Η μεγαλο-αριστερά και το ταπεινό βλέμμα -
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ
Πηγή: Αυγή (Κυριακάτικη έκδοση)
4-5 λεπτά
Σε όλες τις περιόδους χρεοκοπίας και κοινωνικής κρίσης έχουμε συντηρητική αναδίπλωση του κόσμου. Το αυταρχικό μοντέλο παιδείας, εθνικιστικής απλούστευσης και θρησκοληπτικής έξαρσης που βασάνισε τη νεολαία για πάνω από τριάντα χρόνια (περίοδο 1945 – 1975) δεν βασιζόταν μόνο στις επιλογές της τότε πολυεπίπεδης Δεξιάς που ήθελε την εξαφάνιση της Αριστεράς αλλά βασιζόταν και στο εύφορο, πολιτιστικά, έδαφος του «κοιτάζω τη δουλειά μου» πολίτη. Του πολίτη που είδε «τι έπαθε ο γείτονας που ήταν κομμουνιστής» και διδάχθηκε.
Περιοδικά σχολικής κατήχησης συνδύαζαν την εθνικιστική μεγαλομανία με έναν απίστευτο πουριτανισμό και επιδερμικό «θρησκευτισμό». Φράξιες θρησκόληπτων αντικομμουνιστών ανταγωνίζονταν στην επιρροή και στρατολόγηση των μαθητών. Η συνδρομή στα περιοδικά, όπως επίσης και η ένταξη στους εγκεκριμένους και «ηθικούς» συλλόγους, σε ελεγχόμενα «χωροφυλακίστικα» αθλητικά σωματεία κ.λπ. ήταν για τους μαθητές και μια μορφή δηλώσεως νομιμοφροσύνης. Οι μηχανισμοί αυτοί αποτελούσαν το καθεστωτικό αρχείο ελέγχου όχι μόνο των νέων αλλά και των οικογενειών τους. Τα δημοκρατικά διαλείμματα του «Κέντρου» δεν μπορούσαν να ανατρέψουν τους εδραιωμένους ελεγκτικούς μηχανισμούς της τότε σκληρής Δεξιάς.
Έχω γράψει πολλά κείμενα με θέμα τη συντηρητική αναδίπλωση του πολιτικού κοινού, που με τη σειρά της μετακινεί και τα κόμματα σε συντηρητικότερες θέσεις. Η μετατόπιση σήμερα έχει μεν ως σημείο αναφοράς το προσφυγικό, αλλά ουσιαστικά θεμελιώνεται στην εσωτερίκευση της οικονομικής κατάπτωσης από τον διαψευσμένο, ανασφαλή και γι’ αυτό αυτοσυντηρητικό, ανταγωνιστικό, αντισυλλογικό πολίτη.
Οι πολιτικές «νόμου και τάξης» δεν οφείλονται μόνο στην κυβερνητική προσπάθεια αλλαγής ατζέντας, λόγω διαχειριστικής ανικανότητας, στο προσφυγικό. Αποτελεί στρατηγική επιλογή μιας εκτεταμένης φράξιας μέσα στη Νέα Δημοκρατία, που επενδύει στο «ορμπανικό» κοινό, θεωρώντας το ως βιώσιμο και αναπτύξιμο. Το κοινό αυτό φαντασιώνεται επικές νίκες κατά των εχθρών (είναι ζωτικής σημασίας για την αυτοσήμανσή του η κατασκευή εχθρών, άρα είναι πλήρης η αδυναμία του, να εκλογικεύσει).
Το συγκεκριμένο κοινό δεν κατοικεί μόνο σε ένα κόμμα αλλά αποτελεί και ένα είδος πολιτικού κλίματος. Κατασκευάζει ρέπλικες «πατριωτισμού» οδηγείται αναπόδραστα σε ένα μυστικισμό (αφού δεν του βγαίνει με την λογική το νικητήριο έπος, θα του βγει με τη μυστικιστική αναγωγή, το «ξανθό γένος», τα «υπερόπλα» που δεν μας αφήνουν να τα κυκλοφορήσουμε, μεγαλοκρατισμό και χαμένες πατρίδες – ήτοι καρκινώδη εγωισμό) κ.λπ. Ο κομπογιαννίτης πολιτικός κολακεύει αυτό το κοινό. Είναι λάθος όμως να θεωρούμε ότι το «νόμος και τάξη» απευθύνεται μόνο στους ψωνισμένους που θέλουν επίφαση πειθαρχίας και βίας (αφού οι ίδιοι, προηγουμένως, ξεσκίστηκαν στο βερεσέ καταναλωτικό όργιο).
Υπάρχει και ένας πολίτης που έχει πάρει δάνειο 18.000 ευρώ για να εξασφαλίσει τα ενοίκια πέντε χρόνων σπουδών του παιδιού του. Από τον πενιχρό μισθό του εξοικονομεί τα προς το ζην της οικογένειας και του παιδιού που σπουδάζει, αλλά και τη δόση του δανείου. Είναι αλυσοδεμένος και επείγεται να τελειώσει το παιδί στους εξήντα μήνες ακριβώς.
Υπάρχει η ηλικιωμένη που νιώθει οικονομική ανασφάλεια, φοβάται την διάσπαρτη μικροπαραβατικότητα και χρειάζεται στήριξη. Άπειρες κατηγορίες πολιτών, όχι ιδεολογικά συντηρητικών, που όμως θέλουν ευνομία, ησυχία, ρυθμισμένη καθημερινότητα.
Σ αυτούς τους αόρατους πολίτες, απαντάμε με τους δικούς μας πολιτικούς και πολιτιστικούς όρους ή δεν μας το επιτρέπει η μεγαλο-αριστεροσύνη μας; Ερωτήματα στο πλάι της μεγάλης επετείου και των σφετερισμών της.
Πηγή: Αυγή (Κυριακάτικη έκδοση)
4-5 λεπτά
Σε όλες τις περιόδους χρεοκοπίας και κοινωνικής κρίσης έχουμε συντηρητική αναδίπλωση του κόσμου. Το αυταρχικό μοντέλο παιδείας, εθνικιστικής απλούστευσης και θρησκοληπτικής έξαρσης που βασάνισε τη νεολαία για πάνω από τριάντα χρόνια (περίοδο 1945 – 1975) δεν βασιζόταν μόνο στις επιλογές της τότε πολυεπίπεδης Δεξιάς που ήθελε την εξαφάνιση της Αριστεράς αλλά βασιζόταν και στο εύφορο, πολιτιστικά, έδαφος του «κοιτάζω τη δουλειά μου» πολίτη. Του πολίτη που είδε «τι έπαθε ο γείτονας που ήταν κομμουνιστής» και διδάχθηκε.
Περιοδικά σχολικής κατήχησης συνδύαζαν την εθνικιστική μεγαλομανία με έναν απίστευτο πουριτανισμό και επιδερμικό «θρησκευτισμό». Φράξιες θρησκόληπτων αντικομμουνιστών ανταγωνίζονταν στην επιρροή και στρατολόγηση των μαθητών. Η συνδρομή στα περιοδικά, όπως επίσης και η ένταξη στους εγκεκριμένους και «ηθικούς» συλλόγους, σε ελεγχόμενα «χωροφυλακίστικα» αθλητικά σωματεία κ.λπ. ήταν για τους μαθητές και μια μορφή δηλώσεως νομιμοφροσύνης. Οι μηχανισμοί αυτοί αποτελούσαν το καθεστωτικό αρχείο ελέγχου όχι μόνο των νέων αλλά και των οικογενειών τους. Τα δημοκρατικά διαλείμματα του «Κέντρου» δεν μπορούσαν να ανατρέψουν τους εδραιωμένους ελεγκτικούς μηχανισμούς της τότε σκληρής Δεξιάς.
Έχω γράψει πολλά κείμενα με θέμα τη συντηρητική αναδίπλωση του πολιτικού κοινού, που με τη σειρά της μετακινεί και τα κόμματα σε συντηρητικότερες θέσεις. Η μετατόπιση σήμερα έχει μεν ως σημείο αναφοράς το προσφυγικό, αλλά ουσιαστικά θεμελιώνεται στην εσωτερίκευση της οικονομικής κατάπτωσης από τον διαψευσμένο, ανασφαλή και γι’ αυτό αυτοσυντηρητικό, ανταγωνιστικό, αντισυλλογικό πολίτη.
Οι πολιτικές «νόμου και τάξης» δεν οφείλονται μόνο στην κυβερνητική προσπάθεια αλλαγής ατζέντας, λόγω διαχειριστικής ανικανότητας, στο προσφυγικό. Αποτελεί στρατηγική επιλογή μιας εκτεταμένης φράξιας μέσα στη Νέα Δημοκρατία, που επενδύει στο «ορμπανικό» κοινό, θεωρώντας το ως βιώσιμο και αναπτύξιμο. Το κοινό αυτό φαντασιώνεται επικές νίκες κατά των εχθρών (είναι ζωτικής σημασίας για την αυτοσήμανσή του η κατασκευή εχθρών, άρα είναι πλήρης η αδυναμία του, να εκλογικεύσει).
Το συγκεκριμένο κοινό δεν κατοικεί μόνο σε ένα κόμμα αλλά αποτελεί και ένα είδος πολιτικού κλίματος. Κατασκευάζει ρέπλικες «πατριωτισμού» οδηγείται αναπόδραστα σε ένα μυστικισμό (αφού δεν του βγαίνει με την λογική το νικητήριο έπος, θα του βγει με τη μυστικιστική αναγωγή, το «ξανθό γένος», τα «υπερόπλα» που δεν μας αφήνουν να τα κυκλοφορήσουμε, μεγαλοκρατισμό και χαμένες πατρίδες – ήτοι καρκινώδη εγωισμό) κ.λπ. Ο κομπογιαννίτης πολιτικός κολακεύει αυτό το κοινό. Είναι λάθος όμως να θεωρούμε ότι το «νόμος και τάξη» απευθύνεται μόνο στους ψωνισμένους που θέλουν επίφαση πειθαρχίας και βίας (αφού οι ίδιοι, προηγουμένως, ξεσκίστηκαν στο βερεσέ καταναλωτικό όργιο).
Υπάρχει και ένας πολίτης που έχει πάρει δάνειο 18.000 ευρώ για να εξασφαλίσει τα ενοίκια πέντε χρόνων σπουδών του παιδιού του. Από τον πενιχρό μισθό του εξοικονομεί τα προς το ζην της οικογένειας και του παιδιού που σπουδάζει, αλλά και τη δόση του δανείου. Είναι αλυσοδεμένος και επείγεται να τελειώσει το παιδί στους εξήντα μήνες ακριβώς.
Υπάρχει η ηλικιωμένη που νιώθει οικονομική ανασφάλεια, φοβάται την διάσπαρτη μικροπαραβατικότητα και χρειάζεται στήριξη. Άπειρες κατηγορίες πολιτών, όχι ιδεολογικά συντηρητικών, που όμως θέλουν ευνομία, ησυχία, ρυθμισμένη καθημερινότητα.
Σ αυτούς τους αόρατους πολίτες, απαντάμε με τους δικούς μας πολιτικούς και πολιτιστικούς όρους ή δεν μας το επιτρέπει η μεγαλο-αριστεροσύνη μας; Ερωτήματα στο πλάι της μεγάλης επετείου και των σφετερισμών της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου