Ζαΐρ Μπολσονάρο, ο φασίστας των 50 εκατομμυρίων ψήφων

Βία και πολιτεία του ακροδεξιού πολιτικού που διεκδικεί την προεδρία της Βραζιλίας.

 

 

Κωνσταντίνος Αμπατζής 

 

Πηγή: www.oneman.gr

Είναι πολύ βολικό να παρουσιάζεις την άνθηση των ακροδεξιών πολιτικών σε όλο τον πλανήτη σαν να πρόκειται για κάποια μορφή επιδημίας, η οποία ξεκίνησε μυστηριωδώς και σταδιακά άρχισε να εξαπλώνεται χωρίς να μπορούμε να κάνουμε το οτιδήποτε για να την εξηγήσουμε και να την εξαλείψουμε.
Προφανώς, εξηγήσεις υπάρχουν και συνήθως είναι αρκετά απλές. Και μέτρα για την αντιστροφή του φαινομένου υπάρχουν, όμως εκεί τα πράγματα μοιάζουν λίγο πιο ζόρικα. Μόλις πριν από λίγες ημέρες, ο πρώην στρατιωτικός, νυν υποψήφιος πρόεδρος και εσαεί ακραίος πολιτικός, Ζαΐρ Μπολσονάρο, συγκέντρωσε το 46% των ψήφων στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Βραζιλία, φαντάζοντας πια ως το μεγάλο φαβορί για το χρίσμα. Ξαφνικά, τα πρωτοσέλιδα γέμισαν με γλαφυρές επικεφαλίδες τύπου “Σοκ” και “Ντροπή” και για ακόμη μια φορά, η παγκόσμια κοινή γνώμη έμεινε να κοιτάζει μουδιασμένη.
Μόνο που η παραπάνω εξέλιξη, δεν προκαλεί ιδιαίτερη απορία αν κοιτάξει κανείς την πρόσφατη ιστορία της χώρας, τις πολιτικές συνθήκες που επικρατούν εκεί τα τελευταία χρόνια και το βιογραφικό του 62χρονου πολιτικού, ο οποίος με κάποιο τρόπο υπήρχε πάντα στα πράγματα της Βραζιλίας, απλά ελάχιστοι έδειχναν να τον παίρνουν στα σοβαρά. Κι όταν οι αντίπαλοί του άρχισαν να αντιλαμβάνονται τους κινδύνους, ήταν, ως συνήθως, πολύ αργά.

Μαθήματα βραζιλιάνικης ιστορίας

Οι δημοκρατικές διαδικασίες για την εκλογή προέδρου, αποτελούν πραγματικότητα για τους Βραζιλιάνους μόλις τα τελευταία 20 χρόνια. Πιο πριν και για ένα τέταρτο του αιώνα, από το 1964 μέχρι και το 1989, η χώρα βρισκόταν υπό το καθεστώς μιας πολύ σκληρής στρατιωτικής δικτατορίας, η οποία καθαίρεσε τον αριστερό πρόεδρο Ζοάο Γκουλάρτ από την εξουσία με τις ευλογίες στρατηγών, δεξιών πολιτικών αλλά και των Η.Π.Α οι οποίες φοβόντουσαν ως συνήθως το φάντασμα του κομμουνισμού. Η χούντα βρήκε γρήγορα υποστηρικτές ανάμεσα στα φτωχά στρώματα του λαού, τα οποία πίστεψαν και τις φήμες που διέδιδαν οι συντηρητικοί πως ο ο Γκουλάρτ είχε σκοπό να εγκαθιδρύσει τη δική του, κομμουνιστική δικτατορία.
Κάπως έτσι, μία αιματηρή δικτατορία εγκαταστάθηκε και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, γέννησε τα δικά της τέρατα, από την δικτατορία της Βολιβίας μέχρι τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η ‘Operation Condor’ που δολοφονούσε ψυχρά τους πολιτικούς της αντιπάλους. Η δημοκρατία μπορεί να αποκαταστάθηκε το 1989, ωστόσο οι νοσταλγοί της χούντας παραμένουν μέχρι και σήμερα. Ένας εξ αυτών, ο Μπολσονάρο, ο οποίος μπήκε στις ένοπλες δυνάμεις το 1971 και είκοσι χρόνια αργότερα μεταπήδησε στην πολιτική αλλάζοντας τα κόμματα σαν τα πουκάμισα και έχοντας σαν διαχρονικό χόμπι να κηρύσσει το μίσος.
Μέχρι και σήμερα, δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πως τα χρόνια της χούντας η διαφθορά είχε εξαλειφθεί και η χώρα ζούσε υπό το καθεστώς απόλυτης ασφάλειας (δεν ξέρω αν σου θυμίζει κάτι όλο αυτό). Το γεγονός πως ένας διπλωμάτης που ανακοίνωσε πως σκοπεύει να γράψει βιβλίο για τη διαφθορά την εποχή της στρατιωτικής δικτατορίας βασανίστηκε και δολοφονήθηκε, φαντάζομαι δεν βοήθησε τις φωνές περί του αντιθέτου να εκφραστούν ελεύθερα.
Μετά την πτώση της δικτατορίας, δεν έγινε καμία σοβαρή έρευνα για τα εγκλήματα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκειά της, κανένας δεν πλήρωσε ουσιαστικά για τις βίαιες πρακτικές που καθιερώθηκαν και όλη αυτή η σιωπή βοήθησε στο να μπορούν να βγαίνουν ελεύθερα πολιτικοί όπως ο Μπολσονάρο και να νοσταλγούν τα σκοτεινά εκείνα χρόνια.[............................]

Ζαΐρ Μπολσονάρο, ο φασίστας των 50 εκατομμυρίων ψήφων - Oneman