" Σ΄αυτή τη χώρα έγινε το κλέψιμο επιστήμη. Κλέψε από ΄δω , κλέψε από ΄κει και ό,τι θέλει ας γίνει!"

ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ ΚΑΙ ΑΝΑΡΤΟΥΜΕ ΜΙΑ 
ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ "ΚΛΕΨΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ" 
ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ, ΠΟΥ "ΕΒΑΛΕ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ" ΣΕ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ 

Ντάριο Φο (1926-2016)- Βικιπαίδεια

 

Κλέψε λιγότερο - Ντάριο Φο. Ολόκληρο το βιβλίο σε pdf ...

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σκουλικάδου Ζακύνθου «Ερωτόκριτος» παρουσίασε  , τον Απρίλη του  2017, το «Κλέψε λιγότερο» , σε μια ιδιαίτερα πετυχημένη παράσταση , που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από διάσημους επαγγελματικούς θιάσους 

Σκηνοθεσία: Μπάμπης Συγούρος
Σκηνογραφία: Γιάννης Μήλεσης
Μουσική: Έλενα Κακολύρη
Στίχοι Τραγουδιών: Στάθης Πίσκοπος
Κοστούμια: Μαριέττα Μαρούδα
Χορογραφίες: Aνδριανή Μαρο

  Όπως  γράφτηκε στο  imerazante.gr , ο θίασος « τα κατάφερε μια χαρά επιλέγοντας για το σκοπό της, το “Κλέψε λιγότερο”, µια μαύρη κωμωδία µε χαρακτηριστικά της, την καυστική σάτιρα και τις απρόσμενες ανατροπές, που έγραψε ο Ντάριο Φο, για να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα της Ιταλικής κοινωνίας. Ωστόσο οι καταστάσεις και τα γεγονότα της Ελλάδας του σήμερα την κάνουν να είναι επίκαιρη όσο ποτέ.
Νεκροθάφτες, διευθυντής, πόρνες, επιθεωρητής, αστυνομικοί, καλόγριες, θυρωροί, ηγουμένες, κλέφτης, τρελοί, γιατρός, εκβιαζόμενος, δικαστής, εξοχότατος, παρελαύνουν μπροστά µας εμπλεκόμενοι, για να συνθέσουν µια δυνατή ιστορία διαφθοράς, αλλά και καταλυτικής παρέμβασης της εξουσίας.
Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας η αλκοολική, και αντικείμενο πειραγμάτων των συναδέλφων της, γυναίκα – νεκροθάφτης, που τελικά είναι και η μόνη που θα αντισταθεί ανακαλύπτοντας, όταν θα βγεί έξω από τον μικρόκοσμο του νεκροταφείου, ότι η κοινωνία µας προστάζει “επειδή κλέβουν όλοι κλέψε κι εσύ. Ίσως λιγότερο, αλλά κλέψε…”
Αναμφίβολα, η Θεατρική Ομάδα του Σκουλικάδου έβαλε πολύ ψηλά τον πήχη και τον ξεπέρασε, αναμετρώμενη ουσιαστικά με τον εαυτό της, με μια άψογη παράσταση, ακόμα και στην ελαχιστότατη λεπτομέρειά της.
Υπό την σκηνοθετική προσέγγιση και καθοδήγηση του Μπάμπη Συγούρου, κατέθεσαν την ψυχή και το είναι τους στη διδασκαλία –εκμάθηση των ρόλων και τα κατάφεραν, παρουσιάζοντας μια δεμένη, καλοδουλεμένη παράσταση, στην οποία όλοι οι συμμετέχοντες εργάστηκαν με κέφι και μεράκι.
Η διεισδυτική ματιά τους στα κοινωνικο-πολιτικο-οικονοµικά γεγονότα της εποχής του τότε και του σήμερα σε συνδυασμό με την ενίσχυσή της µε τους στίχους και τις μουσικές των τραγουδιών είχε ως αποτέλεσμα µια διαχρονική καταγγελία της κοινωνίας, που µε την πάροδο των χρόνων, αντί να γίνει καλύτερη, διαβρώνεται περισσότερο.»