Η ιστορία δεν τελείωσε, κύριε Μητσοτάκη!
Συντάκτης: Τάσος Γιαννόπουλος
Με τον Αμερικανό πολιτικό επιστήμονα Francis Fukuyama,
που έγινε διάσημος για το έργο του «The End of History and the Last Man»
(Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος) συνομιλεί σήμερα ο
πρόεδρος της ΝΔ στο πλαίσιο του Συνεδρίου του Economist
«Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκος Μητσοτάκης θα
συμμετάσχει σήμερα Παρασκευή 27 Ιανουαρίου, στις 18:30, σε διάλογο με
τον πολιτικό επιστήμονα, οικονομολόγο και συγγραφέα κ. Francis Fukuyama,
με θέμα «Αμερική και Ευρώπη στον κόσμο», στο πλαίσιο του συνεδρίου του
Economist, που θα πραγματοποιηθεί στο ξενοδοχείο InterContinental»: H λιτή προαναγγελία στην ιστοσελίδα της Νέας Δημοκρατίας.
Ο «διάλογος» μπορεί σε πρώτο επίπεδο να προκαλεί σαρκαστική διάθεση (αφενός ο Φουκουγιάμα είναι «πασέ» με φιλοσοφικούς όρους, αφετέρου το βαρύγδουπο «θέμα» μοιάζει αδύνατον να τεθεί στα σοβαρά από τους δύο αυτούς… διανοητές), ωστόσο, σε δεύτερο επίπεδο, μοιάζει με ακόμα μία άγαρμπη απόπειρα να αποκτήσει ο Κυρ. Μητσοτάκης το δικό του «αφήγημα». Στην επιχειρούμενη προσπάθεια να φιλοτεχνηθεί το προφίλ του άφθαρτου και ικανού ηγέτη (μέχρι και «λαϊκό σταρ» τον χαρακτήρισε πρόσφατα γνωστή γερμανική εφημερίδα) που δεν είναι απλά η ηχώ του Βερολίνου και του Ευρωπαϊκού Λαίκού Κόμματος στην Ελλάδα, ο Μητσοτάκης εμφανίζεται ως ο βασικός εκφραστής του «αντιλαϊκισμού», ως ο μόνος ικανός να ηγηθεί του «μετώπου της λογικής» απέναντι στον ανεύθυνο και αδύναμο να «υιοθετήσει την ιδιοκτησία των μνημονίων» ΣΥΡΙΖΑ.
Ο «διάλογος» μπορεί σε πρώτο επίπεδο να προκαλεί σαρκαστική διάθεση (αφενός ο Φουκουγιάμα είναι «πασέ» με φιλοσοφικούς όρους, αφετέρου το βαρύγδουπο «θέμα» μοιάζει αδύνατον να τεθεί στα σοβαρά από τους δύο αυτούς… διανοητές), ωστόσο, σε δεύτερο επίπεδο, μοιάζει με ακόμα μία άγαρμπη απόπειρα να αποκτήσει ο Κυρ. Μητσοτάκης το δικό του «αφήγημα». Στην επιχειρούμενη προσπάθεια να φιλοτεχνηθεί το προφίλ του άφθαρτου και ικανού ηγέτη (μέχρι και «λαϊκό σταρ» τον χαρακτήρισε πρόσφατα γνωστή γερμανική εφημερίδα) που δεν είναι απλά η ηχώ του Βερολίνου και του Ευρωπαϊκού Λαίκού Κόμματος στην Ελλάδα, ο Μητσοτάκης εμφανίζεται ως ο βασικός εκφραστής του «αντιλαϊκισμού», ως ο μόνος ικανός να ηγηθεί του «μετώπου της λογικής» απέναντι στον ανεύθυνο και αδύναμο να «υιοθετήσει την ιδιοκτησία των μνημονίων» ΣΥΡΙΖΑ.
Η παραπάνω προσπάθεια δεν είναι παρά ένα αναμάσημα των
νεοφιλελεύθερων φληναφημάτων των αρχών της δεκαετίας του 1990, όταν ο
σημερινός συνομιλητής του προέδρου της ΝΔ, ο Φρ. Φουκουγιάμα, επιχειρούσε
να αποδομήσει τον κρατικό παρεμβατισμό και τη σοσιαλιστική διευθέτηση
της κοινωνικής και οικονομικής ζωής με το επιχείρημα ότι οδηγούν
νομοτελειακά σε ολοκληρωτισμό, σε δαιμονοποίηση του «άλλου» και
σε «πόλεμο όλων εναντίον όλων». Το ίδιο μένος κατά οποιασδήποτε
απόπειρας ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους εκφράζει σήμερα, 25 χρόνια
μετά την έκδοση του βιβλίου του Φουκουγιάμα, ο Κυρ. Μητσοτάκης,
σπεύδοντας μάλιστα να συμμαχήσει πρόσφατα με τη γνωστή Δράση, ενώ πυκνώνουν ο φήμες ότι ακόμα και η Μιράντα Ξαφά (!) θα μπορούσε να χωρέσει στη νεοφιλελεύθερη ανασυγκρότηση της Πειραιώς.
Στην πραγματικότητα, η ΝΔ του Μητσοτάκη όσο περισσότερο φωνασκεί κατά του «λαϊκισμού», τόσο περισσότερο θα μετατρέπεται ραγδαία σε μια παράταξη που θα προσπαθήσει να αποβάλει τη λαϊκή και μετριοπαθή Δεξιά από τις τάξεις της, εκτιμώντας ότι αυτή τη τελευταία εμποδίζει την παραγωγή θέσεων και την υλοποίηση πρακτικών και πολιτικών ακραίας, μονεταριστικής σκοπιάς.
Με εργαλείο την ξεπερασμένη από την ίδια την πραγματικότητα άποψη ότι ο (νεο)φιλελεύθερος καπιταλισμός είναι αδιαμφισβήτητος νικητής στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και ιδεολογικό πεδίο και η ταξική πάλη ένα άνευ περιεχομένου σχήμα (ας δει όμως προσεκτικότερα τα πρόσφατα στοιχεία της Oxfam), ο κ. Μητσοτάκης αδυνατεί να κατανοήσει ότι ο αναγγελλόμενος θρίαμβος της φιλελεύθερης καπιταλιστικής δημοκρατίας, ως τελικής μορφής πολιτειακού και οικονομικού μοντέλου αποδείχθηκε μέσα σε λιγότερο από είκοσι χρόνια μια φούσκα πιο μεγάλη κι από τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα της Lehman Brothers.
Ο ίδιος ο Φουκουγιάμα, μόλις λίγους μήνες μετά την Αραβική Άνοιξη καθώς και μερικές εβδομάδες πριν πραγματοποιηθούν οι επιθέσεις του Ιουλίου του 2011 στη Νορβηγία (διαβάστε τη σχετική ανάλυση), είχε ισχυριστεί ότι συντρέχουν ορισμένοι πολύ σοβαροί λόγοι για τους οποίους ενδέχεται η φιλελεύθερη δημοκρατία να μην είναι η μοίρα όλης της ανθρωπότητας, αφενός διότι υπήρχε η απειλή της φερόμενης πολιτικής αποσύνθεσης, η κατάρρευση των δημοκρατικών θεσμών μακροπρόθεσμα, και αφετέρου υπήρχε η απειλή της Κίνας.
Ωστόσο, λίγο αργότερα, επέμεινε ότι η υπόθεση που διατύπωσε περί του «τέλους της ιστορίας» δεν απειλείται καθώς οι μαζικές διαμαρτυρίες που ξέσπασαν από την Τύνιδα, στο Κίεβο και στην Κωνσταντινούπολη και σε πολλές ακόμα περιοχές του κόσμου το 2011 διεκδικούν «περισσότερη φιλελεύθερη δημοκρατία». Ξεχνάει, όπως και ο ιδεολογικός του ομόσταυλος, Κυρ, Μητσοτάκης, ότι οι κοινωνίες δεν απαίτησαν την καλύτερη λειτουργία των αγορών, τις οικονομικές «διασώσεις» και τη λιτότητα που έχουν επιφέρει οι ελίτ.
Και εδώ φτάνουμε στο ερώτημα που δεν πρόκειται να απασχολήσει καν τους δύο συνομιλητές: Αδυνατώντας να ψελίσσουν, έστω, τη λέξη λιτότητα, δεν θα δώσουν απάντηση στο τι πρέπει να αλλάξει στην «Αμερική, την Ευρώπη και τον κόσμο». Αδυνατούν να ακούσουν την κραυγή αγωνίας των λαών, η οποία πολλές φορές εκτρέπεται σε αντιδημοκρατικές ατραπούς, με χαρακτηριστικότερη το φαινόμενο Τραμπ. Γιατί, άραγε, αυτή η κραυγή, αν η «ιστορία έχει τελειώσει»; Γιατί η παγκόσμια αναταραχή και οι διασπαστικές τάσεις (Brexit) αν το μονοπώλιο της φιλελεύθερης, καπιταλιστικής δημοκρατίας κατάφερε να επιφέρει ειρήνευση στην οικουμένη; Ας αναμένουμε, αν και πολύ αμφίβολο, μια κάποια αυτοκριτική από τον Φιουκουγιάμα. Από τον Μητσοτάκη, πάλι, δεν περιμένουμε τίποτα άλλο, πέρα από τη συνέχιση του επικοινωνιακού φτιασιδώματος με ληγμένα υλικά…
Στην πραγματικότητα, η ΝΔ του Μητσοτάκη όσο περισσότερο φωνασκεί κατά του «λαϊκισμού», τόσο περισσότερο θα μετατρέπεται ραγδαία σε μια παράταξη που θα προσπαθήσει να αποβάλει τη λαϊκή και μετριοπαθή Δεξιά από τις τάξεις της, εκτιμώντας ότι αυτή τη τελευταία εμποδίζει την παραγωγή θέσεων και την υλοποίηση πρακτικών και πολιτικών ακραίας, μονεταριστικής σκοπιάς.
Με εργαλείο την ξεπερασμένη από την ίδια την πραγματικότητα άποψη ότι ο (νεο)φιλελεύθερος καπιταλισμός είναι αδιαμφισβήτητος νικητής στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και ιδεολογικό πεδίο και η ταξική πάλη ένα άνευ περιεχομένου σχήμα (ας δει όμως προσεκτικότερα τα πρόσφατα στοιχεία της Oxfam), ο κ. Μητσοτάκης αδυνατεί να κατανοήσει ότι ο αναγγελλόμενος θρίαμβος της φιλελεύθερης καπιταλιστικής δημοκρατίας, ως τελικής μορφής πολιτειακού και οικονομικού μοντέλου αποδείχθηκε μέσα σε λιγότερο από είκοσι χρόνια μια φούσκα πιο μεγάλη κι από τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα της Lehman Brothers.
Ο ίδιος ο Φουκουγιάμα, μόλις λίγους μήνες μετά την Αραβική Άνοιξη καθώς και μερικές εβδομάδες πριν πραγματοποιηθούν οι επιθέσεις του Ιουλίου του 2011 στη Νορβηγία (διαβάστε τη σχετική ανάλυση), είχε ισχυριστεί ότι συντρέχουν ορισμένοι πολύ σοβαροί λόγοι για τους οποίους ενδέχεται η φιλελεύθερη δημοκρατία να μην είναι η μοίρα όλης της ανθρωπότητας, αφενός διότι υπήρχε η απειλή της φερόμενης πολιτικής αποσύνθεσης, η κατάρρευση των δημοκρατικών θεσμών μακροπρόθεσμα, και αφετέρου υπήρχε η απειλή της Κίνας.
Ωστόσο, λίγο αργότερα, επέμεινε ότι η υπόθεση που διατύπωσε περί του «τέλους της ιστορίας» δεν απειλείται καθώς οι μαζικές διαμαρτυρίες που ξέσπασαν από την Τύνιδα, στο Κίεβο και στην Κωνσταντινούπολη και σε πολλές ακόμα περιοχές του κόσμου το 2011 διεκδικούν «περισσότερη φιλελεύθερη δημοκρατία». Ξεχνάει, όπως και ο ιδεολογικός του ομόσταυλος, Κυρ, Μητσοτάκης, ότι οι κοινωνίες δεν απαίτησαν την καλύτερη λειτουργία των αγορών, τις οικονομικές «διασώσεις» και τη λιτότητα που έχουν επιφέρει οι ελίτ.
Και εδώ φτάνουμε στο ερώτημα που δεν πρόκειται να απασχολήσει καν τους δύο συνομιλητές: Αδυνατώντας να ψελίσσουν, έστω, τη λέξη λιτότητα, δεν θα δώσουν απάντηση στο τι πρέπει να αλλάξει στην «Αμερική, την Ευρώπη και τον κόσμο». Αδυνατούν να ακούσουν την κραυγή αγωνίας των λαών, η οποία πολλές φορές εκτρέπεται σε αντιδημοκρατικές ατραπούς, με χαρακτηριστικότερη το φαινόμενο Τραμπ. Γιατί, άραγε, αυτή η κραυγή, αν η «ιστορία έχει τελειώσει»; Γιατί η παγκόσμια αναταραχή και οι διασπαστικές τάσεις (Brexit) αν το μονοπώλιο της φιλελεύθερης, καπιταλιστικής δημοκρατίας κατάφερε να επιφέρει ειρήνευση στην οικουμένη; Ας αναμένουμε, αν και πολύ αμφίβολο, μια κάποια αυτοκριτική από τον Φιουκουγιάμα. Από τον Μητσοτάκη, πάλι, δεν περιμένουμε τίποτα άλλο, πέρα από τη συνέχιση του επικοινωνιακού φτιασιδώματος με ληγμένα υλικά…
ΠΗΓΗ: left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου