Πολιτικές αναγκαιότητες

---

Του Γιάννη Πανούση
 anoixtoparathyro.gr

Ήρθε του λοιπού ο καιρός να σοβαρευτούμε

ν’ αφήκουμε στην πάντα τους συλλογικούς οραματισμούς

και να εγκολπωθούμε της φυλής την ασυνέχεια

σ’ένα αντώνυμο ποτ-πουρί…

Πετάξαμε τις παλιές πατερίτσες

και σωφάρουμε αναπηρικό με τα χίλια

Μαρία Μανδάλου, Μεταποιητική της ενοχής κι άλλα ποιήματα

Το ΠΑΣΟΚ προέκυψε ως ανάγκη διότι οι μετεμφυλιακές και μεταπολιτευτικές αγκυλώσεις των συντηρητικών παρατάξεων είχαν φτάσει σ’ένα τέτοιο σημείο βρασμού και έντασης που αν δεν γινόταν αποσυμπίεση το όλο σύστημα θα εκρήγνυτο. Άνοιξαν λοιπόν οι κοινωνικές ασφαλιστικές δικλείδες χωρίς όμως να κλείσουν οριστικά κι αμετάκλητα οι πληγές των διχασμών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προέκυψε ως ανάγκη διότι τα δύο αστικά/αστικοποιηθέντα κόμματα ΝΔ/ΠΑΣΟΚ είχαν [δια]φθαρεί και είχαν δημιουργήσει κυκλώματα άνομου πλουτισμού για τους ‘ημέτερους’, αφήνοντας ολόκληρες ομάδες πληθυσμού στο περιθώριο του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι.
Εάν τα παραπάνω, εντελώς τηλεγραφικά, εξηγούν το λόγο που ο λαός ψήφισε το 1981 και το 2015 τα δύο αυτά κόμματα,το ερώτημα που τίθεται είναι αν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ εξεπλήρωσαν, εν όλω ή εν μέρει, το σκοπό για τον οποίο επελέγησαν από τους ψηφοφόρους.
Μολονότι τέτοιοι απολογισμοί ανήκουν στην αρμοδιότητα των ιστορικών του μέλλοντος θα μπορούσαμε, πάλι τηλεγραφικά,να ισχυριστούμε ότι το ΠΑΣΟΚ απέτυχε στο να διαμορφώσει νέους κώδικες πολιτικής ηθικής κι έδωσε έτσι την ευκαιρία στους [πρώην] μικρομεσαίους και στους αεριτζήδες να λεηλατήσουν τον εθνικό πλούτο [ανομία για τον πλουτισμό ολίγων], ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ –τουλάχιστον μέχρι τώρα-ενώ απέφυγε να δημιουργήσει νέα δική του οικονομική ελίτ, μοιάζει να θέλει να ταυτίσει την ισότητα με την έλλειψη οποιωνδήποτε αρχών και τη Δημοκρατία με την έλλειψη οποιωνδήποτε ορίων [ανομία για τη δικαίωση μειοψηφιών].
Βεβαίως όλα αυτά θα συνυπολογιστούν και θα κριθούν στις επόμενες εκλογές του 2019. Το δίλημμα σήμερα όμως δεν είναι άλλο από το ‘’ποια ανάγκη προκύπτει για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και προς ποια κατεύθυνση;’’. Το πολιτικό σύστημα δείχνει να έχει τεντωθεί πολύ σε βαθμό που ορισμένοι πιστεύουν ότι μπορεί να σπάσει με απρόβλεπτες συνέπειες για τη Δημοκρατία.
Αυτό ας το προσέξουν ιδιαίτερα οι λαμβάνοντες τις κρίσιμες αποφάσεις [μεταξύ των οποίων και ο λαός].
ΥΓ: ’’Το ζιβάγκο προλείανε
το έδαφος για το Αρμάνι’
’[Κ.Μπουμπουρής, Το υπόγειο του Τσε