Μα φυσικά είναι φασισμός
Του Γιώργου Μπλάνα
anoixtoparathyro.gr
Υπάρχουν ωστόσο ορισμένα δεδομένα -έστω θολά, έστω «διαισθητικά»- και ορισμένες διαστάσεις, που θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν όποιον θέλει να σκεφτεί και όχι να αρκεστεί στις ψυχολογικές εκρήξεις του. Τα ελληνικά πανεπιστήμια -για όποιον έχει φοιτήσει, ο ίδιος ή τα παιδιά του- είναι χαρακτηριστικοί τριτοκοσμικοί οργανισμοί: χωρίς οργάνωση, με δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, χωρίς μέριμνα για τους χώρους, την καθαριότητα, την φύλαξη, την εξυπηρέτηση των φοιτητών και του διδακτικού προσωπικού, μερίδα (καθόλου ασήμαντη) του οποίου δεν εκτελεί τα καθήκοντά του επαρκώς.
Αυτό το βεβαιώνει με κάθε ευκαιρία -αν και σε προσωπικό επίπεδο- η κάθε άλλο παρά μικρή μερίδα των αξιολογότατων καθηγητών. Τα ελληνικά πανεπιστήμια ήταν και είναι αχούρια, πολύ πριν διάφορες ομάδες φοιτητών σε υπαρξιακή κρίση ή μελών του υποκόσμου αποφασίσουν να οικειοποιηθούν τους χώρους.
Ένα αχούρι είναι πάντα ευκολότερα κατοικήσιμο γι’ αυτόν που το μυαλό του είναι ήδη ένα αχούρι. Εδώ, ασφαλώς, προκύπτει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Τι κάνει τις ως άνω ομάδες τόσο ισχυρές, ώστε να έχουν επιβάλει την παρουσία τους σε εκατοντάδες φοιτητές, καθηγητές και διοικητικούς; Την στιγμή μάλιστα που οι φοιτητικές παρατάξεις (αποδεδειγμένα εχθρικές προς τους «νευρικούς επαναστάτες) θα μπορούσαν να τους πετάξουν έξω μια χαρά;
Δεν θα μπορούσε κανείς να υπαινιχθεί με τόση ευκολία αυτό που είναι σχεδόν αυτονόητο για μεγάλη μερίδα των πολιτών, οι οποίοι βρέθηκαν σε διαδηλώσεις και κυριολεκτικά αποσβολώθηκαν βλέποντας διαδηλωτές απολύτως έτοιμους για μάχη να συνομιλούν με αστυνομικούς. Ας μην κρυβόμαστε. Διείσδυση ονομάζεται αυτό στην ιδιόλεκτο της Αστυνομίας. Μέχρι πού όμως και πώς; Πάει καλά! Ας πούμε πως μια κυβέρνηση αναλαμβάνει να «καθαρίσει» τα πανεπιστήμια (έστω και από τις ίδιες «μουτζούρες»).
Προς τι τα ξεγυμνώματα και οι εξευτελισμοί συλληφθέντων, προς τι οι επιθέσεις και βιαιοπραγίες κατά κοριτσιών, προς τι οι χυδαιολογίες των «φρουρών του συντάγματος», όπως συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν εαυτούς οι μισθοφόροι των ομάδων καταστολής; Προς τι οι κραυγές λατρείας για την δικτατορία; Και προς τι η κατατρομοκράτηση των πάντων;
Μπορεί να έχουν όλα αυτά καλό -για τους κυβερνώντες- αποτέλεσμα; Μόνο κακό: κοινωνική αναταραχή, λόγω υπέρβασης των ορίων της εύλογης επέμβασης σε περιπτώσεις προφανέστατης καταστρατήγησης των νόμων. Τι συμβαίνει, λοιπόν; Να υποθέσουμε πως καρφί δεν τους καίγεται για τα πανεπιστήμια (αλλιώς θα τα είχαν κάνει πανεπιστήμια της προκοπής) αλλά θέλουν να ελαστικοποιήσουν τις έννοιες της νομιμότητας;
Μάλλον,
αφού επιτρέπουν σε ένα κακόφημου παρελθόντος στέλεχός τους να λέει
-χρησιμοποιώντας όρους της γερμανικής σχολής του θετικού δικαίου, η
οποία κυριολεκτικά έστρωσε τον δρόμο νομιμοποίησης των Ναζί- πως τώρα
δεν νομοθετεί η βουλή, αλλά η εκτελεστική εξουσία (αυτό σημαίνει
αναγκαστικός νόμος ή πιο περιδιαγραμμάτου: αναγκαστικότητα). Αλλά η
δημοκρατία ως γνωστόν είναι υπόθεση διαδικασίας και όχι αποτελέσματος.
Ακόμα και το θεμέλιο των νόμων της δημοκρατίας είναι η εγκυρότητα της
διαδικασίας με την οποία δημιουργούνται.
*********************
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ
********************* *********************
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ
«Στα Εξάρχεια έχουμε χούντα ρε, το κατάλαβες; Εμείς κάνουμε κουμάντο».. .
Συνεπώς, είναι φυσικό να ακούγονται συνθήματα περί φασιστικών πρακτικών της κυβέρνησης. Ας μην κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Ας μην εξαντλούν τις έτσι κι αλλιώς ελάχιστες πνευματικές δυνάμεις σε καταφανώς φτηνά ρητορικά σχήματα. Έτσι δεν κυβερνούνται οι κοινωνίες – ιδίως από κυβερνήσεις μειοψηφίας. Διότι ναι μεν τυπικά σχηματίζεις κυβέρνηση με 2.300.000 ψηφοφόρους σε σύνολο 8.000.000 περίπου, αλλά άντε να τα βγάλεις πέρα με τους άλλους 5.700.000.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου