Ουμπέρτο Ντ.
1952
Διάρκεια: 89'
Ιταλική ταινία, σκηνοθεσία Βιττόριο ντε Σίκα
με τους: Κάρλο Μπατίστι (ερασιτέχνης ηθοποιός), Λίνα Τζενάρι, Μαρία Πία Κασίλιο
Ένας
συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος ζει μόνος του με μοναδική
συντροφιά το πιστό σκυλί του, βρίσκεται σε τραγική οικονομική κατάσταση και μη αντέχοντας να βγει στο δρόμο , αποφασίζει να αυτοκτονήσει....
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
1. Αγαπημένη ταινία του Βιτόριο Ντε Σίκα το νεορεαλιστικό του αριστούργημα «Ουμπέρτο Ντι» (1953) σε σενάριο του θεωρητικού του ρεύματος, Τσέζαρε Τζαβατίνι. Η συγκεκριμένη ταινία του Ντε Σίκα, αφιερωμένη στον πατέρα του, Ουμπέρτο, ξεσήκωσε πλήθος αντιπαραθέσεων και αντιδράσεων από χριστιανοδημοκράτες κύρια πολιτικούς, με επικεφαλής τον Τζούλιο Αντρεότι, που μαινόμενος ισχυριζόταν ότι η ταινία πρόσφερε χείριστες υπηρεσίες στην εικόνα της Ιταλίας στο εξωτερικό. Κι αυτό γιατί την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, του μεταπολεμικού οικονομικού «θαύματος», της δεκαετίας του '50, της εκβιομηχάνισης, της κατασκευής γιγαντιαίου δικτύου υποδομών μεταφοράς, της κατανάλωσης, της κοινωνίας της μάζας, του αυτοκινήτου, της τηλεόρασης και των ηλεκτρικών οικιακών συσκευών, η ταινία του Ντε Σίκα δείχνει πένητες συνταξιούχους, θύματα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, να διαδηλώνουν για αυξήσεις στη σύνταξη και το αστικό κράτος, μέσω της αστυνομίας του, να απαντά με γερό ξυλοφόρτωμα. Ανάμεσα στους διαδηλωτές, ο αξιοπρεπής Ουμπέρτο Ντι με ζωή συνώνυμο της στέρησης. Ζει σε μια μίζερη κάμαρα γεμάτη μυρμήγκια στην πανσιόν μιας χοντρόπετσης σπιτονοικοκυράς, με μοναδική συντροφιά το σκύλο του και μια νεαρή έγκυο υπηρέτρια που δεν ξέρει ποιος από τους δύο «φίλους» που συναντά είναι ο πατέρας του παιδιού της..
Πηγή: rizospastis.gr
2. Τα γηρατειά και η μοναξιά αποδίδονται με σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και τόνους λυρικούς, ο κατακερματισμός των γεγονότων αντικατοπτρίζει τον επώδυνο ρυθμό της ζωής. Πρωταγωνιστής της ιστορίας ένας ερασιτέχνης, σινεφίλ, καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας. Ερμηνεία μετρημένη με στιγμές αυτοσαρκασμού. Καινοτόμα στοιχεία διακρίνονται στο στιλιστικό χαρακτήρα του φιλμ. Για παράδειγμα, η κάμερα ακολουθεί τις χειρονομίες - του συνταξιούχου και της υπηρέτριας - και τις αποσυνθέτει σε σειρά αυτόνομων στιγμών, με απεικονιστική κατάδειξη ανεξάρτητη από τα αίτια της ιστορίας. Επίσης, ένα είδος αφήγησης που «προχωρά» μέσα από τον κατακερματισμό των επεισοδίων της καθημερινότητας σε μια αλληλουχία γεγονότων που δεν ανταποκρίνονται σε καμιά αναγκαιότητα δραματοποίησης. Η τεχνική αυτή, κατά τον θεωρητικό Αντρέ Μπαζέν, κάνει την ταινία να στοιχίζεται στην ευθεία του Προυστ, ως στηριγμένη στη διαρκή ανακάλυψη και την αναπαράσταση ενός πραγματικού χρόνου, του ενεστώτα, ενώ η υπαρξιακή αγωνία και η οπτική ερήμωση θυμίζουν Κάφκα. Ο Τζαβατίνι πάντως δεν παραλείπει να χαράξει την τυπική του αισιόδοξη κατάληξη...
Στράτος Κερσανίδης
Πηγή :epohi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου