Αν ο Τσίπρας έφτανε στο αμήν...
Ας υποθέσουμε, ότι ο Τσίπρας φτάνει στο αμήν. Ή, για να τους κάνουμε το χατίρι, καταφέρνουν να τον φτάσουν στο αμήν η Δεξιά του Κυριάκου, η κεντροαριστερά του Γιαννάκου, και η κρυφοδεξιά του Σταυράκου.
Αν φτάσει να πει, α σιχτίρ, δεν μπορώ, ή δεν θέλω, πια να κυβερνώ. Δεν θέλω να καθαρίζω τα σκατά με τα οποία άλλοι πλημμύρισαν τη χώρα. Δεν μπορώ να συγκρούομαι πια με όλο το σόι της διαπλοκής, της διαφθοράς, της αποφοράς, που έχει και κατέχει τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, και μπορεί να κάνει τη νύχτα μέρα, και τον χαντούμη πατέρα. Και να με βρίζουν κι από πάνω οι πρώην. Δεν μπορώ, δεν θέλω, πάμε για εκλογές. Εδώ και τώρα.
Τι θα ακολουθήσει, εκτός από τις μπούρδες ότι το βάζει στα πόδια, από κείνους οι οποίοι ακριβώς αυτό επιδιώκουν; Που θεωρούν τις εκλογές πριν προκηρυχτούν δημοκρατική του υποχρέωση, αλλά αν προκηρυχτούν θα σπεύσουν στη χρέωση;
Αυτό, λοιπόν, που θα ακολουθήσει είναι καθαρό: Πρώτον, θα γίνει της κακομοίρας με την οικονομία. Δεύτερον, θα πετάξει η αξιολόγηση και μαζί της η ποσοτική χαλάρωση και η ρύθμιση του χρέους. Και τρίτον, σε μια στιγμή γενικής αβεβαιότητας στην περιοχή, με ανοιχτά μεγάλα θέματα όπως το Κυπριακό, με το προσφυγικό στην κόψη του ξυραφιού, η Ελλάδα θα μπει στον αστερισμό της αστάθειας.
Θα πείτε, είναι δυνατόν οι εκλογές, ανώτατη έκφραση της δημοκρατίας, να έχουν αρνητικές επιπτώσεις; Είναι και παραείναι. Κι όποιος ρίξει μια ματιά στην Ιστορία θα δει ότι έχει γίνει και ξαναγίνει. Το αντιπολιτευτικό μένος, η ανόητη παρόρμηση «να τους φάμε κι όπου βγει», η εμφύλια εχθρότητα, και η ταξική απληστία, οδήγησαν πολλές φορές σε δράματα.
Συνεπώς, σε ένα πολύχρωμο αλλά λογικό πολιτικό σκηνικό, με λογικές πολιτικές δυνάμεις, το πότε και πώς γίνονται πρόωρες εκλογές πρέπει να το ορίζει ακριβώς η λογική. Η ψυχραιμία. Η επίγνωση των επιπτώσεων. Όχι μόνο ποιος θα κυβερνήσει, αλλά τι χώρα θα βρει να κυβερνήσει.
Άλλο ένα μνημόνιο - γιατί αυτό είναι το μικρότερο κακό αν πάμε σε εκλογές - θα πουν οι θιασώτες της ανατροπής. Και φτου κι από την αρχή, να τελειώσουμε όσα δεν προλάβαμε. Επί χάρτου καλό ακούγεται. Όπως η μικρή αλλά έντιμη Ελλάς του ’22. Μόνο που δεν λαμβάνει υπόψη αν αυτή η κοινωνία αντέχει άλλη κακοποίηση. Ή θα μπούμε σε ένα σκοτάδι που θα γεννήσει τέρατα.
Και ως εκ τούτου, για κάθε σώφρονα άνθρωπο μια πρέπει να είναι η απαίτηση: Τσίπρα κάτσε εκεί που είσαι, να ολοκληρώσεις αυτό που υποσχέθηκες. Γιατί αλλιώς…
- Διαβάστε όλα τα άρθρα του Θανάση Καρτερού στην «Αυγή» εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου