ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ
Το χρώμα του βύσματος
H Καθημερινή,
Το ερώτημα, ένα χρόνο μετά το «μαύρο»
στην οθόνη της ΕΡΤ, παραμένει: θέλει η κυβέρνηση (η οποιαδήποτε
κυβέρνηση) μια πραγματικά ανεξάρτητη δημόσια τηλεόραση; Για ποιο λόγο η
ΕΡΤ, ΔΤ, ΝΕΡΙΤ, στεγάζει, αργά ή γρήγορα και παρά τις σταθερά αντίθετες
διακηρύξεις, τα ρουσφέτια των εκάστοτε πολιτικών προϊσταμένων και των
«δικών τους ανθρώπων»; Γιατί, κατά κανόνα, οι ικανοί αποχωρούν ή
παραιτούνται; Γιατί οι πολιτικά ανένταχτοι δεν επιβιώνουν; Γιατί όσοι
έχουν περάσει από τα γραφεία του κτιρίου της Αγίας Παρασκευής έχουν
δυσάρεστες αναμνήσεις από πισωμαχαιρώματα, συνωμοσίες, τρικλοποδιές και
άλλα ευγενή αθλήματα; Γιατί όποιος ξεκινάει να κάνει, απλώς, τη δουλειά
του καταλήγει, μετά τον ενθουσιασμό των πρώτων ημερών, κατηφής,
αγχωμένος, παραγκωνισμένος (από το «σύστημα»); Γιατί κάθε διαδικασία
πρόσληψης ή ανάθεσης, όσο διαυγής κι αν είναι, εμφανίζεται στο τέλος
τερατώδης ή αναξιοκρατική;
Τι στο καλό συμβαίνει και στο τέλος κάθε μέρας «νικητής» αναδεικνύεται
το τηλεφώνημα από τον εκάστοτε ένοικο του Μαξίμου ή ο συνδικαλιστής που
περιφέρεται στα γραφεία απειλώντας «αν δεν μου δώσετε την εκπομπή που
δικαιούμαι θα σας πάω στα δικαστήρια»;
Οι απαντήσεις είναι πολλαπλάσιες των ερωτημάτων. Τον ένα χρόνο που
μεσολάβησε από το «μαύρο» στην οθόνη, έγιναν προσπάθειες για ένα
καινούργιο ξεκίνημα. Αδύνατον. Μπορεί μετά ένα τέτοιο αδιανόητο τέλος
(με «μαύρο» στην οθόνη) να ξαναστηθεί ένας «άλλος» οργανισμός, να
εξυγιανθεί, να μεταρρυθμιστεί, να εξορθολογιστεί και να παραδοθεί στο
τηλεοπτικό κοινό ιδανικός και σύγχρονος; Ο διάλογος δεν απέδωσε, οι
προσπάθειες δεν τελεσφόρησαν. Στα ίδια. Και, ενδεχομένως, χειρότερα.
Ομως ακόμη κι αν όλα καταρρεύσουν (ειδήσεις, πρόγραμμα, εκπομπές) πάντα
θα προβάλλει από τα ερείπια η ίδια φιγούρα -το χρώμα του βύσματος μόνο
αλλάζει- που θα επιβάλλει την παρουσία της γκανγκστερικά. Μεταφέροντας
«μηνύματα» από του Μαξίμου, με τον αέρα του «είμαι στα μέσα και στα
έξω», με την αναίδεια και την επιθετικότητα του, κατά κανόνα, ατάλαντου
και γι’ αυτό και επικίνδυνου.
Από πού αντλεί την εξουσία του αυτός ο τύπος ανθρώπου; Ποιος του δίνει
carte blanche πολλαπλών χρήσεων; Ποιος προσφέρει υψηλή προστασία σε
παρόμοιες συμπεριφορές; Ποιος πιστεύει, στην εποχή της χειρότερης κρίσης
για τη χώρα, ότι αυτός ο «τύπος ανθρώπου» παραμένει και χρήσιμος και
πολύτιμος;
Δεν χρειάζονται ονοματεπώνυμα γιατί το πρόβλημα δεν είναι ο νυν, από τη
Ν.Δ. εξουσιοδοτημένος περιφερόμενος και η παρέα του, με επεκτατικές
τάσεις: στη ΝΕΡΙΤ και στο Κέντρο Κινηματογράφου. Δεν είναι ο
καρατερίστας του συστήματος που διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστή. Το πρόβλημα
είναι η σκυταλοδρομία. Ο προηγούμενος που προετοιμάζει τους επόμενους
ενοίκους του κτιρίου της Αγίας Παρασκευής. Η όποια επόμενη κυβέρνηση, θα
βαδίσει στα χνάρια της προηγούμενης. Νομοτελειακά. Τα πρόσωπα θα
αλλάξουν, η λειτουργία θα παραμείνει. Και θα υπάρχει πάντα η ίδια,
σταθερή φιγούρα, καμία σημασία δεν έχουν το όνομα ή τα χαρακτηριστικά,
που θα απαιτεί και θα επιβάλλει, θα απειλεί και θα διεκδικεί.
Διότι, εντέλει, τη μεταρρύθμιση και τον εξορθολογισμό όσο περισσότερο τα
επικαλείσαι τόσο λιγότερο τα επιθυμείς. Οσο, μάλιστα, τα επικαλείσαι
μπορεί και να τα ξορκίζεις, κραδαίνοντας τη σημαία της αξιοκρατίας. Και ο
στόχος; Αν η δημόσια τηλεόραση αποκτήσει ανεξαρτησία και ανεξιθρησκεία;
Μα, τότε, δεν θα είναι σε κανέναν χρήσιμη. Ανεξέλεγκτη δεν συμφέρει.
Απλώς.
στην οθόνη της ΕΡΤ, παραμένει: θέλει η κυβέρνηση (η οποιαδήποτε
κυβέρνηση) μια πραγματικά ανεξάρτητη δημόσια τηλεόραση; Για ποιο λόγο η
ΕΡΤ, ΔΤ, ΝΕΡΙΤ, στεγάζει, αργά ή γρήγορα και παρά τις σταθερά αντίθετες
διακηρύξεις, τα ρουσφέτια των εκάστοτε πολιτικών προϊσταμένων και των
«δικών τους ανθρώπων»; Γιατί, κατά κανόνα, οι ικανοί αποχωρούν ή
παραιτούνται; Γιατί οι πολιτικά ανένταχτοι δεν επιβιώνουν; Γιατί όσοι
έχουν περάσει από τα γραφεία του κτιρίου της Αγίας Παρασκευής έχουν
δυσάρεστες αναμνήσεις από πισωμαχαιρώματα, συνωμοσίες, τρικλοποδιές και
άλλα ευγενή αθλήματα; Γιατί όποιος ξεκινάει να κάνει, απλώς, τη δουλειά
του καταλήγει, μετά τον ενθουσιασμό των πρώτων ημερών, κατηφής,
αγχωμένος, παραγκωνισμένος (από το «σύστημα»); Γιατί κάθε διαδικασία
πρόσληψης ή ανάθεσης, όσο διαυγής κι αν είναι, εμφανίζεται στο τέλος
τερατώδης ή αναξιοκρατική;
Τι στο καλό συμβαίνει και στο τέλος κάθε μέρας «νικητής» αναδεικνύεται
το τηλεφώνημα από τον εκάστοτε ένοικο του Μαξίμου ή ο συνδικαλιστής που
περιφέρεται στα γραφεία απειλώντας «αν δεν μου δώσετε την εκπομπή που
δικαιούμαι θα σας πάω στα δικαστήρια»;
Οι απαντήσεις είναι πολλαπλάσιες των ερωτημάτων. Τον ένα χρόνο που
μεσολάβησε από το «μαύρο» στην οθόνη, έγιναν προσπάθειες για ένα
καινούργιο ξεκίνημα. Αδύνατον. Μπορεί μετά ένα τέτοιο αδιανόητο τέλος
(με «μαύρο» στην οθόνη) να ξαναστηθεί ένας «άλλος» οργανισμός, να
εξυγιανθεί, να μεταρρυθμιστεί, να εξορθολογιστεί και να παραδοθεί στο
τηλεοπτικό κοινό ιδανικός και σύγχρονος; Ο διάλογος δεν απέδωσε, οι
προσπάθειες δεν τελεσφόρησαν. Στα ίδια. Και, ενδεχομένως, χειρότερα.
Ομως ακόμη κι αν όλα καταρρεύσουν (ειδήσεις, πρόγραμμα, εκπομπές) πάντα
θα προβάλλει από τα ερείπια η ίδια φιγούρα -το χρώμα του βύσματος μόνο
αλλάζει- που θα επιβάλλει την παρουσία της γκανγκστερικά. Μεταφέροντας
«μηνύματα» από του Μαξίμου, με τον αέρα του «είμαι στα μέσα και στα
έξω», με την αναίδεια και την επιθετικότητα του, κατά κανόνα, ατάλαντου
και γι’ αυτό και επικίνδυνου.
Από πού αντλεί την εξουσία του αυτός ο τύπος ανθρώπου; Ποιος του δίνει
carte blanche πολλαπλών χρήσεων; Ποιος προσφέρει υψηλή προστασία σε
παρόμοιες συμπεριφορές; Ποιος πιστεύει, στην εποχή της χειρότερης κρίσης
για τη χώρα, ότι αυτός ο «τύπος ανθρώπου» παραμένει και χρήσιμος και
πολύτιμος;
Δεν χρειάζονται ονοματεπώνυμα γιατί το πρόβλημα δεν είναι ο νυν, από τη
Ν.Δ. εξουσιοδοτημένος περιφερόμενος και η παρέα του, με επεκτατικές
τάσεις: στη ΝΕΡΙΤ και στο Κέντρο Κινηματογράφου. Δεν είναι ο
καρατερίστας του συστήματος που διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστή. Το πρόβλημα
είναι η σκυταλοδρομία. Ο προηγούμενος που προετοιμάζει τους επόμενους
ενοίκους του κτιρίου της Αγίας Παρασκευής. Η όποια επόμενη κυβέρνηση, θα
βαδίσει στα χνάρια της προηγούμενης. Νομοτελειακά. Τα πρόσωπα θα
αλλάξουν, η λειτουργία θα παραμείνει. Και θα υπάρχει πάντα η ίδια,
σταθερή φιγούρα, καμία σημασία δεν έχουν το όνομα ή τα χαρακτηριστικά,
που θα απαιτεί και θα επιβάλλει, θα απειλεί και θα διεκδικεί.
Διότι, εντέλει, τη μεταρρύθμιση και τον εξορθολογισμό όσο περισσότερο τα
επικαλείσαι τόσο λιγότερο τα επιθυμείς. Οσο, μάλιστα, τα επικαλείσαι
μπορεί και να τα ξορκίζεις, κραδαίνοντας τη σημαία της αξιοκρατίας. Και ο
στόχος; Αν η δημόσια τηλεόραση αποκτήσει ανεξαρτησία και ανεξιθρησκεία;
Μα, τότε, δεν θα είναι σε κανέναν χρήσιμη. Ανεξέλεγκτη δεν συμφέρει.
Απλώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου