Η τακτική των τεμενάδων
Νίκος Παπαδογιάννης
Προσπαθώ
να κατανοήσω τα κίνητρα που ώθησαν το «φιλελέ» τσούρμο να κηρύξει τον
πόλεμο στην ταινία του Κώστα Γαβρά και δυσκολεύομαι. Προφανώς τα κίτρινα
ευαγγέλια από τα οποία ενημερώνονται διέδωσαν ότι το «Ενήλικοι στο
Δωμάτιο» αποτελεί ύμνο στον ΣυΡιΖα ή λίβελο ενάντια στη Δεξιά ή και τα
δύο.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μία καθαρή Βαρουφακιάδα, η οποία παρουσιάζει την τότε κυβέρνηση ως ανερμάτιστο σμάρι που αλλού πατάει, αλλού βρίσκεται και αλλού αιθεροβατεί. Ο πρώτος που εκτίθεται από την αφήγηση του σταρ υπουργού είναι ο Αλέξης Τσίπρας.
Αλλά αυτό το γνωρίζαμε ήδη. Όλοι, εκτός από εκείνους που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το δεξί τους από το αριστερό τους από το ακροδεξί τους.
Υπάρχει, βεβαίως, και δεύτερη ανάγνωση για όσους κατορθώσουν να αντέξουν επί 2 ώρες το σχεδόν εφηβικό, σχεδόν τηλεοπτικό σινεμά του 86χρονου σκηνοθέτη. Αυτό που εξαρχής υποψιαζόμασταν ότι συμβαίνει πίσω από τις κουίντες των Εurogroup το βλέπουμε να παίρνει σάρκα και οστά στη σκοτεινή αίθουσα. Δεν είναι πολιτικό θρίλερ, αλλά ταινία φρίκης.
Το σκοτάδι απλώνεται στην οθόνη με κάθε φράση των αρπακτικών, που έσπευδαν ανερυθρίαστα να καταδικάσουν μία χώρα εις θάνατον. «Μέτριοι οικονομολόγοι», όπως ο ίδιος ο Βαρουφάκης τους χαρακτήρισε, και ακόμη μετριότεροι πολιτικάντηδες σαν τον σπιθαμιαίου αναστήματος Ντάισελμπλουμ, έπαιζαν με τη δαμόκλειο σπάθη λες και ήταν πλαστικό αποκριάτικο σπαθί.
Ο Γιάνης αγιογραφεί τον εαυτό του σαν μοναχικό σταυροφόρο και καλλιεργεί το έδαφος για τη δημιουργία ενός «σχεδίου Β», αφού βλέπει ότι το «σχέδιο Α» οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε υποταγή. Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος τον δείχνει να πανηγυρίζει κάποιο αόρατο γκολ. Και δεν ήταν ο μοναδικός.
Ήταν όμως αυτός ο κακομαθημένος λαός έτοιμος να βουτήξει στα βαθιά χωρίς σωσίβιο; Η ετοιμόρροπη ελληνική οικονομία μπορεί να άντεχε την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, εάν είχε πίσω της ένα έθνος ενωμένο, συνειδητοποιημένο και στοιχημένο στον δρόμο της αυτοθυσίας «για το κοινό συμφέρον».
Στην αληθινή ζωή, όμως, οι θα τρώγαμε τις σάρκες ο ένας του άλλου για να ξεγελάσουμε την πείνα μας. Θα πηδούσαμε από τα παράθυρα για να κλέψουμε τη μπριζόλα του προνοητικού γείτονα, όπως έγινε τις μέρες της κατάρρευσης στην Αργεντινή. Ο δε σταυροφόρος με το ένα νι θα κατέληγε πρώτος στην κρεμάλα, μαζί με όσους τον έστειλαν στις Βρυξέλλες, για να τζογάρει στα πρότυπα της θεωρίας των παιγνίων. Εν ου παικτοίς.
Κατά πάσα βεβαιότητα, ο Βαρουφάκης «έβλεπε» να γράφονται οι σελίδες του βιβλίου του, με κάθε επεισόδιο του θρίλερ που η χώρα βίωσε τον Ιούλιο του 2015, με κάθε πιασάρικη αποστροφή των εχθρών ή δική του. Αλήθεια, δεν σας έλειψαν εκείνα τα δραματικά μερόνυχτα, που η Ελλάδα ήταν πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων ολάκερης της Ευρώπης; Η σωστή απάντηση είναι «όχι», αλλά όπως και να το κάνουμε οι δραματοποιημένες σκηνές δημιουργούν ένα είδος διεστραμμένης νοσταλγίας.
Το φινάλε της ταινίας του, ο Γαβράς το μετατρέπει σε μιούζικαλ τύπου Δαλιανίδη, με τον Τσίπρα να χορεύει και τους Ευρωπαίους ηγέτες να του χτυπάνε το νταούλι, ενώ υποτίθεται ότι θα συνέβαινε το αντίστροφο. «Ο ελληνικός λαός επιβιώνει ηρωικά», γράφουν οι υπότιτλοι. Δεν γίνεται ωστόσο αναφορά στο τέλος των Μνημονίων, ενώ η οικτρή πραγματικότητα την οποία παρέλαβαν οι Τσίπρας-Βαρουφάκης απεικονίζεται μόνο με ένα Ενοικιαστήριο και ένα Πωλητήριο. Άλλο ουδέν.
Ο ξένος θεατής ίσως εντυπωσιαστεί με το εύρος της αναλγησίας των Ευρωπαίων αξιωματούχων, αυτών που τόσο θαυμάζουν οι εδώ ομόδοξοι, ταυτόχρονα όμως θα μείνει με την εντύπωση ότι οι καταγγελίες για τους τεμπέληδες και χαραμοφάηδες και διεφθαρμένους Έλληνες εδράζονται στην αλήθεια. Ή μήπως αυτό ήταν εξαρχής το σχέδιο;
«Ο Βαρουφάκης είναι εγκληματίας», κραύγαζαν στο IMDB και στα social media οι βαλτοί της Νέας Δημοκρατίας, στη συντονισμένη προσπάθειά τους να σαμποτάρουν την ταινία. Το πραγματικό έγκλημα, όμως, δεν ήταν η τακτική του Γιάνη στις διαπραγματεύσεις με την αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής δεξιάς. Το πραγματικό έγκλημα είναι αυτό που διέπραξε ο ελληνικός λαός, όταν ξανάδωσε την εξουσία στην παράταξη που έστειλε την Ελλάδα δεμένη χειροπόδαρα στα νύχια του Σόιμπλε και του ΔΝΤ.
Ο ελέφαντας που στέκεται στη μέση του δωματίου του Εurogroup σε όλη τη διάρκεια της ταινίας το φωνάζει σε όλους τους τόνους: «Κάποιοι λεβέντες ευθύνονται, για τη δημιουργία αυτοί του κολοσσιαίου χρέους»! Σε αυτούς τους κάποιους, ο φωτισμένος ψηφοφόρος έδωσε συγχωροχάρτι για τα αμαρτήματα δεκαετιών.
Ο ίδιος που προχθές έστελνε κακήν κακώς τα λεφτά του στη Γερμανία και ψώνιζε μακαρόνια από τα ράφια των παντοπωλείων έδωσε εκ νέου την έγκρισή του στην τακτική των τεμενάδων. Ποιος θα ορθώσει ανάστημα στον επόμενο Σόιμπλε, στην επόμενη Λαγκάρντ και στο επόμενο Μνημόνιο; Ο Μητσοτάκης, ο Στουρνάρας ή κανένας Χαρδούβελης; Αυτοί, μωρέ, δεν οδήγησαν την οικονομία μας στα βράχια;
Ίσως τελικά να είχε δίκιο το «φιλελέ» τσούρμο, που πάσχιζε να στήσει οδοφράγματα μπροστά στους κινηματογράφους. Ο Βαρουφάκης μπορεί να ηδονίζεται όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη, αλλά στον καθρέφτη της χρεοκοπίας εμφανίζονται άπαντες οι προκάτοχοί του. Και όσοι τους στηρίζουν και επιβραβεύουν μέχρι σήμερα με την ψήφο τους.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μία καθαρή Βαρουφακιάδα, η οποία παρουσιάζει την τότε κυβέρνηση ως ανερμάτιστο σμάρι που αλλού πατάει, αλλού βρίσκεται και αλλού αιθεροβατεί. Ο πρώτος που εκτίθεται από την αφήγηση του σταρ υπουργού είναι ο Αλέξης Τσίπρας.
Αλλά αυτό το γνωρίζαμε ήδη. Όλοι, εκτός από εκείνους που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το δεξί τους από το αριστερό τους από το ακροδεξί τους.
Υπάρχει, βεβαίως, και δεύτερη ανάγνωση για όσους κατορθώσουν να αντέξουν επί 2 ώρες το σχεδόν εφηβικό, σχεδόν τηλεοπτικό σινεμά του 86χρονου σκηνοθέτη. Αυτό που εξαρχής υποψιαζόμασταν ότι συμβαίνει πίσω από τις κουίντες των Εurogroup το βλέπουμε να παίρνει σάρκα και οστά στη σκοτεινή αίθουσα. Δεν είναι πολιτικό θρίλερ, αλλά ταινία φρίκης.
Το σκοτάδι απλώνεται στην οθόνη με κάθε φράση των αρπακτικών, που έσπευδαν ανερυθρίαστα να καταδικάσουν μία χώρα εις θάνατον. «Μέτριοι οικονομολόγοι», όπως ο ίδιος ο Βαρουφάκης τους χαρακτήρισε, και ακόμη μετριότεροι πολιτικάντηδες σαν τον σπιθαμιαίου αναστήματος Ντάισελμπλουμ, έπαιζαν με τη δαμόκλειο σπάθη λες και ήταν πλαστικό αποκριάτικο σπαθί.
Ο Γιάνης αγιογραφεί τον εαυτό του σαν μοναχικό σταυροφόρο και καλλιεργεί το έδαφος για τη δημιουργία ενός «σχεδίου Β», αφού βλέπει ότι το «σχέδιο Α» οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε υποταγή. Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος τον δείχνει να πανηγυρίζει κάποιο αόρατο γκολ. Και δεν ήταν ο μοναδικός.
Ήταν όμως αυτός ο κακομαθημένος λαός έτοιμος να βουτήξει στα βαθιά χωρίς σωσίβιο; Η ετοιμόρροπη ελληνική οικονομία μπορεί να άντεχε την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, εάν είχε πίσω της ένα έθνος ενωμένο, συνειδητοποιημένο και στοιχημένο στον δρόμο της αυτοθυσίας «για το κοινό συμφέρον».
Στην αληθινή ζωή, όμως, οι θα τρώγαμε τις σάρκες ο ένας του άλλου για να ξεγελάσουμε την πείνα μας. Θα πηδούσαμε από τα παράθυρα για να κλέψουμε τη μπριζόλα του προνοητικού γείτονα, όπως έγινε τις μέρες της κατάρρευσης στην Αργεντινή. Ο δε σταυροφόρος με το ένα νι θα κατέληγε πρώτος στην κρεμάλα, μαζί με όσους τον έστειλαν στις Βρυξέλλες, για να τζογάρει στα πρότυπα της θεωρίας των παιγνίων. Εν ου παικτοίς.
Κατά πάσα βεβαιότητα, ο Βαρουφάκης «έβλεπε» να γράφονται οι σελίδες του βιβλίου του, με κάθε επεισόδιο του θρίλερ που η χώρα βίωσε τον Ιούλιο του 2015, με κάθε πιασάρικη αποστροφή των εχθρών ή δική του. Αλήθεια, δεν σας έλειψαν εκείνα τα δραματικά μερόνυχτα, που η Ελλάδα ήταν πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων ολάκερης της Ευρώπης; Η σωστή απάντηση είναι «όχι», αλλά όπως και να το κάνουμε οι δραματοποιημένες σκηνές δημιουργούν ένα είδος διεστραμμένης νοσταλγίας.
Το φινάλε της ταινίας του, ο Γαβράς το μετατρέπει σε μιούζικαλ τύπου Δαλιανίδη, με τον Τσίπρα να χορεύει και τους Ευρωπαίους ηγέτες να του χτυπάνε το νταούλι, ενώ υποτίθεται ότι θα συνέβαινε το αντίστροφο. «Ο ελληνικός λαός επιβιώνει ηρωικά», γράφουν οι υπότιτλοι. Δεν γίνεται ωστόσο αναφορά στο τέλος των Μνημονίων, ενώ η οικτρή πραγματικότητα την οποία παρέλαβαν οι Τσίπρας-Βαρουφάκης απεικονίζεται μόνο με ένα Ενοικιαστήριο και ένα Πωλητήριο. Άλλο ουδέν.
Ο ξένος θεατής ίσως εντυπωσιαστεί με το εύρος της αναλγησίας των Ευρωπαίων αξιωματούχων, αυτών που τόσο θαυμάζουν οι εδώ ομόδοξοι, ταυτόχρονα όμως θα μείνει με την εντύπωση ότι οι καταγγελίες για τους τεμπέληδες και χαραμοφάηδες και διεφθαρμένους Έλληνες εδράζονται στην αλήθεια. Ή μήπως αυτό ήταν εξαρχής το σχέδιο;
«Ο Βαρουφάκης είναι εγκληματίας», κραύγαζαν στο IMDB και στα social media οι βαλτοί της Νέας Δημοκρατίας, στη συντονισμένη προσπάθειά τους να σαμποτάρουν την ταινία. Το πραγματικό έγκλημα, όμως, δεν ήταν η τακτική του Γιάνη στις διαπραγματεύσεις με την αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής δεξιάς. Το πραγματικό έγκλημα είναι αυτό που διέπραξε ο ελληνικός λαός, όταν ξανάδωσε την εξουσία στην παράταξη που έστειλε την Ελλάδα δεμένη χειροπόδαρα στα νύχια του Σόιμπλε και του ΔΝΤ.
Ο ελέφαντας που στέκεται στη μέση του δωματίου του Εurogroup σε όλη τη διάρκεια της ταινίας το φωνάζει σε όλους τους τόνους: «Κάποιοι λεβέντες ευθύνονται, για τη δημιουργία αυτοί του κολοσσιαίου χρέους»! Σε αυτούς τους κάποιους, ο φωτισμένος ψηφοφόρος έδωσε συγχωροχάρτι για τα αμαρτήματα δεκαετιών.
Ο ίδιος που προχθές έστελνε κακήν κακώς τα λεφτά του στη Γερμανία και ψώνιζε μακαρόνια από τα ράφια των παντοπωλείων έδωσε εκ νέου την έγκρισή του στην τακτική των τεμενάδων. Ποιος θα ορθώσει ανάστημα στον επόμενο Σόιμπλε, στην επόμενη Λαγκάρντ και στο επόμενο Μνημόνιο; Ο Μητσοτάκης, ο Στουρνάρας ή κανένας Χαρδούβελης; Αυτοί, μωρέ, δεν οδήγησαν την οικονομία μας στα βράχια;
Ίσως τελικά να είχε δίκιο το «φιλελέ» τσούρμο, που πάσχιζε να στήσει οδοφράγματα μπροστά στους κινηματογράφους. Ο Βαρουφάκης μπορεί να ηδονίζεται όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη, αλλά στον καθρέφτη της χρεοκοπίας εμφανίζονται άπαντες οι προκάτοχοί του. Και όσοι τους στηρίζουν και επιβραβεύουν μέχρι σήμερα με την ψήφο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου