«Όταν τύχει να σκαρώσω μερικούς στίχους που θεωρώ ότι έχουν κάτι να πουν, τότε αισθάνομαι μεγάλη ευχαρίστηση. Νοιώθω το κλασικό για τον οποιουδήποτε γραφιά: «Αν αυτό που γράφεις αρέσει εσένα, τότε 100% θ’ αρέσει (και) στον αναγνώστη». Στη συνέχεια, και ενώ κοντεύει μεσημέρι, λέω στον εαυτό μου «Γιώργη αξίζεις τώρα ένα τσιπουράκι, ή ένα ποτάκι» και πετάγομαι στο κοντινό μου «Café Roet» στην Πλατεία Βικτωρίας, που με περιμένει η παρέα. Ετσι κυλάει η ζωή μου, καθημερινά, με μερικούς πιστούς φίλους, μακριά από τα ιντερνέτ και τα κινητά τηλέφωνα με τις «μεγάλες δυνατότητες» κλπ. Δεν μου χρειάζονται. Ούτε οι πολιτικές συζητήσεις με συγκινούν, ειδικά οι κάλπικες αντιπαραθέσεις, δεν αξίζουν θα έλεγα όσο το ποδόσφαιρο που αποτελεί μόνιμο θέμα κουβέντας με τους φίλους – όλοι μας ποδοσφαιρόφιλοι».
Μιλάει ο ποιητής Γιώργος Μαρκόπουλος (γεν. το 1951 στη Μεσσήνη της Μεσσηνίας), λάτρης της ΑΕΚ και της κάθε ωραίας προσπάθειας αυτού του συλλόγου, που έμαθε να αγαπάει από πιτσιρίκος.
«Θα έλεγα πως η ΑΕΚ αποτελεί οικογενειακή παράδοση. Ηταν ο ΑΕΚτζής πατέρας που μας πήρε ένα απόγευμα με τον αδελφό μου και πήγαμε στο γήπεδο της μικρής μας πόλης. Εκεί θα έδινε φιλικό η τοπική ομάδα του Πάμισσου με την ΑΕΚ. Μαγεύτηκα και ένοιωσα τα μετέπειτα χρόνια ως και σήμερα αυτό που λέει ο λαός…λαϊκά αλλά πολύ σοφά: ‘η πρώτη αγάπη δεν λησμονιέται’».
Ο Γιώργος Μαρκόπουλος, από τους σπουδαίους ποιητές της γενιάς του’ 70, γράφοντας το 1985 την «Ωδή στον παίκτη της ΑΕΚ και της Εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου», εισήλθε στην μικρή λίστα των ποιητών οι οποίοι αγάπησαν το ποδόσφαιρο και συχνά αφιέρωσαν την τέχνη τους στο δημοφιλέστερο ομαδικό άθλημα του πλανήτη. Μια λίστα που οι μελετητές, θεωρούν πως έχει για «πρόεδρο» τον Μανώλη Αναγνωστάκη και «αντιπροέδρους» τόσο τον Γιώργο Μαρκόπουλο, όσο και τον Νάσο Βαγενά (επίσης εξαίρετο ποιητή της ίδιας γενιάς). Ο υπογράφων, βρισκόταν στο ακροατήριο σε δύο πολιτιστικές εκδηλώσεις με καλεσμένο –μεταξύ άλλων- τον Γιώργο Μαρκόπουλο μέσα σε διάστημα λίγων μηνών. Την πρώτη σε συγκέντρωση σε πατάρι βιβλιοπωλείου, προς τιμήν του ποιητή, από την Λέσχη Πολιτισμού και Ισστορίας της ΑΕΚ» και την δεύτερη, πρόσφατα, στην αίθουσα εκδηλώσεωνν του Δήμου Καισαριανής, σε τιμητική εκδήλωση των βετεράνων ποδοσφαιριστών του Εθνικού Αστέρα, για αλλοδαπό ποιητή. Και τις δύο φορές, ο Μαρκόπουλος ανέβηκε στο βήμα για να διαβάσει με φωνή ζωηρή –αν και πρόκειται για άνθρωπο χαμηλών τόνων- το ποίημά του για τον Χρήστο Αρδίζογλου. Ο βετεράνος ποδοσφαιριστής, και στις δύο εκδηλώσεις βρισκόταν εκεί συγκινημένος για την μέγιστη τιμή, δείχνοντας προς τον ποιητή μια ειλικρινή φιλία και αγάπη στο έργο του.
«(…) Θα υμνήσω και εγώ με τη φτωχή την πένα μου
Τον ιδιόρρυθμο πλην όμως φιλότιμο χαρακτήρα
Του παίκτου της ΑΕΚ και της Εθνικής Χρήστου Αρδίζογλου.
Θα υμνήσω. Γιατί το παιδί αυτό
Από τις ταπεινές τις γειτονιές του Περισσού προερχόμενο,
Της Ριζουπόλεως και της Σαφράμπολης,
Ήταν το μόνο από πολλούς άλλους
Που παρά την υπεροψία της νεότητάς του
Εκράτησεν ενός λεπτού στα μυστικά σιγή
Για όσους βετεράνους δεν επέτυχαν το γκολ σε κρίσιμη στιγμή
Απορρίπτοντας έτσι ακόμη και τον θάνατο
Μια και αγνόησε όλους αυτούς τους αθλητές
Που τώρα βρίσκονται στο χώμα.
Θα υμνήσω
Γιατί το παιδί αυτό κατεβαίνοντας
Από τους καλύτερους αέρηδες
Ηταν το μόνο που πάντα με εύστροφες κινήσεις
Επετύγχανε την εκπόρθηση της αντίπαλης εστίας
Σε ξένα γήπεδα προπάντων
Κάνοντας έτσι να ακουστεί ανά την υφήλιο
Το όνομα της μικρής πατρίδας μας
Ενώ συνάμα εχάριζε, λέγω εχάριζε,
Με την πράξη του αυτή
Μια ολοφώτεινη νύχτα Χριστουγέννων
Στους άστεγους της Πλατείας Ομονοίας.
Ω, δεν ημπορώ να φανταστώ το γήρας
Στα αλογίσια πόδια του παίκτου Χρήστου Αρδίζογλου.
Δεν ημπορώ να φανταστώ την ώρα
Που τα παπούτσια του θε να κρεμάσει θα φύγει από τα γήπεδα
Θα σταδιοδρομήσει ως επιχειρηματίας ή χωροφύλαξ έστω
Και θα βρεθεί υπό μετάθεσιν στην Αταλάντη
Στην Αταλάντη και πάλι λέγω
Όπου το παιδί του, μη γνωρίζοντας από γήπεδα, «αστέγους»
Φιστίκια – αστέρια στα πανέρια των μικρών του σινεμά
Θα γράφει στις εκθέσεις του
«Ο πατέρας μου εγεννήθη εις την Αθήνα.
Ήλθε εδώ λόγω της φύσης της δουλειάς του
Όπου μεγάλωσα κι’ εγώ».
Τιμή και δόξα στον παίκτη Χρήστο Αρδίζογλου,
Που θα σηκώσει για άλλη μια φορά τελεσίδικα πια
Όπως οι τρελοί τους επιτάφιους των νεκροταφείων
Την ασήκωτη μοναξιά μας και θα φύγει.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 16.11.2019
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου