αρχές παρέλαβαν το ασημένιο λάπτοπ του στην κατ’ οίκον έρευνα που πραγματοποίησαν ένα μήνα μετά (!), στις 3 Μαρτίου, δεν μπόρεσαν να βρουν τίποτα. Έτσι, ο Λιγνάδης είχε τον χρόνο να ξεφορτωθεί υλικό το οποίο προφανώς θεωρούσε… επικίνδυνο.

Μάλιστα, όπως προκύπτει, οι αρχές δεν κατάφεραν να ανακτήσουν υλικό το οποίο ενδεχομένως είχε σβηστεί από τον υπολογιστή και το κινητό τηλέφωνο του φυλακισμένου σκηνοθέτη, ενώ μέχρι και σήμερα δεν έχει προχωρήσει η άρση του απορρήτου σε ειδικές εφαρμογές (όπως το Facebook κτλ), που καταγγέλλουν μάρτυρες και θύματα ότι χρησιμοποιούσε ο κατηγορούμενος προκειμένου να κλείνει ραντεβού με τους εφήμερους εραστές του».
 

Ανοσία και ανοησία

Οι αρνητές των εμβολίων εξελίσσονται σε πληγή, η ανοσία της κοινωνίας αποδεικνύεται μακρινό όνειρο, οι μάσκες παραμένουν σε πρώτη ζήτηση, τα πτώματα εξακολουθούν να συσσωρεύονται και το γκουβέρνο συνειδητοποιεί ότι είναι ώρα να αφήσει κατά μέρος τις συνταγματικές ανοησίες.

«Έρχονται προνόμια για τους εμβολιασμένους», λέει η ειδησεογραφία. Θυμίζω ότι κάποιος από τους φωστήρες της κυβέρνησης είχε σπεύσει να τα εξαγγείλει πριν από κάνα μήνα, για να το διαψεύσει κάποιος άλλος από τους φωστήρες της κυβέρνησης μέσα σε ένα δίωρο.

Σκέφτηκαν τότε ότι είναι άκυρο να χωρίζονται οι πολίτες σε δύο κατηγορίες, με διαφοροποιημένα εκατέρωθεν δικαιώματα, ανάλογα με την επιθυμία (και δυνατότητα) του καθενός μπροστά στη βελόνα του εμβολιαστή. Και τους έπιασε το δημοκρατικό τους.

Τώρα που πλησιάζουμε στο σημείο μηδέν, και που βλέπουμε τις περισσότερες χώρες να ανοίγουν γενναιόδωρα τα σύνορα για τους μπολιασμένους, σπεύδουμε να μετακινήσουμε τα δοκάρια, μπας και βάλουμε κανένα γκολάκι στον αόρατο τερματοφύλακα. Αντιγράφω από το ρεπορτάζ των συναδέλφων, για να μη κουράζω το εμβολιασμένο μπράτσο μου:

Τα κίνητρα για εμβολιασμό θα μπουν σε εφαρμογή σε «δόσεις», ωστόσο οι οριστικές αποφάσεις θα ληφθούν αφού πρώτα ανοίξουν τα ραντεβού των πολιτών για όλα τα εμβόλια.

Τα σενάρια, που θα συζητήσει η Κυβέρνηση με την επιτροπή των ειδικών, προβλέπουν εναλλακτικές προτάσεις, με βάση και την εμπειρία άλλων κρατών που έχει προχωρήσει ο εμβολιασμός όπως το Ισραήλ. Ορισμένα από τα προνόμια που εξετάζει είναι:

• Η άρση της υποχρέωσης των εμβολιασμένων για self tests στην εργασία τους, στο γυμναστήριο, σε θεάματα
• Η χορήγηση μεγαλύτερης ελευθερίας τόσο στη νυχτερινή διασκέδαση όσο και στα ταξίδια.
• Πρόσβαση και σε κλειστούς χώρους
• Σε δεύτερο χρόνο, δηλαδή μετά την καλοκαιρινή σεζόν, θα μπορούσε να εξεταστεί η δυνατότητα των πλήρως εμβολιασμένων να μην φορούν μάσκα.

Πάντως όπως αναφέρθηκε οι αποφάσεις για τα προνόμια θα ληφθούν, αφού πρώτα διασφαλιστεί πως όλα τα εμβόλια θα είναι προσβάσιμα σε όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως ηλικιακής ομάδας.

Με βάση το σχεδιασμό αυτή την εβδομάδα θα υπάρξουν ανακοινώσεις για το άνοιγμα όλων των εμβολίων για τους 25 με 29 ετών και θα ακολουθήσει η ηλικιακή ομάδα 18-24 (μέχρι τώρα έχουν πρόσβαση μόνο στο μονοδοσικό Johnson & Johnson). Παράλληλα μέσα στον Ιούνιο θα ξεκινήσουν και οι εμβολιασμοί κατ’οίκον, ώστε να καλυφθούν ηλικιωμένοι και γενικά πολίτες που λόγω προβλημάτων υγείας δεν μπορούν να μετακινηθούν.
 

Παζάρι στο πεζοδρόμιο

Πέρα από τα κωμικά γκρικ στατίστικς των Κικιλαίων και των Αρκουμανέων, ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς. Προσωπικά δηλώνω διπλοτσεκαρισμένος, διπλοτσιπαρισμένος και υγιέστατος, χωρίς την παραμικρή παρενέργεια από το Πφάιζερ που πέρασε στον οργανισμό μου προ 12ημέρου.

Αυτή τη φορά, δεν συνάντησα καν μποτιλιάρισμα στο Εμβολιαστικό Κέντρο. Η πρώτη δόση αποδείχθηκε βάσανο επειδή «είχε πέσει το σύστημα», αλλά η δεύτερη έγινε στο άψε σβήσε. Για χαμόγελο και ευγένεια δεν συζητάμε, αυτά δεν έλειψαν ποτέ από το προσωπικό των εμβολιασμών.

Χθες δεν έβρισκα self test στα κεντρικά φαρμακεία ένεκα της ζήτησης. «Θα ξαναφέρουμε αύριο», μου έλεγαν παντού. Αντιστάθηκα γενναία στον πειρασμό να αγοράσω από τα πρεζόνια της οδού Κεραμεικού, που τα πουλούσαν όσο όσο προκειμένου να εξασφαλίσουν κεφάλαια για την επόμενη δόση τους.

Στο μεταξύ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας επισημαίνει ότι ο άνισος ρυθμός εμβολιασμού από χώρα σε χώρα δημιουργεί μία πανδημία δύο ταχυτήτων. 

«Έξι μήνες μετά τις πρώτες χορηγήσεις εμβολίων για την Covid-19, οι χώρες με υψηλό εισόδημα έχουν χορηγήσει σχεδόν το 44% των δόσεων παγκοσμίως. Οι χώρες με χαμηλό εισόδημα έχουν χορηγήσει μόλις το 0,4% των παγκοσμίων δόσεων. Το πιο απογοητευτικό είναι ότι δεν έχει αλλάξει η κατάσταση αυτή εδώ και μήνες»,  δήλωσε ο Γενικός Διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, Τέντρος Αντάνομ Γκεμπρεγιεσούς.

Και ζήτησε συνεργασία των εταιριών, καθώς και δωρεές προς τις φτωχότερες χώρες του τρίτου και τέταρτου και πέμπτου κόσμου. Εμείς βέβαια παριστάνουμε ότι δεν ακούμε, διότι ως γνωστόν είμαστε υπέρ της πατέντας. Ή μήπως είμαστε εναντίον, όπως ισχυρίστηκε με κυβίστηση ο Μητσοτάκης όταν είδε ότι είχε όλη την υφήλιο εναντίον του;

Συγγνώμη, αλλά μπερδεύτηκα και δεν βγάζω άκρη.  Αυτός είναι ικανός να μας πει ότι ο Covid-19 είναι δημιούργημα του Παύλου Πολάκη.

Σκελετοί που περπατούσαν

Το σημερινό δελτίο αφιερώνεται στην ιερή μνήμη του Νταβίντ Ντούσμαν, ο οποίος ήταν ο τελευταίος ζωντανός από τους απελευθερωτές του Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Ο Ντούσμαν, Εβραίος της Σοβιετικής Ένωσης, φορούσε τη στολή του Ερυθρού Στρατού και οδηγούσε το τανκ Τ-34 που έριξε το ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα του κολαστηρίου, στις 27 Ιανουαρίου 1945.

«Οι άνθρωποι που μας υποδέχθηκαν ήταν ζωντανοί σκελετοί», είπε χρόνια αργότερα, συγκλονισμένος, σε μία συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα Suddeutsche Zeitung. «Περιφέρονταν τρεκλίζοντας στο στρατόπεδο ανάμεσα στα πτώματα. Πριν φτάσουμε στην πόλη του Άουσβιτς, είχαμε πλήρη άγνοια. Δώσαμε τροφή στους κρατουμένους και πήραμε στο κυνήγι τους φασίστες…».

Ο Ντούσμαν, που απεβίωσε στην τρυφερή ηλικία 98 ετών και πήρε μαζί του τις μνήμες του Ολοκαυτώματος στον άλλο κόσμο, βγήκε από τον Πόλεμο γεμάτος τραύματα, ψυχικά και σωματικά. Μολαταύτα έγινε πρωταθλητής της ξιφασκίας και αργότερα ένας από τους γκουρού του αθλήματος διεθνώς. Με αυτή την ιδιότητα, μύησε στα μυστικά του αθλήματος τον Τόμας Μπαχ, σημερινό πρόεδρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.

«Εκείνος ήταν Εβραίος και εγώ Γερμανός, αλλά δεν δίστασε ούτε στιγμή να μου ανοίξει το σπίτι και την καρδιά του», είπε στο κατευόδιό του ο Μπαχ. Ο Ντούσμαν συνέχισε να διδάσκει εκκολαπτόμενους ξιφομάχους μέχρι και το 2017.

Εμείς, στην Ελλάδα, αποχαιρετήσαμε πριν από λίγες μέρες τον Ισαάκ Μιζάν, τον Έλληνα Εβραίο της Άρτας, που κατάφερε να βγει ζωντανός από τα στρατόπεδα της ανείπωτης θηριωδίας. Η αναγνώστρια Μ.Β. κλίνει το γόνυ: «Ισαάκ Μιζάν και Ρόζα Ασσέρ Πάρδο: τους προσκάλεσα κάποτε στο σχολείο  που υπηρετούσα. Ήταν όταν και ο Ισαάκ Μιζάν είχε αποφασίσει να μιλήσει για τις πικρές του μνήμες. Θα μού μείνει αξέχαστη η στιγμή που σήκωσε  το μανίκι και έδειξε τον αριθμό. Το καλύτερο μάθημα για τα παιδιά.  Θα τον θυμάμαι πάντα…».