Η εικόνα της ντροπής και το παραμύθι ότι έφταιγε το άσυλο…
Είναι σπάνιο στην ελληνική πραγματικότητα ένα αποτρόπαιο περιστατικό με πολιτικά χαρακτηριστικά να αποδοκιμάζεται ομόφωνα από τον πολιτικό κόσμο. Ήταν τόση η δύναμη της εικόνας, με τον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου και την πινακίδα κρεμασμένη στο λαιμό του, που δεν την κατάλαβαν οι τραμπούκοι που την τράβηξαν και την έδωσαν στη δημοσιότητα νομίζοντας ότι εκπληρώνουν κάποιο «επαναστατικό» καθήκον τους, το οποίο συμβαδίζει με την «αναρχική» ιδεολογία τους.
Όχι, οι τύποι αυτοί δεν είναι φασίστες ούτε η πράξη τους παραπέμπει σε μεθόδους των ναζί. Είναι αμφίβολο αν γνωρίζουν κάτι από αυτά. Είναι, επίσης, αμφίβολο ότι γνωρίζουν πώς η μέθοδός τους παραπέμπει σε μεθόδους του αυταρχικού κράτους των δεκαετιών μετά τον πόλεμο(ναι, αυτού τους κράτους, που υποτίθεται ότι πολεμούν ως «αναρχικοί»…) με το γνωστό νόμο περί τεντιμποϊσμού.
Το πιθανότερο είναι ότι δεν τα γνωρίζουν αυτά διότι έχουν άχυρο στα κεφάλια τους και έδρασαν ως κοινοί τραμπούκοι. Διότι οι αγωνιστές δεν κάνουν τέτοια και προπάντων δεν πάνε 15 εναντίον ενός. Αυτά τα κάνουν δειλοί που διακατέχονται από τη νοοτροπία του κωλοπαιδισμού. Και δεν χρειάζεται, νομίζω, καμιά περαιτέρω εξήγηση επ’ αυτού.
Αλλά οι οιμωγές και τα μεγάλα λόγια της κυρίας Κεραμέως και του κ. Χρυσοχοίδη αλήθεια ποιο νόημα έχουν; Δεν είναι αυτοί που κοκορεύονταν ότι για την ανομία στα πανεπιστήμια έφταιγε το άσυλο; Το κατάργησαν το άσυλο και τους έμειναν οι μεγαλοστομίες. Το περιστατικό με τον πρύτανη αποδεικνύει ότι όλα αυτά ήταν πολιτικές μπούρδες. Και οι μπούρδες, ως γνωστόν, είναι για κατανάλωση, αλλά αποτέλεσμα δεν φέρνουν.
Το όποιο πρόβλημα στα πανεπιστήμια δεν θα το λύσουν τα περιστασιακά μπουκαρίσματα των ΜΑΤ. Τα ίδια τα ιδρύματα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη να περιφρουρούν το χώρο τους. Κάτι για «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα» είχε πει πριν από μερικά χρόνια ένας πρώην υπουργός Παιδείας (ΣΣ: Γαβρόγλου) αλλά λοιδορήθηκε. Όμως, αν υπήρχαν ισχυροί σύλλογοι διδασκόντων, που θα μπορούσαν να συνεργαστούν με τους αντίστοιχους των φοιτητών, ίσως τα αποτελέσματα να ήταν καλύτερα. Και να μην ευδοκιμούσαν τέτοια απεχθή φαινόμενα σαν το πρόσφατο με τους επαναστάτες της δεκάρας και τον πρύτανη.
Πάντως, τα μεγάλα λόγια των διωκτών του ασύλου αποδείχτηκαν λόγια του αέρα. Όπως και οι υποσχέσεις ότι μόλις θα το καταργούσαν όλα θα γίνονταν παιδική χαρά. Προφανώς, δεν έχουν ιδέα από την παλιά καλή συμβουλή: « Να υπόσχεσαι μόνο όσα μπορείς να πραγματοποιήσεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου