Νήπιος εισβαίνων ουκ έφυγεν θάνατον

Έβρου Θρηϊκίου κρυμώ πεπεδημένον ύδωρ
νήπιος εισβαίνων ουκ έφυγεν θάνατον΄
ες ποταμόν δ' ήδη λαγαρούμενον ίχνος ολισθών
κρυμώ τους απαλούς αυχένας αμφεκάρη΄
και το μεν εξεσύρη λοιπόν δέμας, η δε μένουσα
όψις αναγκαίην είχε τάφου πρόφασιν.
δύσμορος, ής ωδίνα διείλατο πυρ τε και ύδωρ΄
αμφοτέρων δε δοκών ουδενός εστιν όλως.


Φίλιππος ο Θεσσαλονικεύς, (1ος π. και μ.Χ), επιγραμματοποιός
ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, ΙΧ 56
***
Στον παγωμένο ποταμό της Θράκης , τον Έβρο,
ένα παιδάκι μπαίνοντας δεν ξέφυγε το θάνατο.
Γλιστρώντας βούλιαξε σ' ένα σημείο του πάγου που ήτανε
λεπτό και ο πάγος τού 'κοψε τον απαλό λαιμό πέρα για πέρα.
Και το νερό παρέσυρε το σώμα του, αλλά το κεφάλι
που απέμεινε είχε την ανάγκη της ταφής.
Δυστυχισμένη η μάνα, που ο βλαστός των ωδινών της
μοιράστηκε στη φωτιά* και στο νερό΄
Φαίνεται πως ανήκει και στα δύο στοιχεία,
αφού κανένα δεν τον κατέχει ολόκληρο. 

*Σημ.: η λέξη φωτιά υπονοεί την καύση του νεκρού σώματος