Σιγά μην φοβηθώ να μιλήσω για τον Τζόκερ!

 

Του Τάκη Ψαρίδη

anoixtoparathyro.gr

3 λεπτά

Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ να πω δημοσίως και κόντρα στο ρεύμα ότι δεν μου άρεσε η ταινία, αλλά μου άρεσε ο Τζόκερ και εξηγούμαι. Αν από την ταινία αφαιρέσουμε τον Τζόκερ, που τον υποδύεται καθηλωτικά αυτός ο μεγάλος ηθοποιός Χοακίν Φίνιξ, τι απομένει;;
Απομένουν οι γεμάτες κλισέ και σχεδόν παιδαριώδεις κοινωνικές αναφορές για τους εξεγερμένους του Gotham City, δηλαδή της Νέας Υόρκης, που θυμίζουν ευθέως ένα εξεγερμένο αντισυστημικό πλήθος οπαδών του Τραμπ που φωνάζει «θάνατος στους πλούσιους»! Αστείο και όμως αληθινό..
Βεβαίως το κοινωνικό φόντο της ταινίας είναι μια πόλη βυθισμένη στα σκουπίδια και στην παρακμή. Τα μίντια πωλούν και αγοράζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, (κάτι μας θυμίζει αυτό), ενώ η βία και η κακία είναι σύμφυτη με τον καθημερινό βίο και εκφράζεται κατασπαράζοντας ανελέητα έναν δυστυχισμένο κλόουν ο οποίος είναι ο ανομολόγητος και παραπεταμένος γιος του πλούσιου και κυρίαρχου της πόλης. 
Ώσπου ένας φόνος που κάνει ο κλόουν στο μετρό πυροδοτεί την γενική εξέγερση που σαρώνει τα πάντα.
Πρόκειται δηλαδή για ένα σενάριο προκλητικά ανόητο και αφελές, πλην όμως σοβαρά προειδοποιητικό.
 Η τεράστια Warner Bros αποφάσισε να επενδύσει εκατομμύρια δολάρια, όχι στην εξέγερση των «κολασμένων», αλλά στην απειλή της εξέγερσης που καιροφυλακτεί ανά πάσα στιγμή και μπορεί να την πυροδοτήσει ακόμα και ένας κλόουν.
Αφαιρώντας λοιπόν όλα αυτά τα εμπορικά κλισέ, μου άρεσε μόνο ο Τζόκερ. Για την ακρίβεια η μετάλλαξη του γέλιου του κλόουν σε γέλιο του Τζόκερ. Η ταινία θα μπορούσε να ήταν ένα αριστούργημα, ακόμα και καλύτερη από τον «Ταξιτζή» του Σκορτσέζε, από τον οποίο σαφώς εμπνέεται, αν επικέντρωνε στο υπαρξιακό δράμα του Τζόκερ και απέφευγε όλες αυτές τις παιδαριώδεις και ανόητες κοινωνικές αναφορές του εξεγερμένου «τραμπισμού».
Τα λόγια του Τζόκερ αρκούν για να αποδώσουν όλο το σύγχρονο κοινωνικό δράμα. «Μέχρι τώρα δεν υπήρχα. Ήμουν αόρατος. Τώρα με βλέπουν και με προσέχουν». Είναι ο σπαραγμός του Τζόκερ, ενός ανθρώπου κοινωνικό «σκουπίδι» που ο εγκέφαλος του συνθλίβεται και κατακρεουργείται από την ίδια την κοινωνία. Η πιο συγκλονιστική σκηνή της ταινίας είναι ο ματωμένος και χτυπημένος Τζόκερ, με ανοιχτά τα χέρια σαν εσταυρωμένος, πάνω στο καπό του κατεστραμμένου περιπολικού. Ο Τζόκερ είναι ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας που καταλήγει στο ψυχιατρείο. Είμαστε εμείς οι ίδιοι που μπορούμε να γίνουμε ο Τζόκερ της πόλης μας.-