Φιλμ που σήμανε την αρχή της ανανέωσης του Βρετανικού κινηματογράφου, σκηνοθετημένο από τον Τζακ Κλέιτον και με την Σιμόν Σινιορέ στον πρωταγωνιστικό ρόλο για τον οποίο απέσπασε μάλιστα και το Όσκαρ καλύτερου γυναικείου ρόλου. Ένας γοητευτικός υπερφιλόδοξος λογιστής της εργατικής τάξης, έρχεται στο βιομηχανικό Γιορκσάιρ, αποφασισμένος να πετύχει. Στο δρόμο του θα συναντήσει τον έρωτα της ζωής του και το δίλημμα αγάπη ή καριέρα, θα ανακύψει κοφτερό και επίμονο. Σε μια εποχή που το ακραίο ερωτικό πάθος, η μικροαστική υποκρισία και οι ταξικές αντιπαλότητες παρέμειναν θέματα - ταμπού για τη χαρούμενη και γεμάτη ψευδαισθήσεις βρετανική κινηματογραφία, ο πρωτοεμφανιζόμενος Τζακ Κλέιτον εξαπέλυσε στα έκπληκτα και σοκαρισμένα βλέμματα των πουριτανών Βρετανών, την αλήθεια της κατάστασης χωρίς φτιασίδια και υπερβολές. Η ταινία αποτελεί κατά κάποιον τρόπο ένα μεταβατικό έργο ανάμεσα στη παραδοσιακή αγγλική δραματουργία και το νέο ανατρεπτικό ύφος της σχολής του free cinema, με διεισδυτική σκιαγράφηση της κοινωνικής ατμόσφαιρας στη βιομηχανική επαρχιακή Αγγλία, καλοδουλεμένο σενάριο και υπέροχες ερμηνείες απ'όλους.
Σύνοψη
Σε μια θλιβερή βρετανική εργατική περιοχή, ο Joe Lamptonείναι ένας απλός δημόσιος υπάλληλος στο δημαρχείο και έχει όνειρα να
κατακτήσει την νεαρή Susan Brown, κόρη του πλούσιου μεγαλοβιομήχανου της
περιοχής. Θα γραφτεί στη θεατρική ομάδα της πόλης που συμμετέχει και η
Susan θα γνωριστεί όμως και με την Alice Aisgill, μια ώριμη γυναίκα
γαλλικής καταγωγής. Στην πορεία θα έρθει πιο κοντά με τη Alice, η οποία
βιώνει ένα αποτυχημένο γάμο. Όταν καταφέρνει και συνδέεται με την Susan
τα πράματα θα περιπλακούν καθώς ο Joe δεν θα ξέρει τι να διαλέξει, τον
σαρκικό (και όχι μόνο) έρωτα με την Alice ή τα πλούτη της Susan.
ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
2 Βραβεία Όσκαρ (1960):- Α’ Γυναικείου Ρόλου (Simone Signoret)
- Σεναρίου (Neil Paterson)
- Καλύτερης Ταινίας (John Woolf, James Woolf)
- Α’ Ανδρικού Ρόλου (Laurence Harvey)
- Β’ Γυναικείου Ρόλου (Hermione Baddeley)
- Σκηνοθεσίας (Jack Clayton)
- Καλύτερης Βρετανικής Ταινίας
- Καλύτερης Ταινίας
- Καλύτερης Ξένης Ηθοποιού (Simone Signoret)
ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΚΥΝΙΣΜΟΣ «ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ»
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΡΤ-3Κλασικό ερωτικό δραμα του Tζακ Κλέιτον (Βρετανία, 1959, ασπρόμαυρη, 115′). Παίζουν: Λόρενς Χάρβεϊ, Σιμόν Σινιορέ, Χίδερ Σίαρς.
Ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου αναλύει το έργο:«Σε μια πόλη στην Αγγλία. Ο Τζο, ωραίος και στιλάτος, είναι ένας
λαϊκός τύπος που έχει βάλει στο στόχο την κόρη του αφεντικού του, τη
Σούζαν. Ερωτεύεται, όμως, με πάθος την Άλις, μια μεγαλύτερή του γυναίκα.
Ακολουθούν εντάσεις και διακυμάνσεις και ιδίως διλήμματα και εκβιασμοί.
Κορυφαίο αριστούργημα του ’50, που κατέκτησε πολλά βραβεία και
προτάθηκε για περισσότερα Όσκαρ απ’ όσα κέρδισε. Πάνω απ’ όλα, όμως,
μετράει το μαγικό, φιλμικό άγγιγμα. Με μια καταθλιπτική, ασπρόμαυρη
φωτογραφία, με ρόλους που συγκλονίζουν, έχουμε την οπτική ενός
μελοδράματος τονισμένου με έντονα ταξικά στοιχεία. Σε ανάλογα ιταλικά ή
ελληνικά μελοδράματα δεν είδαμε ποτέ άλλοτε την κοινωνική ιδεολογική
ματιά με την οποία ανατέμνεται η ψυχογραφία ενός μη συνειδητοποιημένου
οπορτουνιστή, που μπορεί να μην είναι κακός άνθρωπος, αλλά δρα
υπολογιστικά και παρασύρεται από τα γεγονότα. Το συνταραχτικό φινάλε
ξεφεύγει από το διδακτισμό και μετατρέπεται σε πικρή αυτογνωσία και
χρυσή παγίδα.
Όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτά, αν δεν είχαμε δύο κορυφαίους ρόλους και
την ευαίσθητη, ντελικάτη σκηνοθεσία του Κλέιτον, ανάλαφρη και σκληρή
ταυτόχρονα. Το μοντάζ οριοθετείται όχι τόσο από τη διαδοχή των γεγονότων
όσο από των ανατροπών τους. Ένα τυπικό τρίγωνο μετατρέπεται σε
ιδεολογικό μανιφέστο για τη σχέση φιλοδοξία, πλούτος, κατεστημένο,
κοινωνία της αφθονίας, ένταξη, διαχείριση, χρησιμοποίηση, αφασία. Ο Τζο
είναι ένας άνθρωπος της εποχής του, ένας τύπος που το συναίσθημά του
κυκλοφορεί ως μετοχή στις ελεύθερες αγορές. Η αφήγηση δανείζεται
στοιχεία από το νουάρ και κλιμακώνεται σε μια ασυνήθιστη ένταση,
επικίνδυνη. Είναι ουσιαστικά ένα οδοιπορικό προς τον κάθε λογής θάνατο,
συναισθηματικό, ερωτικό, της ανεξαρτησίας, της άποψης του ανθρωπισμού
και της αξιοπρέπειας. Μιλάμε, λοιπόν, σε τρίτο επίπεδο για ένα
αριστούργημα που θα μπορούσε να έχουν υπογράψει Βισκόντι και Λόουζι και
που σαφώς προσανατολίζεται πολιτικά.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου