Μετά την παρέλαση

Βλέπει στα σύννεφα της παλιάς θαλασσογραφίας

την περιπέτεια – όλη τη μέρα τον ραντίζει το φως

ξέρει ότι όλοι έχουν φύγει, μόνον αυτός έμεινε

γερά στον Οκτώβρη του ’40 αγκιστρωμένος

να θυμάται τα πάντα σα να ήταν τώρα

αναπνέει αργά για να μην ξυπνήσει τον εχθρό

έχει ξυπνήσει μέσα στο όνειρο του εγγονού του

τα ακροδάχτυλα ακόμα σύξυλα

αλλά βλέπει καθαρά τα πάντα

ακούει τα πάντα κι αυτό μετράει

κάθε ήχος ένα καρφί ένα πείσμα

πατήματα αλόγων, θα κλείσει το ραδιόφωνο

θα περιμένει έναν έναν τους συντρόφους του

κι ας αργήσουν όσο θέλουν

εκείνος είναι η μουσική.

Γιώργος Βέης

.:BiblioNet : Βέης, Γιώργος, 1955-