«Σχεδία»: κυκλοφόρησε το τεύχος Νοεμβρίου με ...«στραβοτιμονιές»

Πηγή : viewtag.gr

9-11 λεπτά

---

Το καινούργιο τεύχος κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου

Κάνουμε στραβοτιμονιές στην πόλη, σώζουμε το φλερτ από το απόσπασμα, βιώνουμε την ευλογία του ξένου, απολαμβάνουμε το φως της απόλυτης αγάπης, κρατούμε το όραμα αθάνατο, σιδερώνουμε μαζί με τον Όργουελ, καταφεύγουμε σε μία κιβωτό από κοράλια.

Αυτά και άλλα πολλά μόνο στη «σχεδία» Νοεμβρίου 2019 (τεύχος #75). 

Έκαναν την εμφάνισή τους το Σεπτέμβριο του 2017 στην Καλιφόρνια και μέσα σε μόλις δύο χρόνια κατέκτησαν τον πλανήτη. Ωστόσο, τούτη η εμφάνισή τους στις ζωές μας κάθε άλλο παρά καθολικής αποδοχής έτυχε, ακόμη και μεταξύ της δεξαμενής ανθρώπων που είναι ένθερμοι υποστηρικτές των εναλλακτικών, πιο φιλικών προς το περιβάλλον, μορφών μετακίνησης.
 Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν υιοθετήσει τα πατίνια ως ένα ευέλικτο, οικονομικό μέσο μετακίνησης και, φυσικά, φιλικό προς το περιβάλλον, αλλά εξίσου σημαντική είναι η μερίδα ανθρώπων που τα θεωρούν έναν ακόμα πονοκέφαλο στην ήδη χαοτική κυκλοφοριακή ζωή της πόλης, αφού τα πρώτα προβλήματα από τη χρήση τους δεν άργησαν να φανούν: e-scooter που τα οδηγούν στα πεζοδρόμια, οδήγηση μετά από κατανάλωση αλκοόλ, κίνηση στην αντίθετη λωρίδα κυκλοφορίας, στάθμευση σε ακατάλληλα μέρη. Τελικά, τι έχει πάει λάθος και τι πρέπει να γίνει; Είναι το φάκελο των ηλεκτρικών πατινιών που ανοίγει η «σχεδία» σε ένα εκτενές της ρεπορτάζ με τίτλο «Στραβοτιμονιές στην πόλη».
«Το φλερτ στο απόσπασμα». Σε όλο και περισσότερες χώρες το «καμάκι» έχει πια ποινικοποιηθεί, πυροδοτώντας έναν ευρύ διάλογο για τα όρια στις έμφυλες σχέσεις, το τι συνιστά παρενόχληση, αλλά και τη γυναικεία αυτοδιάθεση. «Οι άνθρωποι, πλέον, είναι πιο εύκολα θιγόμενοι και λιγότερο αυθόρμητοι. Ο πουριτανισμός τονίζει την ανάγκη για προστασία. Ο νομοθέτης οφείλει να προστατεύσει τις γυναίκες. Ένα σφύριγμα, πλέον, μεταφράζεται διαφορετικά σε σχέση με το παρελθόν. Περιέχει το μήνυμα ότι ο άντρας σφυρίζει σε μια γυναίκα σαν να σφυρίζει σε ένα σκύλο, άρα είναι υποτιμητικό», σημειώνει ο κ. Ασκητή, πρόεδρος του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας. Την παράμετρο την εκπαίδευσης αναδεικνύει, από την πλευρά του, ο Ηλίας Γεροντόπουλος: «Ο μόνος τρόπος να μην έχεις παρενοχλήσεις στο δρόμο, είναι να μεγαλώσεις παιδιά που δεν θα θέλουν να παρενοχλήσουν. Να διαμορφώσεις γιους που θα ξέρουν ότι μαγκιά είναι να σέβονται κάθε γυναίκα, όπως την αδερφή τους. Φτιάξε μια κοινωνία μορφωμένων ανθρώπων, κι εκείνη θα πετάξει τέτοιες συμπεριφορές στα σκουπίδια από μόνη της».
«Η ευλογία του ξένου». Η μετανάστευση ούτε εισβολή είναι, ούτε πλήγη, ούτε κατάρα, μα απαραίτητη προϋπόθεση για την οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή, αλλά και την κατανόηση του κόσμου όλου. «Η παρουσία των μεταναστών στη χώρα μας τους στη χώρα μας είχε ως αποτέλεσμα μια αυξημένη ζήτηση που οδήγησε στη δημιουργία 100 έως και 125 χιλιάδων νέων θέσεων απασχόλησης, εκ των οποίων 85 με 100 χιλιάδες ήταν θέσεις απασχόλησης για έλληνες εργαζόμενους», φέρνει στην επιφάνεια ο κ. Σταύρος Ζωγραφάκης τη σύνδεση της μετανάστευσης με την οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας τις δεκαετίες του 1990 και του 2000. «Πολλές αναπτυγμένες χώρες καταπολεμούν την παράνομη μετανάστευση, διοχετεύοντας αυξημένους πόρους στον έλεγχο των συνόρων. Θα πρέπει, αντιθέτως, να διευκολύνουν τη νόμιμη μετανάστευση, να υιοθετήσουν διαδικασίες νομιμοποίησης. Μια μελέτη, μάλιστα, που είχε παραγγείλει ο δήμαρχος του Λονδίνου κατέληγε στο συμπέρασμα πως αν νομιμοποιούνταν οι περίπου 618.000 παράνομοι μετανάστες της Βρετανίας, το καθαρό όφελος για τη βρετανική οικονομία θα έφτανε τα τρία δισεκατομμύρια λίρες», υπογραμμίζει ο κ. Γκόλντιν, διευθυντής της Σχολής Μάρτιν του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

Από την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου στους δρόμους της πόλης.

«Το φως της απόλυτης αγάπης». Ένας διακεκριμένος ηθοποιός μιλάει στη «σχεδία» για τον Ιονέσκο, την ανάγκη αποδέσμευσης από την τεχνολογική εξάρτηση, την απουσία πνευματικότητας στον καιρό μας, τον πόνο που κρύβει η δημιουργία, καθώς και τη λυτρωτική καλλιέργεια της πίστης. «Η κατάθλιψη λένε ότι είναι το περίσσευμα αγάπης που δεν διοχετεύεται κάπου. Επομένως, για έναν άνθρωπο που δεν έχει βρει τον τρόπο να ισορροπεί τα πράγματα, η κατάθλιψη είναι μια φυσιολογική κατάσταση», σημειώνει, μεταξύ άλλων, στη «σχεδία» ο Άρης Σερβετάλης.
«Σιδερώνοντας με τον Όργουελ». Μια σπουδαία καναδή συγγραφέας, άρτι βραβευθείσα με το Booker, περιγράφει τη διαδρομή της από τους διαγωνισμούς οικοκυρικών στις σελίδες των μυθιστορημάτων, αλλά και το όνειρό της για ένα ταξίδι στην Αρκτική. «Αυτό που μου δίνει ζωντάνια κάθε πρωί είναι να προσβλέπω σε αυτά που θα φέρει το μέλλον. Περνάμε πολύ χρόνο αναπολώντας το παρελθόν», λέει στη συνέντευξή της η 80χρονη πια Μάργκαρετ Άτγουντ.
«Το όραμα είναι αθάνατο». Ένας ακατάβλητος σκηνοθέτης μάς ταξιδεύει σε μια ταινία στο χαρτί, εξηγεί γιατί τα δέκα πρώτα χρόνια της ζωής του δεν τα ξέχασε ποτέ, αλλά και γιατί παραμένει κομμουνιστής, παρά τη μετατροπή του οράματος σε τραγωδία. «Ένα από τα πιο δημιουργικά πράγματα που μπορεί να ενσπείρει κάποιος σε ένα νέο παιδί είναι το σαράκι της αμφιβολίας. Αυτό είναι η βάση της δημιουργικής σκέψης, αγγίζει τα όρια της φιλοσοφίας», τονίζει, ανάμεσα σε άλλα, στη συνέντευξή του στη «σχεδία» ο Φώτος Λαμπρινός.
«Μία κιβωτός από κοράλια». Η δημιουργία πλωτών πόλεων προτάσσεται ως σανίδα σωτηρίας για τους κατοίκους των νησιών του Ειρηνικού, τα πρώτα που θα εξαφανιστούν από την άνοδο της στάθμης των ωκεανών. Η βασική μονάδα αυτών των «συναρμολογούμενων» πόλεων θα είναι το «χωριό», μια πλωτή πλατφόρμα 15 στρεμμάτων που θα φιλοξενεί επταώροφα κτίρια τα οποία θα μπορούν να στεγάσουν 300 κατοίκους.
«Ο αγώνας που έγινε λατρεία». Η χαρά του τρεξίματος, κάποιες φορές, μπορεί να μετριαστεί από συμπεριφορές και σχόλια, ειδικά αν είσαι γυναίκα. Η απάντηση είναι να συνεχίζουμε ακάθεκτοι στις διαδρομές μας. Μια έρευνα που είχε γίνει στις ΗΠΑ κατέδειξε ότι το 43% των γυναικών που κάνουν τζόγκινγκ παρενοχλείται «συχνά» ή «πάντα». Ετησίως, μετακινούνται εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη προκειμένου να σταθούν στην αφετηρία του αγωνίσματος των 42.195 μέτρων, είτε πρόκειται για τον Μαραθώνιο του Κιλιμάντζαρο είτε της Βοστώνης. Έτσι θα συμβεί και στην Αθήνα, βεβαίως, όπου την Κυριακή 10 Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί ο Αυθεντικός Μαραθώνιος. Στους χιλιάδες δρομείς που θα βρεθούν στον Μαραθώνα εκείνο το κυριακάτικο πρωινό, θα βρίσκονται και 284 δρομείς της «σχεδίας». Τόσοι είναι οι φίλοι που έχουν δηλώσει συμμετοχή και θα τρέξουν με το αναμνηστικό μπλουζάκι του ελληνικού περιοδικού δρόμου. Πρόκειται για ρεκόρ συμμετοχών για την «ομάδα ειδικών αποστολών» της «σχεδίας», που φέτος συμπληρώνει 12 χρόνια ζωής.
Ακόμη, μέσα από την ιστορία μιας μικρής αγγελίας, μαθαίνουμε να φτιάχνουμε ψηφιδωτά. Ο Χρήστος Αλεφάντης, στα «Λόγια της πλώρης», περιγράφει τη διαδρομή μιας ζαργάνας με το τιμόνι στο χέρι, ενώ οι Δημήτρης Αναγνώστου και Μαίρη Μανέλη διηγούνται την κοινή του πορεία από τις αθηναϊκές σχολές σχολές χορού ώς τη Νάξο. Οι φακοί του Κωστή Μπακόπουλου και του Χρήστου Παπαχρήστου καταγράφουν απογευματινά και πρωινά στιγμιότυπα της πόλης. Κλείνουμε τραπέζι σε ένα μαγέρικο της Καλλιθέας που ξαναπήρε ζωή από μία οικογένεια που έφερε στην πρωτεύουσα γεύσεις και μυρωδιές της Ευρυτανίας, ενώ δοκιμάζουμε βαρένικι από μία Ουκρανή που εγκατέλειψε τη Λβιβ με σκοπό να μαζέψει χρήματα για να σπουδάσει δημοσιογραφία στον τόπο της. Ένα όνειρο που έμελλε, τελικά, να πραγματοποιήσει στην Ελλάδα. Παράλληλα, κάνουμε νέες εγγραφές στο «Ημερολόγιο» της «σχεδίας». Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #75 της «σχεδίας» (Νοέμβριος 2019), που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2019.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (4,00€), το 62,5% (δηλαδή τα 2,50€) αφορούν απευθείας τον ίδιο τον πωλητή, εκ των οποίων τα 1,52€ ως απευθείας καθαρό έσοδο.
«Πάνω από 100 εφημερίδες δρόμου, 34 χώρες, 5 ήπειροι, 24 γλώσσες, 9.300 άστεγοι πωλητές κάθε μέρα, 21.000 άστεγοι πωλητές κάθε χρόνο, 2.000 εθελοντές, 5.000.000 αναγνώστες, 20.000.000 πωλήσεις για το 2017, που σημαίνει 2.300.000€ έσοδα μηνιαίως και 27.000.000€ ετησίως έσοδα για τους πωλητές παγκοσμίως και, συνάμα, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.insp.ngo).
ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς να μην ξεχνάτε να την παίρνετε

Ραλίτσα Μπουρουτζή, 43 ετών

— «Η Εθνική Αστέγων ήταν ένας ακόμη λόγος να έρθω στο περιοδικό. Συμμετείχα και στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων στο Όσλο. Η πολυπολιτισμικότητα και το γεγονός ότι όσοι ήμασταν εκεί είχαμε κοινά προβλήματα μού έκαναν καλό».

Γεννήθηκα στη Σόφια και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Η μητέρα μου κατάγεται από τη Βουλγαρία, έχει σπουδάσει κεραμική τέχνη και έχει εργαστεί ως κεραμοποιός. Ο πατέρας μου ήταν από τον Έβρο και εργαζόταν ως ηλεκτροσυγκολλητής. 

Η οικογένειά μου ήρθε στην Ελλάδα όταν εγώ ήμουν πολύ μικρή. Πριν ακόμα ξεκινήσω το σχολείο. Δεν έχω ουσιαστικά μνήμες από τη Βουλγαρία, ενώ μιλάω ελάχιστα τη γλώσσα.

Τον πατέρα μου τον έχασα όταν ήμουν 19 ετών. Είχε ταλαιπωρηθεί πολύ η υγεία του, εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχε. 

Έχω έναν γιο 13 ετών. Εκείνος έχει σχέσεις με τον πατέρα του, αλλά εγώ δεν επικοινωνώ πια με τον πρώην σύζυγό μου. Εξ αρχής ο γάμος μας δεν ήταν καλός. Δεν υπήρξε κάποιο θέμα κακοποίησης, απλώς ήταν από τους γάμους εκείνους που δεν είχαν καλούς οιωνούς. Έμεινα μαζί του γιατί το παιδί μου ήταν πρόωρο και έπρεπε να καλύψω τις δικές του ανάγκες. Μετά από οκτώ χρόνια έγγαμου βίου, πήρα την απόφαση να βγω στην αγορά εργασίας. Μόλις στάθηκα στα πόδια μου, πήρα διαζύγιο. Η δικαστική διαμάχη ήταν δύσκολη.  «Φάγαμε» στην κυριολεξία τα λεφτά μας στα δικαστήρια. Βγήκαν άσχημα πράγματα στη φόρα και δεν το περίμενα.

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν περίεργα. Οι περισσότεροι συμμαθητές μου με απέφευγαν. Ένιωθα συνεχώς ότι δεν με αποδέχονταν. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί. Σταδιακά, λοιπόν, άρχισα να απομονώνομαι. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι έχω κάποιο πρόβλημα. Οι λιγοστές φιλίες που είχα δεν άντεξαν στο χρόνο. Ουσιαστικά, απέκτησα μία φίλη με την οποία είχαμε μέχρι πρόσφατα επικοινωνία. Αν και έχω έναν αδερφό, λόγω της διαφοράς ηλικίας που έχουμε (είναι οκτώ χρόνια μεγαλύτερος), δεν κάναμε και δεν κάνουμε παρέα. 

 

Ακόμα και στις αθλητικές δραστηριότητες που συμμετείχα ως παιδί, ήμουν κάπως παραγκωνισμένη. Η μητέρα μου με είχε γράψει σε μαθήματα ενόργανης γυμναστικής και πινγκ πονγκ και στο κολυμβητήριο, αλλά  ένιωθα  πως το ενδιαφέρον των προπονητών ήταν περισσότερο στραμμένο σε άλλα παιδιά.

 

Το να σπουδάσω ποτέ δεν με ενδιέφερε. Έχω ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο σπουδών σε ΤΕΕ στον τομέα της Οικονομίας και της Διοίκησης. Τελείωσα και μια σχολή κομμωτικής, αλλά όταν βγήκα στην αγορά εργασίας κατάλαβα ότι το επάγγελμα αυτό δεν μου ταίριαζε καθόλου. Εργάστηκα για δύο χρόνια και σταμάτησα. Η δουλειά αυτή θέλει να ασχοληθείς πολύ με τη ζωή του πελάτη, και εγώ δεν είμαι τόσο επικοινωνιακή.  Έχω αλλάξει αρκετές δουλειές. Έχω εργαστεί ως καθαρίστρια, ως πωλήτρια σε ζαχαροπλαστείο, έχω μοιράσει φυλλάδια, έχω κάνει ντελίβερι με μηχανάκι. Τη «σχεδία» τη γνώρισα από τη μαμά μιας συμμαθήτριας του γιου μου. Έψαχνε για δουλειά και μόλις είχε ξεκινήσει να εργάζεται στο περιοδικό. Εγώ εκείνη την περίοδο εργαζόμουν. Η ιδέα μου φάνηκε πολύ ωραία. Το περιοδικό αυτό πρόσφερε ελπίδα σε ανθρώπους που η κοινωνία είχε αποκλείσει.

Τελικά, τέσσερα χρόνια μετά, ξεκίνησα και εγώ να δουλεύω στη «σχεδία». Στη διάρκεια της καλοκαιρινής σεζόν εργαζόμουν σε τουριστικές επιχειρήσεις, αλλά το χειμώνα δεν είχα κανένα εισόδημα, πέρα από ένα επίδομα. Προσπάθησα πολύ να στεριώσω κάπου. Αλλά άλλος δεν πλήρωνε, άλλος δεν τηρούσε τη συμφωνία μας, υπήρχαν άσχημες συμπεριφορές από συναδέλφους. Άλλαζα συχνά δουλειά, ώσπου πήρα την απόφαση να επισκεφτώ τα γραφεία της «σχεδίας» στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησα το Μάρτιο και, πραγματικά, δεν αλλάζω αυτήν τη δουλειά με καμία. Αυτή η δουλειά μού ταιριάζει. 

 

Την πρώτη μέρα είχα φοβερή αμηχανία. Αναρωτιόμουν τι να πω. Πώς να εκτεθώ στον κόσμο. Αυτό το αίσθημα, όμως, κράτησε μισή ωρίτσα. Μετά τα πράγματα κύλησαν καλά.

Μου αρέσει ο τρόπος που μας αντιμετωπίζει ο κόσμος, τα λόγια που μας λένε, τα χαμόγελα που μας δίνουν. Οι άνθρωποι που με πλησιάζουν δεν νιώθω ότι με βλέπουν ανταγωνιστικά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η επικοινωνία μαζί τους μου αρέσει. Πολλές φορές έχουν έρθει μαθητές να πάρουν το περιοδικό. Μάλιστα, έχει τύχει να μην έχει ένας όλο το ποσό και να βάζουν ο καθένας από λίγα χρήματα για να το αγοράσουν.

Διαβάζω πάντα την ιστορία του πωλητή στην τελευταία σελίδα. Νιώθω κοντά με αυτούς τους ανθρώπους. Νιώθω ότι βιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις. Το αίσθημα αυτό, ότι ανήκω κάπου, ότι δεν είμαι μόνη μού προσφέρει ηρεμία.

Ευχαριστώ τη «σχεδία» και τον κόσμο που άνοιξαν την αγκαλιά τους και με δέχτηκαν. Νιώθω ότι μέσα από τη δουλειά αυτή έχω αλλάξει. Έχει αλλάξει η ψυχολογία μου. Έχω τη διάθεση να σηκωθώ να πάω στα γραφεία, να πάρω τεύχη, να βγω στο δρόμο. Απέκτησα αυτοπεποίθηση.

 

Τώρα, αυτό που θέλω είναι η σταθερότητα σε μια δουλειά. Θα ήταν ωραία να ξαναφτιάξω και τη ζωή μου, να κάνω φίλους, να βγω μια βόλτα, αλλά είμαι κλειστός άνθρωπος και δύσκολα δένομαι με κόσμο.