Βαρύθυμος από τις πίκρες που με βασανίζουν

Χθιζὸς ἐμοῖς ἀχέεσι τετρυμένος, οἷος απ᾿ ἄλλων
Ἥμην ἐν σκιερῷ ἄλσει, θυμόν ἔδων.
Καὶ γάρ πως φιλέω τόδε φάρμακον ἐν παθέεσσιν,
Αὐτός ἐμῷ θυμῷ προσλαλέεν ἀκέων.
Αὖραι δ᾿ ἐψιθύριζον ἅμ᾿ ὀρνιθέεσσιν ἀοιδοῖς,
Καλόν ἀπ᾿ ἀκρεμόνων κῶμα χαριζόμεναι,
Καί μάλα περ θυμῷ κεκαφηότι. Οἱ δ᾿ ἀπό δένδρων
Στηθομελεῖς, λιγυροί, ἡελίοιο φίλοι,
Τέττιγες λαλαγεύντες ὅλον κατεφώνεον ἄλσος.
Παρ᾿ δ᾿ ὕδωρ ψυχρὸν ἐγγὺς ἔκλυζε πόδας,
Ἧκα ῥέον δροσεροῖο δι᾿ ἄλσεος. Αὐτάρ ἔγωγε
Τώς ἐχόμην κρατερῶς ἄλγεος, ὡς ἐχόμην
Τῶν μέν ἄρ᾿ οὐκ ἐθέλει τέρψιος ἀντιάειν.
Αὐτός δέ, στροφάλιγξιν ἑλισσομένοιο νόοιο,
Τοίην ἀντιπάλων δῆριν ἔχων ἐπέων·
Τίς γενόμην, τίς δ᾿ εἰμί, τί δ᾿ ἔσσομαι; Οὐ σαφά οἶδα.
Οὐδέ μέν ὅστις ἐμοῦ πλειότερος σοφίην.
..............................................................
Ἵστασο. Πάντα Θεοῦ δεύτερα. Εἶκε λόγῳ.
Οὐ δέ με μαψιδίως τεῦξεν Θεός. Ἔμπαλιν ᾠδῆς
Ἵσταμαι· ἡμετέρης τοῦτ᾿ ὀλιγοφρενίης.
Νῦν ζόφος, αὐτὰρ ἔπειτα λόγος, καὶ πάντα νοήσεις,
Ἤ τόν Θεόν εἰσρόων ἤ πυρί δαπτόμενος.
Ὥς μοι ταῦτ᾿ ἐπάεισε φίλος νόος, ἄλγος ἔπεσσεν.
Ὀψέ δ᾿ ἀπό σκιεροῦ ἄλσεος οἴκαδ᾿ ἔβην.
Ἄλλοτε μέν γελόων ἑτερόφρονα, ἄλλοτε δ᾿ αὖτε
Κῆρ ἄχεϊ σμύχων, μαρναμένοιο νόου.

Γρηγόριος Ναζιανζηνός (4ος αιώνας) - Βικιπαίδεια

.............................................................
Βαρύθυμος από τις πίκρες  που με βασανίζουν
καθόμουν χτες σε δάσος σκιερό  χωρίς παρέα.
Μ᾿ αρέσει, αλήθεια, ετούτο το γιατρικό στις θλίψεις,
να διαλέγομαι με την ψυχή μου εν σιωπή.
Ο ψίθυρος της αύρας κι οι μελωδίες των πουλιών
μια χαύνωση σκορπούσαν απ΄ τα κλαδιά,
που  νόμιζες πως θα  σου φύγει η ζωή. Κι από τα δέντρα
τα διαπεραστικά  τζιτζίκια, οι φίλοι του ήλιου,
πλημμύριζαν το δάσος με τις φλύαρες φωνές τους.
Κοντά μου ρυάκι παγωμένο περιέβρεχε τα πόδια
και μες στο δροσερό δάσος κυλούσε  ήρεμα.
Εντούτοις  η αρπάγη της οδύνης ήταν τόσο δυνατή,
που διόλου  δε με τραβούσαν ετούτα. Ο νους,
όταν τον τυραννά ο πόνος, τέρψεις δεν αποζητά.
Η σκέψη μου  ένα κουβάρι αξεδιάλυτο  ήταν  από  ιδέες
που ορμούσαν η μια πάνω στην άλλη :
Ποιος υπήρξα , ποιος είμαι, τι θα γίνω; Δεν το γνωρίζω ξεκάθαρα.
Κι άλλος κανείς ανώτερος από μένα στη σοφία.
.............................................................
Για στάσου. Μπρος στο θεό όλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα .
 Στο Λόγο υποχώρησε. Δε σ᾿ έπλασε ο θεός άνευ αιτίας.
Μα  εγώ αντιστέκομαι, από μικροψυχία , στον ύμνο.
Σκοτάδι μεν επικρατεί εδώ , αλλά εκεί κυριαρχεί ο Λόγος,
ξεκάθαρα θα το εννοήσεις, είτε το θεό αντικρίζοντας
 είτε απ΄ τη φωτιά τυραννιέσαι.
Μόλις με καθησύχασε έτσι ο νους, μου πέρασε κι ο πόνος.
Κι από το σκιερό δάσος χτες επιστρέφοντας  στο σπίτι,
άλλοτε  χαμογέλαγα παράξενα και άλλες στιγμές
 σιγόκαιγε η καρδιά μου με σκέψη αναστατωμένη.

[Μετάφραση: Gerontakos]

******
******************