Ο άνθρωπος δε μπορεί να είναι άνθρωπος χωρίς συμπόνια

Ο Επιστάτης Σάνσο (1954) 

Μία ταινία-ορόσημο ουμανιστικού πνεύματος  του Κένζι Μιζογκούτσι

Kenji Mizoguchi - Wikipedia

Ιαπωνία, 1954, Ασπρόμαυρο

• Παραγωγή: Μασάιτσι Ναγκάτα
• Σκηνοθεσία: Κένζι Μιζογκούτσι
• Σενάριο: Ογκάι Μόρι, Φούτζι Γιαχίρο, Γιοσικάτα Γιόντα
• Φωτογραφία: Καζούο Μιγιαγκάουα
• Μοντάζ: Μιτσούζο Μιγιάτα
• Μουσική: Φούμιο Χαγιασάκα, Ταμεκίτσι Μοτσιζούκι, Καναχίτσι Οντέρα
• Πρωταγωνιστούν: Εϊτάρο Σίντο, Κίνιο Τανάκα, Γιοσιάκι Χαναγιάγκι
• Διάρκεια: 124 λεπτά

Στη μεσαιωνική Ιαπωνία ένας κυβερνήτης, με καλό χαρακτήρα, πράος και φιλεύσπλαχνος με τους ανθρώπους, εξορίζεται. Η γυναίκα του και τα δύο του παιδιά, ο γιος του και η κόρη του, αποφασίζουν να τον επισκεφθούν. Στο δρόμο θα τους επιτεθούν ληστές. Η μητέρα τους πουλιέται σαν πόρνη και τα δύο παιδιά σα σκλάβοι στον παντοδύναμο και αυταρχικό επιστάτη Σάνσο. Τα παιδιά θα μεγαλώσουν και, μετά από πολλά χρόνια, θα καταφέρουν να δραπετεύσουν, αφού ο γιος θα κερδίσει βαθμιαία την εύνοια του Σάνσο. Θα ψάξουν να βρουν τη μητέρα τους και όλοι μαζί θα αποτίσουν φόρο τιμής στον πατέρα τους.


Μία από τις σημαντικότερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, με κεντρική ιδέα «Ο άνθρωπος δε μπορεί να είναι άνθρωπος χωρίς συμπόνια. Ακόμη κι αν είσαι σκληρός με τον εαυτό σου, οφείλεις να δείχνεις οίκτο στους άλλους. Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι. Όλοι έχουν δικαίωμα στην ευτυχία». Το σενάριο είναι βασισμένο σε έναν παλιό θρύλο καταγεγραμμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ογκάι Μόρι.
 Η ταινία είναι «χτισμένη» γύρω από τις σπαρακτικές ερμηνείες των ηθοποιών, ωστόσο ο τελειομανής σκηνοθέτης έχει κάνει για άλλη μια φορά θαύματα στο εικαστικό κομμάτι.
Ασημένιος Λέοντας στο Φεστιβάλ της Βενετίας.