Ζαν Ανούιγ, (1910-1987)
La pièce théâtrale -Antigone-
Previous
Next
Ο Ζαν-Μαρί-Λυσιάν Πιέρ Ανούιγ είναι ο άνθρωπος που
θα ταράξει τη θεατρική σκηνή κατά τη διάρκεια του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου,
ο συγγραφέας που θα δημιουργήσει θεματικές για την κατηγοριοποίηση του
έργου του και που θα συνδυάσει τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες με τη
σύγχρονη ζωή.
Γεννιέται στις 23 Ιουνίου 1910 στη Μπορντώ. Ο πατέρας του Φρανσουά Ανούιγ είναι ράφτης και η μητέρα του Μαρί-Μαντλέν Σουλύ
είναι ένα καλλιτεχνικό πνεύμα που ασχολείται με τη μουσική. Ως
καθηγήτρια πιάνου και πιανίστα στην ορχήστρα της Αρκασόν προσφέρει στο
γιο της μουσική παιδεία.
Από το 1921, μένει στο Παρίσι και πηγαίνει στο Λύκειο Σατάλ. Κατά τη
διάρκεια των σπουδών του, το πάθος του για το θέατρο κάνει την εμφάνισή
του δεδομένου ότι μελετάει θεατρικά έργα Γάλλων και ξένων συγγραφέων. Η
χρονιά 1928 είναι εκείνη που θα αλλάξει όλη του τη ζωή αφού πρόκειται να
ανακαλύψει ότι είναι προορισμένος για το θέατρο. Παρακολουθεί τη
θεατρική παράσταση σε τέσσερις πράξεις «Ο Ζήγκφρηντ» του Ζαν Ζιρωντού (1882-1944) στο θέατρο Comédie des Champs-Élysées και καταλαβαίνει τον σκοπό του στη ζωή.
Ωστόσο, δεν ξεκινά ακόμα τη συγγραφή του. Εργάζεται για λίγο στο γραφείο ενστάσεων του περιοδικού Γκραν Μαγκαζάν ντε Λουβρ
και για δύο χρόνια στη διαφημιστική εταιρεία Étienne Damour. Το 1929,
γίνεται γενικός γραμματέας του θεάτρου Comédie des Champs-Élysées που
διευθύνεται από το Γάλλο ηθοποιό Louis Jouvet (1887-1951).
Αλλά η συνεργασία μεταξύ των δυο ανδρών δε θα έχει μεγάλη διάρκεια και
θα φθάσει στο τέλος της το 1930. Παράλληλα, γράφει το πρώτο θεατρικό του
έργο με τον τίτλο «Υμυλύ ο μουγγός» το οποίο θα ολοκληρωθεί αργότερα.
Μετά τη στρατιωτική του θητεία, ο Ζαν Ανούιγ επιστρέφει στο Παρίσι. Το 1932, ανεβάζει το θεατρικό του έργο σε τρεις πράξεις «Η Ερμίνα», που είχε γράψει το 1929, στο θέατρο Théâtre de l’Œuvre και κερδίζει αρκετά καλές κριτικές. Επιπλέον, γνωρίζει τη κωμικό Μονέλ Βαλεντάν (1905-1979) μαζί με την οποία θα ζήσει για μερικά χρόνια. Το 1933, παρουσιάζει το θεατρικό του έργο «Μανταρίν»
στο θέατρο Théâtre de l’Athénée αλλά το κοινό δεν το καλοδέχεται. Ένα
χρόνο μετά, γνωρίζει την απόλυτη ευτυχία αφού γεννιέται η κόρη του Κατρίν.
Αφού έκανε κάποιες αλλαγές στον τρόπο γραφής του, ο Ζαν Ανούιγ παρουσιάζει, το 1937, ένα άλλο θεατρικό έργο που θα αποτελέσει το μεγάλο του θρίαμβο. Πρόκειται για το θεατρικό «Ταξιδιώτης χωρίς αποσκευές» που παίζεται στο θέατρο Théâtre des Mathurins σε σκηνοθεσία του Ζωρζ Πιτοέφ (1884-1939). Η επιτυχία του συνεχίζεται με την παράσταση του θεατρικού του έργου «Το αγρίμι» στο θέατρο Théâtre des Mathurins, το 1938, που σκηνοθετεί και πάλι ο Ζωρζ Πιτοέφ. Κατά τη διάρκεια της ίδιας χρονιάς, η κωμωδία-μπαλέτο «Ο χορός των κλεφτών» ανεβαίνει στο θέατρο Théâtre des Arts σε σκηνοθεσία του Αντρέ Μπαρσάκ (1909-1973).
Παρ’όλο που ξεσπάει ο ΄Β Παγκόσμιος Πόλεμος το 1939, ο Ζαν Ανούιγ δεν σταματά ούτε τη συγγραφή του ούτε τις θεατρικές του παραστάσεις. Επομένως, εκείνη τη χρονιά, ιδρύει το περιοδικό Λα Νουβέλ Σαιζόν με τον κωμικό και δραματουργό Ζαν-Λουί Μπαρό (1910-1994), το συγγραφέα Κλωντ Σνερ (1914-2007) και μαζί με τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Ρενέ Μπαρζαβέλ (1911-1985).
Ωστόσο, η επιτυχία του δε σταματάει αφού δύο νέα θεατρικά έργα
παρουσιάζονται το ένα μετά το άλλο. Ο μεγάλος δραματουργός στρέφεται
προς ένα άλλο είδος θεατρικής συγγραφής που εμφανίζεται τον 20ό
αιώνα. Συγκεκριμένα, μερικοί συγγραφείς ξαναπαίρνουν τις τραγωδίες των
αρχαίων Ελλήνων και τις ξαναγράφουν καθώς τις προσαρμόζουν στην σύγχρονη
ζωή. Ο σκοπός τους δεν είναι να παρουσιάσουν διαφορετικές τραγωδίες ή
να ακυρώσουν την συγγραφική αξία των αρχαίων Ελλήνων. Αντιθέτως, οι
σύγχρονοι δραματουργοί προσπαθούν να παρουσιάσουν ιδέες, συναισθήματα,
ιδανικά ή ακόμα και σκέψεις που αφορούν στην πολιτική ή κοινωνική ζωή
της εποχής τους. Με αυτό το τρόπο, παίρνουν τις τραγωδίες και τις
μετατρέπουν σε σύγχρονα διηγήματα τα οποία παρουσιάζουν τις πεποιθήσεις
τους. Το 1942, το θεατρικό έργο «Ευριδίκη» ανεβαίνει στο θέατρο Théâtre de l’Atelier και το 1944, το μονόπρακτο «Αντιγόνη», που είναι εμπνευσμένο από την «Αντιγόνη» του Έλληνα τραγικού ποιητή Σοφοκλή (495 π.Χ.-406 π.Χ.), στο ίδιο θέατρο. Η Μονέλ Βαλετάν ερμηνεύει τους ρόλους της Ευρυδίκης και της Αντιγόνης. Το θεατρικό έργο «Αντιγόνη» πρόκειται να γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και να τραβήξει την προσοχή πολλών ανθρώπων που θα είναι υπέρ ή ενάντια.
Το 1942, ο Ζαν Ανούιγ αποφασίζει να κατηγοριοποιήσει τα
έργα του σύμφωνα με τις θεματικές του δημιουργώντας έτσι τη θεατρική
του συλλογή. Παρ’όλο που αρκετά έργα του μιλούν για κοινά θέματα,
εκείνος θα θεωρηθεί ως ο δημιουργός που παρουσίασε τις σκέψεις του για
τη καθημερινή ζωή με τις δυσκολίες της, τις ανθρώπινες σχέσεις με την
υποκρισία και το ψέμα, τις κοινωνικές τάξεις με τους φτωχούς και τους
πλούσιους, τις συναισθηματικές καταστάσεις με τον έρωτα και την
προδοσία, τις πολιτικές καταστάσεις με τη κατάχρηση εξουσίας, τις πρώτες
αναμνήσεις του ανθρώπου από τα παιδικά του χρόνια μέχρι το τέλος της
ζωής του με το θάνατο. Η κατηγοριοποίηση του έργου συνοδευόμενη από ένα
θεατρικό έργο είναι η ακόλουθη:
1. Ροζ θεατρικά έργα
Πρόκειται κυρίως για κωμωδίες που παρουσιάζουν ευχάριστες ιστορίες και γεμάτες αγάπη: «Το ραντεβού του Σανλί».
2. Μαύρα θεατρικά έργα και Νέα μαύρα θεατρικά έργα
Πρόκειται για έργα που παρουσιάζουν ήρωες οι οποίοι δεν υπακούν σε
συγκεκριμένους κανόνες, αγωνίζονται για τις ιδέες τους και ψάχνουν τη
χαρά τους παραμένοντας προσκολλημένοι στο παρελθόν.
Μαύρα θεατρικά έργα: «Η Ευρυδίκη»
Νέα μαύρα θεατρικά έργα: «Αντιγόνη»
3. Λαμπρά θεατρικά έργα
Πρόκειται για έργα που αποκαλύπτουν τις σχέσεις των «λαμπρών» ανθρώπων
οι οποίοι ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνίες και οι οποίοι ζουν γελώντας
για να κρύψουν την υποκρισία τους ή τα ψέμματα τους: «Η Πρόσκληση στον πύργο».
4. Χολωμένα θεατρικά έργα
Πρόκειται για έργα μέσα από τα οποία ο δραματουργός προσπαθεί να εκθέσει
την άποψή του για συγκεκριμένες καταστάσεις καθώς γίνεται μερικές φορές
κυνικός με σατιρικό στυλ.
Χολωμένα θεατρικά έργα: «Το βαλς των ταυρομάχων»
Νέα χολωμένα θεατρικά έργα: «Η Ορχήστρα»
5. Μεταμφιεσμένα θεατρικά έργα
Πρόκειται για έργα που παρουσιάζουν τους πρωταγωνιστές να φορούν
διαφορετικά κοστούμια από εκείνα του ρόλου τους. Αυτά τα έργα θα
εντυπωσιάσουν το θεατρικό κοινό και θα αποτελέσουν το λόγο απονομής
βραβείων στον Ζαν Ανούιγ: «Μπέκετ ή Η τιμή του Θεού».
6. Μπαρόκ θεατρικά έργα
Πρόκειται για έργα όπου υπάρχει η αλλαγή στις πλοκές, το συναίσθημα, η παροδικότητα, η έλλειψη τονικότητας: «Μη ξυπνάτε τη κυρία».
7. Μυστικά θεατρικά έργα
Πρόκειται για έργα γεμάτα με μαγεία που μαρτυρούν το μυστικό των
πρωταγωνιστών ή αποκαλύπτουν, ίσως, τις βαθιές σκέψεις του δραματουργού:
«Το σενάριο».
8. Πλακατζίδικα θεατρικά έργα
Πρόκειται για έργα στα οποία το κωμικό στοιχείο είναι πολύ δυνατό και ικανό να δώσει στο κοινό όλα τα μηνύματα του Ζαν Ανούιγ : «Επεισόδιο από τη ζωή ενός συγγραφέα».
Ο δραματουργός συνεχίζει τη συγγραφή νέων θεατρικών έργων που
αποκαλύπτουν τον σκεπτικισμό και την ωριμότητα αυτού του ανθρώπου ως
αποτέλεσμα της σκληρής δουλειάς του. Το 1946, γράφει μια άλλη τραγωδία
καθώς βασίζεται ακόμα μια φορά στους Αρχαίους Έλληνες. Πρόκειται για τη «Μήδεια» που θα ανέβει στο θέατρο μερικά χρόνια μετά. Την επόμενη χρονιά, γράφει το πεντάπρακτο θεατρικό «Πρόσκληση στο θέατρο» το
οποίο θα παιχτεί την ίδια χρονιά στο θέατρο Théâtre de l’Atelier. Οι
θεατές, οι κριτικοί θεάτρου, οι δημοσιογράφοι εντυπωσιάζονται από τη
δημιουργικότητα αυτού του ανθρώπου που δεν εγκαταλείπει ποτέ τη συγγραφή
του.
Εντωμεταξύ, η προσωπική του ζωή πρόκειται να αλλάξει μετά τη συνάντησή του με τη κωμικό Νικόλ Λανσόν (1927-2007)
την οποία θα παντρευτεί. Η χρονιά 1950 θα έχει μεγάλη σημασία για τη
ζωή του δραματουργού σε προσωπικό και καλλιτεχνικό επίπεδο. Πρώτον, η
νέα σύντροφός του φέρνει στον κόσμο ένα κορίτσι που ονομάζεται Καρολίν και δεύτερον ο Ανούιγ παρουσιάζει το θεατρικό του έργο «Η επανάληψη ή ο τιμωρημένος έρωτας» στο
θέατρο Théâtre Marigny που θα τραβήξει την προσοχή του κοινού λόγω της
τεχνικής του. Το 1951, στρέφεται προς το πρωτοποριακό θέατρο (théâtre
d’avant-garde) προσπαθώντας να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό και πιο
μοντέρνο. Εξάλλου, ο όρος «avant-garde», που εμφανίστηκε το 19ο
αιώνα, χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που έχουν νέες ιδέες ή πειραματικές
ιδέες σχετικά με τη τέχνη, τη πολιτική, τη καθημερινή ζωή. Όσον αφορά
στο τομέα του θεάτρου, αυτός ο όρος χαρακτηρίζει το δημιουργό που δεν
υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες, δεν ακολουθεί τα στερεότυπα
αισθητικής του παρελθόντος, που μπορεί να μεταμορφώσει τα πάντα σε
τέχνη. Η απόφασή του δε τον εμποδίζει να συνεχίσει τη συγγραφή που δεν
ταιριάζει στο πρωτοποριακό θέατρο. Έτσι, το 1952, το θεατρικό του έργο
σε πέντε πράξεις «Το βαλς των ταυρομάχων», αφιερωμένο στο Γάλλο ποιητή και δραματουργό Ροζέρ Βιτρά (1899-1952) ανεβαίνει στο θέατρο Comédie des Champs-Élysées. Επιπλέον, την ίδια χρονιά, η πρώτη κόρη του Ζαν Ανούιγ, η Κατρίν, θα παντρευτεί το βοηθό σκηνοθέτη Αλάν Τεσλέ και γι’αυτό το λόγο μια ειδική παράσταση ανεβαίνει στο θέατρο Comédie des Champs-Élysées. Πρόκειται για το μονόπρακτο «Κικίλια ή το Σχολείο των πατεράδων» όπου η Κατρίν έχει το πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το 1953, το μονόπρακτο θεατρικό του έργο «Ο Κορυδαλλός» ανεβαίνει στο θέατρο Théâtre Montparnasse. Ο Ανούιγ επηρεάζεται από την ιστορία της νεαρής κοπέλας Ζαν ντ’Αρκ (1412-1431) που θεωρείται από το 19ο
αιώνα ως η «μητέρα του γαλλικού έθνους» και δημιουργεί τη δική του Ζαν
ντ’Αρκ, δηλαδή το κορυδαλλό που βρίσκεται στη Ρουέν για να πει «όχι»
στους κανόνες και τους ανθρώπους της Εκκλησίας. Παράλληλα, παίρνει την
απόφαση να παντρευτεί και ο γάμος του με τη Νικόλ Λανσόν γίνεται στην
Αγγλία καθώς περιμένουν το δεύτερο παιδί τους. Το 1955, ο Ζαν
και η Νικόλ αποκτούν το τρίτο τους παιδί. Επιπλέον, ένα νέο θεατρικό
έργο τεσσάρων πράξεων ανεβαίνει στο θέατρο Comédie des Champs-Élysées. Ο
Ανούιγ επηρεάζεται αυτή τη φορά από το έργο «Δον Ζουάν» του Μολιέρου (1622-1673) και ανεβάζει το έργο «Ornifle ou le Courant d’air». Το 1956, ο δραματουργός προσπαθεί να δείξει την κατάχρηση εξουσίας κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης (1789-1799) παρουσιάζοντας το έργο του «Καημένος Μπιτός ή το Δείπνο των κεφαλών» στο θέατρο Montparnasse-Gaston Baty. Αφού έλαβε το Βραβείο Ντομινίκ σκηνοθεσίας το 1956, ανεβάζει την ίδια χρονιά τρία ακόμα έργα για να μην απογοητεύσει το κοινό του. Ένα από αυτά ονομάζεται «Ο ερωτευμένος αντιδραστικός» εμπνεόμενος από το έργο «Μισάνθρωπος» του Μολιέρου. Φαίνεται ότι ο Ανούιγ επηρεάζεται πολύ από τη ζωή και τις δημιουργίες αυτού του μεγάλου κωμικού αφού σκηνοθετεί το 1960 το έργο «Ταρτούφος». Έπειτα, ανεβάζει το έργο «Μπέκετ ή Η τιμή του Θεού»
στο θέατρο Montparnasse-Gaston Baty και γνωρίζει μεγάλη επιτυχία
δεδομένου ότι οι παραστάσεις θα διαρκέσουν δύο χρόνια. Χάρη σε αυτό, θα
λάβει τρία βραβεία στη Νέα Υόρκη το 1961, ένα για το έργο, ένα για τα
κουστούμια και ένα για τα ντεκόρ. Την ίδια χρονιά, ο Ζαν Ανούιγ παρουσιάζει ακόμα ένα θεατρικό γεμάτο κουστούμια και ντεκόρ. Πρόκειται για το έργο «Η Σπηλιά» που είναι περισσότερο μια αποτυχία.
Μετά από αυτή την αποτυχία, ο Ζαν αποφασίζει να
σταματήσει τη συγγραφή νέων θεατρικών έργων. Έτσι, ασχολείται με τη
μετάφραση, τη διασκευή ή τη σκηνοθεσία θεατρικών έργων ξένων δημιουργών
όπως το έργο «Ριχάρδος ΙΙΙ» του Σαίξπηρ (1564-1616). Αλλά το θεατρικό κοινό δεν εντυπωσιάζεται και ο Ανούιγ
βάζει τέλος σε όλα αυτά. Το 1968, εντυπωσιάζει και πάλι το κοινό του
μέσω της νέας του συγγραφής. Συγκεκριμένα, όντας επηρεασμέος από το
Γάλλο ποιητή και μυθογράφο Λα Φονταίν (1621-1695), γράφει 47 μύθους με τον τίτλο «Απλούσατα τραγούδια» και
τα παρουσιάζει στο θέατρο Gaité-Montparnasse. Παρά το γεγονός ότι η
καριέρα του βρίσκεται στο απόγειό της, η προσωπική του ζωή είναι γεμάτη
με συζυγικά προβλήματα που οδηγούν στο χωρισμό του Ζαν από τη γυναίκα του Νικόλ. Ωστόσο, αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο στη συγγραφή του.
Το 1969, γίνεται ακόμα μια φορά πατέρας μετά τη γέννηση του γιου του Ανούκ από τη σχέση του με την Ούρσουλα Γουέτζελ. Ένα χρόνο αργότερα, ο Ανούιγ πρόκειται να αναστατώσει τη γαλλική κοινωνία. Ανεβάζει την κωμωδία τεσσάρων πράξεων που φέρει τον τίτλο «Τα χρυσόψαρα ή Ο πατέρας μου αυτός ο ήρωας»
στη θεατρική σκηνή Théâtre de l’Œuvre με σκοπό να παρουσιάσει τις
διαφορές μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων. Πρόκειται για το έργο που
θα γίνει ο λόγος απονομής στον Ανούιγ του βραβείου της δραματικής Κριτικής για τη καλύτερη γαλλική δημιουργία. Την ίδια χρονιά, ο Ζαν Ανούιγ τιμάται με το βραβείο Cino Del Duca
που είναι ένα γαλλικό διεθνές βραβείο και που απονέμεται κάθε χρόνο σε
μία μεγάλη προσωπικότητα των γραμμάτων ή των επιστημών ως ανταμοιβή για
τη δράση της. Έπειτα, του προτείνουν να μπει στη Γαλλική Ακαδημία αλλό ο
Ανούιγ δεν δέχεται. Ωστόσο, το 1971, τιμάται με το βραβείο Brigadier
που δίνεται σε μια προσωπικότητα του θεατρικού κόσμου. Έτσι, τιμάται
για τρία θεατρικά του έργα που έχουν ανακοινωθεί ότι θα ανέβουν στο
θέατρο. Ένα από αυτά είναι το έργο «Ήσουν τόσο ευγενικός όταν ήσουν μικρός» καθώς εμπνέεται από τη τραγωδία «Χοηφόροι» του Έλληνα τραγικού ποιητή Αισχύλου (526 π.Χ/456 π.Χ.).
Τα χρόνια που ακολουθούν θα είναι πολύ δημιουργικά για το δραματουργό
δεδομένου ότι θα ανεβάζει θεατρικά έργα σε δική του σκηνοθεσία ή άλλων.
Επιπλέον, καθώς επηρεάζεται από τον Έλληνα τραγικό ποιητή Σοφοκλή και
πιο συγκεκριμένα από την τραγωδία του «Οιδίπους Τύραννος», ο Ζαν Ανούιγ γράφει το θεατρικό έργο «Οιδίποδας ή ο κουτσός Βασιλιάς». Ο θάνατος της πρώτης του συντρόφου του, Μονέλ Βαλεντάν, το 1979, φέρει μεγάλη θλίψη στη ζωή του. Ωστόσο, το 1980, λαμβάνει το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου για το σύνολο του έργου του. Πρόκειται για το ετήσιο βραβείο που απονέμεται από τη Γαλλική Ακαδημία.
Το 1981, το θεατρικό κοινό θα παρακολουθήσει τη τελευταία παράσταση του Ζαν Ανούιγ δεδομένου ότι θα υποχρεωθεί να σταματήσει λόγω προβλημάτων υγείας. Συνεπώς, το έργο «Λε Νομπρίλ»
θα ανέβει στη σκηνή του Théâtre de l’Atelier και εκείνη τη χρονιά, ο
δραματουργός θα λάβει το Μεγάλο Βραβείο από τον Σύλλογο δραματικών
συγγραφέων και συνθετών που είναι ο αρχαιότερος γαλλικός σύλλογος
διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων. Μετά από μια καρδιακή κρίση, το
1983, αφήνει το Παρίσι και πηγαίνει με τη σύντροφό του Ούρσουλα στην
Ελβετία. Τρία χρόνια μετά, γράφει τα απομνημονεύματα της ζωής του στο
αυτοβιογραφικό του διήγημα «Η υποκόμισσα του Εριστάλ δεν έλαβε τη μηχανική της σκούπα» και το 1987, ξεκινά να γράφει το ημιτελές θεατρικό έργο «Τόμας Μορ ή Ο Ελεύθερος άνθρωπος»
που θα εκδοθεί μετά το θάνατό του. Κατά τη διάρκεια εκείνης της
χρονιάς, πρέπει να εισαχθεί στο νοσοκομείο της Λωζάννης για να κάνει
μετάγγιση. Τελικά αφήνει τη τελευταία του πνοή στις 3 Οκτωβρίου 1987.
Ο Ζαν Ανούιγ θεωρείται σήμερα ως ένας από τους
μεγαλύτερους δραματουργούς του 20ου αιώνα δεδομένου ότι τα θεατρικά του
έργα δεν είχαν συγκεκριμένο στυλ. Έγραφε με το ίδιο πάθος κωμωδίες ή
τραγωδίες προσπαθώντας να αποκαλύψει όλες του τις σκέψεις που
διαμόρφωναν το χαρακτήρα του. Αρκετά από τα έργα του έχουν γίνει
διασκευή για την τηλεόραση όπως «Ταξιδιώτης χωρίς αποσκευές» ή για τον κινηματογράφο όπως η ταινία αμερικάνικης και βρετανικής παραγωγής «Μπέκετ» που βασίζεται στο θεατρικό του «Μπέκετ ή Η τιμή του Θεού». Επιπλέον, βρίσκουμε πολλά από τα θεατρικά έργα του Ανούιγ που έχουν παρουσιαστεί ως όπερα όπως η «Αντιγόνη»
στην Αθήνα το 1999. Αλλά, πώς αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να επηρεάσει
άλλα καλλιτεχνικά είδη; Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι αυτή η επιρροή
προέρχεται από την αγάπη του Ζαν Ανούιγ
για τη θεατρική συγγραφή. Φαίνεται ότι έγραφε συνεχώς για να δείξει όλα
αυτά που ήθελε, όλα αυτά που κυριαρχούσαν στη ψυχή του ή στη σκέψη του.
Το δημιουργικό του πνεύμα ήταν αληθινό και έτσι, ακόμα και μετά το
θάνατό του, συνεχίζει να επηρεάζει τις άλλες μορφές τέχνης.
Εμείς θα μπορούσαμε να διαβάσουμε τα θεατρικά του έργα για να
καταλάβουμε τα κρυμμένα μηνύματα στις μικρές λέξεις και να ανακαλύψουμε
τη δύναμη να μην σταματάμε μπροστά σε κάθε δυσκολία. Ο Ζαν Ανούιγ απέδειξε ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Επομένως, αρκεί να το καταλάβουμε και εμείς!
La pièce théâtrale -Antigone-
Βιβλιοβούλιο: «Ζαν Ανούιγ Οιδίποδας» (04/10/2020)
Με αφορμή την παράσταση του θεατρικού έργου του Jean Anouilh, «Œdipe, ou le diable boiteux», στο Μουσείο Μπενάκη
(προβλήθηκε, λόγω των μέτρων, διαδικτυακά), από μαθητές του Λυκείου
Louise Michel (Bobigny, Παρίσι) και της Ελληνο-Γαλλικής Σχολής Jeanne
d'Arc, σε σκηνοθεσία της φιλολόγου-θεατρολόγου Ισμήνης Βλαβιανού
«Οιδίπους ή ο χωλός βασιλιάς» - Το έργο του Ζαν Ανούιγ από το Γαλλικό Λύκειο Louise Michel και την Ελληνογαλλική Σχολή μας, σε μία μόνο παράσταση, χωρίς θεατές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου