ΣΥΡΙΖΑ: «Με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει;»

Ιδέα: Gerontakos

******************

Το κόμμα και η κοινωνία

Η Ιστορία γνωρίζει όλων των ειδών τις μεταμορφώσεις. Το να βασίζεσαι καθαρά σε πεποιθήσεις, στην πίστη και σε άλλες θαυμάσιες ηθικές ιδιότητες μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από μια σταθερή στάση στην πολιτική. Μια χούφτα άνθρωποι μπορεί να είναι προικισμένοι με εξαίρετες ηθικές ιδιότητες, αλλά τα ιστορικά ζητήματα αποφασίζονται από γιγάντιες μάζες, που, αν οι λίγοι δεν τους κάνουν, ενδέχεται κάποια στιγμή να μην τους μεταχειριστούν και τόσο ευγενικά». (Λένιν, από την ομιλία του στο 11^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, Μάρτιος 1922)

Με μια λέξη, το κόμμα δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας της εξέλιξης και σε μεγαλύτερη ιστορική κλίμακα δεν είναι ο αποφασιστικός παράγοντας. Μ’ αυτή την καταλυτική διαπίστωση – τραγική ιστορική ετυμηγορία μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σταλινισμού το 1989 – βρίσκεται αντιμέτωπος ο ΣΥΡΙΖΑ, λίγο πριν αποφασίσει «με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει», ώστε να ανταποκριθεί στο «ηράκλειο έργο» που ανέλαβε: Να μεταφράσει και  να μετασχηματίσει τη λαϊκή διαμαρτυρία και ενέργεια σε συγκεκριμένα μέτρα που θα αλλάξουν τη βασανιστική καθημερινότητα των απλών ανθρώπων, «χορεύοντας με τους λύκους», με τις φατρίες της Ε.Ε., που ομολογημένος σκοπός τους είναι μας καταντήσουν παράδειγμα προς αποφυγή και προειδοποίηση για όσους θα ήθελαν να μας μιμηθούν.

Πιστεύουν οι ακραίοι ευρωκράτες πως εντείνοντας τις ανισομέρειες, θα αποφύγουν την έκρηξη των δομικών αντιφάσεων της Ε.Ε., που ήδη ροκανίζουν τις ιδρυτικές της αρχές, αντί να προωθούν τη συνδυασμένη ανάπτυξη των χωρών –μελών της.  

Αλλά, «το αληθινό θάρρος δεν είναι να φανταστείς μια εναλλακτική λύση, αλλά να δεχθείς τις συνέπειες του γεγονότος ότι δεν υπάρχει ξεκάθαρη, ευδιάκριτη εναλλακτική λύση: το όνειρο μιας εναλλακτικής λύσης είναι σημάδι θεωρητικής δειλίας, λειτουργεί ως φετίχ που μας εμποδίζει να σκεφτούμε μέχρι τέλους το αδιέξοδο της κατάστασής μας. Το αληθινό θάρρος είναι να παραδεχθούμε ότι το φως στο τέλος του τούνελ πιθανώς να είναι το φως ενός άλλου τρένου που μας πλησιάζει από την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα της ανάγκης ενός τέτοιου θάρρους από την Ελλάδα σήμερα», διαπιστώνει ο γνωστός Σλοβένος φιλόσοφος Ζλαβόι Ζίζεκ (ΑΥΓΗ, 26-7-2015).

Η ριζοσπαστική πολιτική κοινωνικής χειραφέτησης που δρομολόγησε ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη πρόκληση: να ανασκουμπωθεί πριν αποσυρθεί η κοινωνική υποστήριξη - απαίτηση  να βρίσκεται,  χωρίς αμφιθυμίες και ιδεολογικά βολέματα, στην πρώτη γραμμή της  μάχης για τη σωτηρία της χώρας, που φυτοζωεί με τα ψίχουλα των άσπονδων δανειστών της.

«Το θάρρος της απελπισίας είναι ζωτικής σημασίας σε αυτό το σημείο. Το Όχι του ελληνικού δημοψηφίσματος μπορεί να επιβιώσει στον τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα θα θεσπίσει την υποχρεωτική της παράδοση, διεξάγοντας έναν υπομονετικό ανταρτοπόλεμο ενάντια στην οικονομική κατοχή», καταλήγει ο Ζίζεκ.

Τρ. Μηταφίδης, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ  Α΄ ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗΣ

Πηγή: Εφημερίδα Καρφίτσα, 1.8.15